Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4015.88.2021.4.PB
z 10 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 lipca 2021 r.), uzupełnionym 2 i 6 września 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 23 sierpnia 2021 r. Znak: 0112-KDIL2-1.4011.660.2021.2.MKA, 0111-KDIB2-2.4015.88.2021.3.PB, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 i 6 września 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest (wraz z inną osobą trzecią) stroną umowy kredytowej zawartej z bankiem z siedzibą na terenie Polski. Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym, w związku z czym wszystkie uzyskiwane przez nią przychody podlegają opodatkowaniu na terenie Polski. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni wraz z inną osobą trzecią jest stroną umowy kredytowej, w związku z czym Wnioskodawczyni jak i osoba trzecia są dłużnikami solidarnymi w stosunku do wszystkich zobowiązań wynikających z zawartej umowy kredytowej. Na podstawie tej umowy Wnioskodawczyni oraz inna osoba trzecia uzyskali mieszkaniowy kredyt bankowy w wysokości 464.963,14 zł, którego celem jest pokrycie części kosztów zakupu i remontu lub rozbudowy domu jednorodzinnego położonego na terenie województwa (…) w Polsce.

Przeznaczenie udzielonego kredytu jest następujące: a) podstawowy cel kredytowania – sfinansowanie: nabycie nieruchomości wraz z domem jednorodzinnym – kwota 406.000,00 zł, b) przeprowadzenie prac modernizacyjno-remontowych, niewymagających decyzji o pozwoleniu na budowę – kwota 50.000,00 zł, c) składka ubezpieczeniowa CPI (Credit Protection Insurance) – dobrowolna ochrona ubezpieczeniowa kredytobiorcy, wskazanego we wniosko-polisie, z tytułu: 1) następstw nieszczęśliwego wypadku, 2) utraty pracy – kwota 8.963,14 zł, wobec czego całkowita kwota kredytu wynosi 456.000,00 zł.

Udzielenie kredytu jest zabezpieczone w następujący sposób: a) poprzez ustanowienie hipoteki umownej łącznej do wysokości równej 200% kwoty udzielonego kredytu, na przedmiocie zabezpieczenia, b) przelew na rzecz banku – kredytodawcy praw z umowy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych przedmiotu zabezpieczenia c) opcjonalnie pełnomocnictwo do prowadzonego rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego. Umowa kredytowa określa ponadto szczegółowy termin wypłaty poszczególnych transz kredytu, wysokość opłat ponoszonych na rzecz banku z tytułu prowizji i odsetek oraz przeznaczenie poszczególnych transz kredytu i okresy ich wydatkowania, a ponadto warunki uruchomienia finansowania.

Umowa kredytowa określa również warunki spłaty zaciągniętego przez Wnioskodawczynię oraz osobę trzecią zobowiązania kredytowego. Spłata zobowiązania powinna nastąpić miesięcznie (liczba rat 300, w tym karencja w spłacie kapitału kredytu na okres 24 miesięcy) w 15. dniu miesiąca na numer rachunku określony w umowie kredytowej. Umowa przewiduje także karencję w zakresie spłaty kapitału do czasu zakończenia realizacji inwestycji, jednakże bez jednoczesnej karencji w zakresie spłaty części odsetkowej zobowiązania kredytowego. Wysokość raty do spłaty zostanie określona w dokumencie „Zawiadomienie o wysokości spłaty raty kredytu”, przekazanym kredytobiorcy (Wnioskodawczyni i osobę trzecią) przez bank – kredytodawcę.

Podpisana umowa kredytowa zawiera również wyraźne postanowienie w zakresie solidarnej odpowiedzialności za spłatę kredytu. Zgodnie z tą umową, w przypadkach, w których kredytobiorcą jest więcej niż jedna osoba: za wszelkie zobowiązania z tytułu udzielenia kredytu osoby będące kredytobiorcą ponoszą solidarną odpowiedzialność oraz wszelkie dyspozycje i wnioski dotyczące wykorzystania lub spłaty kredytu mogą być podpisane przez jedną z osób będących kredytobiorcą, na co druga osoba niniejszym wyraża zgodę. Nie ma zatem znaczenia, czy przelewu raty kredytowej dokona Wnioskodawczyni czy osoba trzecia, oboje są bowiem odpowiedzialni za spłatę całości kredytu w terminach ustalonych w umowie.

Należy zaznaczyć, że jako kupujący do umowy sprzedaży nieruchomości przystąpi jedynie Wnioskodawczyni. Oznacza to, że będzie ona wyłącznym właścicielem nieruchomości i tylko ona zostanie ujawniona w księdze wieczystej w tym charakterze. Osoba trzecia będzie jedynie stroną umowy kredytowej i w związku z tym będzie ona spłacała zobowiązania z tym związane oraz przebywała w nabytym domu. Należy zaznaczyć, że Wnioskodawczyni oraz osoba trzecia nie są małżeństwem, nie są ze sobą spokrewnieni lub spowinowaceni oraz nie zawierali między sobą umowy spółki cywilnej lub podobnej umowy. Wnioskodawczyni oraz osoba trzecia nie są w stosunku do siebie nawzajem zobowiązani prawnie do dokonywania jakichkolwiek świadczeń o charakterze alimentacyjnym lub wynikających z umowy dożywocia.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku wskazała, że osoba trzecia będzie wykonywała jedynie swoje własne zobowiązanie, za które jest odpowiedzialna całym swoim majątkiem. Należy bowiem odróżnić spłatę zobowiązania solidarnego od ewentualnych przyszłych i hipotetycznych rozliczeń pomiędzy dłużnikami połączonymi węzłem solidarności. Kwestia tych rozliczeń jest jednak czysto hipotetyczna oraz niepewna i z tego względu nie może i nie była przedmiotem stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku. Z tego względu odpowiedź na pytanie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej powinna brzmieć: osoba trzecia spłacając wspólny kredyt będzie wykonywać jedynie własne zobowiązanie wobec banku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonywanie spłat rat kredytu lub jakichkolwiek innych należności wynikających z umowy kredytowej przez osobę trzecią w związku z wykonywaniem zawartej umowy kredytowej będzie skutkowało powstaniem przychodu do opodatkowania po stronie Wnioskodawczyni podatkiem dochodowym od osób fizycznych albo podatkiem od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonywanie spłat rat kredytowych oraz jakichkolwiek innych należności wynikających z tytułu umowy kredytu przez osobę trzecią nie będzie skutkować powstaniem przychodu do opodatkowania po stronie Wnioskodawczyni. Wynika to bowiem z faktu wykonywania przez osobę trzecią własnego zobowiązania z tytułu bycia stroną umowy kredytowej, w związku z czym nie dokonuje ona żadnego identyfikowalnego przysporzenia na rzecz Wnioskodawczyni, ponieważ otrzymującym przysporzenie o charakterze majątkowym jest bowiem bank – kredytodawca.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Przepis ten zatem jednoznacznie wskazuje na zakres stosowania u.p.d.o.f., co oznacza, że skutki pewnych zdarzeń, które zwiększają stan majątkowy polskich podatników należy oceniać także zgodnie z u.p.s.d. Z kolei zakres przedmiotowy u.p.s.d został zawarty w artykułach 1 – 4b u.p.s.d. Zdaniem Wnioskodawczyni mogą wystąpić jednak sytuacje, w których ani jedna ani druga ustawa podatkowa nie będzie miała zastosowania, ponieważ dane zdarzenie nie będzie objęte zakresem ich regulacji. Będą to sytuacje, w których określony podmiot nie uzyska jakiegokolwiek przychodu, ponieważ jego stan majątkowy w żaden sposób się nie zwiększy np. w związku z otrzymaniem konkretnej rzeczy w ramach darowizny lub zaoszczędzeniem wydatków, które podatnik musiałby ponieść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie umożliwiające dokonanie takiej oszczędności. Z tego typu sytuacją mamy do czynienia w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, w związku z czym konieczne jest dokładniejsze przedstawienie zasad funkcjonowania instytucji prawnej zobowiązania o charakterze solidarnym.

Zgodnie z art. 369 Kodeksu cywilnego zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Solidarność zobowiązania może wynikać zatem z podpisanej umowy (por. K. Pietrzykowski (red.) Kodeks cywilny Komentarz Tom I Warszawa 2008, s. 1041), gdy dwa podmioty zobowiązują się do wykonania tego samego świadczenia, a jego spełnienie przez jeden z nich zwalnia drugi z konieczności świadczenia w tej części, ponieważ interes wierzyciela jest w tym zakresie już zaspokojony (por. K. Pietrzykowski (red.) Komentarz... s. 1044). Może się zdarzyć zatem sytuacja, w której tylko jedna osoba będzie spłacać zobowiązanie, a pozostałe osoby będą zachowywać się biernie. Niemniej jeżeli jeden z dłużników sam spełni świadczenie może domagać się on jego wyrównania od pozostałych współdłużników solidarnych. Zgodnie z art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Roszczenie to określane jest mianem roszczenia regresowego.

Roszczenie regresowe, o którym mowa w art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego powstaje z chwilą spełnienia przez dłużnika świadczenia w zakresie przenoszącym tę część, która ciąży na nim, zgodnie z treścią stosunku wewnętrznego pomiędzy dłużnikami (por. K. Pietrzykowski (red.) Komentarz... s. 1056 - 1057). A zatem to stosunek prawny istniejący pomiędzy dłużnikami solidarnymi decyduje o tym, czy i jakim zakresie każdy z nich jest zobowiązany do wykonania zobowiązania, a jeżeli zapłaci więcej niż przypadający na niego udział, wówczas może on domagać się zapłaty odpowiedniej części od pozostałych współdłużników. Dopiero w braku porozumienia pomiędzy współdłużnikami co do wzajemnych rozliczeń z tytułu świadczenia spełnionego wierzycielowi, stosuje się art. 376 Kodeksu cywilnego, przewidującego obciążenie dłużników w częściach równych (por. K. Pietrzykowski (red.) Komentarz... s. 1057). W praktyce oznacza to, że nawet zapłata przez jednego ze współdłużników solidarnych całości zobowiązania nie powoduje powstania przychodu po stronie pozostałych, ponieważ współdłużnik solidarny, który spełnił zobowiązanie nabywa prawo do uzyskania zwrotu odpowiedniej części świadczenia od pozostałych osób. Dopiero w związku z definitywnym umorzeniem zobowiązania obciążającego współdłużnika solidarnego (zwolnienie z długu, darowizna) można by teoretycznie rozważać powstanie po jego stronie przychodu do opodatkowania.

Odnosząc powyższe uwagi dotyczące zobowiązań solidarnych do sytuacji Wnioskodawczyni oraz wskazanej osoby trzeciej należy zauważyć, że są oni obydwoje zobowiązani solidarnie do spłaty zaciągniętego zobowiązania kredytowego. Nawet w przypadku wystąpienia sytuacji, której przez określony okres czasu zobowiązanie kredytowe będzie obsługiwane tylko przez jednego z nich (np. długotrwała choroba, utrata pracy lub urlop macierzyński drugiego z dłużników kredytowych), wówczas współdłużnik solidarny spłacający zobowiązanie kredytowe w tym okresie nabędzie z mocy prawa roszczenie regresowe w stosunku do drugiego ze współdłużników solidarnych i będzie mógł ewentualnie żądać wyrównania dokonanych spłat.

W związku z tym nawet w takiej sytuacji drugi ze współdłużników solidarnych nie uzyska przychodu, ponieważ nadal będzie on zobowiązany uiścić swoją część zobowiązania. Aż do momentu definitywnego umorzenia takiego zobowiązania, np. w formie umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego, lub wyraźnego zwolnienia z długu, współdłużnik solidarny nie będzie uzyskiwał przychodu. Tym bardziej spłacanie przez każdego ze współdłużników solidarnych swojego zobowiązania nie może skutkować powstaniem przychodu na gruncie prawa podatkowego, także w sytuacji w której jedynym właścicielem nieruchomości będzie Wnioskodawczyni. Jest tak ponieważ osoba trzecia będzie spłacała swoje zobowiązanie kredytowe, za które będzie odpowiedzialna całym swoim majątkiem. Należy zaakcentować, że ewentualne powstrzymanie się od świadczenia może skutkować podjęciem odpowiednich działań przez bank – kredytodawcę, co w skrajnym przypadku może prowadzić do wypowiedzenia umowy kredytu i żądania spłaty całości zobowiązania tylko od osoby trzeciej, choć bank może oczywiście zdecydować w jakiej części dochodzić zapłaty od poszczególnych współdłużników solidarnych.

Należy zauważyć, że wydawane w podobnych sytuacjach interpretacje indywidualne prawa podatkowego potwierdzają, że spłata przez jednego ze współdłużników solidarnych zobowiązania ciążącego łącznie na dłużnikach nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie pozostałych z nich. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 maja 2018 r. (Znak: 0111-KDIB4.4015.41.2018.2.BB) potwierdzono pogląd, że dokonanie takiej spłaty nie spowoduje konieczności rozliczenia podatku od spadków i darowizn, ponieważ sama spłata nie będzie równoznaczna z powstaniem przychodu. W przedmiotowej interpretacji indywidualnej podkreślono, że katalog zdarzeń wymieniony w art. 1 ust. 1 u.p.s.d. podlegających opodatkowaniu tym podatkiem ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie jedynie w drodze wymienionych w tym przepisie czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Dalej słusznie organ interpretacyjny podzielił pogląd wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w u.p.s.d. powstawałby z tytułu dokonanej darowizny w momencie złożenia oświadczenia o jej dokonaniu w formie aktu notarialnego. Byłoby to równoznaczne z bezpłatnym świadczeniem na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Świadczenie nieodpłatne wystąpiłoby tylko wtedy, gdyby druga strona umowy nie zobowiązywałaby się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Dalej słusznie podkreślono, że z tego typu sytuacją mielibyśmy do czynienia z momentem zwolnienia współdłużnika ze zobowiązania. Może to nastąpić w drodze zrzeczenia się przez darczyńcę wierzytelności, jaka służyła mu w stosunku do obdarowanego. Konkludując stanowisko zawarte w przytoczonej interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że sama zapłata kredytu hipotecznego przez jednego ze współdłużników solidarnych nie jest równoznaczna z dokonaniem darowizny na rzecz drugiego z nich i nie podlega opodatkowaniu u.p.s.d. Brak bowiem w takiej sytuacji rzeczywistego uszczuplenia majątku, czyli elementu konstytutywnego dla umowy darowizny lub innego świadczenia o charakterze nieodpłatnym.

Również na gruncie u.p.d.o.f. sytuacje, w których dana osoba spłaca całość zobowiązania kredytowego traktowane są jako zdarzenia neutralne podatkowo. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 marca 2018 r. (Znak: 0114-KDIP3-2 4011.145.2018.1.LS) organ interpretacyjny słusznie stwierdził, że w tej sytuacji nie można mówić o powstaniu przychodu zgodnie z art. 9 u.p.d.o.f. oraz art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., rozumianego jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Trafnie zauważono, że przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02). Dalej podkreślono, że w doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze – chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie – takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu. Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Należy podkreślić także słuszną konkluzję zawartą we wskazanej interpretacji indywidualnej, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Dopiero bowiem po stronie kredytobiorcy przychód pojawiałby się w przypadku, kiedy dochodziłoby do umorzenia kredytu lub jego części, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe. W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość lub część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Biorąc pod uwagę powyższe poglądy, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że samo dokonywanie spłat rat kredytowych, nawet gdyby było dokonywane w pewnym okresie czasu przez jednego ze współdłużników solidarnych, nie powoduje samo z siebie konsekwencji podatkowych na gruncie u.p.d.o.f. oraz u.p.s.d. Dopiero bowiem umorzenie zobowiązania jednego ze współdłużników solidarnych przez drugiego z nich mogłoby być potraktowane jako świadczenie o charakterze nieodpłatnym, co jednak nie będzie mieć miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie podatku od spadków i darowizn. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych, została wydana odrębna interpretacja.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn

(Dz. U. z 2021 r. poz. 1043) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym; nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Przy czym, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu cywilnego. Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn. Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.

Z kolei w myśl postanowień art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość lub część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni jest (wraz z inną osobą trzecią) stroną umowy kredytowej zawartej z bankiem z siedzibą na terenie Polski. Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym, w związku z czym wszystkie uzyskiwane przez nią przychody podlegają opodatkowaniu na terenie Polski. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni wraz z inną osobą trzecią jest stroną umowy kredytowej, w związku z czym Wnioskodawczyni jak i osoba trzecia są dłużnikami solidarnymi w stosunku do wszystkich zobowiązań wynikających z zawartej umowy kredytowej. Na podstawie tej umowy Wnioskodawczyni oraz inna osoba trzecia uzyskali mieszkaniowy kredyt bankowy w wysokości 464.963,14 zł, którego celem jest pokrycie części kosztów zakupu i remontu lub rozbudowy domu jednorodzinnego położonego na terenie województwa (…) w Polsce. Jako kupujący do umowy sprzedaży nieruchomości przystąpi jedynie Wnioskodawczyni. Oznacza to, że będzie ona wyłącznym właścicielem nieruchomości i tylko ona zostanie ujawniona w księdze wieczystej w tym charakterze. Osoba trzecia będzie jedynie stroną umowy kredytowej i w związku z tym będzie ona spłacała zobowiązania z tym związane oraz przebywała w nabytym domu.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku wskazała, że osoba trzecia będzie wykonywała jedynie swoje własne zobowiązanie, za które jest odpowiedzialna całym swoim majątkiem.

Jak wskazano wcześniej przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, źródłem spłaty rat kredytu lub jakichkolwiek innych należności przez Wnioskodawczynię i osobę trzecią jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłacając kredyt lub jakiekolwiek inne należności osoba trzecia wywiązuje się z własnego zobowiązania i tym samym nie czyni przysporzenia w majątku Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w opisanym zdarzeniu, spłata rat kredytu (zaciągniętego solidarnie przez Wnioskodawczynię wraz z osobą trzecią) lub jakichkolwiek innych należności wynikających z umowy kredytowej przez osobę trzecią w związku z wykonywaniem zawartej umowy kredytowej nie zrodzi po stronie Wnioskodawczyni skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż czynność ta nie przesądza o darowiźnie. Tym samym po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie obowiązek w podatku od spadków i darowizn z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.