Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.193.2021.2.PB
z 8 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lipca 2021 r. (data wpływu 14 lipca 2021 r.), uzupełnionym 31 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu (cesji) wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu (cesji) wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 16 sierpnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.193.2021.1.PB, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 31 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Aktywów Niepublicznych (dalej: „Fundusz”, lub „Wnioskodawca”) jest osobą prawną utworzoną zgodnie z treścią art. 196 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2021 r. poz. 605. z późn. zm., dalej jako: „UFI”). Fundusz zarządzany jest przez X S.A. (dalej: „X”), które z mocy prawa jest organem Funduszu. Fundusz działa zgodnie z przepisami UFI oraz statutu nadanego mu przez X (dalej: „Statut”). Przedmiotem działalności Funduszu jest zbieranie środków pieniężnych, w tym głównie w drodze proponowania nabycia certyfikatów inwestycyjnych i lokowanie ich w określone w statucie aktywa. Jednym z aktywów, w które Fundusz może inwestować pozyskane środki, są pakiety wierzytelności nieregularnych przelewane nań w drodze cesji przez pierwotnych wierzycieli masowych, w szczególności: firmy telekomunikacyjne, dostawców mediów czy firmy pożyczkowe. Na podstawie zawartych umów Fundusz będzie wstępował w prawa pierwotnego wierzyciela a w następstwie ich zawarcia wraz z wierzytelnościami na Fundusz przejdą również wszelkie związane z nimi prawa jak również wszelkie zabezpieczenia w tym hipoteki, zastawy rejestrowe, przewłaszczenia, weksle, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty i naliczone kary. W wyniku powyższego, inwestorzy Funduszu uzyskują zbywalny papier wartościowy a wierzyciele pierwotni odzyskują zamrożone środki i mogą je przeznaczyć na dalsze prowadzenie działalności.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej szczegółowo opisał stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, w którym wskazał, iż zawiera/będzie zawierał umowy nienazwane, w wyniku których następuje/następował będzie przelew (cesja) wierzytelności (wraz z wszelkimi związanymi z nimi prawami akcesoryjnymi i zabezpieczeniami) z pierwotnego wierzyciela na Wnioskodawcę. W związku z tym, że w ocenie Wnioskodawcy przelew (cesja) wierzytelności dokonywana jest w następstwie wykonania umowy nienazwanej, Wnioskodawca chcąc możliwe precyzyjnie opisać charakter i cechy charakterystyczne tej umowy nienazwanej podkreślił jej podobieństwo do umowy o sekurytyzację wierzytelności zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, o których mowa w art. 183 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi.

Odnosząc się do katalogu czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) i wezwaniu do jednoznacznego wskazania czy umowa, w następstwie wykonania której dojdzie do przelewu (cesji) wierzytelności na Wnioskodawcę, jest umową wymienioną w tym katalogu, a w szczególności czy przyjmie postać umowy sprzedaży, Wnioskodawca podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko, że umowa ta jest umową nienazwaną, a tym samym umową niewymienioną w przedmiotowym katalogu, który ma charakter enumeratywny.

W ocenie Wnioskodawcy fakt, że dochodzi do przeniesienia własności praw do wierzytelności na Wnioskodawcę w zamian za zapłatę ceny wyrażoną w pieniądzu jako nośniku uniwersalnej wartości ekonomicznej nie przesądza, że umowa nienazwana której dotyczy wniosek, może zostać zakwalifikowana jako umowa sprzedaży. Umowa sprzedaży stanowi modelową czynność prawną w zakresie umów mających na celu przeniesienie praw. Umowa ta jest powszechnie stosowaną formą wymiany dóbr w obrocie gospodarczym. Przepisy dotyczące umowy sprzedaży znajdują odpowiednie zastosowanie w odniesieniu do innych umów należących do tej kategorii – umowy zamiany (art. 604 KC), dostawy (art. 612 KC) i kontraktacji (art. 613 KC). Przepisy te stosuje się również odpowiednio do umów należących do innych kategorii, jeśli w ich wyniku dochodzi do przeniesienia praw. Dotyczy to umowy o dzieło (art. 638 KC), umowy o roboty budowlane (art. 656 KC), umowy leasingu (art. 70917 KC), umowy komisu (art. 769 KC) oraz umowy spółki (art. 862 KC), a także umów nienazwanych i mieszanych, jak np. umowa forfaitingu. Powyższe wskazuje, że zastosowanie w umowie mechanizmu przeniesienia prawa w zamian za cenę nie kwalifikuje automatycznie takiej czynności prawnej jako umowy sprzedaży, o której mowa w art. 535 KC ponieważ jest to tylko element szerszego stosunku cywilnoprawnego będącego przedmiotem umowy zawieranej przez Wnioskodawcę. Umowy nienazwane będące przedmiotem wniosku, w następstwie których dochodzi do przelewu (cesji) wierzytelności, oprócz elementu przeniesienia tytułu prawnego do wierzytelności za cenę, posiadają liczne dodatkowe postanowienia np. zobowiązanie do dostarczania dokumentacji, udzielania informacji, przekazywania wpłat wpływających do cedenta już po dokonaniu przelewu, zasady cesji zwrotnych, zasady przeniesienia na Wnioskodawcę zabezpieczeń wierzytelności, zasady powierzenia przetwarzania danych osobowych itp.

Przelew (cesja) wierzytelności jest umową, na mocy której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). O charakterze umów powodujących przelew mówi art. 510 KC, w którym ustawodawca wymienia przykładowo trzy rodzaje umów nazwanych, powodujących przelew – sprzedaż, zamianę i darowiznę. Jednocześnie w art. 510 KC ustawodawca wskazuje (zgodnie z zasadą swobody umów), że przelew może nastąpić również na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności (umowy nienazwane lub mieszane).

We wniosku Wnioskodawca przedstawił i uzasadnił swoje stanowisko, wskazując, iż nie wymienienie przez ustawodawcę tego rodzaju umowy (umowa przelewu wierzytelności) w zamkniętym katalogu określonym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, skutkować powinno nie objęciem tej czynności rzeczonym podatkiem. Enumeratywny charakter katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy wymusza ścisłą wykładnię ww. przepisu. To z kolei wyklucza, zdaniem Wnioskodawcy, możliwości rozszerzenia zakresu wyznaczonego w powyższym przepisie na jakiekolwiek inne czynności niż te wprost w nim wymienione, nawet jeśli cechowałyby się podobieństwem do umów tam wymienionych. Jest tak, przykładowo, w przypadku umowy barterowej, o cechach zbliżonych do umowy zamiany. Na fakt, że umowa barterowa nie jest tożsama z umową zamiany (w rozumieniu art. 603 Kodeksu cywilnego), wskazał m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 23 września 2004 r., sygn. akt I CK 210/04.

Stąd w ocenie Wnioskodawcy umowy nienazwane będące przedmiotem wniosku, na podstawie których dochodzi do przelewu (cesji) wierzytelności, których elementem jest przeniesienie wierzytelności do majątku Wnioskodawcy w zamian za zapłatę ceny, nie znajdują się w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i tym samym nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie przez Fundusz umowy, której przedmiotem będzie przelew (cesja) wierzytelności, będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym umowy przelewu (cesji) wierzytelności, to umowy nienazwane, o cechach zasadniczo zbieżnych do umów sekurytyzacji, których zakres uregulowany został wprost w przepisach ustawy o funduszach inwestycyjnych wobec czego ich zawarcie nie powinno stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 z późn. zm.), d alej jako: „u.p.c.c.” opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Co do zasady, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Użyty przez ustawodawcę w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. zwrot „następujące” przesądza o zamkniętym charakterze wyliczenia czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (zasada numerus clausus).

Powyższe podejście znajduje swoje potwierdzenie także w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 999/10, z którego wynika, iż: „analiza sposobu redakcji art. 1 ust. 1 pkt 1 nakazuje opowiedzieć się za restrykcyjną jego wykładnią. Ustawodawca w postanowieniach analizowanego przepisu użył, bowiem zwrotu, który przesądza o tym, że został skonstruowany zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu omawianym podatkiem. Użyty w treści tego przepisu wyraz »następujące« wyraźnie wskazuje, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko te czynności, które zostały w nim wymienione”.

Taki właśnie charakter ustawowego katalogu sprawia, iż dokonanie czynności w nim nieuwzględnionych jak np.: zawarcie umowy faktoringu, leasingu, umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie kredytu czy umowy franszyzy, nie powinno skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Mając na uwadze powyższe, zawarcie umowy przelewu (cesji) wierzytelności, uregulowanej w art. 509 Kodeksu cywilnego, co do zasady także nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż podobnie jak wyżej wymienione umowy, nie mieści się we wspomnianym ustawowym katalogu czynności cywilnoprawnych.

Dotychczasowe orzecznictwo wskazuje jednak, iż o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem powinna decydować treść umowy (elementy przedmiotowo istotne), a nie jej nazwa (tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 2 lipca 2015 r., sygn. I SA/Sz 483/15).

Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z zawarciem takiej umowy (dokonaniem takiej czynności prawnej), miarodajne będą wynikające z tej umowy prawa i obowiązki stron, pozwalające na jej kwalifikację pod względem prawnym.

Nie oznacza to wszakże, że sam fakt występowania w danej umowie elementów pewnych podobieństw do umów wymienionych w katalogu zamieszczonym w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. upoważnia do zrównywania danej umowy z umową wymienioną w u.p.c.c. i opodatkowania tej czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jeszcze na gruncie opłaty skarbowej Naczelny Sąd Administracyjny wskazywał, iż nie było zamiarem ustawodawcy objęcie tą opłatą innych czynności, nawet jeśli wywołują podobne skutki ekonomiczne (por. wyrok NSA z 23 listopada 1998 r., I SA/Ka 389/97).

Również w piśmiennictwie podkreśla się, iż wykluczona jest możliwość opodatkowania czynności nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających opodatkowaniu.

W tym kontekście, nie bez znaczenia dla kwalifikacji umów zawieranych przez Wnioskodawcę, a w konsekwencji ich podleganiu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, pozostaje jej istotne podobieństwo do umowy sekurytyzacji, zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, o których mowa w art. 183 UFI. Nabycie wierzytelności w ramach umów o sekurytyzację poprzez ich przelew (cesję) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, co zostało potwierdzone przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

Dla przykładu Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 14 maja 2021 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4014.159.2021.1.MD zgodził się ze stanowiskiem wyrażonym przez fundusz inwestycyjny wskazując w podsumowaniu: „przyjmując za Wnioskodawcą, że umowa przelewu wierzytelności, której stroną będzie Wnioskodawca, nie przybierze postaci którejkolwiek z postaci czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych”.

Pojęcie sekurytyzacji de lege lata nie doczekało się definicji legalnej w prawie polskim, a regulacje w jej zakresie mają charakter fragmentaryczny i są umiejscowione w różnych aktach normatywnych, zwłaszcza w UFI oraz w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 z późn. zm., dalej jako: „Prawo bankowe”). Sekurytyzacja jest procesem polegającym na wydzieleniu i przetransferowaniu puli aktywów i wynikających z nich przyszłych przepływów pieniężnych (z reguły wierzytelności) z jednego podmiotu (inicjatora sekurytyzacji) na drugi, z reguły pozyskujący środki poprzez emisję papierów wartościowych.

Podobieństwo umów zawieranych przez Wnioskodawcę do umowy sekurytyzacji materializuje się przede wszystkim w osobie cesjonariusza, przedmiocie i celu zawarcia umowy a także warunkach zawieranej umowy.

Podobnie jak w przypadku funduszu inwestycyjnego, o którym mowa w art. 183 UFI, Wnioskodawca jest alternatywnym funduszem inwestycyjnym (AFI), zarządzanym przez zewnętrzny podmiot - towarzystwo funduszy inwestycyjnych, jego działalność jest regulowana przepisami UFI a głównym celem jego istnienia jest lokowanie środków zgromadzonych w drodze emisji papierów wartościowych, w tym najczęściej certyfikatów inwestycyjnych.

Co do zasady przedmiotem umów zawieranych przez Wnioskodawcę nie są pojedyncze wierzytelności, ale całe pakiety wierzytelności nieregularnych przelewane nań w drodze cesji przez pierwotnych wierzycieli masowych, którymi w szczególności są: firmy telekomunikacyjne, dostawcy mediów czy firmy pożyczkowe. Wierzytelności te nie są nabywane sporadycznie, ale zgodnie ze statutem stanowią istotny cel inwestycyjny Wnioskodawcy. Z punktu widzenia wierzycieli masowych, zawarcie z Funduszem tego typu umowy ma na celu pozyskanie środków na finansowanie swojej podstawowej działalności. Niemal identycznie wygląda to w przypadku umowy przelewu wierzytelności w ramach sekurytyzacji. Zgodnie z brzmieniem art. 187 ust. 3 UFI niestandaryzowany fundusz inwestycyjny jest zobowiązany lokować nie mniej niż 75% aktywów w określone wierzytelności, papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne lub prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Realizacja ustawowego obowiązku w odniesieniu do wierzytelności jest dokonywana w praktyce poprzez nabywanie całych pakietów wierzytelności. Zasadniczo zbieżne są także pozostałe elementy zawieranych umów przelewu wierzytelności, w szczególności: zapewnienia co do stanu wierzytelności, przekazywanych danych i dokumentów, okres i zakres wsparcia cesjonariusza po zawarciu umowy czy katalog okoliczności (wad prawnych), w wyniku których może dojść do odstąpienia od umowy w zakresie danej wierzytelności. Inaczej mówiąc, zawarte w umowach przelewu wierzytelności Wnioskodawcy zapisy regulujące zasady współpracy pomiędzy stronami umowy, w tym w zakresie dochodzenia roszczeń wynikających z wierzytelności, są w praktyce tożsame z zawartymi w umowach przelewu wierzytelności zawieranych przez fundusze sekurytyzacyjne.

Podsumowując, skoro zawierane przez Wnioskodawcę umowy przelewu (cesji) wierzytelności nie zostały wymienione, w określonym w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a-k u.p.c.c. zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, a istotne podobieństwo do umowy sekurytyzacji zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, o których mowa w art. 183 UFI, powoduje, że nie odpowiadają one treścią żadnej /nie znajdują one swojego dokładnego odpowiednika wśród/ czynności wymienionych w u.p.c.c., to czynność ich zawarcia w ocenie Funduszu nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w tym np. umowy sprzedaży.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – A Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Aktywów Niepublicznych jest osobą prawną utworzoną zgodnie z treścią art. 196 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Fundusz zarządzany jest przez X S.A., które z mocy prawa jest organem Funduszu. Fundusz działa zgodnie z przepisami UFI oraz statutu nadanego mu przez X. Przedmiotem działalności Funduszu jest zbieranie środków pieniężnych, w tym głównie w drodze proponowania nabycia certyfikatów inwestycyjnych i lokowanie ich w określone w statucie aktywa. Jednym z aktywów, w które Fundusz może inwestować pozyskane środki, są pakiety wierzytelności nieregularnych przelewane nań w drodze cesji przez pierwotnych wierzycieli masowych, w szczególności: firmy telekomunikacyjne, dostawców mediów czy firmy pożyczkowe. Na podstawie zawartych umów Fundusz będzie wstępował w prawa pierwotnego wierzyciela a w następstwie ich zawarcia wraz z wierzytelnościami na Fundusz przejdą również wszelkie związane z nimi prawa jak również wszelkie zabezpieczenia w tym hipoteki, zastawy rejestrowe, przewłaszczenia, weksle, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty i naliczone kary. W wyniku powyższego, inwestorzy Funduszu uzyskują zbywalny papier wartościowy a wierzyciele pierwotni odzyskują zamrożone środki i mogą je przeznaczyć na dalsze prowadzenie działalności.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał m.in., że umowy nienazwane będące przedmiotem wniosku, na podstawie których dochodzi do przelewu (cesji) wierzytelności, których elementem jest przeniesienie wierzytelności do majątku Wnioskodawcy w zamian za zapłatę ceny, nie znajdują się w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i tym samym nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że jeżeli w istocie opisana we wniosku umowa przelewu (cesji) wierzytelności nie przybrała postaci żadnej z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (w szczególności przedmiotowa cesja nie przyjęła postaci umowy sprzedaży) i przybrała formę umowy nienazwanej, to powyższa umowa przelewu (cesji) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie mieści się ona bowiem w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym z tytułu jej zawarcia Wnioskodawca nie był zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, podatek od czynności cywilnoprawnych był nienależny.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.