Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.367.2021.2.MK
z 9 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 maja 2021 r. (data wpływu 1 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 3 sierpnia 2021 r., data nadania 4 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z 23 lipca 2021 r. (doręczone 2 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy lokali użytkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy lokali użytkowych.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 3 sierpnia 2021 r., data nadania 4 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z 23 lipca 2021 r. (doręczone 2 sierpnia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 3 sierpnia 2021 r.):

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 23 lipca 1998 r., Urząd Skarbowy (…) potwierdził zgłoszenie rejestracyjne Wnioskodawcy jako płatnika podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, przydzielając Mu Nr Identyfikacji Podatkowej (…). Obecnie właściwym, dla prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, jest Urząd Skarbowy w (…).

Wnioskodawca w dniu 20 października 1998 r. zawarł umowę nr (…), ze Spółdzielnią (…), zarejestrowaną w Sądzie Gospodarczym w (…), nr rejestru -(…).

Przedmiotem Umowy było zobowiązanie Spółdzielni do wybudowania i przekazania Wnioskodawcy dwóch lokali użytkowych oznaczonych jako (…) i (…), zlokalizowanych w (…).

W § 5 w punkcie 3 umowy znajdujemy, cyt. wstępny planowany koszt realizacji powierzchni ogólnej lokalu określonego w par. 1 w zakresie określonym w pkt 2 i 6 wynosi (…) zł, słownie: (…).

W piśmie z dnia 28 maja 1999 roku Spółdzielnia (…) poinformowała Wnioskodawcę, że zgodnie z Umową przystępuje do sporządzenia aktów notarialnych przekazujących na własność lokale mieszkaniowe, użytkowe i stanowiska garażowe. Warunkiem przystąpienia do aktu notarialnego było dokonanie ostatecznego, całkowitego rozliczenia ze Spółdzielnią. W wyniku tego rozliczenia Wnioskodawca dopłacił kwotę (…) zł. Ostatecznie należny zwaloryzowany wkład budowlany wyniósł (…) zł, słownie: (…). Do żadnej z wyszczególnionych kwot nie doliczono podatku VAT.

Spółdzielnia zobowiązała się wybudować lokale i postawić je do dyspozycji Wnioskodawcy w celu dalszego wykończenia w terminie do 30 listopada 1998 r.

W dniu 13 listopada 1998 roku, działając pod firmą (…) nr identyfikacji podatkowej (…), Wnioskodawca zawarł z (…) umowę najmu, która ulegnie rozwiązaniu z dniem 30 września 2021 roku.

Przez cały czas trwania umowy najmu, najemca płacił czynsz powiększony o należny podatek VAT oraz, ponosił koszty przystosowywania lokali do bieżących potrzeb.

W całym okresie użytkowania lokali Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek nakładów związanych z eksploatacją przedmiotowych lokali.

W dniu 14 czerwca 1999 roku, przed notariuszem W. C. (Repertorium A nr (…)), przedstawiciele Spółdzielni oraz W. i K. K. oświadczyli, że:

• Spółdzielnia pokryła zobowiązania wobec członków Spółdzielni, także wobec W. i K. małżonków K., wynikające z realizacji omawianego zadania inwestycyjnego,
• wysokość wkładu budowlanego między Spółdzielnią a jej członkami została ostatecznie ustalona oraz, że wkład budowlany w łącznej kwocie (…) złotych (słownie), został przez W. i K. małżonków K. w całości wniesiony,
• Dalej przedstawiciele Spółdzielni działając w jej imieniu oświadczyli, że na podstawie art. 235 w związku z art. 237 Prawa spółdzielczego oraz § 3 pkt 3 lit. b) statutu Spółdzielni w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, wybudowanym na działce ewidencyjnej numer (…) przy (…), objętej księgą wieczystą (…) ustanawiają odrębną własność lokalu użytkowego numer (…) oraz lokalu użytkowego numer (…) i przenoszą nieodpłatnie na rzecz W. i K. małżonków K. własność.
  
  

Wobec wypowiedzenia umowy najmu z dniem 30 września 2021 roku, Wnioskodawca nosi się z zamiarem sprzedaży wyżej opisanych lokali użytkowych (w stanie zwróconym przez obecnego Najemcę) stanowiących Wnioskodawcy i małżonki własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży lokali użytkowych, Wnioskodawca może przyjąć kwotę netto, czy też jest zobowiązany powiększyć ją o stosowny podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 3 sierpnia 2021 r.):

Mając na uwadze stan faktyczny, Wnioskodawca jest zdania, że przy ewentualnej sprzedaży wyżej opisanych lokali/lokalu użytkowego należy przyjąć kwotę netto.

Mając na względzie, że w momencie nabycia wkładu budowlanego nie naliczono podatku VAT, a więc nie istniały wówczas jakiekolwiek podstawy do jego odliczenia (co nie miało miejsca) oraz, że ewentualna sprzedaż lokali/lokalu użytkowych nastąpi po upływie dwóch lat od momentu ich pierwszego zasiedlenia a także, że w stosunku do przedmiotowych lokali nie były ponoszone jakiekolwiek nakłady przez Wnioskodawcę na ich ulepszenie, to zdaniem Wnioskodawcy, ma zastosowanie zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 20 października 1998 r. zawarł umowę ze Spółdzielnią. Przedmiotem Umowy było zobowiązanie Spółdzielni do wybudowania i przekazania Wnioskodawcy dwóch lokali użytkowych oznaczonych jako (…) i (…). W piśmie z dnia 28 maja 1999 roku Spółdzielnia poinformowała Wnioskodawcę, że zgodnie z Umową przystępuje do sporządzenia aktów notarialnych przekazujących na własność lokale mieszkaniowe, użytkowe i stanowiska garażowe. Warunkiem przystąpienia do aktu notarialnego było dokonanie ostatecznego, całkowitego rozliczenia ze Spółdzielnią. W wyniku tego rozliczenia Wnioskodawca dopłacił kwotę (…) zł. Ostatecznie należny zwaloryzowany wkład budowlany wyniósł (…) zł. Do żadnej z wyszczególnionych kwot nie doliczono podatku VAT.

Spółdzielnia zobowiązała się wybudować lokale i postawić je do dyspozycji Wnioskodawcy w celu dalszego wykończenia w terminie do 30 listopada 1998 r. W dniu 13 listopada 1998 roku, działając pod firmą (…), Wnioskodawca zawarł z (…) umowę najmu, która ulegnie rozwiązaniu z dniem 30 września 2021 roku. Przez cały czas trwania umowy najmu, najemca płacił czynsz powiększony o należny podatek VAT oraz, ponosił koszty przystosowywania lokali do bieżących potrzeb.

W całym okresie użytkowania lokali Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek nakładów związanych z eksploatacją przedmiotowych lokali.

W dniu 14 czerwca 1999 roku, przed notariuszem, przedstawiciele Spółdzielni oraz W. i K. K. oświadczyli, że:

• Spółdzielnia pokryła zobowiązania wobec członków Spółdzielni, także wobec W. i K. małżonków K., wynikające z realizacji omawianego zadania inwestycyjnego,
• wysokość wkładu budowlanego między Spółdzielnią a jej członkami została ostatecznie ustalona oraz, że wkład budowlany w łącznej kwocie (…) zł, został przez W. i K. małżonków K. w całości wniesiony,
• Dalej przedstawiciele Spółdzielni działając w jej imieniu oświadczyli, że na podstawie art. 235 w związku z art. 237 Prawa spółdzielczego oraz § 3 pkt 3 lit. b) statutu Spółdzielni w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, wybudowanym na działce ewidencyjnej numer (…), ustanawiają odrębną własność lokalu użytkowego numer (…) oraz lokalu użytkowego numer (…) i przenoszą nieodpłatnie na rzecz W. i K. małżonków K. własność.
  
  

Wobec wypowiedzenia umowy najmu z dniem 30 września 2021 roku, Wnioskodawca nosi się z zamiarem sprzedaży wyżej opisanych lokali użytkowych (w stanie zwróconym przez obecnego Najemcę) stanowiących Wnioskodawcy i małżonki własność.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży lokali użytkowych.

Jak wskazał Wnioskodawca w dniu 13 listopada 1998 r. zawarł z (…) umowę najmu, która ulegnie rozwiązaniu z dniem 30 września 2021 r.

W tym miejscy należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wnioskodawca wynajmując opisane we wniosku lokale jest podatnikiem podatku VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność jest wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem sprzedaż lokali użytkowych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy) jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata.

Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go np. w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy nadmienić, że dla dostawy nieruchomości, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w dniu 20 października 1998 r. zawarł umowę ze Spółdzielnią do wybudowania i przekazania mu dwóch lokali użytkowych oznaczonych jako (…) i (…). Spółdzielnia zobowiązała się wybudować lokale i postawić je do dyspozycji Wnioskodawcy w celu dalszego wykończenia w terminie do 30 listopada 1998 r. Wnioskodawca w dniu 13 listopada 1998 r. zawarł z (…) umowę najmu, która ulegnie rozwiązaniu z dniem 30 września 2021 r. Zatem, biorąc pod uwagę powyższe informacje, w kontekście pierwszego zasiedlenia – należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie ww. lokali a planowana przez Wnioskodawcę transakcja sprzedaży lokali użytkowych będzie miała miejsce po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w całym okresie użytkowania lokali nie ponosił jakichkolwiek nakładów związanych z eksploatacją przedmiotowych lokali.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia przedmiotowych lokali do chwili ich dostawy, upłynie okres dłuższy niż 2 lata, a ponadto nie były ponoszone wydatki na ulepszenie tych lokali, to w odniesieniu do transakcji sprzedaży lokali użytkowych zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zauważyć w tym miejscu należy, że skoro do dostawy lokali użytkowych będzie miało zastosowanie zwolnienie wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to analiza zwolnienia tej dostawy na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest bezzasadna.

Podsumowując, zbycie lokali użytkowych będzie stanowić odpłatną dostawę towarów, która korzystać będzie ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zatem od sprzedaży przedmiotowych lokali Wnioskodawca nie będzie musiał odprowadzić podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga kwestie skutków podatkowych sprzedaży lokali użytkowych dla Wnioskodawcy, natomiast nie rozstrzyga dla żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.