2021.09.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.423.2021.7.ICZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.423.2021.7.ICZ
z 20 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2020 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z 12 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) – jest nieprawidłowe,
zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 ustawy transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) – jest nieprawidłowe,
rozliczenia transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) jako import usług - jest prawidłowe,
podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia przez Wnioskodawcę importu usług w związku z transakcją zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r., do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów),
zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 ustawy transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów),
rozliczenia transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) jako import usług,
podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia przez Wnioskodawcę importu usług w związku z transakcją zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów).

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.), w związku z wezwaniem organu z 5 sierpnia 2021 r. znak: 0111-KDIB1-3.4010.227.2021.3.BM, 0111-KDIB3-1.4012.423.2021.4.ICZ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, Spółka Akcyjna, jest spółką specjalizującą się w produkcji urządzeń elektronicznych, tj. kas fiskalnych i drukarek fiskalnych oraz wag i akcesoriów oraz materiałów eksploatacyjnych do nich, obecnym na rynku polskim od połowy lat dziewięćdziesiątych (zwaną dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Wnioskodawca posiada wieloletnie doświadczenie w projektowaniu i produkcji urządzeń o złożonej technologii. Jako wyspecjalizowany producent Wnioskodawca projektuje, konstruuje i produkuje szeroką gamę urządzeń, a marka Spółki jest rozpoznawalna na rynku. Działalność Wnioskodawcy dotyczy więc produkcji oraz handlu (najmu) urządzeniami elektronicznymi głównie na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca prowadzi kompleksową obsługę posprzedażową.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej oraz zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Wnioskodawca jest także zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zamierza zawrzeć w najbliższym czasie z podmiotem (spółką) z siedzibą w Belgii działającym w formie prawnej societe anonyme - odpowiednik polskie spółki akcyjnej („Nabywca”) umowę sprzedaży wierzytelności - „Receivables Purchase Agreement” (zwana dalej: „Umowa”). Nabywca - spółka belgijska - nie jest podatnikiem VAT czynnym w Polsce. Umowa ta ma charakter umowy ramowej dla dokonywanych okresowo transakcji (nabywania wierzytelności/pakietów). Celem zawarcia umowy jest zapewnienie finansowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca i Nabywca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT).

Wskazana Umowa dotyczyć będzie sprzedaży wierzytelności (pakietów wierzytelności) wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę z Kontrahentami umów sprzedaży na raty lub umów najmu urządzeń elektronicznych (np. kas fiskalnych). W konsekwencji przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości.

W transakcji Wnioskodawca (podatnik VAT czynny w Polsce) będzie podmiotem sprzedającym wierzytelności, a podmiot z siedzibą w Belgii ich nabywcą - Nabywca (podmiot niezarejestrowany jako podatnik VAT w Polsce).

Transakcje będą dokonywane okresowo oraz będą dotyczyć pakietów wierzytelności o wartości zbiorczej nie niższej niż suma określona w Umowie (w skład pakietu wchodzić mogą wierzytelności wynikające ze sprzedaży na raty oraz przyszłe wierzytelności w tytułu umów najmu).

Przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności spełniające następujące warunki: (i) będą denominowane w złotych, (ii) okres zapadalności wynosić będzie od 12 do 60 miesięcy, (iii) wartość poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład zbywanego pakietu będzie określona w przedziale wskazanym w Umowie, (iv) wierzytelności powstały zgodnie z obowiązującymi przepisami i mogą podlegać cesji, (v) zbywca zapewni że wierzytelności są wolne od obciążeń i stanowią zbywalne prawo, (vi) wierzytelność wynikać będą z zawartych przez Wnioskodawcę umów sprzedaży na raty lub umowy najmu urządzeń fiskalnych (umowy te będą ważne i będą podlegać realizacji, strony nie naruszyły i nie naruszą wzajemnych zobowiązań z nich wynikających, nie jest wymagana zgodna Kontrahenta na cesję, umowa jest regulowana przez polskie prawo), (vii) wierzytelność nie będzie przedmiotem sporu, zatrzymania, potrącenia oraz zabezpieczenia, (viii) wierzytelność nie będzie przedmiotem jakiejkolwiek umowy w związku z którą prawo państwa obcego sprzeciwiałoby się jej cesji, (ix) w następstwie cesji nie istnieją jakiekolwiek przeszkody do jej wykonania, (x) wierzytelność nie jest przedmiotem akredytywy lub innego zbliżonego instrumentu, (xi) powstanie wierzytelności nie jest następstwem przestępstwa.

Transakcje sprzedaży wierzytelności (cesji) - pakietów wierzytelności - będą przeprowadzone nie rzadziej niż raz w miesiącu, ale nie częściej jednak niż raz w ciągu dwóch tygodni.

Nabywca zobowiązany będzie do nabycia pakietu wierzytelności przedstawionego mu przez Wnioskodawcę w formie Oferty, o ile będą spełnione uzgodnione w Umowie warunki. Nabywca może jednak odmówić nabycia danego pakietu wierzytelności z uzasadnionej przyczyny.

W przypadku zawarcia poszczególnych umów cesji (akceptacji każdorazowej Oferty) pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą zostanie podpisane przez strony „Potwierdzenie przyjęcia Oferty” (dokument „Acknowledgement and Accceptance”) w formie określonej w Umowie.

Po przyjęciu Oferty przez Nabywcę i podpisaniu dokumentu Potwierdzenia przez strony Wnioskodawca będzie zobowiązany do dalszego wystawiania faktur na Kontrahentów (jeśli faktury będą wystawiane zgodnie z przepisami i zapisami odpowiedniej umowy łączącej Wnioskodawcę i Kontrahenta), z tym że na wystawionej fakturze wskazany będzie do realizacji płatności rachunek bankowy Nabywcy. Dotyczyć to może w szczególności umów najmu.

Nabywca zapłaci Wnioskodawcy w uzgodnionym terminie cenę za nabywane poszczególne pakiety wierzytelności. Cena będzie ustalana miedzy stronami w wysokości wartości nabywanego pakietu wierzytelności pomniejszonego o ustalone przez strony w umowie dyskonto - określone jako procent od kwoty wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji).

W związku z zawartą umową sprzedaży każdego pakietu wierzytelności dokonywane będą następujące czynności: (i) Wnioskodawca i Nabywca przekażą w formie uzgodnionej w Umowie informację do Kontrahentów, których wierzytelności będą przedmiotem transakcji, a w tym informację o rachunku bankowym Nabywcy, na który powinny być dokonywane płatności dotyczące zbytych wierzytelności, (ii) Kontrahenci będą zobowiązani w ustalonym terminie i w formie określonej w Umowie przekazać pisemne potwierdzenie otrzymania i akceptację informacji o dokonanej transakcji (cesji), (iii) Wnioskodawca przekaże Nabywcy oryginalne dokumenty związane z transakcją, a w tym raport o dłużniku z (…)., oryginalną umowę z Kontrahentem, oryginalne Potwierdzenie zawarcia każdej transakcji.

Nabywca może odstąpić od zawartej transakcji wyłącznie w następujących wyjątkowych przypadkach określonych w Umowie: (i) pakiet wierzytelności lub jego część, pojedyncza wierzytelność lub jej część zostaną objęte zabezpieczeniem innym niż wynikające z Umowy, (ii) wierzytelność była już przedmiotem sprzedaży, (iii) wierzytelność jest związana z przestępstwem (powstała w wyniku przestępstwa), (iv) umowa cesji wierzytelności (pakietu), umowa sprzedaży na raty lub umowa najmu urządzeń (związane z powstaniem wierzytelności będących przedmiotem transakcji) lub inny dokument dotyczący sprzedaży, najmu i cesji: stały się nieważne, bezskuteczne, doszło do odstąpienia lub stwierdzenia nieważności.

Wnioskodawca po dokonaniu każdej transakcji zbycia pakietu wierzytelności (przyjęciu Oferty przez Nabywcę) zobowiązany jest do wykonywania umowy z Kontrahentem (umów sprzedaży na raty i/lub umów najmu) w taki sposób aby Kontrahent płacił w uzgodnionym terminie swoje zobowiązania (do Nabywcy), a także zobowiązany jest do podejmowania czynności faktycznych oraz działań administracyjnych zmierzających do wyegzekwowania należności. W tym zakresie istotnym jest, że Nabywca jest także nieograniczony w jakikolwiek sposób w podejmowaniu czynności służących do wyegzekwowania należności (wierzytelności) związanych z nabytymi pakietami.

Pismem z 12 sierpnia 2021 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy w następujący sposób:

Pytanie 1

Czy Podmiot zagraniczny (Spółka z Belgii) jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług?

Odpowiedź Pytanie 1

Zgodnie z informacjami z ogólnodostępnych źródeł podmiot zagraniczny (Spółka belgijska) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Belgii o numerze (…).

Pytanie 2

Czy podmiot zagraniczny, który nabywa/będzie nabywać od Państwa wierzytelności posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (tj. Polski)?

Odpowiedź Pytanie 2

Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą w oparciu ogólnodostępne źródła, pragniemy wskazać, że Spółka z Belgii posiada zarejestrowany w KRS Oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce. Umowa została jednak zawarta i będzie realizowana z podmiotem z Belgii. W związku z tym Wnioskodawca nie badał statusu Spółki belgijskiej w Polsce, a jedynie z ogólnodostępnych informacji wynika, że Spółki belgijska utworzyła oddział w Polsce. Partner nie informował E. o jakimkolwiek zaangażowaniu polskiego oddziału w transakcję.

Pytanie 3

Czy wypłacacie lub będziecie wypłacać Podmiotowi zagranicznemu jakiekolwiek wynagrodzenie (opłaty, marże itp.) za nabycia wierzytelności?

Odpowiedź Pytanie 3

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego we wniosku Nabywca (podmiot belgijski) zapłaci Wnioskodawcy (E.) w uzgodnionym terminie cenę za nabywane poszczególne pakiety wierzytelności. Cena będzie ustalana miedzy stronami w wysokości wartości nabywanego pakietu wierzytelności pomniejszonego o ustalone przez strony w umowie dyskonto - określone jako procent od kwoty wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji). Wnioskodawca nie będzie płacił opłat lub marży do Nabywcy (Podmiotu zagranicznego). Przysporzeniem dla nabywcy będzie dyskonto.

Pytanie 4

Czy wierzytelności w dacie ich nabycia przez Spółkę z Belgii stanowią/będą stanowić wierzytelności wymagalne?

Odpowiedź Pytanie 4

Przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności (pakiety wierzytelności) wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości. Okres zapadalności zbywanych wierzytelności wynosić będzie, co do zasady, od 12 do 60 miesięcy.

Pytanie 5

Czy Umowa ramowa dot. sprzedaży wierzytelności zawiera/będzie zawierać zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności ?

Odpowiedź Pytanie 5

Umowa zawiera klauzulę dotyczącą możliwości zwrotnej sprzedaży wierzytelności (wchodzących w skład uprzednio zbytego pakietu wierzytelności) przez Nabywcę (podmiot belgijski) do Sprzedawcy (E.) jedynie w określonych w Umowie wyjątkowych okolicznościach: (i) pakiet wierzytelności lub jego część, pojedyncza wierzytelność lub jej część zostaną objęte zabezpieczeniem innym niż wynikające z Umowy, (ii) wierzytelność była już przedmiotem sprzedaży, (iii) wierzytelność jest związana z przestępstwem (powstała w wyniku przestępstwa), (iv) umowa cesji wierzytelności (pakietu), umowa sprzedaży na raty lub umowa najmu urządzeń (związane z powstaniem wierzytelności będących przedmiotem transakcji) lub inny dokument dotyczący sprzedaży, najmu i cesji: stały się nieważne, bezskuteczne, doszło do odstąpienia lub stwierdzenia nieważności.

Pytanie 6

Czy cena sprzedawanych przez Państwa wierzytelności odpowiada/będzie odpowiadać ich wartości rynkowej w chwili ich zbycia?

Odpowiedź Pytanie 6

Cena będzie ustalana miedzy stronami w wysokości wartości nabywanego pakietu wierzytelności pomniejszonego o ustalone przez strony w umowie dyskonto - określone jako procent od kwoty wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji). Cena (dyskonto) ma zdaniem Wnioskodawcy charakter rynkowy.

Pytanie 7

Czy w stosunku do sprzedawanych wierzytelności jest/będzie prowadzone postępowanie egzekucyjne, sądowe?

Odpowiedź Pytanie 7

Zgodnie z Umową Wnioskodawca po dokonaniu każdej transakcji zbycia pakietu wierzytelności zobowiązany jest do wykonywania Umowy z Kontrahentem (umów sprzedaży na raty i/lub umów najmu) w taki sposób aby Kontrahent płacił w uzgodnionym terminie swoje zobowiązania (do Nabywcy), a także zobowiązany jest do podejmowania czynności faktycznych oraz działań administracyjnych zmierzających do ewentualnego wyegzekwowania należności. W tym zakresie istotnym jest, że Nabywca jest także nieograniczony w jakikolwiek sposób w podejmowaniu czynności służących do wyegzekwowania należności (wierzytelności) związanych z nabytymi pakietami. W związku z tym istnieje potencjalna możliwość prowadzenia postępowań egzekucyjnych i sądowych, ale strony nie zakładają dochodzenia wierzytelności w ten sposób. Wierzytelności powinny być bowiem, co do zasady, spłacane przez Kontrahentów bez podejmowania egzekucji oraz wszczynania postępowań sądowych.

Pytanie 8

Czy na dzień nabycia Wierzytelności przez Podmiot Zagraniczny istniały lub będą istnieć przesłanki do uznania tych Wierzytelności za zagrożone nieściągalnością?

Odpowiedź Pytanie 8

Zgodnie ze specyfiką transakcji przedmiotem sprzedaży będą Wierzytelności wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości z okresem zapadalności od 12 do 60 miesięcy. Poza tym zgodnie z Umową zbyte wierzytelności te nie mogą być sporne. Tym samym na moment dokonywania transakcji strony nie przewidują zagrożenia Wierzytelności nieściągalnością.

Pytanie 9

Czy Umowa ramowa nosi cechy umowy Sekurytyzacji, jeśli tak to proszę wskazać czy w ramach tej umowy dochodzi do zapewnienia finansowania np. poprzez emisje papierów wartościowych, itp. ?

Odpowiedź Pytanie 9

Umowa dotyczy sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów wierzytelności). Wnioskodawca nie ma żadnych informacji od Podmiotu belgijskiego dotyczących powiązana Umowy z procesem Sekurytyzacji, czyli procesem ekonomicznym, którego celem jest emisja wierzytelności na podstawie zespołu wierzytelności. Wnioskodawca ma jedynie świadomość, iż czynności podejmowane przez Podmiot belgijski sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach umowy cesji. Wnioskodawca nie dysponuje informacjami czy cesja stanowi element szerszej usługi związane z procesem tzw. sekurytyzacji.

Pytanie 10

Przedstawiony opis sprawy dotyczy już zaistniałego stanu faktycznego zatem prosimy o dokładne wyjaśnienie, który z podmiotów zawartej umowy ramowej (Państwa Spółka czy Spółka belgijska) do tej pory wykonywał wszystkie czynności związane z windykacją wierzytelności?

Odpowiedź Pytanie 10

Umowa ramowa dotyczy sprzedaży na raty lub umów najmu urządzeń elektronicznych. Przedmiotowe umowy stanowią dla Spółki „nowe” rozwiązanie biznesowe w stosunku do dotychczas realizowanych umów sprzedaży urządzeń elektronicznych. Specyfika umów sprzedaży na raty i umów najmu powoduje, że w przypadku sprzedaży wynikających z nich wierzytelności (pakietów wierzytelności) Spółka zobowiązana jest do wykonywania umowy z Kontrahentem (umów sprzedaży na raty i/lub umów najmu) w taki sposób aby Kontrahent płacił w uzgodnionym terminie swoje zobowiązania (do Spółki belgijskiej), a także zobowiązany jest do podejmowania czynności faktycznych oraz działań administracyjnych zmierzających do wyegzekwowania należności. W tym zakresie istotnym jest, że Spółka belgijska (nabywca wierzytelności) jest także nieograniczona w jakikolwiek sposób w podejmowaniu czynności służących do wyegzekwowania należności (wierzytelności) związanych z nabytymi pakietami wierzytelności. Podkreślić należy, że realizacja Umowy oraz realizacja nowej linii biznesowej (sprzedaż na raty i najem urządzeń elektronicznych) jest aktualnie we wstępnej fazie rozwoju, ale Wnioskodawca widzi perspektywy rozwoju tego typu działalności w przyszłości.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytania (oznaczone jak we wniosku):

Pytanie 1

Czy określona w opisie stanu faktycznego transakcja sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Pytanie 2.

Czy określona w opisie stanu faktycznego transakcja sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) może podlegać zwolnieniu z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 Ustawy o podatku do towarów i usług?

Pytanie 3.

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany w przypadku opisanej w stanie faktycznym transakcji do rozliczenia importu usług?

Pytanie 4.

Czy jako podstawę opodatkowania z tytułu rozliczenia przez Wnioskodawcę importu usług w związku z transakcją zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów) należy przyjąć wartość dyskonta ustaloną przez Wnioskodawcę i Nabywcę w Umowie?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stanowisko Pytanie 1

Zdaniem Wnioskodawcy określona w opisie stanu faktycznego transakcja sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) wynikających ze sprzedaży na raty lub najmu urządzeń elektronicznych (np. kas fiskalnych) przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy (podmiotu z Belgii) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Transakcja stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług („Ustawa VAT").

W tym zakresie dla kwalifikacji transakcji kluczowe znaczenie ma wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 roku w sprawie C 93/10 GFKL, gdzie TSUE wskazał: „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży."

Na kanwie tego wyroku został wydany wyrok przez skład Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012 roku sygn. akt I FPS 5/11, w którym NSA wskazał: „Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), ze względu na fakt, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie.”

W tym względzie można także przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 990/18, w którym WSA potwierdził wcześniejszą linie orzeczniczą i wskazał: „Nabywanie wierzytelności trudnych nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług."

Z przytoczonego powyżej orzecznictwa wynika, że nabycie wierzytelności nie powinno podlegać opodatkowaniu VAT w przypadku, gdy łącznie spełnione zostaną następujące warunki: (i) przedmiotem nabycia są wierzytelności trudne, tj. takie, których termin wymagalności upłynął, a prawdopodobieństwo ich odzyskania w całości jest niewielkie, oraz (ii) ustalona cena nabycia wierzytelności jest niższa od wartości nominalnej, przy czym różnica odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili nabycia (tj. jeżeli z tytułu nabycia wierzytelności nie zostało ustalone żadne dodatkowe wynagrodzenie).

W przypadku wskazanej w opisie stanie faktycznego transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów wierzytelności) mamy do czynienia ze sprzedażą wierzytelności wynikających z umów sprzedaży na raty oraz z umów najmu dotyczących urządzeń elektronicznych (np. kas fiskalnych). Wierzytelności te są wymagalne lub staną się wymagalne i tym samym nie stanowią wierzytelności trudnych, o których mowa we wskazanym orzecznictwie.

W konsekwencji transakcja nie spełnia określonych we wskazanym powyżej orzecznictwie TSUE oraz polskich sądów administracyjnych warunków do wyłączenia z opodatkowania VAT. Oznacza to, że opisana transakcja podlega opodatkowaniu VAT jako świadczenie usług.

Stanowisko Pytanie 2

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku uznania przez Dyrektora KIS (Pytanie 1) opisanej w stanie faktycznym transakcji zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów) jako opodatkowanej VAT nie będzie miało zastosowania wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 38 lub 40 Ustawy VAT zwolnienie z podatku VAT, a tym samym transakcja będzie podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 Ustawy VAT zwalnia się od podatku: (i) usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę [pkt 38]; (ii) usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług [pkt 40].

Usługa dotycząca nabywania (zbywania) wierzytelności (pakietów) jako usługa „uwolnienia” od długu nie może korzystać, zdaniem Wnioskodawcy, ze wskazanych powyżej zwolnień z podatku VAT.

W tym zakresie należy wskazać na stanowisko prezentowane przez Dyrektora KIS, który wskazał w interpretacji indywidualnej z dnia 7 grudnia 2018 r. sygnatura 0114-KDIP4.4012.610.2018.2.MP: „Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność nabywania przez Wnioskodawcę wierzytelności stanowić będzie usługę polegającą na uwolnieniu od długu firmy leasingowej przez nabywcę wierzytelności (Bank), a w konsekwencji transakcja ta nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy należy uznać, że charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług - stronę umowy nie pozwala również na objęcie ich zwolnieniem od podatku VAT określonym w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT."

Ponadto w interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2019 r. sygnatura 0114-KDIP4.4012.44.2019.1.RK Dyrektor KIS określił: „A zatem usługę świadczoną przez Wnioskodawcę polegającą na nabyciu wierzytelności pieniężnych od Banku i uwolnieniu go od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa, od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty ani od tego, w jaki sposób zostaną pozyskane środki na finansowanie nabycia wierzytelności. Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność nabywania przez Wnioskodawcę wierzytelności stanowić będzie usługę polegającą na uwolnieniu od długu Bank przez nabywcę wierzytelności - Spółkę, a w konsekwencji transakcja ta nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, lecz będzie opodatkowana według podstawowej stawki podatku, tj. 23%”.

Stanowisko Pytanie 3

W przypadku opisanej w stanie faktycznym transakcji zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów), gdzie podmiotem zbywającym będzie Wnioskodawca (podatnik VAT czynny) a Nabywcą będzie podmiot nie będący podatnikiem VAT w Polsce (podmiot z siedzibą w Belgii nie zarejestrowany na VAT w Polsce) usługa podlegała będzie rozliczeniu przez Wnioskodawcę jako tzw. „import usług” w rozumieniu Ustawy VAT. W tym zakresie usługobiorcą będzie Wnioskodawca a usługodawcą Nabywca.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 Ustawy VAT przez import usług: rozumie się „świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT. W przypadku opisanych w stanie faktycznym usług Wnioskodawca, jako usługobiorca spełnia warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT. W opisanej sytuacji Wnioskodawca (podatnik VAT czynny) będzie dokonywał nabycia usług od podmiotu belgijskiego (Nabywcy), który nie jest polskim podatnikiem VAT, oraz który nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. W związku z tym to Wnioskodawca jako nabywca usługi, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT, będzie podmiotem obowiązanym do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowych usług poprzez rozpoznanie importu usług. Opisane powyżej zasady rozliczeń potwierdził Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2018 r. sygnatura 0111-KDIB3-1.4012.121.2018.3.IK, który wskazał: „Istotą opisanej umowy zawartej przez S. umowy cesji Wierzytelności jest osiągnięcie przez S. korzyści ekonomicznej (osiągnięcie zysku), wynikającej z nabywania Wierzytelności. Natomiast V. ma zapewnione finansowanie niezbędne do prowadzenia działalności. Z wniosku nie wynika aby poza zapewnieniem finansowania dla V., S. wykonywał dla V. inne czynności. To V. będzie wystawiał klientom faktury, będzie obsługiwał płatności od klientów. W związku z powyższym, w ocenie Organu usługa wykonywana przez S. na V. nie może być traktowana jako usługa ściągania długów ani faktoringu. Należy podkreślić, że tylko wynagrodzenie prowizyjne faktora za świadczenie usług innych niż zapewnienie finansowania faktorantowi może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, jako wynagrodzenie za świadczenie usług faktoringowych. W opisanej sytuacji nie występuje wynagrodzenie prowizyjne dla S., ponieważ poza zapewnieniem finansowania podmiot ten nie świadczy innych usług dla V. Zatem w przedmiotowej sprawie to S. będzie świadczyła na rzecz V. usługi w postaci zapewnienia mu finansowania niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym usługodawcą będzie spółka S. - Wnioskodawca z siedzibą w Szwecji, która jest szwedzkim podatnikiem podatku VAT i jak już wcześniej wskazano nie będzie miała stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Natomiast usługobiorca -V. jest podatnikiem posiadającym siedzibę działalności w Polsce. Ze względu na to, że w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, miejscem świadczenia i opodatkowania usług świadczonych przez S. zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy będzie terytorium Polski tj. miejsce gdzie usługobiorca V. posiada siedzibę działalności gospodarczej. V. na rzecz, którego S. będzie świadczyła usługi jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany będzie do rozliczenia nabywanej usługi od S. na terytorium kraju. Zatem to V. będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w Polsce. (...). W związku z tym usługi finansowe, których zasadniczym celem i ekonomicznym skutkiem będzie zapewnienie finansowania V., a nie ściągnięcie długu, na co wskazano wyżej, nie będą podlegały wyłączeniu ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT. Usługi te będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. W opisanej sytuacji V. będzie dokonywał nabycia przedmiotowych usług od szwedzkiej spółki S., która nie jest polskim podatnikiem VAT, oraz która nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. W związku z tym to V. jako nabywca usługi, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, będzie podmiotem obowiązanym do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowych usług poprzez rozpoznanie importu usług. Przy czym rozpoznając import usług V. winien zastosować stawkę podatku VAT właściwą dla nabywanych usług, tj. w przedmiotowym przypadku zwolnienie od podatku VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.”

Stanowisko Pytanie 4.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku transakcji zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów), rozliczanej jako import usług przez Wnioskodawcę, jako podstawę opodatkowania należy przyjąć zgodnie z art. 29a ust. 1 Ustawy VAT wartość dyskonta ustaloną w Umowie łączącej Wnioskodawcę i Nabywcę.

W tym miejscu wskazać należy, że w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania organy zajmują stanowisko, zgodnie z którym jako podstawę opodatkowania należy przyjąć dyskonto, jeśli nabywana jest wierzytelność poniżej wartości nominalnej. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2014 roku sygnatura IPPP2/443-1256/13-2/BH określono: „Zatem podstawą opodatkowania czynności nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności będzie kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, czyli dyskonto tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną zapłaconą za przejęcie wierzytelności, pomniejszona o wartość podatku VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

opodatkowania transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) – jest nieprawidłowe,
zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 ustawy transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) – jest nieprawidłowe,
rozliczenia transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) jako import usług -jest prawidłowe,
podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia przez Wnioskodawcę importu usług w związku z transakcją zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów) - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zamierza zawrzeć w najbliższym czasie z podmiotem (spółką) z siedzibą w Belgii umowę sprzedaży wierzytelności. Nabywca - spółka belgijska - nie jest podatnikiem VAT czynnym w Polsce. Umowa ta ma charakter umowy ramowej dla dokonywanych okresowo transakcji (nabywania wierzytelności/pakietów). Celem zawarcia umowy jest zapewnienie finansowania Wnioskodawcy.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy transakcja sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie nr 1).

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), dalej zwany: Kodeksem cywilnym, zaś podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością przez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W odniesieniu do wątpliwości w kwestii opodatkowania sprzedaży wierzytelności własnych stwierdzić należy, że czynności zbycia wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się dyspozycji ar. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

W przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności – niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta – jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W konsekwencji sprzedaż wierzytelności własnych przez Wnioskodawcę nie stanowi czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy. Zatem zbycie wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w kwestii objętej pytaniem nr 1 jest nieprawidłowe.

Dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy w kwestii objętej pytaniem nr 3, należy wskazać, że z opisu sprawy wynika, że usługodawcą jest podmiot zagraniczny tj. Spółka belgijska, działająca w formie prawnej societe anonyme - odpowiednik polskiej spółki akcyjnej.

Ponadto jak wyjaśniono, podmiot zagraniczny (Spółka belgijska) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Belgii o numerze (…) oraz zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy w oparciu ogólnodostępne źródła, Spółka z Belgii posiada zarejestrowany w KRS Oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce. Umowa została jednak zawarta i będzie realizowana z podmiotem z Belgii.

Natomiast Wnioskodawca jako usługobiorca - jest spółką akcyjną z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej oraz zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Wnioskodawca jest także zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Ponadto w opisanych okolicznościach nie dochodzi do nabycia przez Spółkę belgijską wierzytelności trudnych.

W kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty.

Natomiast jak wskazano we wniosku przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności (pakiety wierzytelności) wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości. Okres zapadalności zbywanych wierzytelności wynosić będzie, co do zasady, od 12 do 60 miesięcy.

Zgodnie ze specyfiką transakcji przedmiotem sprzedaży będą Wierzytelności wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości z okresem zapadalności od 12 do 60 miesięcy. Poza tym zgodnie z Umową zbyte wierzytelności nie mogą być sporne. Tym samym na moment dokonywania transakcji strony nie przewidują zagrożenia Wierzytelności nieściągalnością.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku, nie będą istniały przesłanki do uznania tych wierzytelności za zagrożone nieściągalnością, nie będzie dochodzić do nabycia wierzytelności tzw. trudnych.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie spełnione są wszystkie warunki do uznania opisanych transakcji za świadczenie usług: beneficjentem świadczenia jest Wnioskodawca, od którego kupujący – Podmiot zagraniczny (Spółka z Belgii) zobowiązuje się nabyć wierzytelności (pakiet). Zatem pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny – zawierana jest umowa sprzedaży wierzytelności.

Zatem w przedmiotowej sprawie czynności wykonywane przez Nabywcę na podstawie umowy sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) wypełniają znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy i w związku z tym stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności należy wyjaśnić, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1.ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)usługobiorcą jest:

w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku.

Skoro zatem usługodawca tj. podmiot belgijski dokona usługi nabycia wierzytelności od podmiotu polskiego tj. Wnioskodawcy, to czynności wykonywane na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności (pakietów) będą podlegać opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy tj. Wnioskodawcy, czyli zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy będą podlegać opodatkowaniu na terytorium Polski.

Wnioskodawca nabywając usługę od kontrahenta posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Belgii, jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia w kraju podatku VAT z tytułu importu usług w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 3 jest prawidłowe.

W związku z tym, że Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia w kraju podatku VAT z tytułu importu usług, w analizowanej sprawie wątpliwości dotyczą również zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 lub pkt 40 ustawy transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) - (kwestia objęta pytaniem nr 2).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług świadczenia usług zostały określone w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Z powołanych przepisów wynika, że usługi w zakresie długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, powinny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Każda transakcja mająca za cel windykację należności jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wspomnieć należy również, że stosownie do art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1, ze zm.), państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Przytoczony przepis Dyrektywy 2006/112/WE Rady dotyczy tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Zaznacza się, że dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w niniejszej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz factoringu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować, także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Jak wynika z opisu sprawy, wskazana Umowa dotyczyć będzie sprzedaży wierzytelności (pakietów wierzytelności) wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę z Kontrahentami umów sprzedaży na raty lub umów najmu urządzeń elektronicznych (np. kas fiskalnych). W konsekwencji przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości.

W związku z nabyciem Wierzytelności (pakietów) Kupujący Spółka belgijska nie będzie zatem świadczyć usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa ani usług w zakresie leasingu.

Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że skoro umowa ta ma charakter umowy ramowej dla dokonywanych okresowo transakcji (nabywania wierzytelności/pakietów) a jej celem jest zapewnienie finansowania Wnioskodawcy, to realizowane przez Spółkę belgijską czynności polegające na nabyciu (cesji) wierzytelności (pakietów) dla których Wnioskodawca jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu importu usług stanowią usługę w zakresie długów zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Natomiast zbycie wierzytelności własnych, jak już wcześniej wyjaśniono nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym nie korzysta ze zwolnienia.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 2 jest nieprawidłowe.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości dotyczą również określenia podstawy opodatkowania z tytułu rozliczenia przez Wnioskodawcę importu usług w związku z transakcją zbycia (nabycia) wierzytelności (pakietów) - (zagadnienie objęte pytaniem nr 4).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak stanowi ust. 7 ww. artykułu, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Powyższa treść art. 29a ust. 1 ustawy stanowi implementację art. 73 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika przede wszystkim, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Kluczowa dla zrozumienia konstrukcji podstawy opodatkowania jest zatem analiza pojęcia wynagrodzenia rozumianego jako wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług.

W obrocie gospodarczym wierzytelnościami mogą wystąpić trzy sytuacje, mianowicie, cena nabycia może być niższa od wartości nominalnej wierzytelności (dyskonto), cena będzie równa wartości nominalnej oraz cena nabycia będzie wyższa od wartości nominalnej wierzytelności (tzw. premia). W przypadku więc, kiedy różnica będzie wynosiła 0 zł, transakcja taka nie będzie miała wpływu na wysokość sprzedaży, gdyż podstawa opodatkowania w takim przypadku wyniesie 0 zł.

We wniosku wyjaśniono, że nabywca zapłaci Wnioskodawcy w uzgodnionym terminie cenę za nabywane poszczególne pakiety wierzytelności. Cena będzie ustalana miedzy stronami w wysokości wartości nabywanego pakietu wierzytelności pomniejszonego o ustalone przez strony w umowie dyskonto - określone jako procent od kwoty wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji).

Wobec powyższego w niniejszych okolicznościach sprawy, podstawę opodatkowania z tytułu świadczenia usług zbycia (nabycia) wierzytelności stanowić będzie dyskonto, tj. różnica między wartością nominalną wierzytelności, a ceną za którą zostaną one nabyte przez podmiot belgijski od Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 4, jest prawidłowe.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Ponadto zauważamy, że na poparcie własnego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne wydane dla innych podatników, poruszające kwestie opodatkowania czynności sprzedaży wierzytelności. Niemniej jednak wskazane interpretacje indywidualne dotyczą innego stanu faktycznego niż przedstawiony w niniejszym wniosku. Powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne nie mogą wpłynąć na ocenę analizowanych kwestii, gdyż rozstrzygają w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym. Należy również podkreślić, że organ wydający interpretacje indywidualne jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przypisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinie zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się do błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawą.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin