Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.393.2021.2.AKR
z 15 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2021 r. (data wpływu 21 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2021 r. (data wpływu 25 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej:

• w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na soczewkę wraz z zabiegiem operacyjnym oka – jest nieprawidłowe,

• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), w związku z powyższym pismem z dnia 15 czerwca 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.393.2021.1.AKR, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 15 czerwca 2021 r. i doręczono w dniu 16 czerwca 2021 r. W dniu 25 czerwca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Córka Wnioskodawczyni w styczniu 2020 r. otrzymała orzeczenie o niepełnosprawności, w którym uznano ją za osobę niepełnosprawną od urodzenia. Córka Wnioskodawczyni urodziła się 27 sierpnia 2017 r. O fakcie, iż ma bardzo słaby wzrok i niewykształcone soczewki w oczach Wnioskodawczyni oraz Jej mąż dowiedzieli się w lipcu 2019 r. Wtedy też jeździli do różnych miejscowości w Polsce w poszukiwaniu lekarza, który zbada córkę Wnioskodawczyni i dobierze jej odpowiednie okulary. Nie było to łatwe, córka Wnioskodawczyni wówczas jeszcze nie mówiła, co utrudniało dobór szkieł. Udało się dobrać odpowiednie okulary w listopadzie 2019 r. Okazało się, że w przypadku wady córki Wnioskodawczyni są one kosztowne. Pediatra zlecił zgłoszenie się do Ośrodka Orzekania o Niepełnosprawności i córka Wnioskodawczyni otrzymała takie orzeczenie w 2020 r. z dopiskiem, że niepełnosprawność datuje się od urodzenia. W 2020 r. córka Wnioskodawczyni miała zabieg operacyjny na oko, polegający na usunięciu soczewki i wszczepieniu sztucznej. Fakt ten potwierdza paragon na soczewkę wystawiony przez profesora, który operował córkę oraz paragon z kliniki, w której dokonywany był zabieg. Dołączona jest do tego umowa na zabieg operacyjny w szpitalu, na kwotę z paragonu. Jest też karta leczenia szpitalnego, podpisana przez profesora, który wystawił paragon za soczewkę.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 czerwca 2021 r. stwierdzono, że córka Wnioskodawczyni od urodzenia, tzn. od 27 sierpnia 2017 r. była i jest na utrzymaniu Wnioskodawczyni i Jej męża. Między Wnioskodawczynią i Jej mężem istnieje wspólność majątkowa małżeńska, rozliczają się wspólnie (PIT-37). Córka Wnioskodawczyni w 2019 r. otrzymywała świadczenie 500+, a dodatkowo od 2020 r. otrzymywała dodatek pielęgnacyjny. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 8-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są to dochody zwolnione od podatku dochodowego. Data zakupu okularów korekcyjnych, o których mowa we wniosku to 16 sierpnia 2019 r. oraz 11 grudnia 2019 r. Na zakup okularów 16 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni posiada paragon fiskalny i potwierdzenie zapłaty kartą płatniczą przez męża Wnioskodawczyni, a także receptę na okulary z danymi Jej córki i zlecenie na wykonanie okularów w zakładzie optycznym na Jej córkę. W listopadzie 2019 r. dokonana była wymiana szkieł w ww. okularach, gdyż poprzednie były źle dobrane. W dniu 11 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni oraz Jej mąż otrzymali fakturę na zakup szkieł dla córki. Na fakturze są dane męża Wnioskodawczyni, gdyż córka jest niepełnoletnia i nie można na nią wystawić faktury. Na ww. szkła jest recepta wystawiona na córkę Wnioskodawczyni i potwierdzenie zapłaty kartą przez męża Wnioskodawczyni. Okulary z sierpnia 2019 r. przepisane przez okulistę nie do końca poprawiły zdolność widzenia przez córkę Wnioskodawczyni. Dopiero, gdy trafili do prof. optometrystki, szkła z listopada 2019 r. pozwoliły córce Wnioskodawczyni widzieć dobrze blisko. Wówczas w formie rehabilitacji wzroku, córka Wnioskodawczyni miała zalecone ćwiczenia na oczy. Na wizycie kontrolnej 27 lipca 2020 r. w zaleceniach od profesor na karcie optometrycznej jest napisane: „(...) Okulary bez zmian (zwiększenie mocy aktualnie pogorszyłoby funkcje wzrokowe w bliży - nieprawidłowa akomodacja). Wskazana operacja usunięcia soczewek w obu oczach, aby dalsza rehabilitacja była skuteczna (...)".

Rehabilitacja wg słownika medycznego to kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, które ma na celu przywrócenie tej osobie pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności fizycznej lub psychicznej, a także zdolności do pracy oraz do brania czynnego udziału w życiu społecznym. Operacja natomiast to „działanie lekarskie polegające na dokonaniu rękoczynu lub serii rękoczynów z użyciem lub bez użycia narzędzi chirurgicznych w celu leczenia choroby. Synonimem tego określenia jest z kolei zabieg chirurgiczny. Córka Wnioskodawczyni przed operacją miała wadę wzroku o mocy szkieł -12,5 na obu oczach, do tego astygmatyzm o mocy -3 i -1,5. W okularach widziała dobrze na odległość może 1 metra. Nie była w stanie dostrzec nadjeżdżającego samochodu lub rodzica, gdy oddaliła się nieco na placu zabaw. W przedszkolu nie widziała poleceń nauczyciela, który stał przy tablicy. Aby mogła osiągnąć lepsze rezultaty widzenia, móc osiągnąć lepszą sprawność fizyczną i psychiczną (córka zlękniona, zamknięta w sobie była do momentu operacji), a także zdolność brania czynnego udziału w życiu społecznym, lekarz zalecił operację. Najpierw na prawe oko, następnie na lewe. Dzięki nim córka Wnioskodawczyni widzi blisko w okularach mocy +4, ale z daleka dostrzega już nadjeżdżający samochód nawet bez okularów, może normalnie uczestniczyć w życiu społecznym. Na umowie jest napisane, że córka przeszła zabieg operacyjny, gdyż zgodnie z definicją było to działanie lekarskie z użyciem narzędzi chirurgicznych. Dalej jednak na wizycie kontrolnej u profesor 28 stycznia 2021 r. w zaświadczeniu jest napisane, że pozostała nieduża wada (czyli rehabilitacja przy użyciu operacji jest efektowna) i zalecona operacja oka lewego oraz dalsze ćwiczenia na niedowidzenie. Za soczewkę i zabieg operacyjny była płatność gotówką. Jednakże w umowie na zabieg operacyjny są dane córki Wnioskodawczyni i kwota, która jest na paragonie. Dalej na karcie leczenia szpitalnego jest umieszczona uwaga, że córka Wnioskodawczyni ma wszczepioną soczewkę, która widnieje na paragonie od profesora. W tamtym czasie Wnioskodawczyni i Jej mąż korzystali również z hotelu w … niedaleko kliniki, za który dokonywali płatności bonem turystycznym. Tankowali paliwo w drodze do …, za które mąż Wnioskodawczyni płacił kartą płatniczą. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką samochodu osobowego używanego na potrzeby dziecka niepełnosprawnego. Wydatki, o których mowa nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, NFZ, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania
(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawczyni może dokonać korekty PIT-37 za 2019 r. i uwzględnić w nim wydatki na okulary i za używanie samochodu osobowego na potrzeby dziecka niepełnosprawnego, pomimo iż orzeczenie zostało wydane w 2020 r., jednak niepełnosprawność jest od urodzenia?
2. Czy na podstawie paragonów za soczewkę i usługę medyczną - niezbędną by wszczepić soczewkę, do których Wnioskodawczyni posiada umowę na zabieg operacyjny i kartę leczenia szpitalnego wskazujące jednoznacznie dane identyfikujące kupującego i rodzaj zakupionego towaru i usługi, a także na podstawie karty optometrycznej, w której jednoznacznie jest wskazane, iż elementem rehabilitacji jest operacja chirurgiczna, Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki za soczewkę i zabieg operacyjny Jej córki w PIT-37 za 2020 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej podatnicy mogą korygować uprzednio złożoną deklarację. Następnie zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej mają na to 5 lat. Aby móc odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne związane z niepełnosprawnością, o których mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezbędne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy. Córka Wnioskodawczyni w 2020 r. otrzymała orzeczenie o niepełnosprawności na wzrok. Niepełnosprawność jest datowana od urodzenia. Urodziła się w 2017 r. W 2019 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż ponieśli wydatki na okulary, które były jej niezbędne do wykonywania czynności życiowych. Wnioskodawczyni i Jej mąż posiadają fakturę dokumentującą wydatki. W związku z tym Wnioskodawczyni uważa, że Ona i Jej mąż mogą dokonać korekty zeznania podatkowego za 2019 r., pomimo otrzymania orzeczenia o niepełnosprawności dopiero w 2020 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, paragony z 2020 r. za soczewkę i usługę medyczną, poparte umową na zabieg operacyjny i kartą leczenia szpitalnego spełniają wymogi dokumentu z art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota zabiegu z paragonu jest powtórzona w umowie, dalej wyszczególnione tam jest, że zabieg dotyczy córki Wnioskodawczyni i Jej męża oraz forma zapłaty. O użyciu soczewki z paragonu podczas zabiegu można się dowiedzieć z karty leczenia szpitalnego, na której jest także wskazane, że dotyczy córki Wnioskodawczyni. Bez uregulowania płatności za soczewkę, nie mogłaby być użyta w zabiegu. Natomiast spełnienie warunku art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych potwierdza karta optometryczna, z której wynika, iż usunięcie soczewek i wszczepienie implantów jest niezbędne w dalszej rehabilitacji. Założenia art. 26 ust. 7b i 7d pkt 3 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych też są spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej:

• w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na soczewkę wraz z zabiegiem operacyjnym oka - jest nieprawidłowe,

• w pozostałej części - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.; Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. (uchylony).
   
   

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a – 7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1455, 1622, 1818 i 2473), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a oraz zasiłku pielęgnacyjnego (art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   1. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
3. całkowitą niezdolność do pracy albo
4. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą możliwości dokonania korekty zeznania podatkowego PIT-37 za 2019 r. i uwzględnienia w niej wydatków poniesionych na okulary i za używanie samochodu osobowego na potrzeby dziecka niepełnosprawnego, Jej córki, sytuacji gdy orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane w 2020 r., lecz wskazano w nim, że niepełnosprawność jest od urodzenia oraz odliczenia wydatków poniesionych na soczewkę i zabieg operacyjny Jej córki w zeznaniu podatkowym PIT-37 za 2020 r.

Zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Wnioskodawcy przysługuje prawo złożenia korekty uprzednio złożonego zeznania podatkowego, w którym nie skorzystał z ulgi rehabilitacyjnej.

Kwestię złożenia korekty zeznania rocznego reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540).

W myśl art. 81 § 1 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

W zakresie możliwość odliczenia przez Wnioskodawczynię, posiadającą na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko, w ramach ulgi rehabilitacyjnej zakupu okularów korekcyjnych należy w przedstawionym stanie faktycznym odnieść się do art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że odliczeniu mogą podlegać wydatki na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie urządzenia, narzędzia techniczne i sprzęt o indywidualnym charakterze, niezbędne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności.

W świetle powyżej wskazanych stwierdzeń należy uznać, że wydatki poniesione na okulary korekcyjne, które ułatwiają córce Wnioskodawczyni wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, kwalifikują się do wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast z treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2 280 zł z tytułu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy: być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Ponadto z brzmienia analizowanego przepisu – art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika także wprost, iż wysokość odliczeń z ww. tytułu w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Określona w przepisie kwota 2 280 zł jest więc maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstotliwości) używania samochodu. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej czy też dziecka niepełnosprawnego, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego.

Zatem, Wnioskodawczyni, mająca na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko, które nie ukończyło 16 roku życia spełnia warunki do odliczenia – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodów uzyskanych w 2019 r. wydatków na cele rehabilitacyjne w związku z używaniem samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielką, na potrzeby dziecka niepełnosprawnego do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującego limitu wynoszącego 2 280 zł.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na wskazany we wniosku zabieg operacyjny na oko polegający na usunięciu córce Wnioskodawczyni soczewki i wszczepieniu sztucznej, należy analizować w oparciu o przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że niekwestionowanym jest, że opisany we wniosku zabieg operacyjny na oko miał na celu poprawić stan zdrowia córki Wnioskodawczyni (poprawienie widzenia), jednakże tego rodzaju wydatki nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ nie można tych zabiegów zakwalifikować jako zabiegi rehabilitacyjne, lecz wyłącznie jako zabiegi o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny.

Wskazany przez Wnioskodawczynię zabieg operacyjny na oko nie jest zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. – czyli zabiegiem usprawniającym, które właśnie często przeprowadzane są po zabiegach medycznych, np. operacyjnych. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby jego wolą było, aby do tego wydatku wliczać również każdego rodzaju działania medyczne (w tym np. zabiegi operacyjne), to niewątpliwie użyłby innego sformułowania.

Podkreślić należy, że Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku wskazała, że w zaleceniach od profesor z wizyty kontrolnej z 27 lipca 2020 r., na karcie optometrycznej jest napisane: „(...) Wskazana operacja usunięcia soczewek w obu oczach, aby dalsza rehabilitacja była skuteczna (...)" oraz „(…) na wizycie kontrolnej u profesor 28.01.2021 r. na zaświadczeniu jest napisane, że pozostała nieduża wada (czyli rehabilitacja przy użyciu operacji jest efektowna) i zalecona operacja oka lewego oraz dalsze ćwiczenia na niedowidzenie”. Powyższe stwierdzenia nie wskazują jednak jednoznacznie, że wskazany we wniosku zabieg operacyjny na oko stanowił zabieg rehabilitacyjny. Fakt, że usunięcie soczewek i wszczepienie implantów jest niezbędne w dalszej rehabilitacji, co podkreśla w stanowisku Wnioskodawczyni, jest niewystarczający, odliczeniu bowiem podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała jako koszt leczenia wydatek poniesiony na zabieg operacyjny oraz soczewkę.

W związku z powyższym zauważyć należy, że samej soczewki, bez zabiegu jej wszczepienia nie można uznać za indywidualny sprzęt niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sama soczewka nie może służyć przywracaniu sprawności organizmu w przeciwieństwie do okularów, kul czy wózka inwalidzkiego. Bez zabiegu operacyjnego i usunięcia istniejącej soczewki, wykorzystanie jej przez osobę chorą w celach rehabilitacyjnych nie jest możliwe. Nie ma zatem znaczenia z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Tym samym Wnioskodawczyni, posiadającej na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko, nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2020 r. wydatków poniesionych na soczewkę wraz z zabiegiem operacyjnym oka jako wydatków na cele rehabilitacyjne, bowiem wydatki te nie spełniają warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w sytuacji gdy orzeczenie o niepełnosprawności dziecka pozostającego na utrzymaniu Wnioskodawczyni zostało wydane w styczniu 2020 r., a w nim stwierdzono, że niepełnosprawność występuje od urodzenia, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w 2019 r. na okulary korekcyjne i w związku z używaniem samochodu osobowego na potrzeby dziecka niepełnosprawnego można uznać za wydatki poniesione w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 14 i ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te będą podlegały odliczeniu od podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za 2019 r. poprzez złożenie korekty zeznania rocznego za 2019 r., po spełnieniu wskazanych wyżej pozostałych warunków, określonych w art. 26 ww. ustawy. Wnioskodawczyni nie przysługuje jednak prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2020 r. wydatków poniesionych w 2020 r. na soczewkę wraz z zabiegiem operacyjnym oka, jako wydatków na cele rehabilitacyjne, bowiem wydatki te nie spełniają warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni uznane zostało za prawidłowe w części dotyczącej możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych w 2019 r. wydatków na okulary korekcyjne i w związku z używaniem samochodu osobowego na potrzeby dziecka niepełnosprawnego od urodzenia, które uzyskało orzeczenie o niepełnosprawności w 2020 r. oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej odliczenia poniesionych wydatków na soczewkę wraz z zabiegiem operacyjnym oka.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.