Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.334.2021.2.DP
z 1 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 maja 2021 r. (data wpływu 24 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z 3 sierpnia 2021 r., data nadania 4 sierpnia 2021 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 23 lipca 2021 r. (doręczone 30 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przeniesienia Nakładów na Właściciela – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

24 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przeniesienia Nakładów na Właściciela.

Wniosek został uzupełniony pismem z 3 sierpnia 2021 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa cywilnego (spółka cywilna). Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i rozlicza VAT na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu VAT, wynajem i zarządzanie nieruchomościami.

Od 2009 r. do marca 2021 r. Spółka korzystała z Nieruchomości gruntowej stanowiącej własność jednego ze wspólników nieodpłatnie, w 2019 roku w wyniku aneksu do umowy spółki określono, że wspólnik będący właścicielem gruntu wnosi do spółki wkład w postaci prawa do korzystania z przedmiotowej nieruchomości. W tym okresie Spółka ponosiła nakłady inwestycyjne na budynek gospodarczy. Nakłady miały charakter wybudowania budynku, budowli lub urządzeń na cudzym [gruncie] o charakterze użytkowym. Nieruchomość była wykorzystywana przez Spółkę w działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT. Spółka zgodnie z przysługującym jej prawem dokonywała odliczenia VAT naliczonego od poniesionych Nakładów. Przedmiotowe nakłady zostały poniesione w okresie lat 2009, 2010, 2011, 2012, 2013.

W marcu 2021 r. Właściciel gruntu wypowiedział prawo do korzystania z przedmiotowej nieruchomości.

Nieruchomość zostanie wydana Właścicielowi wraz z poniesionymi przez Spółkę Nakładami, ponieważ ze względu na charakter wykonanych przez Spółkę prac inwestycyjnych, nie było możliwe ani celowe przywrócenie budynku gospodarczego do stanu poprzedniego.

W związku z rozwiązaniem umowy i wydaniem Nieruchomości wraz z Nakładami, Spółka zgodnie z umową nie ma roszczenia o zwrot poniesionych nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne przeniesienie Nakładów na Właściciela stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta,
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
   

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisy art. 7 ust. 3-7 Ustawy VAT wprowadzają wyjątek od zasady opodatkowania nieodpłatnych przekazań dla prezentów małej wartości i próbek, co nie ma w analizowanym stanie faktycznym zastosowania.

Z kolei przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy VAT (art. 8 ust. 1 Ustawy VAT).

Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 26 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

• użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu,
  

• nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.
  
  
  

Z przywołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (por. także m.in. w: A. Bartosiewicz, R. Kubacki „VAT Komentarz”, WK 2016). Zatem jeżeli nieodpłatnie wyświadczona usługa będzie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka ponosiła Nakłady na Nieruchomość w okresie, kiedy korzystała z Nieruchomości.

W konsekwencji należy uznać, że przeniesienie na Właściciela Nakładów będzie miało charakter nieodpłatny. Nie oznacza to jednak, zdaniem Spółki, że nieodpłatne przeniesienie Nakładów stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Nakłady poczynione na Nieruchomości nie stanowiły odrębnych od Nieruchomości przedmiotów własności.

Zatem nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie może być – zdaniem Spółki – uznane za nieodpłatną dostawą towarów, która podlegałaby opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy VAT.

W ocenie Spółki nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie może być też uznane za nieodpłatne świadczenie usług, które podlegałoby opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy VAT.

Spółka korzystała z Nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieodpłatnie.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Przykładowo w interpretacji z dnia 27 kwietnia 2016 r. nr ILPP1/4512-1-182/16-2/HW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że „w opisanej sytuacji, nakłady poczynione przez Wnioskodawcę dokonywane są w przedmiocie najmu, który stanowi własność wynajmującego, a nie Wnioskodawcy. Zatem pozostawienie nakładów w wynajmowanym lokalu użytkowym nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a tym samym dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem nie stanowią one własności najemcy.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie, należy stwierdzić, że czynność nieodpłatnego pozostawienia niezamortyzowanych nakładów inwestycyjnych („Inwestycji w obcych środkach trwałych”), w związku z rozwiązaniem umowy najmu i wyjściem z lokalu, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ani dostawy towarów, ani nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 ustawy”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który stwierdził w interpretacji z dnia 31 marca 2016 r. nr IBPP1/4512-236/16/KJ, że pozostawienie przez Wnioskodawcę nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (nabyte od spółki kapitałowej nakłady na wybudowanie budynku) nie będzie stanowić przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, gdyż Wnioskodawca posiada jedynie prawo do tych nakładów. Zatem pozostawienie tych nakładów wydzierżawiającemu nie stanowi dostawy towarów (...) pozostawienie (nieodpłatne) nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (do których Wnioskodawca nabył prawa), związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż nie został spełniony warunek wskazany w tym przepisie”. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wypowiedział się podobnie również w interpretacjach z 31 marca 2016 r. nr IBPP1/4512-988/15/KJ oraz z dnia 19 października 2015 r. nr IBPP1/4512-609/15/LSz. Podobne stanowisko zaprezentował także m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 23 grudnia 2015 r. nr ILPP2/4512-1-719/15-4/JK.

Mając na uwadze przedstawione wyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że prawidłowe jest zaprezentowane przez niego stanowisko, zgodnie z którym nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 204 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem „dostawy towarów” należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Czynnością zrównaną z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy jest – stosownie do ust. 2 tego artykułu – również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Interpretując art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników (…)), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa cywilnego oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Od 2009 r. do marca 2021 r. Spółka korzystała z Nieruchomości gruntowej stanowiącej własność jednego ze wspólników nieodpłatnie, w 2019 roku w wyniku aneksu do umowy spółki określono, że wspólnik będący właścicielem gruntu wnosi do spółki wkład w postaci prawa do korzystania z przedmiotowej nieruchomości. W tym okresie (w latach 2009, 2010, 2011, 2012, 2013) Spółka ponosiła nakłady inwestycyjne na budynek gospodarczy – wybudowanie budynku o charakterze użytkowym na cudzym gruncie.

Nieruchomość była wykorzystywana przez Spółkę w działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT. Spółka zgodnie z przysługującym jej prawem dokonywała odliczenia VAT naliczonego od poniesionych Nakładów.

W marcu 2021 r. Właściciel gruntu wypowiedział prawo do korzystania z nieruchomości.

Nieruchomość zostanie wydana Właścicielowi wraz z poniesionymi przez Spółkę Nakładami, ponieważ ze względu na charakter wykonanych przez Spółkę prac inwestycyjnych, nie było możliwe ani celowe przywrócenie budynku gospodarczego do stanu poprzedniego.

W związku z rozwiązaniem umowy i wydaniem Nieruchomości wraz z Nakładami, Spółka zgodnie z umową nie ma roszczenia o zwrot poniesionych nakładów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy nieodpłatne przeniesienie Nakładów na Właściciela stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do art. 47 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl art. 48 tej ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli), poniesione na cudzym gruncie stanowią część składową gruntu, a tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt posadowiony na cudzym gruncie, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak dysponuje on pewnym prawem do poniesionych nakładów, i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności, jednak nakłady poniesione na nieruchomość nie stanowią odrębnych rzeczy, które mogłyby stanowić towar (w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy), a więc ich przekazanie nie może uchodzić za dostawę towarów.

Zatem, przekazanie przez Spółkę cywilną – bez wynagrodzenia – nakładów inwestycyjnych poniesionych przez tę Spółkę w związku z budynkiem gospodarczym posadowionym na gruncie niebędącym własnością Spółki, do majątku osobistego wspólników, należy traktować jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. Mamy tu bowiem do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem usług (polegającym na przekazaniu nakładów związanych z budynkiem) na rzecz wspólnika – Właściciela gruntu – które nie jest związane z działalnością gospodarczą Spółki (gdyż wynika z wypowiedzenia prawa do korzystania z nieruchomości). Nakłady są bowiem prawem majątkowym, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Nie można uznać, że przekazanie nakładów dokonywane będzie na cel związany z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Nakłady służyły tej działalności w czasie, kiedy były w jej ramach wykorzystywane, natomiast ich przekazanie wspólnikowi – Właścicielowi gruntu – będzie służyło potrzebom tego wspólnika, a nie potrzebom działalności Spółki.

W konsekwencji, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że przeniesienie przez Spółkę na rzecz wspólnika – Właściciela gruntu – bez wynagrodzenia, nakładów inwestycyjnych poniesionych na budynek gospodarczy, posadowiony na gruncie niebędącym własnością Spółki, będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, zrównane z odpłatnym świadczeniem, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 cyt.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mają ze swej istoty charakter indywidualny i jednostkowy, są bowiem rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach i wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane. Jest to zrozumiałe, zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacji.

W szczególności należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje dotyczą odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.