Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.260.2021.2.ŁSZ
z 10 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 07 lipca 2021 r. (data wpływu – 12 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pożyczkodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i posiada w Polsce siedzibę działalności gospodarczej. Pożyczkodawca i Pożyczkobiorca należą do tej samej międzynarodowej grupy kapitałowej.

Pożyczkodawca udzielił pożyczki pieniężnej (“Pożyczka”) Pożyczkobiorcy, na podstawie umowy pożyczki („Umowa”), która została podpisana przez upoważnionych przedstawicieli stron w ich siedzibach, odpowiednio: w Polsce oraz w Stanach Zjednoczonych. Całość kwoty pożyczki została przekazana w ramach jednej transzy, a przelane środki pochodziły z rachunku bankowego Pożyczkodawcy prowadzonego przez bank zarejestrowany i działający w Polsce. Zgodnie z Umową, od kwoty udzielonej Pożyczki Pożyczkodawcy należą się odsetki płatne kwartalnie.

Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Pożyczkobiorca nie jest także zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski.

Zgodnie z umową spółki, przedmiotem działalności Pożyczkodawcy jest m.in. „pozostałe pośrednictwo pieniężne”, które zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności obejmuje m.in.: “działalność związaną z przyjmowaniem depozytów i udzielaniem kredytów, w takich formach jak: pożyczki, zastawy hipoteczne, karty kredytowe itp. przez instytucje finansowe inne niż bank centralny, np. banki, kasy oszczędnościowe, towarzystwa kredytowe”, a także „pozostałe formy udzielania kredytów”, które zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności obejmuje m.in.: “działalność związaną z usługami finansowymi dotyczącymi przede wszystkim udzielania kredytów przez instytucje nieobjęte pośrednictwem pieniężnym”.

Pożyczkodawca wskazuje, że w ramach dotychczas prowadzonej działalności udzielał odpłatnych pożyczek pieniężnych, a w przyszłości planuje również udzielać pożyczek na rzecz podmiotów z jego grupy kapitałowej oraz innych podmiotów. Pożyczki te będą udzielane w szczególności ze środków własnych Pożyczkodawcy wygenerowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz otrzymanych od innych podmiotów.

Pożyczkobiorca, działając wyłącznie z ostrożności zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu przeprowadzonej transakcji. W przypadku uzyskania potwierdzenia prawidłowości przedstawionego w niniejszym wniosku stanowiska Zainteresowanych, Pożyczkobiorca zamierza wystąpić o zwrot nadpłaconego podatku.

W związku z powyższym opisem zadano m. in. następujące pytanie:

Czy Pożyczkobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umowy pożyczki?

Zdaniem Zainteresowanych, pożyczkobiorca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia Umowy.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy, co do zasady, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona z podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkami określonymi w ustawie.
   
   

Powyższa regulacja wskazuje, iż celem ustawodawcy było wprowadzenie jasnego podziału pomiędzy czynności objęte regulacjami podatku od towarów i usług i czynności objęte regulacjami podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z tym podziałem, czynności podejmowane w obrocie profesjonalnym pozostają w sferze regulacji podatku od towarów i usług, podczas gdy czynności o charakterze nieprofesjonalnym są opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Podobne wnioski są powszechnie prezentowane przez przedstawicieli doktryny. Przykładowo - „Generalnie można przyjąć, że jeżeli dana czynność obrotu prawnego ma charakter zawodowy, to podlega ona przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast gdy nie ma tego charakteru - podlega przepisom ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przyjmując podział obrotu na profesjonalny oraz nieprofesjonalny, uzasadnia się wyłączenie z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych takich umów, jak: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz komis, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odmienne opodatkowanie obrotu gospodarczego i prywatnego stanowi kryterium rozłącznego - poza określonymi wyjątkami - opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Bazując na ratio legis wyłączenia od podatku od czynności cywilnoprawnych czynności podlegających opodatkowaniu VAT, można wnioskować, że co do zasady obrót gospodarczy jest wolny od podatku od czynności cywilnoprawnych, zaś obrót prywatny podlega temu podatkowi. Dla zakwalifikowania, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa w charakterze podatnika od towarów i usług, ma zawodowy, a nie incydentalny (okazjonalny) charakter wykonywania danej czynności” (Z. Ofiarski [w:] Komentarz do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych [w:] Ustawa o opłacie skarbowej. Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2018, art. 2.).

Podobnie - “Założeniem ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest opodatkowanie czynności cywilnoprawnych obrotu nieprofesjonalnego - prywatnego. Dlatego, przynajmniej co do zasady, opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych powinno być rozłączne z opodatkowaniem VAT: dla danej czynności nie powinien powstać obowiązek podatkowy jednocześnie z tytułu obu tych podatków. Ideą, jaka stoi za tym rozwiązaniem normatywnym, jest niekumulowanie obciążeń podatkowych” (H. Filipczyk [w:] Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz, Warszawa 2015, art. 2.)

Mając na uwadze powyższe, należy jednak zauważyć, iż dla wyłączenia transakcji poza zakres podatku od czynności cywilnoprawnych nie jest wystarczające by strony transakcji były zarejestrowane dla potrzeb podatku od towarów i usług. Konieczne jest nie tyle by doszło do faktycznej zapłaty podatku (ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie obejmuje przecież również transakcji zwolnionych z opodatkowania, jak również transakcji rozliczanych z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia) ale aby przynajmniej jedna ze stron efektywnie występowała w roli podatnika podatku od towarów i usług. Stanowisko to również potwierdza doktryna, jak i orzecznictwo.

“Z tego wynika, iż nie wystarczy, by daną czynność wykonał podatnik prowadzący jakąś działalność gospodarczą i ze względu na tę działalność zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług - warunkiem sine qua non opodatkowania czynności jest to, aby:

1. dana czynność zawarta była w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu i
2. została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.” (M. Gargul, W. Oleś [w:] M. Gargul, W. Oleś, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz, Warszawa 2013, art. 2.)
   
   

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, iż “Ani formalny status danego podmiotu jako zarejestrowanego podatnika VAT, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Decydujące znaczenie dla zakwalifikowania, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa w charakterze podatnika od towarów i usług, ma zawodowy a nie incydentalny (okazjonalny) charakter wykonywania danej czynności.” (Wyrok WSA w Kielcach z 14.01.2016 r., I SA/Ke 698/15, LEX nr 1991275)

Podobne stanowisko w tym zakresie zajmują również organy podatkowe, wskazując, iż dla wyłączenia opodatkowania podatku od czynności cywilnoprawnych konieczne jest wykazanie, iż dana czynność objęta jest zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Przykładowo: “Przyjmując za Wnioskodawcą, że czynność udzielenia pożyczki przez pożyczkodawcę jest objęta dyspozycją ustawy o podatku od towarów i usług, czynność ta korzysta z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.” (Interpretacja indywidualna z dnia 13.11.2012 r., wydane przez: Izba Skarbowa w Warszawie, IPPB2/436-403/12-5/AF)

W tym kontekście należy zatem stwierdzić, iż niezależnie od miejsca jej faktycznego opodatkowania, z uwagi na fakt, iż Pożyczkodawca udzielając pożyczki działa, w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o czym świadczy m.in. fakt, iż:

• pożyczka jest dokonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
• Pożyczkodawca będzie obowiązany - przy spełnieniu dodatkowych warunków - do wystawienia faktury dokumentującej dokonanie czynności,
• Pożyczkodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług związanych z udzieloną pożyczką,
• Pożyczkodawca będzie zobowiązany do uwzględnienia wynagrodzenia z tytułu udzielenia pożyczki w proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług

w związku z otrzymaniem pożyczki, po stronie Pożyczkobiorcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wydawane interpretacje indywidualne potwierdzają, że w analogicznych do przedstawionego stanach faktycznych udzielanie pożyczek do podmiotów zagranicznych z siedzibą w Niemczech, czy Norwegii nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (interpretacja indywidualna z dnia 10 lipca 2008 r. Izby Skarbowej w Warszawie, IPPB2/436-83/08-5/MZ; interpretacja indywidualna z dnia 31 marca 2010 r. Izby Skarbowej w Bydgoszczy, ITPB2/436-214/09/IL).

Mając na uwadze powyższe. zdaniem Zainteresowanych, Pożyczkobiorca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia Umowy.

Powyżej przywołano tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem tej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Zainteresowanych zajęta na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych w części dotyczącej zawarcia umowy pożyczki. W zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie – interpretację indywidualną z 10 września 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.591.2021.2.KO.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) – podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę i stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki – stanowi kwota lub wartość pożyczki. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy stawka podatku od umowy pożyczki wynosi – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z treści powołanego przepisu wynika, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednakże w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   - umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   - umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona. Przy czym, mimo zwolnienia z podatku od towarów i usług, wyłączenie z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie będzie miało miejsca wówczas, gdy czynność będzie dotyczyć m.in. umowy sprzedaży a jej przedmiotem będzie m.in. nieruchomość lub prawo użytkowania wieczystego.

W świetle art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Pożyczkodawca (podmiot z siedzibą w Polsce) udzielił pożyczki pieniężnej Pożyczkobiorcy (podmiotowi z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki), na podstawie umowy pożyczki, która została podpisana przez upoważnionych przedstawicieli stron w ich siedzibach. Całość kwoty pożyczki została przekazana w ramach jednej transzy, a przelane środki pochodziły z rachunku bankowego Pożyczkodawcy prowadzonego przez bank zarejestrowany i działający w Polsce. Zgodnie z umową, od kwoty udzielonej Pożyczki Pożyczkodawcy należą się odsetki płatne kwartalnie. Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski. Pożyczkobiorca nie jest także zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. Pożyczkodawca wskazuje, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej udzielał odpłatnych pożyczek pieniężnych, oraz w przyszłości zamierza udzielać ich w dalszym ciągu. Pożyczki te będą udzielane z pieniędzy wygenerowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz otrzymanych od innych podmiotów.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Zainteresowanych dotyczy opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja (umowa) – dokonana pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług lub też przynajmniej jedna ze stron umowy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia umowy sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowanie tej czynności podatkiem od towarów i usług czy też zwolnienie którejkolwiek ze Stron z opodatkowania podatkiem od towarów i usług skutkuje bowiem wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jeżeli więc umowa pożyczki będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub będzie zwolniona od tego podatku, tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Dokonując oceny prawnopodatkowej pożyczek udzielonych przez podatnika podatku od towarów i usług, w tym także nietrudniącego się profesjonalnym udzielaniem pożyczek (to bowiem nie ma znaczenia dla oceny skutków podatkowych w podatku od czynności cywilnoprawnych), niezbędne jest w pierwszej kolejności rozstrzygnięcie kwestii podlegania tej umowy przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem w tym kontekście przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mają charakter wtórny. W świetle uregulowań ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy więc ustalić czy konkretna umowa pożyczki (ta, której skutki podatkowe są oceniane) jest opodatkowana (będzie opodatkowana), podatkiem od towarów i usług czy też jest (będzie) zwolniona z opodatkowania. Jednocześnie ustawodawca w uregulowaniach ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, używając określenia podatek od towarów i usług stwierdza, że ma to być podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Z treści wniosku wynika, że stronami umowy pożyczki jest podmiot polski (Pożyczkodawca) oraz podmiot amerykański (Pożyczkobiorca). Tym samym, aby umowa pożyczki była wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, musi być opodatkowana podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, lub też którakolwiek ze stron musi być z tego podatku z tytułu tej umowy zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Odwołanie do podatku od wartości dodanej nie ma tutaj zastosowania, gdyż odnosi się do tzw. państw członkowskich. Zgodnie z art. 1a pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – państwa członkowskie to państwo członkowskie Unii Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Pożyczkobiorca do grona tych państw nie należy.

W interpretacji indywidualnej z 10 września 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.591.2021.2.KO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że przekazanie środków pieniężnych (a zatem wartości o charakterze niematerialnym) na rzecz Pożyczkobiorcy, na określony czas, za ustalonym wynagrodzeniem (oprocentowaniem), uzyskiwanym w określonych okresach rozliczeniowych, stanowi wykorzystywanie tych środków w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Usługa tego rodzaju mieści się zatem w pojęciu „działalność gospodarcza” zdefiniowanym w art. 15 ust. 2 ustawy. Każda czynność wykonana przez Zainteresowanego będącego stroną, szczególnie zaś wykonana z wykorzystaniem swego majątku, objęta jest definicją działalności gospodarczej wykonywanej przez podmiot występujący w charakterze podatnika. Tym samym udzielenie pożyczki, nawet jednorazowej, należy traktować jako czynność wykonaną w ramach działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, a w konsekwencji wykonaną przez Pożyczkodawcę, jako podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie, skoro Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani miejsca stałego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejsce świadczenia usługi udzielenia pożyczki będzie znajdowało się poza terytorium kraju (Polski). Zatem czynność udzielenia pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju.

A zatem, skoro omawiana czynność udzielenia pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, to w powyższej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie zawarte w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jak bowiem wynika z powyższej interpretacji w zakresie podatku od towarów i usług, czynność udzielenia pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też podatkowi od wartości dodanej w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, będzie podlegała opodatkowaniu według reguł obowiązujących w Stanach Zjednoczonych Ameryki. W takim przypadku, opisana umowa pożyczki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.