2021.09.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.179.2021.2.PK
z 16 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawców przedstawione we wniosku z 14 lipca 2021 r. (data wpływu 20 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie braku opodatkowania wyrobów węglowych uzyskanych:

przez zebranie rozsypów lub pozostałości węgla z placów składowych w ramach świadczonych przez Spółkę usług porządkowania nabrzeży lub placów - jest prawidłowe
na skutek wzrostu wilgotności, z ładunków, które Spółka sama nabywa, a następnie dalej odsprzedaje jako pośredniczący podmiot węglowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie braku opodatkowania wyrobów węglowych uzyskanych przez zebranie rozsypów lub pozostałości węgla z placów składowych i z ładunków, które Spółka sama nabywa, a następnie dalej odsprzedaje jako pośredniczący podmiot węglowy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Portu m.in. w zakresie przeładunków towarów masowych (w tym węgla) oraz czynności pomocniczych związanych z przeładunkami towarów masowych. W odniesieniu do tych czynności Spółka występuje na ogół w roli podwykonawcy. Jednocześnie, oprócz wskazanej wyżej działalności usługowej, Spółka prowadzi również działalność w zakresie handlu węglem i ma status pośredniczącego podmiotu węglowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

W ramach czynności pomocniczych związanych z przeładunkami, Spółka zajmuje się m.in. porządkowaniem placów składowych i nabrzeży po przeładunkach węgla. Przeładowywany węgiel jest przeznaczony do celów opałowych (jest to węgiel dla odbiorców instytucjonalnych przeznaczony do spalania w kotłach o mocy powyżej 1 MW). Spółka jest odpowiedzialna m.in. za zebranie z placów lub nabrzeży węgla, który uległ rozsypaniu w trakcie czynności przeładunkowych lub pozostał na placu po zakończeniu przeładunku.

Węgiel, którego dotyczą wykonywane przez Spółkę usługi, transportowany jest w bardzo różnych relacjach: są to zarówno transporty wewnątrzkrajowe, wewnątrzwspólnotowe (dostawy i nabycia wewnątrzwspólnotowe), jak również relacje eksportowe lub importowe. Usługi Spółki związane są z przeładunkami z lądowych środków transportu na wodne lub ze środków wodnych na lądowe.

Z uwagi na okoliczność, iż porządkowanie nabrzeży/placów wykonywane jest na ogół już po całkowitym zakończeniu przeładunku i po zamknięciu przestrzeni ładunkowych statków lub po wyekspediowaniu wagonów, węgiel zebrany przez Spółkę z nabrzeża lub z placu składowego nie jest dołączany do ładunku głównego (nie jest ładowny na środki transportu, którymi przemieszczana jest zasadnicza część ładunku węgla po dokonaniu przeładunku). Węgiel taki pozostaje w porcie.

Rozsypy węgla w trakcie przeładunku następują na utwardzonych nawierzchniach nabrzeży lub placów portowych (na ogół są to nawierzchnie betonowe). Stąd, w trakcie zbierania przez Spółkę węgiel nie ulega zanieczyszczeniu innymi substancjami (piaskiem, ziemią, odpadami itp.) lub ma to miejsce w stopniu zaniedbywalnym, nie powodującym obniżenia parametrów węgla (w szczególności parametrów opałowych). Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku węgla pozostałego po przeładunku na placach składowych. Zebrany przez Spółkę, węgiel jest pełnowartościowym towarem identycznym z tym, który stanowi zasadniczą cześć przeładowywanego/transportowanego ładunku.

Jedną z podstawowych przyczyn, dla których na placu składowym pozostaje pewna ilość niezaładowanego węgla, jest to, iż w okresie składowania, przed załadunkiem, może wzrastać wilgotność zgromadzonego węgla, a w konsekwencji, masa całego składowanego na placu ładunku (wzrost wilgotności węgla jest skutkiem wzrostu wilgotności powietrza, z którego węgiel chłonie wilgoć). Powoduje to, iż całkowita masa węgla złożonego na placu w oczekiwaniu na przeładunek jest w dniu dokonania załadunku na środek transportu często większa, iż masa ładunku węgla w dniu rozpoczęcia składowania. Na środek lub środki transportu ładowany jest węgiel o masie, którą ładunek posiadał w momencie złożenia na placu, gdyż taka ilość/masa jest zamówiona przez nabywcę i taka masa jest ładowana celem wysyłki do nabywcy. W rezultacie, na placu składowym pozostaje pewna ilość węgla stanowiąca różnicę między jego pierwotną masą (przy niższej wilgotności), a jego masą całkowitą w dniu załadunku (przy wyższej wilgotności).

W przypadku węgla pozostałego na placu wskutek zwiększenia jego całkowitej masy wywołanej wzrostem wilgotności, ma miejsce sytuacja, w której u nabywcy następuje ubytek nie w samej masie zamówionego/nabywanego węgla, a w jego wartości energetycznej (kaloryczności) w stosunku do kaloryczności w momencie złożenia węgla na placu składowym. Jeżeli jednak kaloryczność nie spadnie poniżej minimum przewidzianego dla danego, zamówionego przez nabywcę gatunku węgla, to - z punktu widzenia nabywcy - otrzymuje on pełnowartościowy towar, który zmówił. Dostarczona do nabywcy masa węgla odpowiada wielkości przez niego zmówionej.

Właściciele ładunków węgla, jak wynika z posiadanych przez Spółkę informacji, nie oczekują i nie podejmują działań celem odzyskania tej części ładunku, która uległa rozsypaniu lub pozostała na placu składowym. W przypadku rozsypów powodem są głównie znaczne koszty - w porównaniu z wartością możliwego do odzyskania węgla - które musiałyby zostać poniesione; istotne są także aspekty logistyczne. Z punktu widzenia właściciela ładunku, rozsypany węgiel stanowi naturalny ubytek związany z procesem transportu i przeładunku. W przypadku natomiast zwiększenia wilgotności węgla, nabywca otrzymuje zamówioną ilość o nieco mniejszej kaloryczności; nie następuje natomiast ubytek w masie dostarczonego węgla.

Z posiadanych przez Spółkę informacji wynika, iż podmioty zajmujące się obsługą przeładunków lub inne podmioty uczestniczące w procesie transportu ładunków węgla, nie są zobligowane do przekazania zebranego węgla właścicielowi (dołączeniem węgla do zasadniczego ładunku). Nie zobowiązują ich bowiem do tego warunki zawartych umów.

W ramach zleconych czynności porządkowych Spółka jest zobowiązana do zebrania rozsypanego lub pozostałego na placu węgla. W przeszłości, zebrany węgiel był stawiany do dyspozycji podmiotu, który zlecał Spółce wykonywanie czynności porządkowania nabrzeży lub placów składowych. Dalszy los węgla nie był Spółce znany. Zleceniodawca usługi przedstawił jednak Spółce propozycję, aby w przyszłości zatrzymywała zebrany węgiel dla siebie i jako pośredniczący podmiot węglowy dokonywała jego dalszej sprzedaży.

Węgiel pozyskany w wyniku zebrania jego rozsypów z nabrzeża lub pozostałości z placów składowych, w przypadku jego zatrzymania przez Spółkę, byłby poddawany badaniu przez wyspecjalizowany podmiot posiadający certyfikowane laboratorium, celem potwierdzenia jego parametrów jako pełnowartościowego surowca opałowego.

Status podatkowo-celny ładunku węgla, z którego następują rozsypy lub którego część pozostaje na placu, nie jest Spółce na ogół znany. Stąd Spółka nie ma wiedzy, czy od ładunku węgla, z którego następowałby dodatkowy uzysk po stronie Spółki, występuje obowiązek uiszczenia jakichkolwiek należności publicznoprawnych (podatek VAT, cło, akcyza), a jeżeli tak, to czy należności takie zostały uiszczone przez podmiot zobowiązany.

Spółka, jako pośredniczący podmiot węglowy, wyraziła wstępne zainteresowanie wejściem w posiadanie i dalszą sprzedażą węgla pozyskanego w sposób opisany powyżej. Przed podjęciem ostatecznej decyzji chciałaby jednak zweryfikować konsekwencje podatkowe, wynikające z takiego sposobu nabycia węgla.

Drugim źródłem pozyskiwania przez Spółkę pewnych dodatkowych ilości węgla jest sytuacja, w której sama Spółka (jako pośredniczący podmiot węglowy) jest właścicielem ładunku węgla zgromadzonego na placu składowym (nabytego celem dalszej sprzedaży). Wzrost wilgotności węgla w okresie składowania przed załadunkiem może powodować, iż po wysłaniu do odbiorcy ładunku węgla o masie przez niego zamówionej (odpowiadającej masie ładunku w dniu rozpoczęcia składowania), Spółce pozostanie jeszcze pewna ilość węgla będąca skutkiem wzrostu całkowitej masy ładunku składowanego na placu.

Również ta dodatkowa ilość węgla byłaby następnie sprzedawana przez Spółkę jako pośredniczący podmiot węglowy.

Cena sprzedaży węgla zależy m.in. od jego wartości energetycznej/kaloryczności (na jednostkę masy). Wartość energetyczna danego rodzaju węgla, dla którego określana jest cena sprzedaży, nie jest dokładnie zdefiniowana jedną liczbą, a mieści się w pewnym przedziale, dla którego zdefiniowana jest wartość minimalna i maksymalna. Np. węgiel orzech premium ma wartość energetyczną w przedziale 23 - 27 MJ/kg. Stąd wzrost wilgotności węgla i spowodowany tym spadek kaloryczności, jeżeli nie następuje poniżej minimalnej granicy przedziału określonego dla danego rodzaju/gatunku węgla, nie skutkuje również spadkiem ceny sprzedaży tego węgla. W konsekwencji, mimo, iż kaloryczność węgla dostarczanego odbiorcy będzie nieco niższa, niż kaloryczność węgla w momencie jego złożenia na placu składowym, to nie zawsze skutkuje to zmniejszeniem ceny sprzedaży tego węgla nabywcy. Tym samym, po dokonaniu załadunku tego nieco bardziej wilgotnego węgla, na placu składowym pozostanie pewna ilość pełnowartościowego towaru.

Ilość węgla zebranego po pojedynczym przeładunku (z rozsypów lub pozostałości na placu) może sięgać kilkudziesięciu ton. Podobna nadwyżka może powstawać w przypadku węgla pozostałego na placu, gdy właścicielem sprzedawanego węgla jest Spółka. W każdym jednak przypadku, ubytki powstające w ładunkach węgla na skutek rozsypów lub utraty węgla w inny sposób albo obniżenie jego kaloryczności mieszczą się w międzynarodowych normach regulujących te kwestie.

Zgodnie z zasadami obowiązującymi na terenie portu, w przypadku złożenia towarów (np. węgla) na placu składowym (lub w magazynie portowym), podmiot zlecający wykonanie takiej czynności (najczęściej spedytor) zobowiązany jest wystawić dokument określany jako „Deklaracja złożenia B”. Dokument ten przekazywany jest podmiotowi będącemu operatorem terenów/obiektów portowych. W przypadku natomiast, kiedy towary po wwiezieniu na teren portu są przeładowywane w relacji bezpośredniej (bezpośrednio z jednego środka transportu na inny) i wywożone z portu lub kiedy mają zostać wywiezione z terenu portu po czasowym składowaniu na placu lub w magazynie, niezbędne jest wystawienie dokumentu „Deklaracja podjęcia A/C”). Dokument A/C również przekazywany jest operatorowi terenów portowych.

W konsekwencji, kiedy Spółka pozyskiwałaby dodatkowy węgiel z rozsypów lub pozostałości na placu składowym węgla pochodzącego z ładunków osób trzecich, po zebraniu takiego węgla, celem jego czasowego składowania na placu, musiałaby wystawić dokument „Deklaracja złożenia B” (Spółka działa również w charakterze spedytora). Przy późniejszym wywozie tego węgla poza teren portu (w ramach sprzedaży), wystawiany byłby dokument „Deklaracja podjęcia A/C”.

W przypadku natomiast węgla pozostałego na placu, pochodzącego z ładunków własnych Spółki, składowanie takiego węgla na tym samym lub innym placu wymagałoby wystawienia dla tego pozostałego węgla dokumentu „Deklaracja złożenia B” (niezależnie od tego, iż pierwotne złożenie na placu całego ładunku wymagało również wystawienia „Deklaracji złożenia B”). Dalszy wywóz dodatkowo pozyskanego węgla poza teren portu wymagałby wystawienia „Deklaracji podjęcia A/C”.

Zarówno „Deklaracja złożenia B”, jak i „Deklaracja podjęcia A/C” zawierają dane spedytora, jak i szczegółowe określenie towaru/ładunku, który ma być składowany lub wywieziony poza teren portu. W przypadku węgla wskazuje się m.in. jego rodzaj i masę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone nr 2 i 3 we wniosku):

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym], nabycie węgla wskutek zebrania rozsypów lub pozostałości węgla z placów składowych w ramach świadczonych przez Spółkę usług porządkowania nabrzeży lub placów, stanowiło będzie w Spółce przedmiot opodatkowania akcyzą?
Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym], uzyskanie dodatkowej ilości węgla (na skutek wzrostu wilgotności) z ładunków, które Spółka sama nabywa, a następnie dalej odsprzedaje jako pośredniczący podmiot węglowy, podlega opodatkowaniu akcyzą?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Przepis art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6.12.2008 r. o podatku akcyzowym (dalej: „uakc”) stanowi, iż wyrobami węglowymi są wyroby energetyczne określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy tj.:

węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych
węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych
koks i półkoks, zwęgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Ponieważ Spółka wykonuje usługi porządkowania nabrzeży i placów składowych po przeładunkach węgla przeznaczonego do celów opałowych, wykonywane przez nią usługi dotyczą wyrobów węglowych w rozumieniu uakc. Stąd, węgiel pozyskiwany z rozsypów i pozostałości na palcach składowych, w którego posiadanie Spółka wchodziłaby w sytuacji opisanej w stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym] sprawy i stawała się jego właścicielem, byłby również wyrobem węglowym w rozumieniu uakc.

Zgodnie z przepisami art. 9a ust. 1 uakc, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu;
nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
import wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
użycie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy;
użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego (...)
użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
powstanie ubytków wyrobów węglowych.

Opisana w stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym] sytuacja, w której Spółka nabywa wyroby węglowe, nie jest żadną z sytuacji wskazanych w powołanym wyżej przepisie. W rozpatrywanej sprawie mamy bowiem do czynienia z nabyciem wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy i nabycie to następuje celem dalszej sprzedaży tych wyrobów.

W odniesieniu do czynności nabycia wyrobów węglowych, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest tego rodzaju czynność wykonywana przez podmiot posiadający status finalnego nabywcy węglowego, którym Spółka nie jest. Nabycie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy (którego status […] posiada) nie podlega opodatkowaniu akcyzą w żadnych okolicznościach.

Spośród natomiast czynności, które mogą dotyczyć pośredniczącego podmiotu węglowego, opodatkowaniu podlegać mogą jedynie:

użycie wyrobów węglowych
powstanie ubytków wyrobów węglowych.
użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary.

Żadna w w/w czynności nie dotyczy nabycia wyrobów węglowych. Spółka nie będzie też używać węgla uzyskanego z zebranych rozsypów; węgiel ten będzie wyłącznie odsprzedawany dalej. Pozyskany węgiel będzie stanowił ubytek u właściciela ładunku ale nie w Spółce. W Spółce będzie to przyrost/przybytek towarów węglowych, a więc zdarzenie, które nie zostało wskazane przez ustawodawcę jako podlegające opodatkowaniu akcyzą.

Brak jest również jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, iż uzyskanie węgla przez Spółkę w sposób opisany w stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym], mogłoby zostać uznane za czyn zabroniony. Będzie to bowiem nabycie węgla, który należy uznać za porzucony przez pierwotnego właściciela.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, właściciel ładunku węgla, z którego następują rozsypy w takcie przeładunku lub powstają pozostałości na placu składowym, rezygnuje z ich odzyskania, gdyż operacja taka nie ma uzasadnienie ekonomicznego. Biorąc bowiem pod uwagę, z jednej strony wartość możliwego odzyskania węgla, a z drugiej koszty jego odzyskania i ponownego załadunku (dodania do ładunku głównego, w tym koszty związane z opóźnieniem w rozpoczęciu transportu ładunku głównego lub zorganizowania dodatkowego transportu), strona kosztowa byłaby przeważająca. W konsekwencji powyższego, właściciel ładunku godzi się z utratą części tego ładunku jako z nieuniknioną konsekwencją, będącą skutkiem niedoskonałości stosowanych metod przeładunkowych.

O ile Spółce wiadomo, nie zdarzają się przypadki, aby właściciel ładunku albo osoba działająca w jego imieniu zgłaszała jakiekolwiek roszczenia wobec podmiotów zajmujących się transportem lub przeładunkami węgla, związane z utratą części ładunku w trakcie transportu/przeładunku (o ile utracona ilość mieści się w przewidzianych normach, a z zasady się mieści).

W przypadku węgla pozostałego na placu w związku ze wzrostem jego wilgotności, nabywca otrzymuje ładunek o zamówionej masie, chociaż o nieco niższej kaloryczności. Sytuacja taka jest akceptowalna dla nabywcy, jako normalne zjawisko związane z transportem i składowaniem towaru, o ile nie skutkuje obniżeniem klasy węgla (spadku poniżej minimum kaloryczności przewidzianej dla danego gatunku węgla), a tak właściwe się na ogół dzieje.

Spółka jest zdania, iż obejmując w posiadanie węgiel zebrany z nabrzeża lub placu, w sytuacji, kiedy nie będzie zobligowana do przekazania tego węgla podmiotowi zlecającemu porządkowanie nabrzeża, stanie się właścicielem tego węgla. Będzie, w konsekwencji, upoważniona - w świetle przepisów prawa - do dysponowania węglem jak właściciel, w tym do jego dalszej sprzedaży. Sprzedaż taka będzie odbywała się na zasadach właściwych dla transakcji wykonywanych przez pośredniczący podmiot węglowy, a więc na takich samych zasadach, jak sprzedaż węgla nabytego przez Spółkę w drodze kupna.

Samo natomiast nabycie węgla z rozsypów lub pozostałości na placach składowych, poprzez objęcie w posiadanie samoistne tego węgla, nie będzie zdarzeniem opodatkowanym akcyzą.

Ad. 2

W opisanej w stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym] sprawy sytuacji, kiedy zwiększenie ilości/masy węgla na skutek wzrostu jego wilgotności dotyczy ładunków węgla należących do Spółki (nabytych celem dalszej odsprzedaży), Spółka nie nabywa tego dodatkowego węgla ze źródła zewnętrznego, gdyż w okresie składowania, w którym następuje wzrost masy ładunku, węgiel pozostaje własnością Spółki. Innymi słowy, następuje zwiększenie masy węgla pozostającego własnością Spółki i zwiększenie to następuje z pierwotnej masy tego węgla.

Wskazana wyżej sytuacja nie jest żadną z sytuacji określonych w art. 9a ust. 1 uakc. Występuje tu pozyskanie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy, którego skutkiem będzie dalsza sprzedaży tych wyrobów.

Argumenty podniesione przez Spółkę w stanowisku do pytania nr 2 powyżej znajdują również zastosowanie w odniesieniu do stanowiska w sprawie pytania 3. Spółka nie powtarza ich ponownie, wnosi jednak o uwzględnieniu przy rozpatrywaniu niniejszej kwestii.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, nie należy postrzegać zwiększenia masy węgla znajdującego się w posiadaniu Spółki - w rozpatrywanej sytuacji - w kategoriach jego nabycia (brak podmiotu zbywającego) ani w kategoriach jakiejkolwiek innej czynności, która mogłaby podlegać opodatkowaniu akcyzą. Jest to bowiem ten sam węgiel, który był już uprzednio był własnością Spółki, uzyskany w wyniku zwiększenia jego wilgotności i masy.

W konsekwencji, zwiększenie masy własnych ładunków węgla należących do Spółki nie jest żadną z sytuacji wskazanych w art. 9a ust. 1 uakc, i nie wywołuje skutku w postaci opodatkowaniem akcyzą dodatkowego węgla pozostałego po przeładunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a, ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 722 ze zm.), zwaną dalej ustawą, za wyroby węglowe uważa się wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy. Zgodnie z treścią wskazanego załącznika do wyrobów akcyzowych zalicza się:

19.ex 2701 Węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych;

20.ex 2702 Węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych;

21.ex 2704 00 Koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu;
nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
import wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
użycie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy;
użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego:
a) nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1,
b) uzyskanych w sposób inny niż w drodze nabycia,
c) jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży wyrobów węglowych finalnemu nabywcy węglowemu, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony w należnej wysokości;
użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
powstanie ubytków wyrobów węglowych.

Na podstawie art. 9a ust. 2 ustawy za sprzedaż wyrobów węglowych uznaje się ich:

sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495);
zamianę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
wydanie w zamian za wierzytelności;
wydanie w miejsce świadczenia pieniężnego;
darowiznę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
wydanie w zamian za dokonanie określonej czynności;
przekazanie lub wykorzystanie na potrzeby reprezentacji albo reklamy;
przekazanie przez podatnika na potrzeby osobiste podatnika, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, a także zatrudnionych przez niego pracowników oraz byłych pracowników;
9. użycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 2 ust. 1:

-pkt 6 ustawy za eksport uważa się wywóz wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej potwierdzony przez organ celny, o którym mowa w art. 221 ust. 2 lub art. 332 ust. 3-4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 558, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem 2015/2447", na podstawie informacji uzyskanych od właściwego organu celnego stosownie do art. 329 tego rozporządzenia;

-pkt 7 lit. b ustawy za import uważa się przywóz wyrobów akcyzowych z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju:

jeżeli wyroby te z chwilą ich wprowadzenia na terytorium kraju nie zostaną objęte procedurą specjalną: tranzytu zewnętrznego, składowania celnego, wolnego obszaru celnego, odprawy czasowej lub uszlachetniania czynnego, a także nie zostaną objęte czasowym składowaniem,
jeżeli zostało zakończone czasowe składowanie tych wyrobów lub została zamknięta procedura specjalna: tranzytu zewnętrznego, składowania celnego, wolnego obszaru celnego, odprawy czasowej lub uszlachetniania czynnego, którą wyroby te były objęte, i powstał dług celny;

-pkt 8 ustawy za dostawę wewnątrzwspólnotową uznaje się przemieszczanie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego;

-pkt 9 ustawy za nabycie wewnątrzwspólnotowe uznaje się przemieszczenie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju;

-pkt 20 ustawy, za ubytki wyrobów akcyzowych uznaje się wszelkie straty:

wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych, piwa, wina, napojów fermentowanych, wyrobów pośrednich lub wyrobów tytoniowych,
objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na przeznaczenie:
- napojów alkoholowych,
- wyrobów energetycznych, z wyjątkiem wyrobów węglowych, przemieszczanych, a w przypadku podmiotu pośredniczącego, również magazynowanych,
wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą;

-pkt 21 ustawy za sprzedaż rozumie się czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot;

-pkt 23a ustawy za pośredniczący podmiot węglowy uznaje się podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju:

dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspól

który dokonał zgłoszenia rejestracyjnego zgodnie z art. 16.

Jeżeli w stosunku do wyrobów węglowych powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej (art. 9a ust. 3 ustawy).

Ww. przepisy określają czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w przypadku wyrobów węglowych, jak i też definiują określone w ustawie pojęcia na potrzeby podatku akcyzowego.

Zatem aby dana czynność czy stan - odnośnie wyrobów węglowych - podlegał opodatkowaniu podatkiem akcyzowym musi zaistnieć okoliczność wymieniony w art. 9a ust. 1 i 2 ustawy.

Jak wynika z wniosku Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Portu m.in. w zakresie przeładunków towarów masowych (w tym węgla) oraz czynności pomocniczych związanych z przeładunkami towarów masowych. W odniesieniu do tych czynności Spółka występuje na ogół w roli podwykonawcy. Jednocześnie, oprócz wskazanej wyżej działalności usługowej, Spółka prowadzi również działalność w zakresie handlu węglem i ma status pośredniczącego podmiotu węglowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Spółka jest odpowiedzialna m.in. za zebranie z placów lub nabrzeży węgla, który uległ rozsypaniu w trakcie czynności przeładunkowych lub pozostał na placu po zakończeniu przeładunku. Zleceniodawca usługi przedstawił Spółce propozycję, aby w przyszłości zatrzymywała zebrany węgiel dla siebie i jako pośredniczący podmiot węglowy dokonywała jego dalszej sprzedaży.

Katalog czynności oraz stanów faktycznych dotyczących wyrobów węglowych, które podlegają opodatkowaniu akcyzą zawarto w art. 9a ust. 1 oraz ust. 2 ustawy. Katalog ten nie obejmuje powstania nadwyżek ilościowych na skutek zwiększenia masy węgla w związku absorpcją wilgoci ani uzyskania wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy poprzez zebranie rozsypanego węgla. Co do zasady bowiem nabycie i posiadanie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą.

Stwierdzić zatem należy, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, nabycie wyrobów węglowych przez Wnioskodawcę (pośredniczący podmiot węglowy), wskutek zebrania rozsypów lub pozostałości węgla z placów składowych w ramach świadczonych usług porządkowania nabrzeży lub placów, nie będzie stanowiło przedmiotu opodatkowania akcyzą.

Równocześnie uzyskanie przez Wnioskodawcę dodatkowych ilości wyrobów węglowych, na skutek wzrostu wilgotności z ładunków, które Spółka sama nabywa, a następnie dalej odsprzedaje jako pośredniczący podmiot węglowy, także nie podlega opodatkowaniu akcyzą.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy względem przedstawionych we wniosku pytań uznać należy za prawidłowe.

Organ zastrzega, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie wątpliwości Zainteresowanego, jego sytuacji prawnopodatkowej i została wydana w oparciu opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Odpowiedź na pytania nr 1 i 4 we wniosku objęte są odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 poz. 2325 ze zm.) Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin