Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.454.2021.2.JK2
z 3 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 13 maja 2021 r. (data wpływu 21 maja 2021 r.) uzupełnionym pismem z 2 sierpnia 2021 r. (data nadania 2 sierpnia 2021 r., data wpływu 9 sierpnia 2021 r.) na wezwanie z 21 lipca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2. 4011.454.2021.1.JK2 (data nadania 22 lipca 2021 r., data doręczenia 27 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 21 lipca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2. 4011.454.2021.1.JK2 (data nadania 22 lipca 2021 r., data doręczenia 27 lipca 2021 r.) wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z 2 sierpnia 2021 r. (data nadania 2 sierpnia 2021 r., data wpływu 9 sierpnia 2021 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. Od 2017 roku przebywa sporadycznie w Królestwie Norwegii, z którego pochodzi jej mąż. W latach 2017, 2019, 2020 Wnioskodawczyni przebywała więcej niż 183 dni na terytorium Polski. W 2017 roku było to 217 dni, w 2019 roku 336 dni, a w 2020 roku 330 dni.

W 2018 roku Wnioskodawczyni nie przebywała więcej niż 183 dni na terytorium Polski, jednak był to rok związany z jej licznymi wyjazdami, dlatego nie spędziła ona 183 dni w żadnym kraju - zarówno w Polsce, jak i w Królestwie Norwegii, czy w innym kraju. W 2018 roku najwięcej dni, bo 169 przebywała jednak w Polsce.

Pomimo, że w 2018 roku Wnioskodawczyni nie przebywała na terytorium Polski 183 dni, to podlegała Ona w tym czasie stałej opiece polskiego lekarza prowadzącego jej ciążę. W Polsce miał miejsce także poród. W 2018 roku Wnioskodawczyni dokonała również remontu swojego domu w Polsce, zakupując nowe meble i przebudowując strych.

Wnioskodawczyni w Polsce posiada rodzinę (oprócz męża, przebywającego na stałe w Królestwie Norwegii) i znajomych oraz wychowuje syna, który do Królestwa Norwegii pierwszy raz pojechał w grudniu 2020 roku.

Wnioskodawczyni ma zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą. Ponadto jest wiceprezesem i wspólnikiem spółki komandytowo-akcyjnej. Obie wyżej wymienione firmy są od 2017 po dziś dzień aktywnie, przez Wnioskodawczynię, prowadzone oraz funkcjonują na rynku.

Na terytorium Polski znajduje się nieruchomość Wnioskodawczyni, otrzymana w darowiźnie od swoich rodziców, którą to nieruchomością się opiekuje, mieszka w niej i ponosi ciężary z nią związane. Również w Polsce zajmuje się procesem inwestycyjnym zabudowy bliźniaczych nieruchomości położonych w okolicach K. Wnioskodawczyni w Polsce oddaje głos w wyborach powszechnych centralnych, jak i lokalnych, nieustannie płaci podatki z wszelkich źródeł i odprowadza składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Również w Polsce Wnioskodawczyni posiada i korzysta nieprzerwanie z dwóch rachunków bankowych.

Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek o następujące informacje:

1. Czy w latach 2017-2020 Norwegia traktowała Panią jako rezydenta podatkowego, tzn. czy według prawa norweskiego podlegała tam opodatkowaniu, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania?”
Odpowiedź: Nie, w latach 2017-2020 Norwegia nie traktowała Wnioskodawczyni jak rezydenta podatkowego.

2. Czy Pani pobyt w Norwegii był jedynie w celu odwiedzin męża, czy w celu przesiedlenia się tam na stałe?".
Odpowiedź: Pobyt Wnioskodawczyni w Norwegii był jedynie w celu odwiedzin narzeczonego, a następnie męża.

3. Czy była Pani w tym okresie na utrzymaniu męża?”
Odpowiedź: W omawianym okresie Wnioskodawczyni łącznie z narzeczonym, a następnie mężem łożyła na ich wzajemne utrzymanie oraz utrzymanie ich syna.

4. Do jakich innych krajów Pani wyjeżdżała w 2018 r. i jaki był cel wyjazdu?
Odpowiedź: Wnioskodawczyni w 2018 roku przebywała głównie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w celach służbowych i wypoczynkowych.

5. ust. 1 Czy posiadała Pani w Norwegii źródła dochodu, jeśli tak, to jakie?”
Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy w norweskiej firmie.

5. ust. 2 Czy w Norwegii/Polsce umiejscowiona była aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska?"
Odpowiedź: aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska wnioskodawczyni umiejscowiona była w Polsce, ponieważ to w Rzeczypospolitej Polskiej oddawała ona głos w wyborach powszechnych zarówno centralnych, jak i lokalnych oraz nieustannie płaciła podatki z wszelkich źródeł i odprowadzała składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się także nieruchomość, której wnioskodawczyni jest właścicielem, oraz którą w latach 2017-2020 się opiekowała. Remontowała i ponosiła związane z nią ciężary. Również w Polsce od 4 lat Wnioskodawczyni zajmuje się procesem inwestycyjnym zabudowy bliźniaczych nieruchomości położonych w okolicach K. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawczyni ma zarejestrowaną działalność gospodarczą oraz jest wiceprezesem i wspólnikiem spółki komandytowo-akcyjnej. Oba przedsiębiorstwa są od 2017 roku po dziś dzień aktywnie przez wnioskodawczynię prowadzone oraz funkcjonują na rynku. To w Polsce Wnioskodawczyni zdecydowała się na opiekę lekarską podczas ciąży w 2018 roku, a także następnie na poród. Syn Wnioskodawczyni jest wychowywany w Polsce, w Polsce został ochrzczony i posługuje się polską mową.
Również w Polsce Wnioskodawczyni posiada rodzinę i znajomych, w Norwegii zamieszkuje tylko jej mąż. Wnioskodawczyni wyszła za mąż dopiero pod koniec 2018 roku, a więc do tej pory mieszkający w K. rodzice byli jej jedyną rodziną.

5. ust. 3 Czy w Norwegii posiadała Pani jakiekolwiek inwestycje (jeśli tak, to jakie)?”
Odpowiedź: Nie, Wnioskodawczyni nie posiadała żadnych inwestycji w Norwegii.

5. ust. 4 Czy w Norwegii/Polsce posiadała Pani kredyty (jeśli tak, to w jakim kraju)?”
Odpowiedź: Nie, wnioskodawczyni nie posiadała kredytów zarówno w Polsce. Jak i w Norwegii.

5. ust. 5 Czy w Norwegii posiadała Pani konta bankowe?"
Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni posiadała konto bankowe w Norwegii, na które wpływało wynagrodzenie ze stosunku pracy wspomnianego w punkcie „e.ust 1."

5. ust. 6 Czy w Norwegii/Polsce posiadała pani majątek ruchomy (np. samochód, jeśli tak, to jaki i w którym kraju)?”.
Odpowiedź: Wnioskodawczyni posiadała w Polsce udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością i akcje w spółce komandytowo-akcyjnej. W Norwegii nie posiadała majątku ruchomego.

5. ust. 7 Czy w Norwegii/Polsce posiadała Pani polisy ubezpieczeniowe (jeśli tak, to w którym kraju)?”.
Odpowiedź: Wnioskodawczyni wykupiła w Polsce polisę ubezpieczeniową na wyjazd do Stanów Zjednoczonych Ameryki. W Norwegii nie posiadała polisy ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni podlegała w latach 2017-2020 nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni podlegała ona w latach 2017-2020 nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że dana osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym w świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na podstawie art. 4 konwencji z 9 września 2009 r. między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. nr 134 poz. 899), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie” przedstawiona w powyższej konwencji odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania.

Jak już wcześniej wskazano Wnioskodawczyni w latach 2017, 2019, 2020 przebywała ponad 183 dni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Fakt ten stanowi samodzielną przesłankę do uznania jej za rezydentkę podatkową Polski.

Co do roku 2018 należy zwrócić uwagę na art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, zgodnie z którym, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania, jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Wnioskodawczyni posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce. Ponieważ to w Polsce posiada rodzinę i znajomych, w Norwegii mieszka jedynie jej mąż, do którego czasami jeździ w odwiedziny. To również w Polsce wychowuje syna, oddaje głos w wyborach, płaci podatki, odprowadza składki do zakładu ubezpieczeń społecznych, posiada aktywne rachunki bankowe i nieruchomości, którymi się zajmuje. Co więcej, to także w Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawczyni posiada centrum swoich interesów gospodarczych będąc wiceprezesem i wspólnikiem spółki komandytowo-akcyjnej oraz prowadząc w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni mając na uwadze powyższe, w latach 2017-2020 podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ we wszystkich tych latach jej ośrodek interesów życiowych i gospodarczych znajdował się w Polsce, a dodatkowo w roku 2017, 2019, 2020 przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej więcej niż 183 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy w norweskiej firmie, a także od 2017 roku przebywa sporadycznie w Królestwie Norwegii w celu odwiedzin mieszkającego tam męża, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa (na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej.

Należy jednak podkreślić, że normy kolizyjne stosowane w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby Wnioskodawczyni została uznana za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i w Norwegii (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, że nie zaistnieje konieczność ustalenia miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni w oparciu o art. 4 ust. 2 umowy polsko –norweskiej, bowiem w latach 2017-2020 Norwegia nie traktowała Wnioskodawczyni jak rezydenta podatkowego.

Należy zauważyć, że Konwencja nie zawiera własnej definicji pojęcia "miejsce zamieszkania”. Zgodnie zatem z art. 3 ust. 2 tej Konwencji przy jej stosowaniu, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde pojęcie w niej niezdefiniowane ma takie znaczenie jakie w tym czasie ma ono w prawie tego Umawiającego się Państwa dla celów podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie pojęcia wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym temu pojęciu przez inne przepisy prawne tego Państwa. Konwencja, tak jak inne zawierane przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wzorowane na Modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: MK OECD), nie określa kryteriów, którym powinny odpowiadać regulacje prawa wewnętrznego dotyczące określenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych. W tym zakresie państwa opierają się w pełni na własnym ustawodawstwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.

Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że ustalenie miejsca zamieszkania zależy od spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pierwszą z nich jest posiadanie ośrodka interesów życiowych, tj. centrum interesów osobistych (stałe ognisko domowe) i gospodarczych (źródło zarobkowania, aktywność społeczna i polityczna, itd.).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że w latach 2017-2020 Wnioskodawczyni posiadała ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze z Polską.

Odnosząc się do powiązań osobistych wskazać należy, że Wnioskodawczyni w Polsce posiada rodzinę i znajomych oraz wychowuje syna. W Norwegii zamieszkuje tylko jej mąż. Pobyt Wnioskodawczyni w Norwegii był jedynie w celu odwiedzin narzeczonego, a następnie męża.

Natomiast analizując powiązania gospodarcze należy wskazać, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej zdanym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawczyni ma zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą. Ponadto jest wiceprezesem i wspólnikiem spółki komandytowo-akcyjnej. Obie wyżej wymienione firmy są od 2017 po dziś dzień aktywnie, przez Wnioskodawczynię, prowadzone oraz funkcjonują na rynku. Na terytorium Polski znajduje się nieruchomość Wnioskodawczyni, otrzymana w darowiźnie od swoich rodziców, którą to nieruchomością się opiekuje, mieszka w niej i ponosi ciężary z nią związane. Również w Polsce zajmuje się procesem inwestycyjnym zabudowy bliźniaczych nieruchomości położonych w okolicach K. Wnioskodawczyni w Polsce oddaje głos w wyborach powszechnych centralnych, jak i lokalnych, nieustannie płaci podatki z wszelkich źródeł i odprowadza składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Również w Polsce Wnioskodawczyni posiada i korzysta nieprzerwanie z dwóch rachunków bankowych. W Norwegii Wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy.

Okoliczności te wskazują, na utrzymanie przez Wnioskodawczynię silnych powiązań gospodarczych w Polsce.

Tym samym, Wnioskodawczyni spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, że w latach 2017 – 2020 posiadała w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w związku z posiadaniem ośrodka interesów życiowych w tym kraju. Wnioskodawczyni w latach 2017, 2019, 2020 spełniła także drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2 omawianej ustawy, gdyż przebywała w Polsce w tym okresie ponad 183 dni.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, uznać należy, że Wnioskodawczyni w latach 2017-2020 podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, tj. podlegała w Polsce opodatkowaniu od całości uzyskanych dochodów, bez względu na miejsce ich uzyskiwania z uwzględnieniem właściwej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.