Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.384.2018.2.AD
z 24 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem w dniu 19 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości - jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości. Wniosek uzupełniony został pismem w dniu 19 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lipcu 2011 r. Wnioskodawca zakupił wraz z małżonką nieruchomość, lokal mieszkalny nr 1A o powierzchni wraz z piwnicą 44,5 m2 (bez piwnicy 37,3 m2).

Kwota zakupu wyniosła 300 000 zł.

Zbywca jeszcze przed sprzedażą mieszkania nr 1A w styczniu 2011 r. zawarł ze Wspólnotą Mieszkaniową uchwałę nr 1, w ramach której Wspólnota Mieszkaniowa wyraziła zgodę na adaptację części poddasza jako pomieszczenie przynależne do lokalu 1A i sprzedaży na jego rzecz.

Po zakupie nieruchomości nr 1A w lipcu 2011 r. następcami prawnymi zbywcy został Wnioskodawca wraz z żoną.

Na podstawie powyżej wspomnianej uchwały Wnioskodawca wraz z żoną zawarli w marcu 2012 r. z członkami Wspólnoty Mieszkaniowej akt notarialny, na podstawie którego część poddasza w klatce budynku oznaczonego nr 16 została częścią składową - pomieszczeniem przynależnym do ich lokalu 1A. Koszt zakupu wyniósł 20 000 zł.

Członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej wyrazili zgodę w tym akcie na adaptację pomieszczenia przynależnego na cele mieszkalne.

W wyniku zawarcia powyższej umowy (aktu notarialnego) nastąpiła zmiana powierzchni lokalu 1A, do której doszło pomieszczenie przynależne poddasza o powierzchni 20,20 m2.

Adoptowane na pomieszczenie mieszkalne poddasze przynależne do lokalu 1A, na podstawie pozwolenia na budowę, Wnioskodawca zaaranżował na osobny lokal mieszkalny. Stwierdza to zaświadczenie wydane 12 lipca 2013 r. przez Prezydenta Miasta ustanawiające powstanie lokalu nr 7 w budynku nr 16 jako samodzielny lokal mieszkalny. Natomiast zaświadczenie z 6 sierpnia 2013 r. potwierdziło, że lokal nr 1A też jest samodzielnym lokalem mieszkalnym.

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 9 sierpnia 2013 r. ustanowiony został odrębny lokal mieszkalny nr 7 o powierzchni 20,20 m2 oraz w tym samym akcie Wnioskodawca wspólnie z małżonką dokonał sprzedaży lokalu nr 1A o powierzchni 44,50 m2 (wraz z piwnicą) za kwotę 250 000 zł.

Następnie w dniu 21 listopada 2013 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedał lokal nr 7 za kwotę 175 000 zł.

Obie transakcje rozliczył wraz z małżonką w zeznaniu PIT-39 za 2013 r.

Przychody z odpłatnego zbycia obu nieruchomości wyniosły: 425 000 zł (po połowie Wnioskodawca - 212 500 zł i żona - 212 500 zł).

Koszty uzyskania przychodu (zakup nieruchomości nr 1A - 300 000 zł, zakup poddasza - 20 000 zł, roboty budowlane i inne - 99 739 zł 78 gr) wyniosły łącznie: 419 739 zł 78 gr (po połowie Wnioskodawca – 209 869 zł 89 zł i żona – 209 869 zł 89 gr).

Dochód z odpłatnego zbycia obu nieruchomości wyniósł: 5 260 zł (po połowie Wnioskodawca – 2 630 zł i żona - 2 630 zł).

Wnioskodawca wraz z żoną zadeklarowali również, że łącznie wydadzą na cele mieszkaniowe w przeciągu dwóch lat kwotę 20 000 zł, co wpłynęło na zmniejszenie podstawy obliczenia podatku w przypadku Wnioskodawcy 2 506 zł i w przypadku żony 2 506 zł.

Wnioskodawca wraz z żoną uiścili oboje po 476 zł podatku od dochodu z odpłatnego zbycia.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca zadał następujące pytanie.

Czy w sytuacji przedstawionej we wniosku podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowi łączny dochód ze sprzedaży obu nieruchomości? Nawet jeśli sprzedaż jednego lokalu przynosi stratę, natomiast sprzedaż drugiego generuje dochód?

W sformułowanym w uzupełnieniu wniosku własnym stanowisku Wnioskodawca podaje, że jego zdaniem podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowi łączny dochód ze sprzedaży obu nieruchomości. Nawet jeśli na sprzedaży jednego ponosi stratę, natomiast sprzedaż drugiego generuje zysk. Strata z jednego lokalu bilansuje część dochodu z lokalu drugiego i obniża tym samym podstawę opodatkowania.

Jako uzasadnienie powyższego Wnioskodawca podkreśla, że lokal nr 7 powstał z części lokalu nr 1 A. Nie mógłby zakupić osobno pomieszczenia przynależnego poddasza i przerobić go na lokal nr 7, gdyby nie posiadał lokalu nr 1 A. Tak więc, obie transakcje sprzedaży lokalu nr 1A i nr 7 są ze sobą powiązane (tak naprawdę pierwotnie to był jeden lokal 1A jaki nabył razem z żoną w 2011 r.), co spowodowało wspólne rozliczenie.

Obie transakcje sprzedaży lokalu nr 1A i nr 7 nastąpiły w tym samym roku podatkowym, co również determinuje wspólne rozliczenie obu transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a)-c) ww. ustawy źródłem przychodu jest – z zastrzeżeniem ust. 2 – odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że źródłem przychodu jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2013 r. dokonał zbycia niżej wymienionych nieruchomości, tj.:

• lokalu mieszkalnego nr 1A nabytego wraz z żoną w 2011 r.
• lokalu mieszkalnego nr 7 nabytego wraz z żoną w wyniku adoptowanego w 2013 r. poddasza na odrębny lokal mieszkalny.

Tym samym powyższa sprzedaż - z uwagi na fakt, że nie minął pięcioletni okres, o którym mowa w wyżej cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 - stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Należy w tym miejscu podkreślić, że (odmiennie od zasady wyrażonej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zgodnie z cytowanym powyżej przepisem przychodem ze zbycia jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Nie zaś otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne.

Stosownie do treści art. 19 ust. 3 cyt. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).

Przy czym wskazać należy, że pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć:

• koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,
• prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,
• koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,
• wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej,
• koszty i opłaty sądowe.

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód. Przychodem ze sprzedaży jak wskazano powyżej jest cena pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Tak obliczony przychód można następnie pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu w celu ustalenia dochodu, który jest podstawą opodatkowania.

Natomiast za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania (art. 22 ust. 6c ustawy).

W świetle powyższego definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią udokumentowane koszty nabycia nieruchomości powiększone o nakłady, które zwiększyły wartość nieruchomości, a poczynione zostały w czasie jej posiadania.

Koszt nabycia, co do zasady, określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie której nabywca staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia będzie zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży, niezależnie od tego czy zakup ten jest sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na zakup nieruchomości pochodzą z oszczędności nabywcy. Kosztem nabycia są również wydatki notarialne, czyli wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem nieruchomości, pod warunkiem, że w istocie nabywca takie wydatki poniósł.

W doktrynie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze budowlanym, remontowym. Ponadto ustawa przewiduje, że wysokość nakładów zwiększających wartość nieruchomości poniesionych w czasie jej posiadania ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

A zatem, w ślad za powyższymi regulacjami, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość oraz udokumentowane nakłady na nieruchomości poczynione w czasie jej posiadania).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30 ust. 5 ustawy).

Mając na uwadze przytoczone wyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody ze sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości – z zastrzeżeniem że, nie nastąpiły w wykonaniu działalności gospodarczej - dotyczą tego samego źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. odpłatnego zbycia nieruchomości.

W związku z tym, że przychody te dotyczą tego samego źródła, tj. odpłatnego zbycia nieruchomości, należy je zsumować i pomniejszyć o koszty stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy.

Innymi słowy pomimo, że ze sprzedaży jednej nieruchomości Wnioskodawca poniósł stratę, zaś ze sprzedaży drugiej nieruchomości uzyskał dochód, to podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowi dochód ze sprzedaży obu nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że lokal nr 7 powstał z części lokalu nr 1 A, jak również to, że gdyby Wnioskodawca nie posiadał lokalu nr 1 A, to nie mógłby zakupić osobno pomieszczenia przynależnego poddasza i przerobić go na lokal nr 7, albowiem istotę rozstrzygnięcia w danej sprawie stanowi okoliczność, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody ze sprzedaży obu nieruchomości dotyczą tego samego źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie podkreślić należy, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stanowią, że interpretacja indywidualna wydana w tym trybie, może dotyczyć tylko przepisów prawa podatkowego, przy czym Wnioskodawca jest zobowiązany wskazać je w złożonym wniosku.

Zakres żądania Wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

• stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu podlegało wyłącznie zagadnienia przedstawione w pytaniu interpretacyjnym dotyczące kwestii ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w przypadku zbycia przez Wnioskodawcę nieruchomości opisanych we wniosku.

Natomiast ocena czy wskazane przez Wnioskodawcę w treści wniosku wartości sprzedanych nieruchomości, wysokość wykazanych kosztów uzyskania przychodu i wysokość ustalonego przez niego dochodu z tytułu ich zbycia jest zgodna z dyspozycją art. 19 ust. 1, art. 19 ust. 3-4 oraz art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być dokonana w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Zagadnienia te nie są bowiem elementem zastosowania przepisu. Weryfikacja przyjętych wartości i dokonanych obliczeń może być dokonana dopiero na etapie ewentualnych, późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych, która nie jest możliwa w ramach wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.