Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.553.2021.2.MGR
z 17 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 31 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 sierpnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r.), na wezwanie Organu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Umową sprzedaży z 2002 r. nabył prawo użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej budynkiem magazynowym, położonej w …., stanowiącej działkę nr …. (dalej: „Nieruchomość”). Nieruchomość ta została nabyta na potrzeby XYZ Spółka Cywilna ZZZ, której wspólnikami byli: Wnioskodawca oraz Jego małżonka. Nieruchomość stanowiła więc przedmiot wspólności łącznej wspólników Spółki cywilnej. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W 2003 r. nastąpiło ulepszenie budynku.

W dniu 31 października 2005 r. doszło do rozwiązania umowy Spółki cywilnej, w konsekwencji czego Nieruchomość zaczęła stanowić przedmiot wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej.

Od dnia 6 października 2005 r. budynek położony na opisanej Nieruchomości był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej. Budynek był amortyzowany przez Wnioskodawcę.

W maju 2010 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili prawo własności gruntu (dotychczas byli użytkownikami wieczystymi nieruchomości gruntowej).

W dniu 1 grudnia 2010 r. budynek został wycofany z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz przekazany protokołem na cele prywatne Wnioskodawcy. Wycofanie nastąpiło wskutek nieprzydatności budynku podług wielkości ówczesnej produkcji. Jednak budynek był dalej wykorzystywany w działalności, lecz w niepełnym zakresie. Wnioskodawca zamierzał zaadaptować budynek lub jego część na własne cele mieszkaniowe. Prace w tym zakresie rozpoczęły się, ale - z uwagi na trudności finansowe - zostały przerwane.

Z uwagi na problemy zdrowotne Wnioskodawcy, w marcu 2014 r. zarówno działalność gospodarcza, jak i wykorzystanie budynku na potrzeby działalności gospodarczej zostały jeszcze bardziej ograniczone, a momentami czasowo wstrzymane.

Od 2015 r. ponownie zwiększono wykorzystywanie części budynku na potrzeby wykonywania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, jednak pozostała powierzchnia budynku była nadal wykorzystywana na potrzeby prywatne Wnioskodawcy i Jego małżonki.

Z końcem 2018 r. Wnioskodawca zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej i rozwiązał umowy z pracownikami. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy została zlikwidowana w lipcu 2020 r.

Od 2015 r. na prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawcy było wykorzystywane maksymalnie 70 m² z 196 m² całej powierzchni budynku. Pozostała powierzchnia budynku była wykorzystywana przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę dla celów niezarobkowych (prywatnych). W tym okresie cały budynek był kompletny i zdatny do użytku, ale nie został on ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy (jak już podkreślono, w dniu 1 grudnia 2010 r. budynek został wycofany z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy; po tej dacie nie został on ujęty w tej ewidencji).

Działka gruntu nie była samoistnie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Służyła wyłącznie do celów komunikacji z budynkiem, który był na niej posadowiony. Nieruchomość (ani budynek, ani grunt) nie była wydzierżawiona, ani wynajęta (oddana do odpłatnego korzystania) przez Wnioskodawcę lub Jego małżonkę.

Umową sprzedaży z 26 października 2020 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali Nieruchomość. Cena sprzedaży została określona w umowie bez jej podziału na część dotyczącą budynku oraz część dotyczącą gruntu.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej opodatkowywał na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej, zgodnie z art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W 2020 r. do momentu zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawca nie uzyskał przychodów z działalności gospodarczej.

Wnioskodawca doprecyzował, że prowadził działalność gospodarczą:

• od 5 sierpnia 1996 r. do 31 stycznia 1998 r. - jednoosobowa działalność gospodarcza w zakresie produkcji odzieży;
  

• od 12 stycznia 1998 r. do 16 października 2005 r. - jako wspólnik Spółki cywilnej, działalność w zakresie produkcji odzieży;
  

• od 5 października 2005 r. do 14 lipca 2020 r. - jednoosobowa działalność gospodarcza w zakresie produkcji odzieży.
  
  

Jednocześnie Wnioskodawca prostuje informację wskazaną we wniosku o wydanie interpretacji w zakresie daty rozwiązania umowy Spółki cywilnej, w konsekwencji czego Nieruchomość zaczęła stanowić przedmiot wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej - miało to miejsce 16 października 2005 r.

Pomiędzy Wnioskodawcą i Jego żoną obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej w myśl art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

Nieruchomość, o której mowa we wniosku, została sklasyfikowana do klasy 1251 PKOB - budynki przemysłowe (grupa 125 PKOB - budynki przemysłowe i magazynowe).

Wnioskodawca doprecyzował, że przez stwierdzenie „budynek był dalej wykorzystywany w działalności, lecz w niepełnym zakresie” należy rozumieć, w następujący sposób: w jednym pomieszczeniu o pow. 36 m² działała szwalnia z trzema maszynami, w drugim pomieszczeniu o pow. 10 m² - magazyn, a w trzecim pomieszczeniu o pow. 14 m² - część socjalna (szatnia, toalety). Pozostałe pomieszczenia służyły potrzebom osobistym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą), tj. składowaniu ruchomości własnych Wnioskodawcy i Jego małżonki. Ponadto w części niezajętej na prowadzenie działalności gospodarczej zostały wykonane prace w celu dokonania opisanej adaptacji. Dotyczy to okresu od 1 grudnia 2010 r. do końca 2014 r.

Natomiast wobec wskazania, że: „od 2015 r. ponownie zwiększono wykorzystywanie części budynku na potrzeby wykonywania działalności gospodarczej (...)” Wnioskodawca wyjaśnił, że przed 2015 r. wykorzystywano 60 m² powierzchni budynku na cele działalności gospodarczej. Reszta powierzchni budynku (136 m²) była wówczas wykorzystywana prywatnie - od 1 grudnia 2010 r. Od początku 2015 r. do końca 2018 r. wykorzystywano na potrzeby działalności gospodarczej większą część budynku, tj. 70 m² (wcześniej 60 m²). Pozostała powierzchnia budynku (126 m²) służyła potrzebom osobistym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą), tj. składowaniu ruchomości własnych Wnioskodawcy i Jego małżonki.

W momencie sprzedaży budynek, o którym mowa we wniosku, nie stanowił odrębnego od gruntu przedmiotu własności.

Powierzchnia gruntu wynosi 1264 m², zaś powierzchnia budynku 196 m². Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniu 31 grudnia 2002 r. i był amortyzowany od początku 2003 r. do końca listopada 2010 r. W dniu 1 grudnia 2010 r. budynek został wycofany z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy. Do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych został wprowadzony cały budynek.

Przed sprzedażą nieruchomości gruntowej nie dokonano jej podziału.

W działalności gospodarczej wykorzystywana była część gruntu stanowiąca powierzchnię dróg dojazdowych (25 m²) - do końca listopada 2010 r. ta część gruntu była wykorzystywana wyłącznie do działalności gospodarczej: od 1 grudnia 2010 r. do końca 2018 r. ta część gruntu była wykorzystywana zarówno do działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych, gdyż służyła komunikacji z budynkiem, który był wykorzystywany do celów mieszanych. Grunt nie został ujęty jako środek trwały.

Wnioskodawca wykorzystywał w działalności gospodarczej budynek magazynowy w toku produkcji odzieży i jako zaplecze związane z produkcją (magazyn oraz część socjalna - toalety, szatnia, biuro). Grunt nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej za wyjątkiem wykorzystania części komunikacyjnej gruntu.

Adaptacja budynku na cele mieszkaniowe została wykonana tylko częściowo, wykonane zostało: zburzenie i postawienie nowej ścianki działowej, wykucie otworów drzwiowych, wstawienie nowych drzwi, zmiana instalacji ogrzewania z podziałem na strefy, zmiana części instalacji elektrycznej, zmiana rodzaju oświetlenia, przygotowanie do wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej. Prace miały na celu przystosowanie budynku do jego wykorzystywania na cele mieszkaniowe, tj. osobiste Wnioskodawcy i Jego małżonki.

Część nieruchomości, o której mowa we wniosku, a która była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, nie została przez Wnioskodawcę wydzielona pod względem prawnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku):

Czy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.; dalej jako: „updof”) oraz art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 updof powinny być interpretowane w ten sposób, że zbycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę spowodowało powstanie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w postaci ceny sprzedaży Nieruchomości, określonej proporcjonalnie do tej części zbytej Nieruchomości, która była faktycznie wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej po 31 grudnia 2014 r. (tj. 70/196 części Nieruchomości), a pozostała część ceny sprzedaży nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 updof, powinny być interpretowane w ten sposób, że zbycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę spowodowało powstanie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w postaci ceny sprzedaży Nieruchomości, określonej proporcjonalnie do tej części zbytej Nieruchomości, która była faktycznie wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej po 31 grudnia 2014 r. (tj. 70/196 części Nieruchomości), a pozostała część ceny sprzedaży nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, w okresie od 2015 r. na prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawcy było wykorzystywane maksymalnie 70 m² z 196 m² całej powierzchni budynku. Pozostała powierzchnia budynku była wykorzystywana przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę dla celów niezarobkowych (prywatnych). W tym okresie cały budynek był kompletny i zdatny do użytku, ale nie został on ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy (jak już podkreślono, 1 grudnia 2010 r. budynek został wycofany z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy; po tej dacie nie został on ujęty w tej ewidencji).

W cytowanym wyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) updof, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) updof stanowi wprost, że przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest odpłatne zbycie składnika majątku wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie wykorzystywał całego budynku do celów działalności gospodarczej, lecz jedynie jego część stanowiącą 70/196 części budynku. Pozostała część budynku stanowiąca 126/196 części budynku była z kolei wykorzystywana do celów prywatnych Wnioskodawcy i Jego małżonki, tj. nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro ustawodawca uzależnia zaliczenie przychodu ze sprzedaży środka trwałego do źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej od jego wykorzystywania w tej działalności, to podstawę opodatkowania winien stanowić jedynie przychód odpowiadający wartości części budynku, która faktycznie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do celów działalności gospodarczej. Oznacza to, że opodatkowaniu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) podlegało jedynie odpłatne zbycie 70/196 części budynku wykorzystywanego w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Z kolei skutki podatkowe odpłatnego zbycia pozostałej części budynku, niewykorzystywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (126/196 części), należy rozpatrywać na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) updof. Przepis ten uzależnia powstanie obowiązku podatkowego od odpłatnego zbycia nieruchomości w terminie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia nieruchomości. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, termin ten już upłynął, w związku z czym odpłatne zbycie 126/196 części budynku nie rodziło obowiązku podatkowego na podstawie updof.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania powinna była stanowić wartość odpowiadająca tej części zbytej Nieruchomości, która była faktycznie wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej po 31 grudnia 2014 r., pomimo że Nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, lecz spełniała definicję środka trwałego, tj. 70/196 części Nieruchomości. W konsekwencji odpłatne zbycie Nieruchomości podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 updof we wskazanej wyżej części, więc przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy była 70/196 część ceny sprzedaży uzyskanej ze zbycia Nieruchomości. Z kolei przychód uzyskany ze sprzedaży tej części Nieruchomości, która nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. 126/196 części budynku, stanowił przychód na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) updof, jednakże z uwagi na upływ pięcioletniego terminu liczonego od końca roku kalendarzowego w którym doszło do nabycia Nieruchomości a dniem odpłatnego zbycia, nie podlegał on w tej części opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 listopada 2020 r. Nr 0115-KDIT3.4011.544.2020.4.KR, w której stwierdzono: „odpłatne zbycie nieruchomości w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej, która wprawdzie nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak spełnia ustawową definicję środka trwałego, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast odpłatne zbycie ww. nieruchomości w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej - nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej - jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nabyto tę nieruchomość. Oznacza to, że przychód uzyskany z odpłatnego zbycia tej części nieruchomości (niewykorzystywanej w działalności gospodarczej) nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, która nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, która nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnione muszą zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
  

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.
  
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9;

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przytoczonym art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które, w przypadku uzyskania ich przez podatnika, stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku, tj. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy. Brzmienie tego przepisu uległo zmianie z dniem 1 stycznia 2015 r.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Od dnia 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłącznie tych składników majątku, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika.

Podkreślić należy, że ww. art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że co do zasady regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego zawarta została w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty<

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

• składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,
  

• składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
  
  

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zatem uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – znaczenie ma sam fakt wykorzystywania tego składnika w działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie nieruchomości (budynku magazynowego) w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej (70/196), która wprawdzie nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak spełnia ustawową definicję środka trwałego, skutkuje powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast odpłatne zbycie ww. nieruchomości w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej (126/196), nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej, jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, dla ustalenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia tej części nieruchomości istotne znaczenie ma data jej nabycia. Sprzedaż ww. nieruchomości nastąpiła po upływie pięcioletniego okresu, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia gruntu i wybudowania na nim budynku magazynowego, zatem nie będzie ona stanowić źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego w związku z taką sprzedażą.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.