Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.236.2021.2.MG
z 2 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 17 czerwca 2021 r., uzupełnionym pismem złożonym w dniu 13 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania wypłaconego przez Gminę w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek, uzupełniony, pismem złożonym w dniu 13 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem przedsądowym do Gminy o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, będącego Jego własnością, przez lokatora pochodzącego jeszcze z kwaterunku. Lokator ten nie płacił czynszu, a Gmina została zobowiązana wcześniejszym wyrokiem Sądu do zapewnienia mu lokalu socjalnego. W odpowiedzi otrzymał wpłatę na konto od Gminy zatytułowaną: odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego (i takie sformułowanie widnieje też na formularzu PIT-11) oraz pismo uzasadniające dlaczego kwota wypłaty jest inna, niż Wnioskodawca się ubiegał. W oparciu o opinię biegłego sądowego, Gmina wyliczyła różne stawki zaległego miesięcznego czynszu, w zależności od okresu, i tak: 17547 zł 12 gr za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., 18497 zł 16 gr za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. oraz 3189 zł 09 gr za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 28 lutego 2020 r. Czyli całość wpłaconej przez Gminę kwoty odszkodowania stanowi zaległy czynsz od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 28 lutego 2020 r.

Zgodnie z art. ust. 1 pkt 97b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są: kwoty należności z tytułu: a) zaległej opłaty z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego,… c) odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego,… e) nieuregulowane koszty dochodzenia i egzekucji należności, o których mowa w lit. a-d., w tym zasądzone prawomocnym tytułem wykonawczym wraz z kosztami postępowania sądowego i egzekucyjnego.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 13 sierpnia 2021 r. doprecyzowano opis stanu faktycznego o następujące informacje:

1. Czy wszczął Pan postępowanie eksmisyjne przeciwko lokatorowi, który zajmował lokal mieszkalny, będący Pana własnością?

• Wnioskodawca zgodnie z obowiązującą procedurą prawną wypowiedział umowę lokatorowi, który na podstawie przepisów o kwaterunku mieszkał w lokalu będącym Jego własnością.
  

2. Czy wystąpił Pan do Sądu o eksmisję lokatora? Czy Sąd orzekł eksmisję lokatora orzekając jednocześnie o uprawnieniu do otrzymania przez lokatora lokalu socjalnego? Należy wyjaśnić tą kwestię.

• Po upływie trzech lat, gdy lokator nie chciał opuścić zajmowanego lokalu, Wnioskodawca wystąpił do Sądu z pozwem o eksmisję lokatora. Sąd wydał wyrok eksmisyjny (w 2011 r.), jednakże zawierał on klauzulę, że eksmisja ma się odbyć do lokalu socjalnego dostarczonego przez Gminę, jednocześnie Gmina tym samym wyrokiem została zobowiązana do zapewnienia lokatorowi zastępczego lokalu socjalnego.
  

3. Czy w następstwie ww. wyroku Sądu Gmina zapewniła lokatorowi lokal socjalny? Jeśli nie, to czy w skutek tego złożył Pan do Sądu pozew o odszkodowanie za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego? Należy wyjaśnić tą kwestię.

• Minęły następne trzy lata i Gmina ani nie zapewniła temu lokatorowi mieszkania socjalnego, ani nie chciała płacić za niego czynszu, o który Wnioskodawca wnosił w pismach oraz w przedsądowym wezwaniu do Gminy, mając nadzieję, że uda się tą kwestię rozstrzygnąć polubownie.
  

4. Jeśli złożył Pan do Sądu pozew o odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego to jakie było rozstrzygnięcie Sądu, co dokładnie Sąd orzekł w wyroku. Należy to dokładnie opisać.

• Wnioskodawca wystąpił więc do Sądu pozywając Gminę o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego przez lokatora, któremu Gmina miała zapewnić lokal socjalny, w wysokości mającej pokryć zaległą kwotę czynszu.
  

5. Wskazanie daty wypłaty Panu przez Gminę przedmiotowego odszkodowania.

• Wyrokiem Sądu zostało Wnioskodawcy przyznane odszkodowanie o jakie wnosił, stanowiące kwotę zaległego 36-miesięcznego czynszu oraz koszty postępowania sądowego, którą to kwotę Gmina wypłaciła Wnioskodawcy w całości w 2015 r. Po upływie kolejnych trzech lat gdy sytuacja z lokatorem, lokalem socjalnym i czynszem się nie zmieniała, Wnioskodawca wystosował do Gminy ponowne wezwanie przedsądowe o zaległy czynsz. Tym razem Gmina bez postępowania sądowego wypłaciła Wnioskodawcy w 2018 r. część wnioskowanej kwoty (o jej pozostałą część nadal toczy się postępowanie przed sądem, ponieważ wyliczenia wypłaconego zaległego czynszu przez Gminę były według Wnioskodawcy znacznie poniżej wartości dającej się uzyskać na tzw. wolnym rynku). W 2020 r. Wnioskodawca wystąpił z kolejnym wezwaniem przedsądowym o zaległy czynsz i znów Gmina nie czekając na pozew sądowy wypłaciła większą część żądanej kwoty, tytułując ją jako odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego. Za każdym razem całość wypłacanej Wnioskodawcy przez Gminę kwoty odszkodowania stanowił zaległy czynsz (Gmina w piśmie dołączonym do przelewu przedstawiła własne wyliczenie zaległych miesięcznych kwot czynszu, jakie zgadza się wypłacić), ewentualnie było to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, ponieważ o to wnosił Wnioskodawca w pismach do Gminy oraz w pozwie do sądu.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 97b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty należności z tytułu:

1. zaległej opłaty z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego,
2. odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego
3. nieuregulowane koszty dochodzenia i egzekucji należności, o których mowa w lit. a-d, w tym zasądzone prawomocnym tytułem wykonawczym wraz z kosztami postępowania sądowego i egzekucyjnego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku :

Czy w związku z przedstawioną powyżej sytuacją, to konkretne otrzymane przez Wnioskodawcę od Gminy odszkodowanie można potraktować jako zgodne z art. 21 ust. 1 pkt 97b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w ten sposób może ono zostać zwolnione z podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w tym przypadku zostały spełnione warunki, aby to odszkodowanie zostało zwolnione z konieczności opłacania podatku dochodowego, ponieważ w rzeczywistości jest to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego/zaległy czynsz, gdyż o to wnosił Wnioskodawca pozew do Gminy.

Wnioskodawca wskazał, że gdyby lokator (lub Gmina) opłacał czynsz normalnie w terminie, wtedy zgłosiłby do Urzędu Skarbowego chęć opodatkowania tego przychodu ryczałtem, niestety nie dano Mu takiej możliwości.

Wnioskodawca uważa, że w pełni zostały spełnione warunki, aby to uzyskane odszkodowanie zostało zwolnione z konieczności opłacania podatku dochodowego, ponieważ w rzeczywistości kwotę odszkodowania w całości stanowiła zaległa opłata z tytułu czynszu, lub też było to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego (o co wnosił w pozwie), mimo że Gmina wypłacaną kwotę tytułowała: odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego - takie sformułowanie widnieje też na formularzach PIT-11 wystawionych przez Gminę i w związku z tym Urząd Skarbowy nie zgadza się na zwolnienie tego odszkodowania z podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle powyższego przepisu, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Ustawodawca sformułował bowiem tak wskazany przepis, aby stanowił on kategorię otwartą. Nie jest bowiem możliwym, aby przewidzieć każdy rodzaj przychodu, który wystąpi. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 611, ze zm.), jeżeli osobie uprawnionej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu na mocy wyroku gmina nie dostarczyła lokalu, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na odstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.).

Z przepisu art. 417 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) wprowadzono art. 21 ust. 1 pkt 97b, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 97b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty należności z tytułu:

1. zaległej opłaty z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego,
2. zaległej opłaty za dostawy do lokalu mieszkalnego energii, gazu, wody oraz za odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych,
3. odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego,
4. odsetek od należności, o których mowa w lit. a-c,
5. nieuregulowanych kosztów dochodzenia i egzekucji należności, o których mowa w lit. a-d, w tym zasądzonych prawomocnym tytułem wykonawczym wraz z kosztami postępowania sądowego i egzekucyjnego

-umorzonych na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077) lub uchwały, o której mowa w art. 59 ust. 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym wymienionym w art. 9 pkt 3, 4 i 13, mogą być umarzane, terminy ich spłaty mogą zostać odroczone lub płatność tych należności może zostać rozłożona na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 4.

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do powołanej ustawy zmieniającej wyjaśniono, że przepis ten obejmuje zwolnieniem świadczenia uzyskane z tytułu umorzenia przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego należności pieniężnych związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego zastosowanych zgodnie z zasadami określonymi na podstawie art. 59 ust. 1 lub uchwałą, o której mowa w art. 59 ust 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1870, z późn. zm.).

Zatem zwolnieniem zostały objęte umorzone należności dotyczące: zaległej opłaty z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego (1), zaległej opłaty za dostawy do lokalu mieszkalnego energii, gazu, wody oraz za odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (2), odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego (3), odsetek od ww. należności (4) oraz nieuregulowanych kosztów dochodzenia i egzekucji należności, o których mowa powyżej, w tym zasądzonych prawomocnym tytułem wykonawczym wraz z kosztami postępowania sądowego i egzekucyjnego (5).

Beneficjentami tego zwolnienia podatkowego są osoby (podatnicy) wynajmujące mieszkania komunalne i socjalne, stąd za zwolnieniem przemawiają względy społeczne, w szczególności możliwości płatnicze dłużnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wystąpił z wezwaniem przedsądowym do Gminy o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, będącego Jego własnością, przez lokatora pochodzącego jeszcze z kwaterunku. Lokator ten nie płacił czynszu, a Gmina została zobowiązana wcześniejszym wyrokiem Sądu do zapewnienia mu lokalu socjalnego. W odpowiedzi otrzymał wpłatę na konto od Gminy zatytułowaną: odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego (i takie sformułowanie widnieje też na formularzu PIT-11) oraz pismo uzasadniające dlaczego kwota wypłaty jest inna, niż Wnioskodawca się ubiegał. W oparciu o opinię biegłego sądowego, Gmina wyliczyła różne stawki zaległego miesięcznego czynszu, w zależności od okresu, i tak: 17547 zł 12 gr za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., 18497 zł 16 gr za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. oraz 3189 zł 09 gr za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 28 lutego 2020 r. Czyli całość wpłaconej przez Gminę kwoty odszkodowania stanowi zaległy czynsz od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 28 lutego 2020 r.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że Wnioskodawca zgodnie z obowiązującą procedurą prawną wypowiedział umowę lokatorowi, który na podstawie przepisów o kwaterunku mieszkał w lokalu będącym Jego własnością. Po upływie trzech lat, gdy lokator nie chciał opuścić zajmowanego lokalu, Wnioskodawca wystąpił do Sądu z pozwem o eksmisję lokatora. Sąd wydał wyrok eksmisyjny (w 2011 r.), jednakże zawierał on klauzulę, że eksmisja ma się odbyć do lokalu socjalnego dostarczonego przez Gminę, jednocześnie Gmina tym samym wyrokiem została zobowiązana do zapewnienia lokatorowi zastępczego lokalu socjalnego. Minęły następne trzy lata i Gmina ani nie zapewniła temu lokatorowi mieszkania socjalnego, ani nie chciała płacić za niego czynszu, o który Wnioskodawca wnosił w pismach oraz w przedsądowym wezwaniu do Gminy, mając nadzieję, że uda się tą kwestię rozstrzygnąć polubownie. Wnioskodawca wystąpił więc do Sądu pozywając Gminę o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego przez lokatora, któremu Gmina miała zapewnić lokal socjalny, w wysokości mającej pokryć zaległą kwotę czynszu. Wyrokiem Sądu zostało Wnioskodawcy przyznane odszkodowanie o jakie wnosił, stanowiące kwotę zaległego 36-miesięcznego czynszu oraz koszty postępowania sądowego, którą to kwotę Gmina wypłaciła Wnioskodawcy w całości w 2015 r. Po upływie kolejnych trzech lat gdy sytuacja z lokatorem, lokalem socjalnym i czynszem się nie zmieniała, Wnioskodawca wystosował do Gminy ponowne wezwanie przedsądowe o zaległy czynsz. Tym razem Gmina bez postępowania sądowego wypłaciła Wnioskodawcy w 2018 r. część wnioskowanej kwoty (o jej pozostałą część nadal toczy się postępowanie przed sądem, ponieważ wyliczenia wypłaconego zaległego czynszu przez Gminę były według Wnioskodawcy znacznie poniżej wartości dającej się uzyskać na tzw. wolnym rynku). W 2020 r. Wnioskodawca wystąpił z kolejnym wezwaniem przedsądowym o zaległy czynsz i znów Gmina nie czekając na pozew sądowy wypłaciła większą część żądanej kwoty, tytułując ją jako odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego. Za każdym razem całość wypłacanej Wnioskodawcy przez Gminę kwoty odszkodowania stanowił zaległy czynsz (Gmina w piśmie dołączonym do przelewu przedstawiła własne wyliczenie zaległych miesięcznych kwot czynszu, jakie zgadza się wypłacić), ewentualnie było to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, ponieważ o to wnosił Wnioskodawca w pismach do Gminy oraz w pozwie do sądu.

W związku z powyższym, skoro przepis art. 21 ust. 1 pkt 97b lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje swym zwolnieniem świadczenia uzyskane z tytułu umorzenia przez organ stanowiący m.in. jednostki samorządu terytorialnego należności pieniężnych związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego, a beneficjentami tego zwolnienia podatkowego są osoby (podatnicy) wynajmujące mieszkania komunalne i socjalne to wskazać należy, że nie ma on zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem Wnioskodawcy nie zostały umorzone należności na rzecz Gminy z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie przez Wnioskodawcę z lokalu mieszkalnego.

Z opisu sprawy wynika, że to Wnioskodawca otrzymał od Gminy odszkodowanie za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego dla eksmitowanego lokatora.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie wypłacone przez Gminę z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 97b lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. przepis takiego zwolnienia nie przewiduje.

Tym samym odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawcę, podlega opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzyskany dochód z powyższego tytułu należało wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy, w którym zostało wypłacone i opodatkować na zasadach ogólnych według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi dochodami uzyskanymi w określonym roku podatkowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.