Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.312.2021.1.DP
z 22 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2021 r. (data wpływu do Organu 30 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów (odpisów amortyzacyjnych) w związku z otrzymaną refundacją (otrzymaniem środków) na zakup Środków trwałych - jest nieprawidłowe;
• zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów (odpisów amortyzacyjnych) w związku z otrzymaną refundacją (otrzymaniem środków) na zakup Środków trwałych,
• zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej (dalej: Szpital lub Wnioskodawca) pozyskał w 2021 roku z Ministerstwa Zdrowia z Funduszu Przeciwdziałania COVID-19 środki finansowe na realizację zakupu urządzeń do donosowej terapii wysokoprzepływowej z oprzyrządowaniem.

W ramach w/w umowy zostanie zrefundowany zakup środków trwałych, tj. 3 szt. respiratorów i 31 szt. urządzeń do donosowej terapii wysokoprzepływowej z oprzyrządowaniem, zakupionych za środki własne Szpitala. Przedmiotowe urządzenia zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Szpitala w 2020 roku i podlegają odpisom umorzeniowym i amortyzacyjnym. Miesięczne odpisy amortyzacyjne dokonywane są począwszy od miesiąca następnego po miesiącu przyjęcia do użytkowania. Kwota odpisu amortyzacyjnego stanowi koszty uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z zapisami w umowie środki na refundację Minister przekaże Szpitalowi w ciągu 14 dni od dnia zatwierdzenia pod względem merytorycznym i finansowym przekazanego zestawienia rozliczającego. W związku z powyższym Szpital otrzyma refundację już po rozpoczęciu amortyzacji środków trwałych, co w konsekwencji zmniejszy koszty uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej odpowiadającej kwocie refundacji w miesiącu jej otrzymania (Szpital nie będzie korygował tych kosztów wstecznie). Z kolei odpisy amortyzacyjne dokonywane już po otrzymaniu refundacji będą na bieżąco wyłączane z kosztów uzyskania przychodów od takiej części wartości początkowej, jaka została sfinansowana tym dofinansowaniem. Wynika to bezpośrednio z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP - nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie, zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (w tym w formie właśnie dotacji) oraz art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o PDOP - dotacje, subwencje czy dopłaty otrzymane przez podatników na pokrycie kosztów lub jako zwrot wydatków związanych z zakupem lub wytworzeniem środków trwałych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o PDOP, są wolne od podatku dochodowego.

W związku z powyższym - Szpital do momentu otrzymania kwoty dofinansowania będzie nadal dokonywał odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodu, a po przekazaniu środków przez Ministerstwo Zdrowia dokona prawidłowego wyliczenia wartości odpisów amortyzacyjnych, zmniejszy koszty uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej, odpowiadającej kwocie refundacji w miesiącu jej otrzymania (nie korygując tych kosztów wstecznie). Z kolei odpisy amortyzacyjne dokonywane już po otrzymaniu refundacji będą na bieżąco wyłączane z kosztów uzyskania przychodów od takiej części wartości początkowej, jaka została sfinansowana tą refundacją.

Nasze stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 stycznia 2016 r., Nr IBPB-1-2/4510-25/16/BKD lub z dnia 9 marca 2016 r., Nr IBPB-1-3/4510-98/16/TS, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 czerwca 2017 r., sygn. 1462-IPPB6.4510.37.2017.2.AG z dnia 13 czerwca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W którym momencie Szpital powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaną refundacją (dofinansowaniem) na zakup Środków trwałych zakupionych i amortyzowanych przed wpływem kwoty refundacji (dofinansowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami prawa oraz po analizie obowiązującego orzecznictwa należy stwierdzić, że jeżeli Szpital otrzyma refundację (dotację) już po rozpoczęciu amortyzacji środków trwałych, to zmniejszy koszty uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej, odpowiadającej kwocie refundacji (dotacji) w miesiącu jej otrzymania - nie korygując tych kosztów wstecznie. Natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane już po otrzymaniu refundacji będą na bieżąco wyłączane z kosztów uzyskania przychodów od takiej części wartości początkowej, jaka została sfinansowana tą kwotą dotacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji – zgodnie z treścią sformułowanego pytania wyznaczającego jej zakres – jest wyłącznie kwestia ustalenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaną refundacją. Nie było przedmiotem oceny stanowiska Wnioskodawcy zagadnienie odnoszące się do prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia urządzeń opisanych we wniosku i zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę. Kwestia ta została potraktowana przez Organ jako element opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Natomiast art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Istotą amortyzacji jest rozłożenie w czasie jednorazowego wydatku poniesionego na zakup, czy wytworzenie danego środka trwałego.

Podstawę odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, a wysokość tych odpisów uzależniona jest m.in. od przewidywanego okresu użytkowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie zaś do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że zwrot wydatków na nabycie środków trwałych powoduje, że odpisy amortyzacyjne od części ich wartości odpowiadającej zwróconym wydatkom, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zasady dokonywania korekt w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych uregulowano w art. 15 ust. 4i do 4l.

W myśl art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Jak stanowi art. 15 ust. 4j ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4k ustawy o CIT, przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do:

• korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;
• korekty cen transferowych, o której mowa w art. 11e.

Biorąc powyższe pod uwagę, podatnicy dokonują korekty kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym otrzymają dokument potwierdzający przyczyny korekty. Korekta kosztów polega na zmniejszeniu lub zwiększeniu kosztów uzyskania przychodów poniesionych w tym miesiącu. Nowe zasady korekty mają zastosowanie tylko do tych przypadków, gdy korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką. Natomiast w sytuacji, w której korekta spowodowana jest błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, obowiązują dotychczasowe zasady, czyli korygowanie ze skutkiem „wstecz” (ex tunc).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote, etc.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sjp.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista’’. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę).

Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”, tj. w okresie, w którym koszt taki został pierwotnie ujęty przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca pozyskał w 2021 roku z Ministerstwa Zdrowia z Funduszu Przeciwdziałania COVID-19 środki finansowe na realizację zakupu urządzeń do donosowej terapii wysokoprzepływowej z oprzyrządowaniem. W ramach w/w umowy zostanie zrefundowany zakup środków trwałych, tj. 3 szt. respiratorów i 31 szt. urządzeń do donosowej terapii wysokoprzepływowej z oprzyrządowaniem, zakupionych za środki własne Szpitala. Przedmiotowe urządzenia zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Szpitala w 2020 roku i podlegają odpisom amortyzacyjnym. Zgodnie z zapisami w umowie środki na refundację Minister przekaże Szpitalowi w ciągu 14 dni od dnia zatwierdzenia pod względem merytorycznym i finansowym przekazanego zestawienia rozliczającego. W związku z powyższym Szpital otrzyma refundację już po rozpoczęciu amortyzacji środków trwałych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, w którym momencie Szpital powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z otrzymaną refundacją na zakup Środków trwałych zakupionych i amortyzowanych przed wpływem kwoty refundacji.

Rozważając moment dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów generowanych przez odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, na które przyznano refundację wskazać należy na powołany wcześniej art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, z którego wynika, że jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Mając na uwadze powyższe, przepisy o korekcie kosztów uzyskania przychodów należy stosować do korekty kosztów w sytuacji, gdy podatnik otrzymał fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty niespowodowanej błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, zauważyć należy, że w omawianym przypadku nie mamy do czynienia z „błędem rachunkowym” czy „oczywistą omyłką”. Refundację kosztów na zakup środków trwałych nie należy postrzegać w kategorii błędu czy omyłki. Zatem, w sytuacji otrzymania refundacji, korekty kosztów należy dokonać na bieżąco w okresie rozliczeniowym w którym został otrzymany dokument potwierdzający przyczyny korekty np. decyzja potwierdzająca przyznanie refundacji.

Jednakże, zwrócić należy uwagę, że Ustawodawca uzależnił moment korekty kosztów od daty otrzymania faktury korygującej lub, w przypadku braku faktur, innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty. Zatem stosując literalne brzmienie ww. przepisów należy stwierdzić, że w przypadku gdy podatnik nie otrzyma faktury korygującej, korekta kosztów uzyskania przychodów powinna nastąpić w momencie otrzymania innego dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty. Należy mieć bowiem na uwadze treść przywołanego powyżej przepisu art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, który wiąże moment korekty kosztów uzyskania przychodów z otrzymaniem faktury korygującej lub, w przypadku jej braku, innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty.

Zatem, w analizowanej sprawie, stosownie do art. 15 ust. 4i omawianej ustawy, podstawą korekty, w sytuacji otrzymania refundacji jest inny dokument potwierdzający przyczyny korekty, np. decyzja przyznająca refundację, czy zawarta umowa – w takim przypadku korekty należy dokonać w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymano ten inny dokument.

Powołane przepisy odwołują się do „momentu otrzymania dokumentów” na podstawie których należy dokonać korekty kosztów a nie do momentu „otrzymania refundacji”. Momentem na który należy dokonać korekty będzie moment otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty, którym w rozpatrywanej sprawie będzie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, a Ministerstwem umowa. Nie można zatem uznać za prawidłowe stanowiska, w którym Wnioskodawca wiąże moment korygowania kosztów z momentem otrzymania refundacji. Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, że Szpital nie będzie zobowiązany do wstecznej korekty kosztów uzyskania przychodów (w związku z zaistnieniem zdarzenia o jakim mowa we wniosku), jednak właściwym momentem dla skorygowania tych kosztów będzie dzień zawarcia umowy o refinansowanie, a nie otrzymanie refundacji (rozumiane jako otrzymanie środków).

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych już po otrzymaniu przez Wnioskodawcę refundacji (tj. otrzymaniu dokumentu przyznającego dotację), należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Skoro zatem część wydatków poniesionych na zakup urządzeń o których mowa we wniosku została Wnioskodawcy zwrócona, to Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej środków trwałych, w jakiej część ta odpowiada zwróconym podatnikowi (zrefundowanym) wydatkom na ich nabycie. Po otrzymaniu dotacji (zawarciu umowy o refundację) Szpital nie będzie mógł od wartości początkowej środków trwałych, w części w jakiej otrzyma refundacje dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać więc za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.