Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.479.2021.2.WH
z 3 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 30 czerwca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 16 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z 3 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

30 czerwca 2021 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Wniosek uzupełniono pismem z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 16 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z 3 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT w ramach wykonywanej pozarolniczej działalności gospodarczej. W październiku 2015 r. zakupiła jako osoba prywatna z własnych środków lokal mieszkalny w istniejącym budynku (rok budowy ok. 1938), w którym Inwestor wykonywał roboty budowlane polegające na nadbudowie jednej kondygnacji, rozbudowie budynku na działce oraz polepszeniu standardu poprzez zainstalowanie windy. Inwestor wykonywał te roboty w ramach decyzji „o procedurze naprawczej” ponieważ prawomocna decyzja o pozwoleniu na budowę została zaskarżona przez sąsiadów i uchylona przez Wojewodę (…). W trakcie robót okazało się, że Inwestor z powodu braku finansowania nie jest w stanie zakończyć budowy własnymi środkami, więc podjął decyzję o sprzedaży inwestycji. Nowy nabywca był zainteresowany kupnem całego budynku wraz z lokalem Wnioskodawczyni. Do sprzedaży doszło w kwietniu 2021 r. W związku z tym, że w całym budynku zostały wykonane roboty, które przewyższały 30% jego wartości, Notariusz poinformowała Wnioskodawczynię o konieczności zapłaty 8% podatku VAT od wartości lokalu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

Z tytułu zakupu lokalu mieszkalnego nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy. Lokal został kupiony przez osobę prywatną.

Lokal mieszkalny został zakupiony jako lokata kapitału własnego w celu zapewnienia godnej emerytury Wnioskodawczyni, ewentualnie przekazanie w ramach darowizny dzieciom. W tym roku Wnioskodawczyni skończyła 60 lat, od roku 1997 prowadzi działalność gospodarczą.

Nakłady dokonane przez Inwestora nie zostały nigdy rozliczone, Wnioskodawczyni nie dostała żadnej faktury.

Z tytułu rozliczenia nakładów Wnioskodawczyni nie przysługiwało mi prawo do odliczenia podatku VAT, ponieważ nie dostała żadnej faktury.

Nakłady mogły przewyższyć 30% wartości początkowej lokalu w ten sposób, że Inwestor rozbudował budynek, powiększając powierzchnię części wspólnych. Ponieważ lokal Wnioskodawczyni posiadał udział w 1/3 powierzchni części wspólnych, w związku z tym można uznać, że jego wartość się zwiększyła. Osobiście Wnioskodawczyni zaczęła również wykonywać roboty wykończeniowe w lokalu, ale nie zostały one nigdy ukończone, Wnioskodawczyni również nigdy nie zaliczyła ich do kosztów.

Lokal mieszkalny od momentu kupna do momentu sprzedaży nie został zasiedlony, ponieważ Inwestor prowadził kilkuletnią budowę i nie posiadał pozwolenia na użytkowanie.

Wnioskodawczyni w tym momencie nie posiada żadnych nieruchomości.

W 1994 roku Wnioskodawczyni wspólnie z mamą zakupiła lokal przy ul. (…), który był wykorzystywany na cele mieszkalne. W 2000 roku na skutek pożaru Wnioskodawczyni musiała opuścić lokal ponieważ cały budynek był wyłączony z użytkowania z powodu remontu generalnego wymiany stropów. W 2008 roku po śmierci mamy i przeprowadzeniu postępowania spadkowego Wnioskodawczyni sprzedała lokal.

W 2000 roku Wnioskodawczyni kupiła dwa przylegające do siebie lokale od Spółdzielni Mieszkaniowej na ul. (…), które były wykorzystywane na cele mieszkalne rodziny Wnioskodawczyni. W jednym z nich Wnioskodawczyni miała zarejestrowaną działalność gospodarczą. W 2017 roku z powodów ekonomicznych Wnioskodawczyni sprzedała lokal nr 13, na którym ustanowiona była hipoteka na rzecz banku. W 2021 roku również ze względów ekonomicznych Wnioskodawczyni sprzedała drugie mieszkanie nr 12 i w tym momencie poszukuje jakiejś nieruchomości poza miastem.

Z tytułu sprzedaży wszystkich nieruchomości Wnioskodawczyni nie musiała wykazać należnego podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek VAT od sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ul. (…)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna zapłacić podatku VAT od sprzedaży lokalu mieszkalnego nawet jeżeli jego wartość wzrosła, ponieważ to nie Wnioskodawczyni była Inwestorem i nie rozliczała żadnych faktur w związku z jego budową. Fakt, że Wnioskodawczyni jest płatnikiem podatku VAT prowadząc podstawową działalność z zakresu projektowania architektonicznego nie wskazuje na konieczność zapłacenia VAT-u od sprzedaży tego lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą określoną art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się do pojęcia „majątku prywatnego”. Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy lokalu istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży lokalu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN „handel to działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług”.

Zgodnie z potocznym znaczeniem pojęcia handlowca – handlowcem jest osoba, która trudni się handlem, tj. nabywa towary w celu ich odprzedaży.

Ponadto zgodnie z jednoznaczną definicją art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność handlowców. Art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów i świadczenie usług, wykonywane za wynagrodzeniem przez podatnika występującego w takim charakterze.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w październiku 2015 r. zakupiła jako osoba prywatna z własnych środków lokal mieszkalny w istniejącym budynku (rok budowy ok. 1938), w którym Inwestor wykonywał roboty budowlane polegające na nadbudowie jednej kondygnacji, rozbudowie budynku na działce oraz polepszeniu standardu poprzez zainstalowanie windy. Z tytułu zakupu lokalu mieszkalnego nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do odliczenia podatku naliczonego. Lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy. Lokal został kupiony przez osobę prywatną. Lokal mieszkalny został zakupiony jako lokata kapitału własnego w celu zapewnienia godnej emerytury Wnioskodawczyni, ewentualnie przekazanie w ramach darowizny dzieciom. Do sprzedaży lokalu doszło w kwietniu 2021 r.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia, czy sprzedaż lokalu mieszkalnego podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do czynności sprzedaży lokalu mieszkalnego opisanej we wniosku, Wnioskodawczyni spełniała przesłanki do uznania jej za podatnika podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy na tle powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni nie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności w stosunku do ww. lokalu mieszkalnego stanowiącego majątek prywatny, gdyż jak wynika z treści wniosku – lokal mieszkalny, będący przedmiotem sprzedaży, został zakupiony jako lokata kapitału własnego w celu zapewnienia godnej emerytury Wnioskodawczyni, ewentualnie przekazanie w ramach darowizny dzieciom, nie był on także wykorzystywany w działalności gospodarczej. Tym samym transakcja sprzedaży lokalu mieszkalnego nie podlegała przepisom ustawy, ponieważ przedmiotem transakcji był majątek osobisty Wnioskodawczyni.

W związku z tym, Wnioskodawczyni korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego – sprzedaż lokalu mieszkalnego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na fakt, że Zainteresowana z tytułu tej transakcji nie działała w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.