Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.584.2021.2.BS
z 27 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 lipca 2021 r. (data wpływu 13 lipca 2021 r.) uzupełnione pismem z 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 13 sierpnia 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z 26 lipca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.584.2021.1.BS (data doręczenia 2 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia przez dewelopera środków pieniężnych tytułem zwrotu, w okresie rękojmi, kosztów usunięcia usterek w zakupionym przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia przez dewelopera środków pieniężnych tytułem zwrotu, w okresie rękojmi, kosztów usunięcia usterek w zakupionym przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni z mężem są posiadaczami mieszkania w (…). W dniu 18.07.2018r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisała umowę rezerwacyjną na zakup mieszkania w stanie deweloperskim.

Odbiór techniczny mieszkania miał miejsce 21.05.2019r. po czym Wnioskodawczyni niezwłocznie przystąpiła do prac wykończeniowych. Pod koniec m-ca lipca 2019r. mieszkanie zostało wykończone i umeblowane. W listopadzie 2019r. na ścianie w przedpokoju pojawiła się mokra plama, która z dnia na dzień powiększała się. Sytuacja ta w opinii Wnioskodawczyni wskazywała na przeciek z rury w ścianie. Wnioskodawczyni wskazuje, że opisane zdarzenie zostało niezwłocznie zgłoszone do działu reklamacji, gdzie został sporządzony protokół z oględzin (załączony w załączniku), ponieważ wydarzyło się to w okresie trwania rękojmi zostały rozpoczęte procedury poszukiwania przyczyn tego stanu. Proces nie tylko okazał się być bardzo długi, ale także mało skuteczny, gdyż umówienie się z hydraulikiem, który dysponował odpowiednim sprzętem, wiedzą i doświadczeniem aby zlokalizować i usunąć przyczynę awarii, okazało się być ogromnym wyzwaniem. Wnioskodawczyni pragnie podkreślić jak czasochłonne było to dla niej i męża jako właścicieli mieszkania, tym bardziej że plama robiła się coraz większa z dnia na dzień. Ciągłe telefony, konieczność bycia w lokalu wtedy kiedy dany pracownik lub fachowiec miał przyjść na oględziny. Wnioskodawczyni zaznacza, że wraz z mężem mieszka w (...) tj. około 400 km od (…). Sytuacja w mieszkaniu pogarszała się w bardzo szybkim tempie. Pojawiła się wilgoć do tego stopnia, że odstawał tynk, odchodziła farba, podnosiły się panele, zniekształciły się futryny drzwi. Przełom nastąpił po prawie 3 miesiącach, czyli w styczniu 2020r., kiedy to udało się ustalić przyczynę – pęknięty trójnik od centralnego ogrzewania. Zdaniem fachowców był on bardzo niskiej jakości, co wyjaśniało, dlaczego po tak krótkim czasie nastąpiła awaria. W tym momencie mieszkanie było już w bardzo złym stanie, a fakt iż dostanie się do miejsca przecieku wymagało skucia terakoty w przedpokoju tylko pogarszał sprawę. Warto również dodać, że każda partia tego samego modelu terakoty, z przyczyn oczywistych ma inny kolor. Deweloper uważa, że zwrot kosztów za terakotę przysługuję tylko w części rozkutej, nie biorąc pod uwagę, braku możliwości dokupienia tak jak Wnioskodawczyni wspomniała tego samego koloru. Priorytetem dla Wnioskodawczyni był czas naprawy, ponieważ często przebywała w ww. mieszkaniu studiująca córka Wnioskodawczyni, a niestety panujące wówczas w mieszkaniu warunki, nie pozwalały na stałe zamieszkiwanie i naukę do nadchodzących egzaminów. W celu jak najszybszego przeprowadzania remontu oraz przywrócenia możliwości przebywania w mieszkaniu deweloper, zaproponował Wnioskodawczyni naprawienie szkody we własnym zakresie, gdyż jak wskazał miał wówczas remont oraz musiałby ogłosić przetarg. Po ukończeniu przez Wnioskodawczynię prac naprawczych, Wnioskodawczyni przedstawiła koszt remontu, który został wykonany za kwotę około 8 tysięcy złotych (bez konieczności przedstawiania faktur). Wnioskodawczyni oprócz zwrotu kosztów wnioskowała również o odszkodowanie w wysokości 2 tysięcy złotych, oraz o zwrot kosztów dojazdu do mieszkania w kwocie 1,5 tysiąca złotych, co niestety absolutnie nie zostało uwzględnione. Na wstępie zaproponowano Wnioskodawczyni wraz z mężem kwotę w wysokości 6 tysięcy złotych, jednakże po negocjacjach ustalono kwotę na 7 tysięcy złotych, aby jak wskazuje Wnioskodawczyni zakończyć już ten emocjonalny spór z deweloperem. Następnie Wnioskodawczyni wskazuje, iż na ww. wskazaną okoliczność zawarła porozumienie w dniu 13 maja 2020r. Nr (…) (w załączniku). Wnioskodawczyni była przekonana, iż temat remontu mieszkania został zakończony, niestety okazało się że była w błędzie. W lutym 2021 roku, ku zdziwieniu Wnioskodawczyni otrzymała od dewelopera informację podatkową PIT-11 za 2020r. na kwotę 7 tysięcy złotych (solidarnie z mężem po 3,5 tysiąca złotych), która traktuje zwrot kosztów jako przychód Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni uważa to za niedorzeczne, bezsensowne i bezzasadne, wskazując że nie ma podstaw do twierdzenia, że wraz z mężem się wzbogacili, aby od tego odprowadzić podatek. Następnie Wnioskodawczyni wskazuje, że akt notarialny zawarty z deweloperem został podpisany przez dwie strony (kupujący i sprzedający), który gwarantuje jakość wykonanej sprzedawanej, a za usunięcie usterek w okresie rękojmi obowiązany jest sprzedający. Zgodnie z tym, że deweloper uznał zasadność reklamacji, przenosząc ciężar naprawienia usterek na Wnioskodawczynię, Wnioskodawczyni nie uważa żeby kwota wypłacona z tytułu zwrotu kosztów poniesionych na naprawę ww. mieszkania stanowiła dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota zwrócona w rozumieniu Wnioskodawczyni stanowi niepełny zwrot poniesionych kosztów, ponieważ jak wskazuje naprawa mieszkania wraz z dojazdem wyniosła ją 11,5 tysiąca złotych.

W opisanym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawczyni nie wystąpiły po jej i męża stronie żadne realne korzyści majątkowe, nie nastąpił również przyrost majątku, dlatego też według Wnioskodawczyni nie ma podstaw do wystawienia PIT-11, który zdaniem Wnioskodawczyni ściśle jest związany ze stosunkiem pracy. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2021r. poz. 1128) opodatkowaniu podatkiem dochody podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52,52a,52c oraz dochody od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W tak zwanym „porozumieniu” brak jest jakiekolwiek wzmianki o tym, że kwota ta będzie stanowiła przychód. Nikt na żadnym etapie rozmów nie poinformował Wnioskodawczyni, że rodzi to skutki podatkowe, a zatajenie skutków podatkowych jest nieprofesjonalne i nieakceptowalne, gdyż nigdy nie usatysfakcjonuje obu stron, bo wtedy deweloper usunąłby na własny koszt zniszczenia spowodowane awarią.

Na poparcie swojego wniosku Wnioskodawczyni przytacza interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów sygn. 1061-IPTB1.4511.318.2016.1.KLK.

Na koniec Wnioskodawczyni chciała dodać, że dnia 26 lutego 2021r. wysłała pismo z prośbą o wyjaśnienie i ewentualną korektę do dewelopera, ale niestety do dnia dzisiejszego nie dostała odpowiedzi o zajętym stanowisku.

Pismem z 26 lipca 2021 r. (data doręczenia 2 sierpień 2021r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.584.2021.1.BS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wniosek należało uzupełnić poprzez:

1. Uzupełnienie danych o sposobie zwrotu nienależnej opłaty (rubryka F60).
   
   
2. Przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do zadanego pytania (rubryka 176).
   
   

Wnioskodawczyni w terminie ustawowym przesłała uzupełnienie, w którym:

1. Uzupełniła dane o sposobie zwrotu nienależnej opłaty (rubryka F60).
   
   
2. Przedstawiła własne stanowisko w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do zadanego pytania (rubryka 176).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrócona przez dewelopera kwota poniesionych kosztów związanych z pokryciem i usunięciem wad zaistniałych w okresie rękojmi w sprzedanym lokalu przez dewelopera stanowi przychód jako kupującego, a w konsekwencji czy deweloper słusznie wystawił PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wystawienie PIT-11 przez dewelopera, a tym samym opodatkowanie podatkiem dochodowym zwrotu kosztów remontu jest bezzasadne, gdyż nie stanowi to przychodu. Jest to tylko pokrycie (nie w całości) zwrotu poniesionych kosztów bez wypłaty odszkodowania. Developer uznał zasadność reklamacji dlatego też usunięcie stwierdzonych usterek w okresie obowiązywania rękojmi jest obowiązkiem, a tym samym kosztem dewelopera. Podpisane porozumienie miało dotyczyć kwoty, gdyż koszt remontu był znacznie wyższy niż deweloper proponował Wnioskodawczyni. Po negocjacjach Wnioskodawczyni wraz z mężem ustaliła z deweloperem kwotę na 7 tysięcy złotych i na tę okoliczność zostało sporządzone porozumienie. Nikt na żadnym etapie remontu, wyceny kosztorysu ani podpisywania porozumienia nie informował Wnioskodawczyni o obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota porozumienia nie pokryła w pełni kosztów remontu Wnioskodawczyni, ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż jeśli uznała by koszt zwrotu jako przychód, uzyskała by realnie kwotę pięć tysięcy osiemset złotych. Zdaniem Wnioskodawczyni starczyło by to wyłącznie na zakup odpowiednich materiałów, nie wliczając w to ceny robocizny. Wnioskodawczyni wskazuję, iż gdyby wiedziała o tym, że będzie miała obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego, do porozumienia by nie doszło. Wskazuje, iż gdyby miała świadomość takiego przebiegu sprawy, to zdecydowała by się na naprawę przez dewelopera, a co za tym idzie czekała by aż deweloper ogłosi przetarg i naprawi to na własny koszt.

Podsumowując Wnioskodawczyni uważa, że kwota zwrotu kosztów nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym, ponieważ w opisanym stanie nie wystąpiła realna korzyść majątkowa i nie nastąpił przyrost majątku. Ponadto Wnioskodawczyni stwierdza, iż deweloper i tak zwrócił zaniżone koszty, a powinien wypłacić również odszkodowanie za poniesione straty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zatem, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w punkcie 9 wymienia się: inne źródła.

Na mocy art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Należy również wskazać, że art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje szereg zwolnień przedmiotowych obejmujących świadczenia o charakterze odszkodowawczym. Tego rodzaju (przewidziane przez prawodawcę) dochody nie oznaczają dla podatnika przysporzenia majątkowego, a pokrywają stratę, czy innego rodzaju uszczerbek w majątku lub osobie podatnika. Przykładowo można wskazać zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3-4 ww. ustawy.

W związku z tym, aby dane świadczenie nie podlegało opodatkowaniu niezbędne jest umieszczenie go w ustawowym katalogu zwolnień przedmiotowych lub też objęcie go rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego, przy czym, w rozpatrywanej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w maju 2019 r. Wnioskodawczyni odebrała mieszkanie w stanie deweloperskim. W trakcie obowiązywania okresu rękojmi, przed upływem 3 lat od daty zakupu, Wnioskodawczyni zgłosiła deweloperowi wystąpienie wady w zakupionym lokalu. Deweloper uwzględnił reklamacje, lecz wskazał iż z powodu bardzo dużej ilości pracy, a także procedury przetargowej naprawa mieszkania może się przedłużyć. Następnie wskazał, iż Wnioskodawczyni może usunąć wadę w lokalu na własny koszt, a deweloper w ramach odpowiedzialności wynikającej z rękojmi zwróci koszty poniesione na naprawę. Wnioskodawczyni przystała na tą ofertę i po około 3 miesiącach (tj. styczeń 2020 r.) szukania usterki udało się zlokalizować i naprawić wadę. W późniejszym czasie Wnioskodawczyni ustaliła, iż odpowiedzialny za powstanie wady, był pęknięty trójnik od centralnego ogrzewania, który zdaniem fachowców był słabej jakości. Następnie Wnioskodawczyni wystąpiła do dewelopera o zwrot kosztów naprawy wady 8 tyś złotych, odszkodowanie w wysokości 2 tysięcy złotych oraz o zwrot kosztów dojazdu do mieszkania w kwocie 1.5 tysiąca złotych. Wnioskodawczyni otrzymała od dewelopera propozycję kwoty i mimo zaniżonej wyceny początkowo na 6 tysięcy złotych, po negocjacjach zgodziła się na zwrot kosztów naprawy w wysokości 7 tysięcy złotych. W dniu 13 maja 2020 r. Wnioskodawczyni podpisała z deweloperem porozumienie o nr (...), w którym deweloper zobowiązał się do wypłaty świadczenia w terminie 30 dni od podpisania porozumienia. Następnie w lutym 2021 roku deweloper wystawił informację PIT-11.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzą skutki podatkowe otrzymania przez Nią informacji podatkowej PIT–11 na podstawie zawartego z deweloperem porozumienia – kwoty pieniężnej z tytułu zwrotu kosztów samodzielnego wykonania naprawy wady. Analizując, czy otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota wynikająca z porozumienia stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy odwołać się do przepisów regulujących instytucję rękojmi.

Instytucję rękojmi regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Rękojmia za wady została uregulowana w art. 556-576 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 556 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Zgodnie z art. 560 § 1 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Stosownie do treści art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady. Sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego (art. 561 § 2 Kodeksu cywilnego). Sprzedawca może odmówić zadośćuczynienia żądaniu kupującego, jeżeli doprowadzenie do zgodności z umową rzeczy wadliwej w sposób wybrany przez kupującego jest niemożliwe albo w porównaniu z drugim możliwym sposobem doprowadzenia do zgodności z umową wymagałoby nadmiernych kosztów. Jeżeli kupującym jest przedsiębiorca, sprzedawca może odmówić wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady także wtedy, gdy koszty zadośćuczynienia temu obowiązkowi przewyższają cenę rzeczy sprzedanej (art. 561 § 3 ww. Kodeksu).

W myśl art. 556 ww. Kodeksu, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Jak stanowi art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

Zgodnie z art. 556¹ § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli kupującym jest konsument, na równi z zapewnieniem sprzedawcy traktuje się publiczne zapewnienia producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która wprowadza rzecz do obrotu w zakresie swojej działalności gospodarczej, oraz osoby, która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent. Rzecz sprzedana ma wadę fizyczną także w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy (art. 556¹ § 3 Kodeksu cywilnego).

Powołane przepisy nie przewidują wypłaty przez sprzedawcę odszkodowania (względnie innych środków pieniężnych) z tytułu wystąpienia wady w sprzedanej rzeczy, jak również nie określają ich wysokości lub zasad ustalania. Należy rozróżnić świadczenie odszkodowawcze od wykonania świadczenia, które obciąża zobowiązanego i wykonania jego przez wierzyciela na koszt dłużnika.

W świetle powyższych przepisów, w sytuacji gdy deweloper uznając swoją odpowiedzialność zwrócił Wnioskodawczyni środki pieniężne z tytułu usunięcia wady, środki te stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wykazania otrzymanej od dewelopera kwoty w zeznaniu podatkowym, a deweloper jest zobligowany do wykazania wypłaconej kwoty w rocznej informacji PIT-11, stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 42a ww. ustawy stanowi bowiem, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Jednocześnie należy mieć na uwadze postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z powyższym, wydatki Wnioskodawczyni poniesione na usunięcie wady będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, które podatnik (Wnioskodawczyni) będzie mogła uwzględnić w składanym zeznaniu podatkowym. Zatem, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega wyłącznie ewentualna nadwyżka otrzymanej kwoty nad udokumentowanymi wydatkami podatnika (Wnioskodawczyni) poniesionymi na samodzielne usunięcie wady.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota pieniężna stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający wykazaniu w wystawionej przez płatnika informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 oraz wykazaniu przez Wnioskodawczynię w zeznaniu podatkowym za rok, w którym została wypłacona.

Jednocześnie jednak, przy ustalaniu dochodu do opodatkowania podatkiem dochodowym, Wnioskodawcy przysługuje pomniejszenie rzeczonego przychodu, o koszty jego uzyskania, na zasadach wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, wskazać należy, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy czynności sprawdzających.

Zatem tut. Organ nie odniósł się do wskazanych we wniosku kwot oraz wyliczenia podatku dokonanego przez Wnioskodawczynię, a jedynie dokonał oceny interpretacji przepisów prawa podatkowego, bowiem ewentualne obliczenia nie należą do Jego kompetencji.

Ponadto, biorąc pod uwagę dołączone do wniosku dokumenty (np. porozumienie) informuje się, że ze względu na specyfikę postępowania interpretacyjnego organ upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Stąd też dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały analizie.

Jednocześnie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawczyni i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do Niej, zatem nie dotyczy męża Wnioskodawczyni. Jeżeli mąż Wnioskodawczyni oczekuje wydania interpretacji indywidualnej, to powinien złożyć odrębny wniosek i uiścić stosowną opłatę.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.