Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDWB.4010.2.2021.1.MJ
z 10 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2021 r. (data wpływu 24 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wygaśnięcie Umowy leasingu w wyniku Połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku stanowiących przedmiot Umowy leasingu w ewidencji Wnioskodawcy i przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji na zasadach obowiązujących przed Połączeniem z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed Połączeniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2021 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wygaśnięcie Umowy leasingu w wyniku Połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku stanowiących przedmiot Umowy leasingu w ewidencji Wnioskodawcy i przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji na zasadach obowiązujących przed Połączeniem z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed Połączeniem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka Przejmująca”, „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy jest X spółka akcyjna prawa belgijskiego (dalej: „Spółka X”).

Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy … (dalej: „Grupa”). Obok Wnioskodawcy w skład polskiej części Grupy wchodzą również m.in. spółki Y sp. z o.o. (dalej: „Spółka Y”) oraz Z sp. z o.o. (dalej: „Spółka Z”). Spółka Y oraz Spółka Z również posiadają status podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Jedynym wspólnikiem Spółki Y jest Spółka X. Całość udziałów Spółki Z posiada natomiast Spółka Y.

Wnioskodawca jest producentem wyrobów stalowych i produkuje m.in. … i …, kierowane głównie do krajów Unii Europejskiej.

Spółka Z prowadzi działalność w zakresie udostępniania aktywów podmiotom z Grupy na potrzeby prowadzonej przez te podmioty działalności operacyjnej oraz działalność o charakterze finansowym – posiadane nadwyżki finansowe Spółka Z udostępnia odpłatnie (za odpowiednim wynagrodzeniem w postaci oprocentowania) innym podmiotom powiązanym w Grupie. W skład majątku Spółki Z wchodzą maszyny, nieruchomości, środki transportu oraz inne środki trwałe, należności z tytułu zawartych umów oraz środki pieniężne. Spółka Z posiada również zobowiązania związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Spółka Y pełni przede wszystkim funkcje holdingowe w stosunku do Spółki Z. Aktualnie Spółka Y nie prowadzi działalności operacyjnej, a na jej majątek składają się udziały w Spółce Z i środki pieniężne, a także zobowiązania związane z bieżącą obsługą spółki.

Wnioskodawca w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje obecnie za wynagrodzeniem m.in. aktywa (w tym oprogramowania i licencje, nieruchomości, maszyny, urządzenia techniczne i produkcyjne, tajemnicę przedsiębiorstwa) będące własnością Spółki Z. Na podstawie umowy leasingu finansowego (dalej: „Umowa leasingu”) zawartej w dniu 31 grudnia 2019 r., aktywa Spółki Z zostały bowiem oddane Wnioskodawcy w leasing. Umowa leasingu spełnia definicję zawartą w art. 17a pkt 1 Ustawy o PDOP oraz warunki przewidziane dla leasingu finansowego w art. 17f ust. 1 Ustawy o PDOP.

Z tytułu Umowy leasingu Wnioskodawca uiszcza na rzecz Spółki Z opłaty leasingowe. Wnioskodawca i Spółka Z występują więc w stosunku do siebie w relacji wierzyciel – dłużnik. Właścicielem składników majątku będących przedmiotem Umowy leasingu pozostaje Spółka Z, ale odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych, zgodnie z zasadami leasingu finansowego na podstawie art. 17f ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, dokonuje Wnioskodawca. Wartość początkowa, od której Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych została określona na podstawie wyceny niezależnego rzeczoznawcy, która została sporządzona na potrzeby Umowy leasingu.

W celu uproszczenia i uporządkowania struktury Grupy, planowane jest połączenie polskich spółek, tak aby ostatecznie polską część Grupy stanowił tylko jeden podmiot. Planowane połączenie spółek nastąpiłoby dwuetapowo. W pierwszej kolejności Spółka Y przejęłaby Spółkę Z. W dalszym etapie Wnioskodawca przejąłby Spółkę Y. Przedmiotem niniejszego wniosku jest ocena konwekcji podatkowych połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y (dalej: „Połączenie”).

Połączenie nastąpi w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1526 ze zm., dalej: „KSH”), tj. przez przeniesienie całego majątku Spółki Y na Spółkę Przejmującą w zamian za udziały, które Spółka Przejmująca wyda na rzecz jedynego wspólnika Spółki Y – Spółki X. Na skutek Połączenia ustanie byt prawny Spółki Y, a Spółka Przejmująca przejmie na mocy art. 494 § 1 KSH, cały majątek Spółki Y i wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej (sukcesja uniwersalna).

Rozliczenie Połączenia nastąpi metodą łączenia udziałów, o której mowa w art. 44a ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 ze zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”).

W momencie Połączenia stronami Umowy leasingu będzie Wnioskodawca jako korzystający oraz Spółka Y jako finansujący. Na skutek Połączenia Spółki Y oraz Spółki Z, Spółka Y wstąpi w prawa Spółki Z wynikające z Umowy leasingu. W rezultacie Połączenia, Umowa leasingu wygaśnie przed upływem podstawowego okresu umowy leasingu, zaś Wnioskodawca stanie się właścicielem leasingowanych składników majątku.

Wnioskodawca podkreśla, że głównymi czynnikami wpływającymi na kształt planowanych w Grupie działań restrukturyzacyjnych są obiektywne i zewnętrzne czynniki biznesowe, gospodarcze i prawne, w tym w szczególności:

• uproszczenie struktury prawno-organizacyjnej Grupy oraz brak uzasadnienia biznesowego dla dalszego funkcjonowania Spółki Przejmującej oraz Spółki Y i Spółki Z w formie odrębnych bytów prawnych;
• redukcja liczby podmiotów funkcjonujących w ramach Grupy;
• oszczędność kosztów administracyjnych oraz kosztów związanych z samodzielnym funkcjonowaniem Spółki Przejmującej oraz Spółki Y i Spółki Z;
• poprawa efektywności przepływów pieniężnych w Grupie.
  
  

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że Połączenie nie jest motywowane osiągnięciem korzyści podatkowych i jednocześnie żadna korzyść podatkowa nie zostanie osiągnięta na skutek Połączenia. W szczególności Wnioskodawca nie wykazuje straty, która miałaby zostać rozliczona z zyskami generowanymi przez Spółkę Y.

W konsekwencji, Wnioskodawca wskazuje, iż Połączenie zostanie przeprowadzone z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, a jego celem nie będzie uniknięcie, ani uchylenie się od opodatkowania.

Wnioskodawca podkreśla również, że Połączenie jest elementem szerszego procesu porządkowania struktury Grupy. Do połączenia doszło bowiem również w ramach zagranicznej części Grupy, pomiędzy podmiotami, które posiadały udziały w polskich spółkach z Grupy. Istnienie dwóch odrębnych podmiotów holdingowych było historycznie uzasadnione, niemniej jednak na moment przeprowadzania połączenia funkcjonowanie obydwu spółek nie było już konieczne. Przejęcie jednej spółki przez drugą pozwoliło na konsolidację funkcji zarządczych w jednym podmiocie, co miało doprowadzić do eliminacji zdublowanych przez belgijskie podmioty funkcji, przyspieszenia i usprawnienia procesu podejmowania decyzji dotyczących kluczowych aspektów działalności Grupy, a także wyeliminowania kosztów jak i obowiązków o charakterze administracyjno-technicznym związanych z funkcjonowaniem dodatkowego podmiotu w Grupie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wygaśnięcie Umowy leasingu w wyniku Połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku stanowiących przedmiot Umowy leasingu w ewidencji Wnioskodawcy i przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji na zasadach obowiązujących przed Połączeniem z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed Połączeniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie Umowy leasingu w wyniku Połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku stanowiących przedmiot Umowy leasingu w ewidencji Wnioskodawcy i przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji na zasadach obowiązujących przed Połączeniem z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed Połączeniem.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOP (winno być: ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Jedną z zasad łączenia spółek kapitałowych jest zasada sukcesji uniwersalnej. Zgodnie z regulacją art. 494 § 1 KSH (winno być: ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych – Dz. U. z 2020 r. poz. 1526 ze zm., dalej: „KSH”), spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. Z przytoczonej powyżej regulacji wynika, że w przypadku połączenia spółek przez przejęcie, spółka przejmująca wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Dla zaistnienia skutków w postaci sukcesji nie są potrzebne żadne dodatkowe czynności poza tymi, których wymaga procedura łączenia spółek (Z. Jara (red.), Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2020).

Na gruncie praw i obowiązków podatkowych obowiązywanie zasady sukcesji w przypadku łączenia spółek zostało potwierdzone w art. 93 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: „OP”). Zgodnie z regulacją art. 93 § 1 pkt 1 OP, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się osób prawnych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

Do kwestii ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w przypadku m.in. połączenia spółek odnosi się art. 16g ust. 9 ustawy o PDOP. Zgodnie z powyższą regulacją, w razie przekształcenia formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształcanego, połączonego albo podzielonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi. Zasada powyższa znajduje zastosowanie, jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że podmiot powstały w wyniku połączenia, wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu połączonego albo podzielonego (art. 16 ust. 18 ustawy o PDOP). Zgodnie natomiast z regulacją art. 16h ust. 3 ustawy o PDOP, podmiot powstały w wyniku połączenia dokonuje odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuuje metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot połączony.

Powołane powyżej regulacje konstytuują zasadę kontynuacji dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W przypadku połączenia spółek kontynuowane są zasady i stawki stosowane przez podmiot, w którego ewidencji wartości te pozostawały do momentu połączenia, z uwzględnieniem wysokości dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XI, Warszawa 2020, art. 16(g)).

Należy zaznaczyć, że w ustawie o PDOP brak jest przepisów, które w sposób szczegółowy regulowałby kwestię amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem leasingu finansowego w przypadku połączenia spółek będących stronami umowy leasingu (finansującego i korzystającego), w szczególności w układzie, w którym korzystający występuje w roli podmiotu przejmującego.

Jedyna regulacja dotycząca konsekwencji wygaśnięcia umowy leasingu finansowego zawarta została w art. 16ł ust. 6 ustawy o PDOP. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a:

1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający albo
2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych

-oraz nastąpi zmiana, wygaśnięcie lub rozwiązanie umów, o których mowa w ust. 4 lub 5, i w związku z tym nie zostanie przeniesiona na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, właściciel przejmując te składniki majątku określa ich wartość początkową, zgodnie z art. 16g, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, pomniejszoną o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7, oraz o sumę dokonanych przez siebie odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Regulacja powyższa dotyczy sytuacji, gdy w następstwie wygaśnięcia umowy leasingu finansowego własność przedmiotu umowy leasingu nie przechodzi na korzystającego. W takim przypadku właściciel – finansujący określa jego wartość początkową, zgodnie z art. 16g ustawy o PDOP, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, pomniejszoną o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7 ustawy o PDOP oraz o sumę dokonanych przez siebie odpisów amortyzacyjnych. Zakres powyższej regulacji nie obejmuje jednak specyficznej sytuacji, z którą mamy do czynienia w analizowanym przypadku, gdy w wyniku konfuzji będącej rezultatem połączenia stron umowy, umowa leasingu wygaśnie, a wszelkie prawa dotychczasowego finansującego przejdą na korzystającego. W takim przypadku wartość leasingowanych składników majątku już jest określona w ewidencji korzystającego i korzystający do momentu wygaśnięcia umowy leasingu był podmiotem wyłącznie uprawnionym do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od powyższych składników majątku. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że regulacja 16ł ust. 6 ustawy o PDOP nie znajdzie zastosowania w sytuacji, gdy umowa leasingu wygaśnie na skutek konfuzji będącej wynikiem połączenia finansującego i korzystającego, w ramach którego korzystający przejmie finansującego. W konsekwencji w takiej sytuacji zastosowanie powinna znaleźć opisana powyżej ogólna zasada kontynuacji dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca podkreśla, że przyjęcie innego rozwiązania prowadziłoby do sytuacji, w której z jednej strony odpisy amortyzacyjne dokonywane byłyby po połączeniu według na nowo określonej wartości początkowej bez uwzględnienia odpisów dokonanych uprzednio przez finansującego, co stałoby jednak w sprzeczności z opisaną powyżej zasadą kontynuacji obowiązująca przy połączeniu spółek (art. 93 § 1 pkt 1 OP), albo alternatywnie do sytuacji, w której składniki majątku, które stanowiły przedmiot umowy leasingu w ogóle nie byłyby amortyzowane po wygaśnięciu umowy, co również godziłoby w podstawowe zasady konstrukcyjne podatku dochodowego i wyłączało możliwość rozpoznania kosztów uzyskania przychodów.

Przenosząc powyższe argumenty na grunt zaistniałego w niniejszej sprawie stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) wskazać należy, że składniki majątkowe stanowiące przedmiot Umowy leasingu po dokonaniu Połączenia powinny być amortyzowane przez Wnioskodawcę w oparciu o zasady przyjęte przed dokonaniem Połączenia. W szczególności dalsza amortyzacja nie powinna być prowadzona w oparciu o zasady przyjęte przez finansującego przed zawarciem umowy leasingu. Na powyższą konkluzję nie wpływa ewentualna wysokość dotychczas uiszczonych rat leasingowych.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, wygaśnięcie Umowy leasingu w wyniku Połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki Y nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku stanowiących przedmiot Umowy leasingu w ewidencji Wnioskodawcy i przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji na zasadach obowiązujących przed Połączeniem, z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed Połączeniem.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, że stanowisko prezentowane przez Spółkę, zostało potwierdzone w szeregu interpretacji dotyczących zbliżonych stanów faktycznych, w tym w szczególności w:

1. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 sierpnia 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-547/16-1/BKD, w której organ potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym „(...) mając na uwadze, że do momentu połączenia to Wnioskodawca jako korzystający dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, powinien on kontynuować amortyzację składników majtku na dotychczasowych zasadach. W świetle powyższego, Wnioskodawca uważa, że na skutek wygaśnięcia umowy leasingu uzasadniona jest kontynuacja amortyzacji na zasadach obowiązujących dotychczas. W szczególności, konfuzja nie wpłynie na wysokość wartości początkowej amortyzowanych składników majątku w ewidencji Wnioskodawcy oraz przyjęty okres amortyzacji”;
2. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 marca 2015 r., sygn. ILPB4/423-580/14-2/ŁM, w której organ potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym „(...) na skutek wygaśnięcia umowy leasingu uzasadniona jest kontynuacja amortyzacji Znaku towarowego na zasadach obowiązujących przed połączeniem ze Spółką z Grupy. W szczególności konfuzja nie wpłynie na wysokość wartości początkowej Znaku towarowego w ewidencji Spółki oraz przyjęty okres amortyzacji”.
   
   

Tożsame stanowisko zostało zawarte również w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 maja 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-397/16/AnK oraz IBPB-1-2/4510-396/16/BD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że wydana interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, w tym dotyczące sposobu ustalenia wartości początkowej na potrzeby umowy leasingu, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.