Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.502.2021.3.ICZ
z 17 września 2021 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 czerwca 2021 r. (data wpływu 7 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 3 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 sierpnia 2021 r.)o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktury VAT dokumentującej zakup samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 czerwca 2021 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktury VAT dokumentującej zakup samochodu osobowego.
Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 3 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 sierpnia 2021 r.), w związku z wezwaniem organu z 23 lipca 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.502.2021.1.ICZ.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
przedstawiony ostatecznie w piśmie uzupełaniającym z 3 sierpnia 2021 r.:
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych, w 2020 był podatnikiem VAT czynnym, dokonującym sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej stawką 23. Wskaźnik proporcji sprzedaży zwolnionej do opodatkowanej wynosił za 2020 rok 99%. W 2019 roku został zakupiony samochód osobowy w celu dalszej odsprzedaży, VAT z w/w towaru handlowego został w 100% odliczony (86a ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT). Samochód ten nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych (planowany okres używania jest krótszy niż rok). Po 11 m-cach w 2020 roku samochód został sprzedany i VAT w 100% odprowadzony do Urzędu Skarbowego oraz nabyty w formie leasingu operacyjnego, co było zdecydowanie mniejszym obciążeniem finansowym w dobie panującej pandemii. Do dnia sprzedaży samochód ten był wykorzystywany sporadycznie na potrzeby prowadzonej działalności, jednocześnie czekając na nabywcę. Wyżej wymieniony pojazd samochodowy przeznaczony był przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności gospodarczej we wskazanym zakresie, tj. kupna i sprzedaży, pojazd ten nie służył prywatnym ani służbowym celom podatnika, ani jego pracowników. Nie była prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja przebiegu pojazdu oraz nie była złożona informacja do Urzędu Skarbowego VAT-26, jak również nie był prowadzony regulamin użytkowania pojazdu, ponieważ samochód był zakupiony w celu dalszej odsprzedaży (art. 86a ust. 5 pkt 1 lit a).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie uzupełniającym z 3 sierpnia 2021 r.):
Czy na gruncie przepisów ustawy o VAT w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przeszłego, dla pojazdu samochodowego, który stanowił towar handlowy przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu?
Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie uzupełniającym z 3 sierpnia 2021 r.):
Zgodnie z powyższym Wnioskodawca uważa, że zakupując samochód w celu dalszej odsprzedaży miałam prawo do odliczenia 100% podatku VAT od zakupu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawa o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno, tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.
Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Jak stanowi art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.
Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:
- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.
Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”. Przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.
Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki.
W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:
- w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
- wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
- konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
- do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
- sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
- konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:
- przeznaczonych wyłącznie do:
- odprzedaży,
- sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
- oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- w odniesieniu do których:
- kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
- podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
Użycie wyrazu „wyłącznie” w art. 86a ust. 5 ustawy, wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. użytek prywatny, jazda próbna, użytek służbowy podatnika, itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do odprzedaży lub do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, ale jest wykorzystywany przez podatnika także do innych celów, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji.
Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).
W świetle art. 86a ust. 12 ustawy – podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.
Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w sektorze działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych i w 2020 był podatnikiem VAT czynnym, dokonującym sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej stawką 23. W 2019 roku został zakupiony samochód osobowy w celu dalszej odsprzedaży, VAT z ww. towaru handlowego został w 100% odliczony. W 2020 roku samochód został sprzedany i VAT w 100% odprowadzony do Urzędu Skarbowego. Samochód ten nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych (planowany okres używania jest krótszy niż rok). Do dnia sprzedaży samochód ten był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności, jednocześnie czekając na nabywcę. Po 11 m-cach użytkowania Wnioskodawca podjął decyzję, że samochód sprzeda jednocześnie nabywając go w leasingu co będzie zdecydowanie mniejszym obciążeniem dla firmy w dobie panującej pandemii.
Do dnia sprzedaży samochód ten był wykorzystywany sporadycznie na potrzeby prowadzonej działalności, jednocześnie czekając na nabywcę. Nie była prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja przebiegu pojazdu oraz nie była złożona informacja do Urzędu Skarbowego VAT-26, jak również nie był prowadzony regulamin użytkowania pojazdu, ponieważ samochód był zakupiony w celu dalszej odsprzedaży.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy na gruncie przepisów ustawy o VAT w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przeszłego, dla pojazdu samochodowego, który stanowił towar handlowy przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu.
Mając na uwadze treść cytowanych przepisów należy stwierdzić, że z regulacji art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. Co do zasady w celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Jednakże w art. 86a ust. 5 ustawy zostały wymienione ściśle określone sytuacje, w których wyłączony zostaje obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zgodnie z tym przepisem (art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. a ), warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do odprzedaży. Ponadto, przepis art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy ma zastosowanie, jeżeli odprzedaż tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.
Trzeba jednak tu zauważyć, że użycie wyrazu „wyłącznie” w wyżej cytowanych przepisach wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów. Wnioskodawca wskazał, że samochód osobowy o którym mowa we wniosku był przeznaczony tylko i wyłącznie odprzedaży. Jednakże z wyjaśnień wynika, że do dnia sprzedaży samochód ten był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności, jednocześnie czekając na nabywcę. Nie była prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja przebiegu pojazdu oraz nie była złożona informacja do Urzędu Skarbowego VAT-26, jak również nie był prowadzony regulamin użytkowania pojazdu.
Zakupiony samochód osobowy nie był wykorzystywany wyłącznie do odprzedaży, lecz był wykorzystywany do innych celów niż tylko wyłącznie odprzedaż.
Powyższe wykorzystanie powoduje, że art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy nie ma zastosowania. Dla pełnego prawa do odliczenia konieczne jest spełnienie warunków określonych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.
Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki do uznania, że pojazd samochodowy, o których mowa we wniosku, był wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca wyjaśnił, że samochód ten w trakcie oczekiwania na klienta, który byłby zainteresowany zakupem tego samochodu, był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, ponadto nie była prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja przebiegu pojazdu oraz nie była złożona informacja do Urzędu Skarbowego VAT-26, jak również nie był prowadzony regulamin użytkowania pojazdu, który wykluczałby użycie pojazdu do celów prywatnych.
Zatem należy wskazać, że przedmiotowy samochód był wykorzystywany do celów „mieszanych”, tym samym Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego od zakupu tego samochodu, gdyż samochód ten nie spełniał warunków, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.
W konsekwencji, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu zakupu pojazdu samochodowego, na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.
Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przypisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinie zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się do błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawą.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.