Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.237.2021.1.AW
z 7 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2021 r. (data wpływu 27 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do bezterminowego zwiększenia kwot podatku naliczonego po uregulowaniu faktur w stosunku do których skorygowano wcześniej kwotę podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do bezterminowego zwiększenia kwot podatku naliczonego po uregulowaniu faktur w stosunku do których skorygowano wcześniej kwotę podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X (zwany w dalszej części „X” lub „Wnioskodawca”), jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Y z siedzibą w (…) (zwany w dalszej części „Y”) świadczył na rzecz X usługi dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, udokumentowane fakturami wystawionymi przez Y, co do których X miał prawo odliczenia podatku naliczonego i X pomniejszało kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Y. Faktury w znacznej części nie były płacone przez X, w związku z czym powstało zadłużenie w stosunku do Y.

Wnioskodawca w związku z przeterminowanymi zobowiązaniami z tytułu dzierżawy w stosunku do Y, na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, był zobowiązany do dokonania korekty odliczonych kwot podatku wynikających z faktur w stosunku do których upłynął termin 90 dni od dat ich płatności.

W wyniku korekt X dokonała następującego pomniejszenia podatku naliczonego:

1. w 2019 r.:

1. za styczeń kwoty – (…) zł,
2. za miesiąc luty kwoty – (…) zł,
3. za miesiąc marzec – (…) zł,
4. za miesiąc kwiecień – (…) zł,
5. za miesiąc maj – (…) zł,
6. za miesiąc czerwiec – (…) zł,
7. za miesiąc lipiec – (…) zł.
   
   

Łącznie za 2019 r. pomniejszono kwotę podatku naliczonego o - (…) zł.

2. w 2020 r.:

1. za miesiąc kwiecień – (…) zł,
2. za miesiąc maj – (…) zł,
3. za miesiąc czerwiec – (…) zł,
4. za miesiąc lipiec – (…) zł.
   
   

Łącznie za 2020 r. pomniejszono kwotę podatku naliczonego o -(…) zł.

W dniu (…) marca 2019 r. X zawarł z Y umowę nazwaną porozumieniem. Przedmiotem umowy było rozliczenie wierzytelności Y należnych od dłużnika X na dzień (…) luty 2019 r. Zawarte porozumienie nie było wystarczające dla nie zastosowania opisanego wyżej mechanizmu korekty odliczonej kwoty podatku zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, gdyż nie dokonywało zmiany terminów zapłaty kwot wynikających z poszczególnych faktur (nie można mówić o skutecznej zmianie terminu płatności na tle wymogów z art. 89b ustawy o VAT), a jedynie regulowało sposób rozliczenia wymagalnych i bezspornych należności, w drodze ich spłaty wraz z odsetkami za opóźnienie w umówionych ratach, a także zabezpieczenie zapłaty i zapobieżenie ewentualnemu przedawnieniu.

Zgodnie z § 1 ust. 1 i 2 porozumienia należność (wierzytelność) Y w stosunku do X wynosiła na dzień (…) lutego 2019 r. (…) zł i zawierała skapitalizowane odsetki za zwłokę liczone od daty poszczególnych faktur do dnia (…) lutego 2019 r., ponadto cała należność została uznana za wymagalną i bezsporną. Zamiarem stron była spłata zadłużenia X w 120 ratach wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek za opóźnienie liczonymi od 1 marca 2019 r. do dnia zapłaty każdej z rat pod warunkiem zawieszającym opisanym w § 2 ust. 3 i 4, które to zapisy upoważniały dłużnika do obniżenia odsetek do stopy 4% w wypadku terminowej spłaty umówionych rat. Załącznikiem do umowy był harmonogram spłat z którego wynikało, że każda z rat wynosić będzie (…) zł, a ostatnia rata płatna do (…) lutego 2029 r. wynosić będzie (…) zł.

Aneksem nr 1 do porozumienia zmieniono tylko treść i datę wymagalności złożenia oświadczenia przez X o poddaniu się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt 5 K.p.c., które w formie aktu notarialnego dłużnik miał złożyć wierzycielowi.

W aneksie nr 2 do porozumienia nr (…) zawartego w dniu (…) czerwca 2020 r. z mocą obowiązującą od (…) maja 2020 r. strony zmieniły szereg postanowień porozumienia o spłacie wierzytelności zawartego w dniu (…) czerwca 2020 r., w istotny sposób modyfikując treść zobowiązania dłużnika do spłaty zadłużenia. I tak, strony zgodnie oświadczyły, że stan zadłużenia na dzień (…) lutego 2019 r. wynosi (…) zł oraz, że załącznik do aneksu zawiera wykaz innych faktur wystawionych dłużnikowi przez wierzyciela pomiędzy (…) grudnia 2019 r. i (…) kwietnia 2020 r. o łącznej wartości wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie (…) zł.

Strony zmieniły harmonogram spłat długu, zgodnie z którym spłaty mają się rozpocząć od (…) maja 2025 r. i zakończyć (…) września 2044 r. Łączna kwota do spłaty wraz z odsetkami liczonymi do dnia rozpoczęcia spłat ma wynieść (…) zł. Kwota ta zawiera należności główne i odsetki liczone według algorytmu przyjętego w harmonogramie i przewiduje spłatę długu w 233 miesięcznych ratach po (…) zł każda rata.

Jednocześnie w wyniku rozpoczęcia spłaty zadłużenia w stosunku do Y, na podstawie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, spółka X zwiększyła kwotę podatku naliczonego łącznie w miesiącach od lutego do grudnia 2019 r. w kwocie (…) zł i w 2020 r. za miesiące od stycznia do kwietnia o kwotę (…) zł (kwoty zadłużenia zapłacone na podstawie porozumienia z dnia (…) marca 2019 r.).

Łącznie ze skorygowanych kwot podatku naliczonego, Wnioskodawcy pozostała do powiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, o ile zadłużenie wobec Y zostanie zapłacone, kwota (…) zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy po uregulowaniu przez Wnioskodawcę pozostałej części należności wynikających z faktur VAT przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, w stosunku do których Wnioskodawca dokonał korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie bezterminowo (tj. bez względu na okres, kiedy należności wynikające z faktur zakupu zostaną uregulowane przez Wnioskodawcę) uprawniony do zwiększenia kwot podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (w rozliczeniu za okres, w którym daną część należności uregulowano)?
2. W przypadku uznania przez tut. Organ, że Wnioskodawca nie będzie uprawniony do bezterminowego zwiększenia kwot podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT po uregulowaniu zaległych faktur, w którym dniu uprawnienie Wnioskodawcy wynikające z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT ulegnie przedawnieniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że po uregulowaniu przez Wnioskodawcę pozostałej części należności wynikających z faktur VAT przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, w stosunku do których Wnioskodawca dokonał korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie bezterminowo (tj. bez względu na okres, kiedy należności wynikające z faktur zakupu zostaną uregulowane przez Wnioskodawcę) uprawniony do zwiększenia kwot podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (w rozliczeniu za okres, w którym daną część należności uregulowano).

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że uprawnienie wynikające z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT – jak zostało to wskazane w stanowisku Wnioskodawcy do pytania nr 1 – nie ulega przedawnieniu, gdyż obowiązujące przepisy ustawy o VAT i Ordynacji podatkowej nie wyznaczają podatnikom będącym dłużnikami żadnego terminu do skorzystania z tego uprawnienia ani nie określają terminu jego przedawnienia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie obu stanowisk (Ad. 1 i 2):

Zasady rozliczania podatku VAT w zakresie nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i 89b ustawy o VAT (tzw. ulga na złe długi).

Stosownie do treści art. 89a ust. 1 ustawy o VAT podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z treścią art. 89a ust. 1a ustawy o VAT nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są określone warunki. Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy o VAT korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W świetle powyższych przepisów, podatnikowi będącemu wierzycielem w stosunku zobowiązaniowym przysługuje uprawnienie do skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego pod warunkiem, że wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie przez wierzyciela w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności wynikającego z treści umowy lub wystawionej faktury VAT.

Jednocześnie podatnik będący wierzycielem ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, jeżeli po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, należność zostanie uregulowana lub zbyta przez wierzyciela w jakiejkolwiek formie (art. 89a ust. 4 ustawy o VAT). Podwyższenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego podatnik będący wierzycielem dokonuje w rozliczeniu za okres, w którym należność zostanie uregulowana lub zbyta (tj. na „bieżąco”). W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Z przepisami art. 89a ustawy o VAT dotyczącymi praw i obowiązków podatnika będącego wierzycielem, skorelowane zostały przepisy art. 89b ustawy o VAT, które dotyczą praw i obowiązków podatnika będącego dłużnikiem.

Zgodnie z treścią art. 89b ust. 1 ustawy o VAT w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89b ust. 1a ustawy o VAT przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności..

Ponadto, jak wynika z art. 89b ust. 1b ustawy o VAT, przepisu ust. 1 nie stosuje się również w przypadku, gdy dłużnik w ostatnim dniu miesiąca, w którym upływa 90 dzień od dnia upływu terminu płatności, jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

W myśl art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powyższe regulacje prowadzą do konkluzji, że w przypadku nieuregulowania należności w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności wynikającego z umowy lub faktury, dłużnik jest zobowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Stosownie natomiast do art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Analiza obowiązujących przepisów prawa podatkowego prowadzi do konkluzji, że możliwość skorzystania przez podatnika z uprawnienia wynikającego z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT uwarunkowana została wyłącznie koniecznością uregulowania należności i nie jest ograniczona jakimkolwiek terminem. Ani ustawa o VAT, ani inne przepisy podatkowe, w szczególności przepisy Ordynacji podatkowej, nie zawierają regulacji ograniczających w czasie prawo dłużnika do powiększenia naliczonego podatku VAT w związku z uregulowaniem zaległych faktur.

W szczególności, z obowiązujących regulacji nie wynika, aby w tym zakresie zastosowanie miał znaleźć przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przedmiotem regulacji art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej jest wyłącznie zobowiązanie podatkowe, pod którym to pojęciem należy rozumieć wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 Ordynacji podatkowej). Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu, zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa i zobowiązanie to przestaje istnieć.

Tymczasem przepis art. 89b ustawy o VAT nie reguluje kwestii powstania zobowiązania podatkowego w związku z wykonanymi w określonym czasie czynnościami dostaw towarów i świadczenia usług. Art. 89b ustawy o VAT dotyczy kwestii nieuregulowania należności wynikającej z faktury w powiązaniu z terminem płatności określonym w umowie lub fakturze i swoim działaniem nie wpływa na zobowiązanie podatkowe za okres rozliczeniowy, w którym była wystawiona faktura, lecz rodzi obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego na bieżąco. Tym samym, zastosowanie tego przepisu ma wpływ na „bieżące” zobowiązanie podatkowe.

Uznać zatem należy, że jeżeli Wnioskodawca, po dokonaniu korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, ureguluje pozostałą część wierzytelności wynikającą z faktur wskazanych w opisie stanu faktycznego i nastąpi to po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności należnego podatku VAT wynikającego z przedmiotowych faktur wystawionych przez Y, będzie on w dalszym ciągu uprawniony do zwiększenia wcześniej skorygowanego podatku VAT naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT. Dokonana przez Wnioskodawcę na podstawie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (tj. w związku z uregulowaniem wierzytelności) korekta podatku naliczonego nie wpłynie na zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy za okres rozliczeniowy, w którym były wystawione lub otrzymane przedmiotowe faktury VAT, lecz na wysokość kwoty zobowiązania z tytułu podatku VAT za okres rozliczeniowy, w którym należność zostanie przez Wnioskodawcę uregulowana.

Powyższe zostało potwierdzone przez organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, w których uznano prawo podatników będących dłużnikami do zwiększenia – na podstawie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT – wcześniej skorygowanego „in minus” podatku naliczonego VAT, pomimo że od powstania wierzytelności upłynął znaczny okres czasu, tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 1 sierpnia 2017 r. (sygn. 0112-KDIL4.4012.170.2017.2.NK), interpretacji indywidualnej z dnia 19 września 2017 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4012.264.2017.1.AP), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 28 października 2016 r. (sygn. IBPP2/4512-608/16-1/RSz), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 31 grudnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.745.2018.1.AO). Co więcej, zaprezentowane powyżej podejście w zakresie nieograniczonej w czasie możliwości skorzystania przez dłużnika z uprawnienia wynikającego z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT koresponduje ze stanowiskiem zajmowanym przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych dotyczących zastosowania przez wierzycieli art. 89a ust. 4 ustawy o VAT. Przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT ustanawia dla wierzycieli, którzy uprzednio skorzystali z tzw. ulgi na złe długi (tj. skorygowali podstawę opodatkowania i VAT należny w związku z nieotrzymaniem zapłaty za fakturę), obowiązek odpowiedniego zwiększenia podstawy opodatkowania i podatku VAT należnego w sytuacji, gdy należność zostanie uregulowana lub zbyta przez wierzyciela w jakiejkolwiek formie (w przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części). Organy podatkowe prezentują stanowisko, że uregulowanie przez dłużnika należności, która uprzednio została objęta przez wierzyciela korektą podatku należnego jako wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona, pociąga za sobą po stronie wierzyciela obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego (w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana), niezależnie od czasu, który upłynął od powstania wierzytelności udokumentowanej fakturą VAT, gdyż obowiązek ten nie ulega przedawnieniu w myśl art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 16 maja 2017 r. (sygn. 2461-IBPP2. 4512.187.2017.1.HW) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził: „Odnosząc powyższe do obowiązku wynikającego z art. 89a ust. 4 ustawy, będzie on również powodował ujęcie w odpowiedniej deklaracji VAT-7 kwot podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w tym przypadku „in plus”, co do których nie będzie miał zastosowania art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa jako kwot wynikających właśnie z przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, mającego charakter bezwzględny, a nie jako następstwa obowiązku podatkowego wynikającego z dokumentów źródłowych (faktur). W konsekwencji przepis art. 89a ust. 1 ustawy, swoim działaniem nie wpływa na zobowiązanie podatkowe za okres rozliczeniowy, w którym była wystawiona faktura VAT, jak również za okres, w którym została dokonana korekta podatku w ramach „ulgi na złe długi”, a powoduje obowiązek dokonania korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego na bieżąco (w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana w całości lub w części)”.

Przyjęcie, że uprawnienie podatnika będącego dłużnikiem wynikające z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT ulega przedawnieniu, podczas gdy przedawnieniu nie podlega obowiązek podatnika będącego wierzycielem wynikający z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, spowodowałoby zaburzenie symetrii pomiędzy art. 89a i art. 89b ustawy o VAT. W takim wypadku, pozbawienie podatników będących dłużnikami możliwości skorzystania z uprawnienia wynikającego z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT należałoby rozpatrywać w kontekście naruszenia zasady neutralności podatku VAT, tj. u wierzyciela otrzymującego zaległą płatność powstałby obowiązek rozpoznania i odprowadzenia VAT należnego, który jednocześnie nie podlegałby odliczeniu u nabywcy towarów/usług. Należy zaznaczyć, że prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego jest elementem konstrukcyjnym tego podatku, a nie formą ulgi czy przywileju.

Ponadto, w analizowanej sytuacji – z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca odliczył kwotę podatku VAT naliczonego w deklaracjach VAT za odpowiednie miesiące – nie znajdzie również zastosowania art. 86 ust. 13 ustawy o VAT. Przepis art. 86 ust. 13 ustawy o VAT stanowi, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Przepis powyższy dotyczy wyłącznie sytuacji, w której podatnik, pomimo otrzymania faktury uprawniającej do odliczenia naliczonego podatku VAT, nie skorzystał z tego uprawnienia i nie odliczył naliczonego podatku VAT (w konsekwencji, taki podatnik nie jest zobowiązany do dokonania korekty w trybie art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym, skorzystanie z uprawnienia wynikającego z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT staje się bezprzedmiotowe). Sytuacja taka nie miała miejsca w przypadku faktur zakupu będących przedmiotem niniejszego wniosku, ponieważ Wnioskodawca skorzystał z przysługującego mu prawa i odliczył naliczony podatek VAT wykazany w fakturach.

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że uprawnienie Wnioskodawcy wynikające z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT nie jest ograniczone żadnymi terminami i nie ulega przedawnieniu. W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku uregulowania pozostałej części należności wynikających z faktur wystawionych przez Y dokumentujących świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy, w stosunku do których Wnioskodawca dokonał korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie uprawniony do odpowiedniego zwiększenia kwot podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (przypadającego na uregulowaną część wierzytelności), niezależnie od okoliczności, kiedy wierzytelności wynikające z faktur zakupu zostaną uregulowane przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. organ informuje, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za sporny okres, a ponadto nie rozstrzyga, czy w przedstawionych we wniosku okolicznościach prawidłowo dokonano korekty deklaracji uprzednio odliczonego podatku VAT naliczonego z faktur zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Fakt ten przyjęto jako element przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Organ zauważa, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie, w szczególności prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od kontrahenta, nie objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.