Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.700.2018.2.WH
z 28 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.) uzupełnionym w dniu 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 styczna 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniony został w dniu 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 styczna 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie zarządzania portfelem nieruchomości komercyjnych (wielkopowierzchniowe hale handlowe) wykonywanym na zlecenie właściciela.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła Umowę o Generalną Realizację Inwestycji (dalej: GRI) z właścicielem gruntu (dalej: Inwestor), który to zlecił Spółce generalną realizację inwestycji, obejmującą budowę Budynku wraz z Miejscami parkingowymi oraz Infrastrukturą, w tym zaprojektowanie (w oparciu o doręczone przez Inwestora Spółce dokumenty tj.: koncepcje zagospodarowania terenu, rzuty budynku, koncepcje przebudowy zewnętrznego układu zbiorowego oraz opis techniczny budynku) wraz z uzyskaniem wynikających z przepisów wszelkich uzgodnień, opinii, ekspertyz, pozwoleń, zezwoleń postanowień i decyzji niezbędnych do właściwego zaprojektowania i wykonania, zgodnie z celem jakiemu ma służyć wybudowanie oraz przekazanie do użytkowania Budynku. Spółka zobowiązała się wykonać dokumentacje, wszelkie prace i roboty oraz dostarczyć wszelkie urządzenia i materiały niezbędne dla osiągnięcia powyższego rezultatu, również te, których potrzeba ujawni się w trakcie realizacji zamówienia. Spółka zobowiązała się również przyjąć i wykonać wszystkie obowiązki i funkcje, które są niezbędne do wykonania wyżej wymienionej inwestycji w terminach i na zasadach określonych w umowie, w szczególności przyjęła do wykonania pełnienie funkcji „inwestora zastępczego”, działającego w imieniu i na rzecz Inwestora w charakterze jego przedstawiciela przy realizacji inwestycji.

W celu wypełnienia zobowiązania wynikającego z GRI, Spółka podpisała umowy o Roboty Budowlane w systemie generalnego wykonawstwa z podmiotami trzecimi (dalej: Podwykonawca I oraz Podwykonawca II). Przedmiotem umowy z Podwykonawcą I jest wykonanie całości prac związanych z kompleksową realizacją inwestycji obejmującą budowę budynku z miejscami parkingowymi i infrastrukturą. Natomiast przedmiotem umowy z Podwykonawcą II jest budowa między innymi ścieżki pieszo - rowerowej według dokumentacji projektowej (dalej: Inwestycja Drogowa) na terenie należącym do Miasta.

Mając powyższe na uwadze Spółka jest głównym wykonawcą prac zleconych przez Inwestora, a następnie Spółka zleca wykonanie części prac Podwykonawcy I oraz Podwykonawcy II.

Po zrealizowaniu Inwestycji Drogowej, Spółka działając w imieniu i na rzecz Inwestora przekaże nieodpłatanie nakłady inwestycyjne (rzeczowe) związane z wykonaniem Inwestycji Drogowej na rzecz Miasta - Zarządu Dróg Miejskich i zrzeknie się wszelkich roszczeń w stosunku do Miasta z tego tytułu. Tym samym przekazującym będzie Inwestor.

Prace wykonane przez Podwykonawcę I i Podwykonawcę II znajdują się w załączniku 14 do ustawy o VAT. Spółka, Inwestor, Podwykonawca I, jak i Podwykonawca II, są podatnikami VAT czynnymi, niekorzystającymi ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Spółka otrzymała interpretację indywidulaną sygn. 0114-KDIP1-2.4012.37.2017.l.KT z dnia 16 maja 2017 r. potwierdzającą, iż w przypadku wykonania prac znajdujących się w załączniku 14 do ustawy o VAT przez Podwykonawcę, Spółka nabywając prace te będzie podatnikiem na podstawie art. 17 ustawy o VAT i otrzyma fakturę VAT z informacją o „obciążeniu odwrotnym” od Podwykonawcy. Jednocześnie Spółka uwzględnia podatek należny w rozliczeniu za okres w którym powstał obowiązek podatkowy. Dodatkowo, mając na uwadze fakt, że Spółka nabywając usługę od Podwykonawcy następnie świadczy usługę na rzecz Inwestora, Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na zasadach określonych w art. 86 ustawy o VAT tj. prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, pod warunkiem, że Spółka uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest ona obowiązana rozliczyć ten podatek nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

W niniejszym wniosku o interpretację, Spółka pragnie potwierdzić opodatkowanie podatkiem VAT relacji pomiędzy Spółką a Podwykonawcą II. W chwili składania wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, prace zostały już wykonane przez Podwykonawcę II, natomiast Spółka nie posiada informacji, czy przekazanie Infrastruktury Drogowej nastąpi przed, czy po uzyskaniu interpretacji indywidualnej, dlatego też Spółka referuje zarówno do stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego.

Na wezwanie Organu w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że usługi świadczone przez Spółkę na rzecz Inwestora (właściciela gruntu) obejmują budowę budynku wraz z miejscami parkingowymi oraz infrastrukturą określane są symbolem 41.00.40.0 PKWiU - Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków niemieszkalnych (prace związane z budową nowych budynków, przebudową lub remontem istniejących budynków). Usługi te wymienione są w poz. 3 załącznika nr 14 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka zlecając wykonanie prac Podwykonawcy II, będzie podatnikiem zgodnie z art. 17 ustawy o VAT i będzie zobowiązana rozpoznać podatek należny na zasadach „odwrotnego obciążenia” tytułem prac wykonanych przez Podwykonawcę?
2. Czy Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego stanowiącego równowartość podatku należnego?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opodatkowanie usług budowlanych stan prawny od 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 17 ust. l pkt 8 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy o VAT w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Dodatkowo zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z dnia 28 października 2016 r. Druk nr 965 „dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczająca jest definicja zawarta w internetowym wydaniu Słownika języka polskiego, zgodnie z którą: „podwykonawca - firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/ podwykonawca; 2503008). Przy dalszych podzleceniach przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający jest głównym wykonawcą swojego zakresu prac”.

Zasady dotyczące opodatkowania usług budowlanych na zasadach odwrotnego obciążenia mają zastosowanie zgodnie z art. 17 ust 1h ustawy o VAT do relacji pomiędzy głównym wykonawcą a podwykonawcą. Natomiast w przypadku wykonania prac budowlanych przez głównego wykonawcę na rzecz inwestora (który to nabywa prace te na własny rachunek i jako takich prac budowlanych już nie „odsprzedaje” do żadnego innego podmiotu), opodatkowanie podatkiem VAT odbywa się na zasadach tzw. ogólnych. Innymi słowy Spółka będąca głównym wykonawcą otrzymuje od Podwykonawcy II, fakturę VAT z adnotacją „odwrotne obciążenie”, tym samym staje się podatnikiem zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT.

Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (przypadek ten nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie).

Jak wynika z konstrukcji powołanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Powyższą zasadę potwierdzają również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień art. 1 Dyrektywy należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w art. 1 ust. 2 Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ust. 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa. Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy, które należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów i usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Zatem dla określenia, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku wynikającego z wydatków poniesionych na inwestycję drogową, niezwykle istotny jest charakter związku występującego między zakupami, a prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary lub usługi służą np. dalszej odsprzedaży lub też są niezbędne do wytworzenia towarów lub wykonania usług będących przedmiotem sprzedaży. Bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy (przedsiębiorstwa) - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami.

Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do obrotu osiąganego przez podatnika, np. poprzez odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości. Powyższe regulacje oznaczają, że aby stwierdzić, czy podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy zbadać wyłącznie związek ponoszonych wydatków z wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten musi mieć charakter niewątpliwy, lecz niekoniecznie bezpośredni. Podatnik musi jednak wykazać związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wydatków mających pośredni związek z działalnością opodatkowaną, jako jeden z aspektów zasady neutralności podatku VAT było także przedmiotem licznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. System odliczania podatku VAT - jak wskazuje TSUE m.in. w wyroku z 22 lutego 2001 r. sprawie C-408/98 (Abbey National pic v. Commissioners of Customs Excise) - „(...) ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorców od ciężaru podatku VAT, zapłaconego lub do zapłaty, w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W konsekwencji wspólny system VAT zapewnia całkowitą neutralność opodatkowania VAT wszelkiej działalności gospodarczej, bez względu na jej cel i rezultat, przy założeniu, że ona sama, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT”.

Zasada neutralności podatku VAT, a także kwestia pośredniego związku pomiędzy podatkiem naliczonym VAT a czynnościami opodatkowanymi jako warunku wystarczającego do zachowania prawa do odliczenia VAT były przedmiotem licznych orzeczeń TSUE m.in.: wyrok z 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 (Państwo Belgijskie v. Ghent Coal Terminal NV), wyrok z 22 lutego 2001 r. w sprawie C-408/96 (Abbey National pic v. Commissioners of Customs Excisie), wyrok z 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 (Kretztechnik AG v. Finanzamt Linz), wyrok z 27 września 2001 r. w sprawie C-16/00 (CIBO Particiationis SA v. Directeur region al des impots du Nord-Pas-de-Calats). TSUE podkreślał, że co do zasady, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje podatnikom wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek poniesionych wydatków ze sprzedażą opodatkowaną. Jednakże, brak bezpośredniego związku z konkretną czynnością podlegającą opodatkowaniu nie wyklucza prawa odliczenia podatku VAT w przypadku tzw. kosztów ogólnych działania podatnika, o ile koszty te mogą być przypisane do działalności podatnika podlegającej opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z podanym stanem faktycznym, aby hala handlowa mogła funkcjonować a tym samym Spółka zrealizować postanowienia GRI, a następnie Spółka dokonać sprzedaży opodatkowanej VAT na rzecz Inwestora, niezbędna jest przebudowa układu komunikacyjnego w taki sposób, aby zapewnić dojazd do hali handlowej. Właściwy dojazd do hali handlowej warunkuje prawidłowe użytkowanie tego obiektu oraz generowanie przychodów dla Spółki z tytułu wybudowania hali handlowej.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis zdarzenia i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione podstawowe warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, uprawniające do odliczenia podatku od towarów i usług od nakładów na przebudowę układu komunikacyjnego tj. ścieżki rowerowej. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a nakłady ponoszone na przebudowę układu komunikacyjnego (zakup usług) będą ostatecznie miały związek z czynnościami opodatkowanymi, tj. odpłatnymi usługami świadczonymi przez Spółkę w postaci wybudowania hali handlowej.

W konsekwencji, w zakresie, w jakim inwestycja drogowa jest związana z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi, Spółka będzie posiadała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nakłady ponoszone na przebudowę układu komunikacyjnego.

W przypadku opodatkowania na zasadach odwrotnego obciążenia kwota podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest usługobiorca. Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. l0b pkt 3 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje zgodnie z ust. 10 (tj. w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy), pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Zdaniem Spółki w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka zlecając wykonywanie prac Podwykonawcy II będzie podatnikiem zgodnie z art. 17 ustawy i będzie zobowiązana rozpoznać podatek należny na zasadach „odwrotnego obciążenia”, tytułem wykonania prac przez Podwykonawcę II.
2. Zdaniem Spółki, Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego stanowiącego równowartość podatku należnego z tytułu świadczenia usług dla których podatnikiem jest ich usługobiorca na podstawie faktur wystawionych na zasadach odwrotnego obciążenia (przy założeniu, że Spółka jest zobowiązana do wykazania podatku należnego na zasadach odwrotnego obciążenia zgodnie z pytaniem 1 wniosku), dokumentujących nakłady ponoszone na przebudowę układu komunikacyjnego.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że przy określaniu czy opodatkowanie danej czynności powinno nastąpić z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. klasyfikacji podanej przez Wnioskodawcę.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Zatem to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem realizowanych świadczeń. W przypadku zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia to nabywca jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku, tym samym nabywca jest zobowiązany do wskazania prawidłowej klasyfikacji nabywanych świadczeń.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o klasyfikację podaną przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji wskazanej we wniosku) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Przy czym zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy – w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Ponadto, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego – art. 17 ust. 2 ustawy.

Załącznik nr 14 do ustawy zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Natomiast, transakcje, których przedmiotem jest świadczenie wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy usług, realizowane przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) na rzecz inwestora (np. dewelopera budowlanego), podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, tj. podatek VAT rozliczany jest przez wykonawcę (generalnego wykonawcę), natomiast inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane usługi zawierającą podatek VAT.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające jest posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN - podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”.

Fakt zgłoszenia, lub nie, głównemu inwestorowi powierzenia prac podwykonawcy, pozostaje bez wpływu na posiadanie statusu podwykonawcy w rozumieniu ustawy o VAT. Status podwykonawcy wynika bowiem bezpośrednio z zawartych umów, a w przypadku ich braku – świadczą o tym statusie okoliczności i charakter wykonywanych usług.

Jednocześnie podkreślić należy, że o uznaniu danego podmiotu za inwestora, generalnego wykonawcę bądź podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy, nie może przesądzać samo „nazewnictwo”, jakim posługują się podmioty uczestniczące w transakcji czy też deklaracje podmiotów odnośnie tego, w jakim charakterze będzie działać dany podmiot. Jak wskazano w niniejszej interpretacji dla prawidłowego rozumienia pojęcia „podwykonawca” wystarczające jest posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Status podmiotów biorących udział w danym przedsięwzięciu budowlanym (inwestor, generalny wykonawca, podwykonawca) musi wynikać z całokształtu okoliczności i charakteru wykonywanych usług. Wobec tego należy ocenić faktycznie dokonane czynności między podmiotami występującymi w danej transakcji.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł Umowę o Generalną Realizację Inwestycji (GRI) z właścicielem gruntu (Inwestor), który to zlecił Spółce generalną realizację inwestycji, obejmującą budowę Budynku wraz z Miejscami parkingowymi oraz Infrastrukturą, w tym zaprojektowanie (w oparciu o doręczone przez Inwestora Spółce dokumenty tj.: koncepcje zagospodarowania terenu, rzuty budynku, koncepcje przebudowy zewnętrznego układu zbiorowego oraz opis techniczny budynku) wraz z uzyskaniem wynikających z przepisów wszelkich uzgodnień, opinii, ekspertyz, pozwoleń, zezwoleń postanowień i decyzji niezbędnych do właściwego zaprojektowania i wykonania, zgodnie z celem jakiemu ma służyć wybudowanie oraz przekazanie do użytkowania Budynku. Spółka zobowiązała się przyjąć i wykonać wszystkie obowiązki i funkcje, które są niezbędne do wykonania wymienionej inwestycji w terminach i na zasadach określonych w umowie, w szczególności przyjęła do wykonania pełnienie funkcji „inwestora zastępczego”, działającego w imieniu i na rzecz Inwestora w charakterze jego przedstawiciela przy realizacji inwestycji. Wnioskodawca wskazał, że usługi świadczone na rzecz Inwestora (właściciela gruntu) obejmujące budowę budynku wraz z miejscami parkingowymi oraz infrastrukturą określane są symbolem 41.00.40.0 PKWiU - Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków niemieszkalnych (prace związane z budową nowych budynków, przebudową lub remontem istniejących budynków).

W celu wypełnienia zobowiązania wynikającego z GRI, Spółka podpisała umowy o Roboty Budowlane w systemie generalnego wykonawstwa z podmiotami trzecimi, w tym z Podwykonawcą II. Spółka jest głównym wykonawcą prac zleconych przez Inwestora, a następnie Spółka zleca wykonanie części prac Podwykonawcy II. Przedmiotem umowy z Podwykonawcą II jest budowa między innymi ścieżki pieszo – rowerowej (Inwestycja Drogowa). Prace wykonane przez Podwykonawcę II znajdują się w załączniku 14 do ustawy o VAT. Po zrealizowaniu Inwestycji Drogowej, Spółka działając w imieniu i na rzecz Inwestora przekaże nieodpłatanie nakłady inwestycyjne (rzeczowe) związane z wykonaniem Inwestycji Drogowej na rzecz Miasta - Zarządu Dróg Miejskich i zrzeknie się wszelkich roszczeń w stosunku do Miasta z tego tytułu. Tym samym przekazującym będzie Inwestor.

Spółka, Inwestor, Podwykonawca II, są podatnikami VAT czynnymi, niekorzystającymi ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca w pytaniu 1 powziął wątpliwości czy zlecając wykonanie prac Podwykonawcy II będzie podatnikiem zgodnie z art. 17 ustawy i będzie zobowiązany rozpoznać podatek należny na zasadach „odwrotnego obciążenia”.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że ustalenie czy dana usługa podlega rozliczeniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdej sytuacji należy zbadać, czy spełnione są następujące warunki:

• usługodawcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
  

• usługobiorcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
  

• dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz
  

• usługa ta jest świadczona przez podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.
  
  
  

Dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia wszystkie wymienione powyżej warunki muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji niespełnienie chociażby jednego z tych warunków eliminuje zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

W analizowanym przypadku zarówno Wnioskodawca jak i Podwykonawca II, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto Podwykonawca II realizując na rzecz Wnioskodawcy Inwestycję Drogową świadczy usługi wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy. Jednocześnie z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zleca wykonanie usług Podwykonawcy II w celu wypełnienia zobowiązania wynikającego z umowy GRI. Przy tym, jak wskazano, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Inwestora (właściciela gruntu) obejmujące budowę budynku wraz z miejscami parkingowymi oraz infrastrukturą określane są symbolem PKWiU 41.00.40.0. Spółka zleca wykonanie części prac Podwykonawcy II jako główny wykonawca prac zleconych przez Inwestora (pełniąc funkcję „inwestora zastępczego”, działającego w imieniu i na rzecz Inwestora w charakterze jego przedstawiciela przy realizacji inwestycji). Zatem w analizowanym przypadku Wnioskodawca nabywa od Podwykonawcy II usługi wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, które następnie wykorzystane są przez Wnioskodawcę w celu realizacji na rzecz Inwestora świadczenia stanowiącego usługi wymienione w poz. 3 załącznika nr 14 do ustawy. Oznacza to, że w analizowanym przypadku Podwykonawca II świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Zatem spełnione są wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 17 ust. 1h ustawy.

W konsekwencji nabywane przez Wnioskodawcę od Podwykonawcy II usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy podlegają opodatkowaniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia. Zatem to Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT od nabywanych od Podwykonawcy II usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

W pytaniu nr 2 wątpliwości dotyczą kwestii czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowiącego równowartość podatku należnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto w świetle art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 tej ustawy. W treści tej regulacji ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Zatem z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy wynika, że w sytuacji, gdy zostały wystawione faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których na fakturze nie wykazuje się kwoty podatku, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tej fakturze w części dotyczącej tych czynności.

Jednocześnie w myśl art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Ponadto stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 3 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. a, b i d - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 106e ust. 4 pkt 1 ustawy faktura nie zawiera, w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8, jest nabywca towaru lub usługobiorca - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14.

Natomiast stosownie do 106b ust. 1 pkt 18 ustawy w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Zatem w sytuacji gdy na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy podatnikiem jest nabywca towarów lub usług, wówczas podatnik dokonujący dostaw lub świadczący usługę wystawia na rzecz tego nabywcy fakturę, która nie uwzględnia stawki i kwoty podatku oraz sumy sprzedaży netto, powinna być jednak opatrzona adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca usługi od Podwykonawcy II nabywa w celu świadczenia usług na rzecz Inwestora. Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia przesłanki uprawniające do odliczenia podatku VAT naliczonego określone w art. 86 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nabyte usługi pozostają w związku z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi. Zatem, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia od Podwykonawcy II wskazach usług.

Jednakże z uwagi, że względem nabywanych usług zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy podatnikiem jest usługobiorca (Wnioskodawca), faktury wystawione przez Podwykonawcę II powinny być wystawione z zachowaniem warunków procedury – odwrotne obciążenie, bez naliczonego podatku. Uprawnienie do odliczenia podatku z tytułu nabycia usług od Podwykonawcy II będzie Wnioskodawcy przysługiwało z wykazania przez Wnioskodawcę w deklaracji podatkowej rozliczenia podatku należnego z tytułu nabycia przedmiotowych usług. Należy bowiem wskazać, że w przypadku usług objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia, ich nabywca ma obowiązek rozliczyć podatek należny. Przy czym jak wynika z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy kwota podatku należnego stanowi kwotę podatku naliczonego. Zatem określony przez Wnioskodawcę, jako nabywcę usług objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia, podatek należny stanowi jednocześnie podatek naliczony, który podlega odliczeniu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.