Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.120.2021.1.WS
z 15 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2021 r. (data wpływu 7 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (…), w ramach której między innymi zajmuje się wynajmem nieruchomości (kod PKD: 68.20.Z). Faktycznie, Wnioskodawca wynajmuje nieruchomość: budynki z gruntem, ale wyłącznie dla jednego podmiotu powiązanego z Wnioskodawcą.

W maju 2012 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną dokonał zakupu nieruchomości gruntowej z zamiarem jej późniejszej sprzedaży (dla celów inwestycyjnych) lub wykorzystania jej dla celów własnych. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie została kupiona z zamiarem jej późniejszej dzierżawy czy wynajmu. Z powyższych względów zakupiona nieruchomość gruntowa nie została wpisana do listy środków trwałych w księdze i przychodów i rozchodów prowadzonej przez Wnioskodawcę. Nieruchomość podlegała wyłącznie nieograniczonemu prawu własności Wnioskodawcy, który ponosił z majątku osobistego ciężar podatku od nieruchomości.

Po pewnym czasie wnioskodawca zdecydował się podzielić nieruchomość gruntową na kilka mniejszych, co nastąpiło w lutym 2017 r. i je sprzedać.

W grudniu 2020 r., Wnioskodawca sprzedał pierwszą nieruchomość gruntową. Sprzedaż ta nastąpiła po upływie 5 lat od licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości gruntowej. W okresie od zakupu do chwili sprzedaży nieruchomość zarówno przed jej podzieleniem, jak i po podzieleniu nigdy nie była wykorzystywana do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, w tym w szczególności nie była wynajmowana ani dzierżawiona.

Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży nieruchomości ani w ramach prowadzonej działalności ani prywatnie i nie zajmował się handlem nieruchomościami. Tak więc zdarzenie to miało charakter incydentalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja sprzedaży opisanej nieruchomości gruntowej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako dochód z działalności gospodarczej czy też ze względu na opisany stan faktyczny sprzedaż nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż opisanej nieruchomości gruntowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż:

• zarówno zakup, jak i późniejsza sprzedaż wydzielonej nieruchomości z zakupionej nieruchomości gruntowej była aktywnością niespełniającą przesłanek definicji działalności gospodarczej określonych w art. 5 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426; dalej: ustawa PIT),
• zakupiona nieruchomość nie została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych z tego względu, że stanowiła prywatny wydatek,
• a nadto nastąpiła po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości gruntowej.
  
  

Zgodnie z art. 5 pkt 6 ustawy PIT, ilekroć w ustawie PIT jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy PIT.

Wskazane w ustawie PIT przesłanki działalności gospodarczej muszą zostać spełnione koniunkcyjnie aby daną działalność (aktywność) móc zaklasyfikować jako działalność gospodarczą. W zaistniałym stanie faktycznym nie można mówić o ciągłości w odniesieniu do czynności zakupu, jak i późniejszej sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej dokonanych przez wnioskodawcę, z tego względu, że aktywność ta miała charakter jednorazowy, incydentalny. Na przestrzeni ostatnich 10 lat tylko jednokrotnie zdarzyło się, ażeby Wnioskodawca zakupił nieruchomość, zawnioskował o jej podział i po prawie 9 latach od zakupu zdecydował się sprzedać mniejsze nieruchomości wydzielone z zakupionej nieruchomości.

Ciągłość jest przesłanką, która ma na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć jednorazowych (względnie podejmowanych sporadycznie, okazjonalnie), na co słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 sierpnia 2019 r. (sygn. II FSK 3175/17).

Fakt niespełnienia choćby jednej przesłanki z definicji działalności gospodarczej zawartej w ustawie PIT, w tym wypadku jest to ciągłość czy zorganizowanie, przesądza o tym, że w zaistniałym stanie faktycznym nie można mówić o działalności gospodarczej w odniesieniu do zakupu i późniejszej sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej. Nie można wobec tego twierdzić, że Wnioskodawca prowadził jakikolwiek handel nieruchomościami w sposób zorganizowany i ciągły.

Kolejnym elementem uzasadniającym stanowisko wnioskodawcy jest fakt, iż zakupiona nieruchomość nie została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych z tego względu, że stanowiła prywatny wydatek a później prywatny majątek Wnioskodawcy niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. W przedmiotowym stanie faktycznym należy mieć na uwadze to, że nie każdy zakup powinien zostać zaklasyfikowany jako środek trwały.

W art. 22a ust. 1 ustawy PIT wymienione zostały warunki jakie musi spełniać określony składnik majątkowy aby mógł zostać uznany za środek trwały. Mianowicie musi on stanowić własność lub współwłasność podatnika, być nabytym lub wytworzonym we własnym zakresie, być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania, jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok, jak również musi być on wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddanym do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W zaistniałym stanie faktycznym, i zakupiona nieruchomość gruntowa, i wydzielone z niej mniejsze nieruchomości, w tym przedmiotowa sprzedana nieruchomość gruntowa, w żadnym momencie przez okres blisko 9 lat, nie były wykorzystywane przez wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

O wykorzystywaniu nieruchomości na potrzeby związane z działalnością gospodarczą może m.in. świadczyć to, że została ona komuś wynajęta, wydzierżawiona lub oddana w leasing, jak też choćby to, że w koszty uzyskania przychodu jednoosobowej działalności gospodarczej podatnik zalicza podatek od nieruchomości, co w przedmiotowej sytuacji wnioskodawcy nie miało miejsca. Jak opisaliśmy w stanie faktycznym nieruchomość podlegała wyłącznie nieograniczonemu prawu własności wnioskodawcy, który nadto ponosił z majątku osobistego ciężar podatku od nieruchomości.

Dodatkowo, nawet gdyby przyjąć, że można w ogóle rozważać rozpoznanie sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej jako przychodu z działalności gospodarczej, co zdaniem wnioskodawcy stanowiłoby błędne zaliczenie źródła przychodu ze sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, zamiast do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT, to i tak przepis szczególny z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy PIT nie pozwala uznać takiego przychodu za przychód z działalności gospodarczej. Mając na uwadze treść przywołanego przepisu z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy PIT, należy stwierdzić, że do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, niezbędne jest spełnienie łącznie trzech przesłanek:

1. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego,
2. ujętego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
3. wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.
   
   

Interpretacja tego przepisu była przedmiotem wnikliwej analizy prawnej w uchwale siedmiu sędziów z dnia 17 lutego 2014 r. (sygn. II FPS 8/13), której uzasadnienie prawne zostało też później poparte chociażby w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2016 r. (sygn. II FSK 2560/14) czy też w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 czerwca 2019 r. (sygn. I SA/Po 297/19).

W zaistniałym stanie faktycznym żadna z wymienionych powyżej przesłanek nie zachodzi w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości dokonanej przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się do ostatniego z argumentów, który uzasadnia stanowisko Wnioskodawcy dotyczące tego, że przychód ze sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy wskazać na przytoczony już wcześniej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. Otóż w zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż wydzielonej nieruchomości gruntowej nastąpiła po upływie 5 lat, a konkretnie po upływie prawie 8 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowej nieruchomości gruntowej.

Z powyższych względów, w zaistniałym stanie faktycznym według Wnioskodawcy przychód ze sprzedaży wydzielonej nieruchomości gruntowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyżej wskazany przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. przez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z powyższego przepisu wynika, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

• odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz
• zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.
  
  

Z treści wniosku wynika, że w maju 2012 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną dokonał zakupu nieruchomości gruntowej z zamiarem jej późniejszej sprzedaży (dla celów inwestycyjnych) lub wykorzystania jej dla celów własnych. Nieruchomość gruntowa nie została wpisana do listy środków trwałych w księdze i przychodów i rozchodów działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Nieruchomość podlegała wyłącznie nieograniczonemu prawu własności Wnioskodawcy, który ponosił z majątku osobistego ciężar podatku od nieruchomości. Po pewnym czasie wnioskodawca zdecydował się podzielić nieruchomość gruntową na kilka mniejszych, co nastąpiło w lutym 2014 r. i je sprzedać.

W grudniu 2020 r., Wnioskodawca sprzedał pierwszą nieruchomość gruntową.

W świetle przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że momentem nabycia wskazanej we wniosku nieruchomości przez Wnioskodawcę jest miesiąc zawarcia umowy, w wyniku której zakupił wraz z żoną nieruchomość, a więc maj 2012 r.

Na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, termin określony w tym przepisie należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło zawarcie umowy, tj. od końca 2012 r.

Zważając na ten fakt, stwierdzić należy, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, tj. 2012 r., do terminu sprzedaży części nieruchomości gruntowej, która to w wyniku podziału nieruchomości została utworzona, upłynął okres 5 lat. Zatem, stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, sprzedaż tej nieruchomości nie rodzi skutków podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Natomiast, w myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej ‒ oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Użyte w ww. przepisie pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
  
  

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże, brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Natomiast, przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Ponadto należy wskazać, że w myśl art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

W związku z powyższym, istotne jest również dla aktywności zarobkowej podatnika – mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nieistnienie przeszkód określonych w art. 5b ust. 1 ww. ustawy. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (…), w ramach której między innymi zajmuje się wynajmem nieruchomości (kod PKD: 68.20.Z). Faktycznie, Wnioskodawca wynajmuje nieruchomość: budynki z gruntem, ale wyłącznie dla jednego podmiotu powiązanego z Wnioskodawcą. Jednakże zakup nieruchomości nie był związany z działalnością gospodarczą, a decyzja kupna była podyktowana zamiarem inwestycji lub wykorzystania nieruchomości do własnych celów mieszkaniowych. Ponadto, Wnioskodawca twierdzi, że z powyższych przyczyn zakupiona nieruchomość gruntowa nie została wpisana do listy środków trwałych w księdze i przychodów i rozchodów prowadzonej przez Wnioskodawcę. Nieruchomość podlegała wyłącznie nieograniczonemu prawu własności Wnioskodawcy, który ponosił z majątku osobistego ciężar podatku od nieruchomości. We wniosku podkreślone zostało również, iż w okresie od zakupu do chwili sprzedaży nieruchomość zarówno przed jej podzieleniem, jak i po podzieleniu nigdy nie była wykorzystywana do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, w tym w szczególności nie była wynajmowana ani dzierżawiona.

Okoliczności przedstawione w powyższym opisie wskazują, że nieruchomość gruntowa zakupiona przez Wnioskodawcę w maju 2012 roku oraz podzielona w lutym 2014 r. nie została nabyta dla celów prowadzenia działalności gospodarczej i nie była w niej wykorzystywana.

Równocześnie, okoliczności te nie wskazują, iż sprzedaż wspomnianej we wniosku nieruchomości powstałej po podziale zakupionej nieruchomości gruntowej, nastąpiła w ramach zorganizowanej i ciągłej działalności, która wyczerpywałaby znamiona działalności gospodarczej, określone w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast całokształt okoliczności, a w szczególności zakres, stopień zaangażowania i cel działania Wnioskodawcy wskazuje, że były to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wobec powyższego wskazać należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę owej nieruchomości nie miała związku z działalnością gospodarczą i nie nastąpiła w wykonywaniu działalności gospodarczej, zatem przychód z jej sprzedaży nie stanowił źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.

Ponadto należy stwierdzić, że zbycie ww. nieruchomości nie stanowiło źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z upływem okresu pięciu lat liczonego od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości gruntowej, którą podzielono, a tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Równocześnie wskazać należy, że niniejsza interpretacja dotyczy pojedynczej części nieruchomości, wydzielonej z nieruchomości gruntowej i sprzedanej przez Wnioskodawcę w grudniu 2020 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej w odniesieniu do innych nieruchomości, które stanowią prywatny majątek Wnioskodawcy.

Zaznacza się przy tym, że okoliczność, iż w oparciu o dane przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji nie można powziąć uzasadnionego przypuszczenia, że elementy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego mogą stanowić czynność lub element czynności określonej w art. 119a Ordynacji podatkowej, nie oznacza, że takie rozstrzygnięcie nie mogłoby zapaść w ewentualnym postępowaniu podatkowym w przypadku unikania opodatkowania. Nie stoi temu na przeszkodzie wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14na pkt 1 Ordynacji podatkowej, ochrona prawna z tytułu zastosowania się do interpretacji indywidualnej dotyczącej zdarzenia, które stanowi unikanie opodatkowania, jest wyłączona.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.