Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.196.2021.1.MK
z 9 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie uznania podmiotu posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej za nabywcę końcowego oraz braku obowiązku samoobliczenia podatku akcyzowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie uznania podmiotu posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej za nabywcę końcowego oraz braku obowiązku samoobliczenia podatku akcyzowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

[…] zajmuje się wytwarzaniem, przesyłaniem i dystrybucją ciepła (wytwarzanego z paliwa miał węglowy, gaz ziemny i olej opałowy) oraz wytwarzaniem energii elektrycznej w skojarzeniu (elektrociepłownia gazowa uruchomiona w roku […] - koncesja na wytwarzanie energii elektrycznej w skojarzeniu wydana […]).

Rozliczenie zużycia energii elektrycznej dla potrzeb obliczenia podatku akcyzowego

Wyprodukowaną w elektrociepłowni energię elektryczną Wnioskodawca sprzedaje innej firmie obrotu poprzez przyłącze kablowe służące do dostarczania energii. Jednocześnie pobierając niewielkie ilości energii z tego przyłącza (w przypadku gdy elektrociepłownia nie pracuje), wnosząc opłatę tej samej firmie obrotu za energię pobraną. Na tym przyłączu Wnioskodawca nie jest obciążany akcyzą za energię dlatego ją nalicza zgodnie z obowiązującym prawem i odprowadza do kasy państwa.

Obecnie poza tym przyłączem niezbędnym do funkcjonowania elektrociepłowni Wnioskodawca zakupuje energię od […] w bardzo wielu lokalizacjach (kilkuset) położonych w innych miejscach w […]. Na każdą z tych lokalizacji zawarta jest odrębna umowa z dostawcą energii elektrycznej i wystawiana jest odrębna faktura za dostarczoną energię elektryczną wraz z naliczonym na tej fakturze podatkiem akcyzowym. Przyłącza te nie są niezbędne do funkcjonowania elektrociepłowni, służą zasilaniu innych elementów systemu ciepłowniczego. W tych miejscach Wnioskodawca zawsze był traktowany jak odbiorca końcowy i akcyza była naliczana przez firmę obrotu […]. I faktycznie nie doszło do żadnej zmiany w wyniku wybudowania elektrociepłowni. Nie zmieniły się w znacznym stopniu potrzeby, nie zmieniono miejsc odbioru. Akcyza była naliczana przez firmę obrotu. Nie ma wiec żadnego uzasadnienia, aby zmienić płatnika podatku akcyzowego.

Dla potrzeb rozliczania podatku akcyzowego dla wytwarzania energii z elektrociepłowni Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku akcyzowego zgodnie z art. 30 ust. 6 i 7 u.p.a.:

„6. Zwalnia się od akcyzy zużycie energii elektrycznej w procesie produkcji energii elektrycznej, jak również zużycie tej energii w celu podtrzymywania tych procesów produkcyjnych.

7. Zwalnia się od akcyzy zużycie energii elektrycznej w procesie produkcji energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu.”

Dla wyprodukowanej w elektrociepłowni energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne akcyzę Wnioskodawca nalicza od tej ilości, sporządza deklarację i płaci naliczony podatek akcyzowy zgodnie z art. 9 ust. pkt 3, opodatkowane jest „zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka zgodnie z opisanym stanem faktycznym jest odbiorcą końcowym?
2. Czy […] powinno naliczać akcyzę w fakturze sprzedaży energii elektrycznej dla odbiorcy posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej w kogeneracji czy Spółka powinna dokonać samoobliczenia i odprowadzić podatek akcyzowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdanie Spółki, Wnioskodawca jest odbiorcą końcowym. Spółka kupuje energię elektryczną od […] przeznaczoną do zużycia na potrzeby własne i jak wskazuje interpretacja ogólna Ministerstwa Finansów dotyczącą przepisów ustawy o podatku akcyzowym (AE6/033/13/IRZ09/1772) wytwórca posiadający koncesje wyłącznie na wytwarzanie energii elektrycznej posiada status nabywcy końcowego.

Jednocześnie Wnioskodawca skonsultował to zagadnienie z Urzędem Celno-Skarbowym - dział akcyzy, który potwierdził tok myślenia Wnioskodawcy, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2 „sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię” naliczenie akcyzy leży po stronie sprzedawcy - jako pierwszego etapu obrotu energią, a Spółka jest odbiorcą końcowym.

Ad 2.

Zdaniem […], […] powinno naliczać akcyzę w fakturze sprzedaży energii elektrycznej dla odbiorcy posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej w kogeneracji, ponieważ zgodnie z ww. art. 9 ust. 1 pkt 2 jest sprzedawcą energii elektrycznej nabywcy końcowemu. Podatek akcyzowy naliczany od ilości zużytej energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję dotyczy tylko energii wytworzonej przez to przedsiębiorstwo. Energia elektryczna zakupiona od zewnętrznych dostawców na potrzeby własne przedsiębiorstwa została objęta podatkiem akcyzowym na fakturze od sprzedawcy.

Mając na uwadze art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję w domniemaniu chodzi o energię wytworzoną przez ten podmiot zgodnie z koncesją i zakupioną od zewnętrznego dostawcy bez naliczonej akcyzy (jak dla obiektu elektrociepłowni - na czas postoju). To na dostawcy energii leży obowiązek naliczenia akcyzy zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2.

Podatek akcyzowy jest naliczany, a zgodnie z zasadą, że podatku akcyzowego za energię elektryczną nie pobiera się powtórnie nie ma potrzeby zmiany sposobu naliczania i poboru podatku. W artykule 9 ust. 1 pkt 6 Ustawy o podatku akcyzowym napisano:

„ 1. W przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

(…)

6) zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i me można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.”

Jak widać z powyższego jeśli została zapłacona akcyza w należnej wysokości (płaci ją obecnie podmiot firma obrotu […]). Nie ma więc potrzeby zapłaty przez […] akcyzy dodatkowo.

Zgodnie z fundamentalną zasadą jednokrotności poboru akcyzy, jeżeli podatek akcyzowy zostanie pobrany w prawidłowej wysokości na wcześniejszym etapie obrotu, nie można po raz kolejny domagać się zapłaty akcyzy od tego samego wyrobu akcyzowego. Uznając taką interpretację wskazanych przepisów za prawidłową i zgodną z prawem wspólnotowym, w szczególności z celami przyjętymi w Dyrektywie energetycznej, należy również uznać, że podmiot posiadający jedną z koncesji energetycznych, będzie uprawniony do nabywania jako odbiorca końcowy energii elektrycznej z akcyzą i zwolniony z obowiązku samoopodatkowania zużycia własnego tak nabytej energii. Nie ma też potrzeby zmiany ani podmiotu ani sposobu naliczania akcyzy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 722 z późn. zm.; zwanej dalej „ustawą" lub „ustawą o podatku akcyzowym"), ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 33 załącznika nr 1 wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

Nabywcą końcowym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 755, z późn. zm.), z wyłączeniem:

1. spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 312) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
2. towarowych domów maklerskich i domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub nabywających energię elektryczną na rachunek dającego zlecenie na rynku regulowanym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 89, 284 i 288),
3. giełdowej izby rozrachunkowej, Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych S.A. lub spółki, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nabywających energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych,
4. spółki prowadzącej jednocześnie izbę rozliczeniową i izbę rozrachunkową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji, o której mowa w art. 68a ust. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub w celu rozliczenia i rozrachunku transakcji zawieranych na rynku regulowanym.
   
   

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania, dystrybucji lub magazynowania energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem, dystrybucją lub magazynowaniem oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie – art. 9 ust. 2 ustawy.

Jeżeli w stosunku do energii elektrycznej powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej – art. 9 ust. 3 ustawy.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

1. z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

Wydanie energii elektrycznej, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nabywcy końcowemu jest związane z wystawieniem przez podatnika faktury lub innego dokumentu, z którego wynika zapłata należności za sprzedaną przez podatnika energię elektryczną – art. 11 ust. 2 ustawy.

Podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot będący nabywcą końcowym zużywającym energię elektryczną, jeżeli od tej energii nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu – art. 13 ust. 1pkt 2 ustawy.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej podatnik jest obowiązany, bez wezwania organu podatkowego, składać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe według ustalonego wzoru oraz obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwego urzędu skarbowego, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym:

1. upłynął termin płatności wynikający z faktury, a jeżeli termin ten nie został określony - po miesiącu, w którym wystawiono fakturę - w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. upłynął termin płatności określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu dostaw energii elektrycznej albo, jeżeli termin ten nie został określony w umowie - upłynął termin płatności wynikający z faktury lub innego dokumentu wystawionego przez podatnika, z którego wynika zapłata należności za sprzedaną przez podatnika energię elektryczną, a jeżeli termin płatności nie został określony w umowie ani w fakturze lub w tym dokumencie albo gdy z faktury nie wynika należność za energię elektryczną sprzedaną w tym okresie - po miesiącu, w którym wystawiono fakturę lub ten dokument – w przypadku sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju;
3. nastąpiło zużycie energii elektrycznej - w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6.
   
   

Mając na uwadze powyższe przepisy Organ zauważa, że opodatkowanie akcyzą energii elektrycznej na poziomie krajowym wynika z implementacji dwóch unijnych dyrektyw.

Pierwszą jest dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego (Dz. U. UE. L. z 2009 r. Nr 9, str. 12 z późn. zm.), ustanawiającej ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego, nakładanego bezpośrednio lub pośrednio na konsumpcje produktów energetycznych i energii elektrycznej.

Drugą, uszczegółowiającą zasady opodatkowania m.in. energii elektrycznej, jest dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE. L. z 2003 r. Nr 283, str. 51 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 21 ust. 5 ww. dyrektywy, dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG [uchylonej dyrektywą 2008/118/WE], energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora.

Z uwagi na specyfikę obrotu energią elektryczną i unijne uregulowania (podobne zasady dotyczą wyrobów gazowych), krajowy ustawodawca zdecydował o wprowadzeniu regulacji ustanawiających przedmiot opodatkowania w zakresie energii elektrycznej w inny sposób, niż w przypadku pozostałych wyrobów akcyzowych (określonych w art. 8 ustawy).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie energii elektrycznej, za czynności podlegające opodatkowaniu uznaje się co do zasady te, które zostają dokonane na ostatnim etapie obrotu, tj. między sprzedawcą energii elektrycznej (dystrybutorem, redystyrybutoerm) a jej odbiorcą, zdefiniowanym przez krajowego ustawodawcę jako nabywcę końcowego.

Wyjątkiem jest sytuacja zużycia energii elektrycznej przez podmiot posiadający jedną z koncesji w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne.

Przedmiotem opodatkowania akcyzą nie jest natomiast obrót energią elektryczną pomiędzy pośrednikami – podmiotami posiadającymi jedną z koncesji lub podmiotami, których ustawodawca wyłączył z definicji nabywcy końcowego (lit. a – d art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy - podmioty te, pomimo że nie posiadają koncesji, nie są traktowane jako nabywcy końcowi, z uwagi fakt, że jedynie pośredniczą w obrocie lub w samym rozliczaniu obrotu).

Dla określenia zatem skutków podatkowych, kluczowe staje się określenie statusu akcyzowego podmiotów uczestniczących w obrocie energią elektryczną.

Co istotne, dla ustalenia czy dany podmiot posiada status nabywcy końcowego istotne jest to czy posiada on jakąkolwiek z koncesji, a nie to czy zużywa energię przy jej nabyciu. Zawarte w art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy wyrażenie "nieposiadający koncesji", oznacza bowiem nic innego jak brak koncesji w ogóle. Tak więc, jeśli nabywca energii elektrycznej posiada jedną z wymienionych koncesji, to nie może być on uznany jednocześnie za nabywcę końcowego, a w konsekwencji też dokonywana na jego rzecz sprzedaż energii elektrycznej nie może być uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu akcyzą, na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Oznacza to, że każdy podmiot nabywający energię elektryczną na terytorium kraju, który nie posiada koncesji i nie jest jednym z podmiotów wymienionych w lit. a – d art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy, posiada status nabywcy końcowego, a sprzedaż energii elektrycznej na jego rzecz powinna zostać obciążana podatkiem akcyzowym.

Równocześnie z chwilą otrzymania koncesji, podmiot ten traci status nabywcy końcowego, a nabywana przez niego energia elektryczna nie powinna mieć wliczonego podatku akcyzowego.

Powyższa wykładania, wynika wprost z literalnej treści cytowanych przepisów. W tym względzie zwrócić należy uwagę, że ustawodawca w art. 2 pkt 19 ustawy wprowadził definicję legalną wyrażenia „nabywca końcowy”, co oznacza, że nadał temu wyrażeniu wiążące znaczenie. Zatem ilekroć w tekście prawnym pojawia się pojęcie nabywcy końcowego, to powinno ono być rozumiane w sposób jednakowy, ustalony przez prawodawcę.

Podkreślić należy, że co do zasady, bez umotywowanych racji, nie wolno nadawać identycznym sformułowaniom w tym samym akcie prawnym różnych znaczeń, zwłaszcza gdy dotyczy to pojęcia zdefiniowanego. Poza tym, znaczenie przepisów prawnych należy ustalać w taki sposób, by żadne fragmenty nie okazały się zbędne, ponieważ wypowiedź powinna być traktowana jako pewna całość.

Analiza treści art. 9 ustawy pozwala stwierdzić, że norma ta jest wewnętrznie spójna. Wskazuje ona na czynności podlegające opodatkowaniu, jeśli ich przedmiotem jest energia elektryczna, Katalog tych czynności ma charakter zamknięty i pozwala stwierdzić, że sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu koncesje nie podlega opodatkowaniu akcyzą.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca nie może być uznany za nabywcę końcowego.

Zgodnie bowiem z przedstawionym staniem faktycznym, Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej. Posiadanie zatem koncesji wyklucza uznanie Wnioskodawcy za nabywcę końcowego o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy.

W tym stanie rzeczy sprzedaż energii elektrycznej na rzecz Wnioskodawcy nie jest przedmiotem opodatkowania akcyzą, co oznacza że podmiot sprzedający energię elektryczną Wnioskodawcy nie powinien opodatkowywać tej energii podatkiem akcyzowym, gdyż to na Wnioskodawcy jako podatniku dokonującym czynności podlegającej opodatkowaniu o której mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 (zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję), ciążyć będzie, zgodnie z zasadą samoobliczania, obowiązek rozliczenia podatku akcyzowego z tego tytułu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy względem przedstawionych pytań uznać należy za nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji ogólnej AE6/033/13/IRZ/09/1772 należy wskazać, że została ona wydana w nieobowiązującym już stanie prawnym i nie może mieć zastosowania w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Organ zastrzega, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie wątpliwości Zainteresowanego i wyłącznie jego sytuacji prawnopodatkowej w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.