Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.570.2018.2.IS
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2018 r. (data wpływu 2 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2019 r. (data wpływu 10 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem przez Spółkę świadczeń wynikających z przepisów bhp dla członków Zarządu zatrudnionych na podstawie kontraktu menedżerskiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem przez Spółkę świadczeń wynikających z przepisów bhp dla członków Zarządu zatrudnionych na podstawie kontraktu menedżerskiego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 19 grudnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.570.2018.1.IS, (doręczonym w dniu 3 stycznia 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 10 stycznia 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 9 stycznia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zatrudnia dwóch członków zarządu na podstawie kontraktu menedżerskiego, którego § 4 pkt 6 brzmi: „Zarządzającemu przysługują uprawnienia wynikające ze stosowania zasad bhp obowiązujących w Spółce, w tym w szczególności szkoleń bhp, badań lekarskich, zakupu okularów korekcyjnych. Zarządzającemu przysługuje również ekwiwalent na zakup oraz pranie odzieży roboczej określony w regulaminie pracy dla stanowiska Prezesa (Zastępcy Prezesa) Zarządu Spółki. Koszt tych uprawnień ponosi Spółka”.

Zgodnie z § 6 regulaminu, niektórzy pracownicy mogą używać odzież własną i obuwie robocze spełniające wymagania bhp oraz polskich norm otrzymując ekwiwalent pieniężny wg wykazu cen środków ochrony indywidualnej i odzieży roboczej. Z uwagi na specyfikę zakładu (konieczność kontroli kotłowni, składów węgla, placów budów) członkowie zarządu otrzymują ekwiwalent na ubrania robocze, trzewiki ocieplane kurtki ocieplane (raz na 5 lat) i półbuty (co 4 lata). W związku z tym przysługuje im też ekwiwalent za pranie odzieży w wysokości oszacowanego ryczałtowego kosztu miesięcznego 6 zł zmniejszanego proporcjonalnie za każdy dzień nieobecności w pracy. Menedżerowie odbywają też lekarskie badania profilaktyczne z częstotliwością określoną przez lekarza medycyny pracy i okresowe szkolenia bhp dla osób kierujących pracownikami. Zgodnie z zaleceniem okulisty wydanym na okresowych badaniach, zakład refunduje im zakup okularów korekcyjnych (wg ustaleń wewnętrznych do 220 zł nie częściej niż raz na 2 lata), podobnie jak innym pracownikom pracującym przy komputerze minimum 4 godziny dziennie.

W piśmie z dnia 8 stycznia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zakres obowiązków Zarządzającego określa umowa o świadczenie usług zarządzania z dnia 1 lipca 2017 r. (kopia w załączeniu). Obowiązek szkoleń bhp wprowadza art. 237³ § 2¹ Kodeksu Pracy, który brzmi: „Pracodawca jest obowiązany odbyć szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nim obowiązków. Szkolenie to powinno być okresowo powtarzane” oraz § 4 ust. 6 umowy o świadczenie usług zarządzania, w której wskazano, że Zarządzającemu przysługują uprawnienia wynikające ze stosowania zasad BHP obowiązujących w Spółce, w tym w szczególności szkoleń bhp, badań lekarskich.

Zapewnienie świadczeń wymienionych we wniosku wynika z następujących przepisów prawa:

• szkolenia BHP i przeprowadzanie okresowych badań lekarskich – art. 304 § 1 Kodeksu pracy w zw. z art. 207 § 2, 211 i 229 Kodeksu pracy – pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w tym zakładzie lub miejscu działalność gospodarczą na własny rachunek; pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki;
  

• okulary korekcyjne – § 8 ust. 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe – pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego; przez pracownika należy przy tym rozumieć każdą osobę zatrudnioną przez pracodawcę, w tym praktykanta i stażystę, użytkującą w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy;
  

• ekwiwalent na zakup i pranie odzieży – art. 237⁷ § 4, 237⁹ § 3 Kodeksu pracy w zw. z art. 304 § 1 Kodeksu pracy – pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika;
  

• zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, do których zalicza się również wypłata ekwiwalentu na zakup i pranie odzieży roboczej przysługuje również osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym opisanym powyżej, świadczenia związane z bhp dla członków zarządu zatrudnionym na podstawie kontraktu menedżerskiego, czyli:

1. szkolenia bhp,
2. ekwiwalenty za zakup i pranie odzieży,
3. okresowe badania lekarskie,
4. okulary korekcyjne do pracy przy komputerze

będą dla nich przychodem podlegającym opodatkowaniu, a co za tym idzie, czy spoczywać będzie na Wnioskodawcy jako na płatniku obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty świadczeń przysługujących na podstawie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, czyli

1. szkolenia bhp,
2. ekwiwalenty za zakup i pranie odzieży,
3. okresowe badania lekarskie,
4. okulary korekcyjne do pracy przy komputerze,

należy uznać za przychody zleceniobiorcy (także osoby zatrudnionej na kontrakcie menedżerskim) zwolnione z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Artykuł ten określa, że wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Ad 1)

Zgodnie z art. 237⁴ Kodeksu pracy – pracodawca zobowiązany jest zaznajomić pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych prac.

Ad 2)

Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w polskich normach, jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, lub ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Przepis ten nie dotyczy oczywiście stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi.

Zgodnie z art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Ad 3)

Przepisy art. 229 Kodeksu pracy stanowią, że wstępnym i okresowym badaniom lekarskim, podlegają osoby przyjmowane do pracy. Koszty takich badań ponosi pracodawca. Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że zawarta umowa o zarządzanie zawiera postanowienia o przeprowadzaniu przez członka Zarządu badań okresowych na koszt Spółki, dlatego również należałoby je uznać za świadczenia podlegające zwolnieniu od podatku dochodowego w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 4)

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe stanowi o obowiązku zapewnienia okularów korekcyjnych pracownikom, przez których należy rozumieć każdą osobę zatrudnioną przez pracodawcę, w tym praktykanta i stażystę, użytkującym w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy. Spółka oświadcza, że ww. wymóg czasu pracy w przypadku członków zarządu jest spełniony, tzn. pracują przy monitorach ekranowych ponad 4 godziny dziennie.

Ogólnie do wszystkich punktów dotyczących zwolnień Wnioskodawcy: należy mieć na uwadze, że ogólne normy prawne dotyczące bhp zawarte w przepisach Kodeksu pracy (art. 304 § 1 Kodeksu pracy) obowiązują bez względu na rodzaj łączącej z pracodawcę umowy (umowy o pracę, zlecenia, czy umowy o świadczenie usług).

W piśmie z dnia 8 stycznia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzowując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego wskazał, że Jego zdaniem wymienione wydatki są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. l pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż są to świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy i zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zgodnie z art. 211 Kodeksu pracy, przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. W szczególności pracownik jest obowiązany:

1. znać przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym;
2. wykonywać pracę w sposób zgodny z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosować się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych;
3. dbać o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy;
4. stosować środki ochrony zbiorowej, a także używać przydzielonych środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z ich przeznaczeniem;
5. poddawać się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosować się do wskazań lekarskich;
6. niezwłocznie zawiadomić przełożonego o zauważonym w zakładzie pracy wypadku albo zagrożeniu życia lub zdrowia ludzkiego oraz ostrzec współpracowników, a także inne osoby znajdujące się w rejonie zagrożenia, o grożącym im niebezpieczeństwie;
7. współdziałać z pracodawcą i przełożonymi w wypełnianiu obowiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

W myśl art. 304 § 1 Kodeksu pracy, obowiązki o których mowa w art. 211, w zakresie określonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę, ciążą również na osobach fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę, a także na osobach prowadzących na własny rachunek działalność gospodarczą, w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę.

Obowiązek zapewnienia Menedżerowi ww. świadczeń na koszt Spółki wynika z § 4 pkt 6 Umowy o świadczenie usług zarządzania, co należy uznać za realizację określonego w art. 304 § 1 Kodeksu pracy obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy dla osób świadczących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy. Zatem, w świetle cyt. powyżej przepisów stwierdzić należy, że na Spółce w stosunku do Menedżera ciąży obowiązek ponoszenia ww. świadczeń bhp.

Tym samym, otrzymanie przez Menedżera – w wyniku realizacji ustawowego obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy – świadczeń rzeczowych w postaci pokrycia kosztów:

1. szkoleń bhp,
2. ekwiwalentów za zakup i pranie odzieży,
3. okresowych badań lekarskich,
4. okularów korekcyjnych do pracy przy komputerze

–nie rodzi po stronie Menedżera przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapewnieniem przez Spółkę świadczeń wynikających z przepisów bhp dla członków Zarządu zatrudnionych na podstawie kontraktu menedżerskiego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy określa źródła przychodów, gdzie między innymi ustawodawca w pkt 2 wymienia działalność wykonywaną osobiście. Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został natomiast w art. 13 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 13 cyt. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się między innymi przychody:

• otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ustawy),
  

• uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7 (art. 13 pkt 9 ustawy).
  
  

Mając powyższe na uwadze, przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu), stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w art. 13 pkt 9 ustawy).

Kontrakt menedżerski jest typem umowy nienazwanej, opartej zgodnie z art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) na umowie zlecenie. Stanowi on, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przez zawarcie kontraktu menedżerskiego przyjmujący zlecenie zobowiązuje się za wynagrodzeniem do stałego wykonywania czynności zarządzania przedsiębiorstwem zleceniodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Natomiast konieczność ponoszenia wydatków na rzecz zleceniobiorcy, musi wynikać z prawidłowo zawartej umowy.

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu zawarta w art. 11, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania. Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei na podstawie art. 11 ust. 2a cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Za przychód należy uznać zatem każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne − to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu − przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przy czym, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zgodnie z art. 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917), pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Ponadto na podstawie art. 237⁴ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca zobowiązany jest zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac.

Stosownie do art. 304 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2, osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą.

W świetle ww. przepisu pracodawca jest zobowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy również osobom, z którymi łączy go inny stosunek prawny niż umowa o pracę, np. Kontrakt menedżerski. Jednocześnie przepis nie rozstrzyga, w jaki sposób zostanie ten obowiązek zrealizowany. Obowiązki pracodawcy związane z przepisami bhp wobec osób, które świadczą pracę na podstawie zawartych umów o charakterze cywilnoprawnym są zatem takie same, jak wobec osób, które pozostają z nim w stosunku pracy. Zatem obowiązek zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy nie ogranicza się jedynie do osób świadczących pracę na podstawie stosunku pracy, ale dotyczy również osób świadczących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, jeżeli praca ta jest wykonywana w zakładzie pracy lub w miejscu określonym przez pracodawcę. Z taką sytuacją będziemy mieć do czynienia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 229 § 1 Kodeksu pracy, wstępnym badaniom lekarskim podlegają:

1. osoby przyjmowane do pracy,
2. pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.
   
   

Stosownie do art. 229 § 2 tej ustawy, pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Stosownie do art. 229 § 6 ww. ustawy badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich (Dz. U. z 2016 r., poz. 2067), uszczegółowiają regulacje przewidziane w Kodeksie pracy.

Na podstawie art. 237⁷ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917), pracodawca ma obowiązek dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania Polskich Norm, jeżeli:

1. odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. występują określone wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Odzież i obuwie robocze powinny być więc dostarczone pracownikom wykonującym prace w warunkach narażających na zniszczenie lub nadmierne brudzenie własnej odzieży i obuwia.

Rodzaje odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z wyżej wymienionymi okolicznościami, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego, ustala pracodawca, po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami (art. 237⁸ Kodeksu pracy), w regulaminie pracy (art. 104¹ § 1 pkt 1 Kodeksu pracy).

Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. W takiej sytuacji pracownicy powinni otrzymywać ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej aktualne ceny odzieży i obuwia roboczego przewidzianych do stosowania na określonych stanowiskach.

W przypadku ustalenia w regulaminie pracy stosowania na danym stanowisku pracy odzieży i obuwia roboczego, pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na tym stanowisku (art. 237⁹ § 1 Kodeksu pracy).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje należy uznać, że decydujące znaczenie ma fakt występowania u pracodawcy warunków pracy uzasadniających dostarczanie pracownikowi odzieży i obuwia roboczego oraz postanowienia ustalonego przez pracodawcę regulaminu pracy.

W myśl art. 8 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. z 1998 r., Nr 148, poz. 973), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, o której mowa w ust. 1 wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego.

Obowiązek zapewnienia okularów przez pracodawcę powinien być realizowany w odniesieniu do pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy (§ 2 pkt 4 tego rozporządzenia).

Wynik badania okulistycznego wskazujący na konieczność stosowania lub wymiany okularów obliguje pracodawcę do zapewnienia pracownikom okularów korygujących wzrok, zgodnie z zaleceniami lekarza.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia dwóch członków zarządu na podstawie kontraktu menedżerskiego, którego § 4 pkt 6 brzmi: „Zarządzającemu przysługują uprawnienia wynikające ze stosowania zasad bhp obowiązujących w Spółce, w tym w szczególności szkoleń bhp, badań lekarskich, zakupu okularów korekcyjnych. Zarządzającemu przysługuje również ekwiwalent na zakup oraz pranie odzieży roboczej określony w regulaminie pracy dla stanowiska Prezesa (Zastępcy Prezesa) Zarządu Spółki. Koszt tych uprawnień ponosi Spółka”. Zgodnie z § 6 regulaminu, niektórzy pracownicy mogą używać odzież własną i obuwie robocze spełniające wymagania bhp oraz polskich norm otrzymując ekwiwalent pieniężny wg wykazu cen środków ochrony indywidualnej i odzieży roboczej. Z uwagi na specyfikę zakładu (konieczność kontroli kotłowni, składów węgla, placów budów) członkowie zarządu otrzymują ekwiwalent na ubrania robocze, trzewiki ocieplane kurtki ocieplane (raz na 5 lat) i półbuty (co 4 lata). W związku z tym przysługuje im też ekwiwalent za pranie odzieży w wysokości oszacowanego ryczałtowego kosztu miesięcznego 6 zł zmniejszanego proporcjonalnie za każdy dzień nieobecności w pracy. Menedżerowie odbywają też lekarskie badania profilaktyczne z częstotliwością określoną przez lekarza medycyny pracy i okresowe szkolenia bhp dla osób kierujących pracownikami. Zgodnie z zaleceniem okulisty wydanym na okresowych badaniach, zakład refunduje im zakup okularów korekcyjnych (wg ustaleń wewnętrznych do 220 zł nie częściej niż raz na 2 lata), podobnie jak innym pracownikom pracującym przy komputerze minimum 4 godziny dziennie. Wnioskodawca wskazał, że zakres obowiązków Zarządzającego określa umowa o świadczenie usług zarządzania z dnia 1 lipca 2017 r. Obowiązek szkoleń bhp wprowadza art. 237³ § 2¹ Kodeksu pracy, który brzmi: „Pracodawca jest obowiązany odbyć szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nim obowiązków. Szkolenie to powinno być okresowo powtarzane” oraz § 4 ust. 6 umowy o świadczenie usług zarządzania, w której wskazano, że Zarządzającemu przysługują uprawnienia wynikające ze stosowania zasad bhp obowiązujących w Spółce, w tym w szczególności szkoleń bhp, badań lekarskich.

Jak wskazano powyżej, stosownie do postanowienia art. 304 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca obowiązany jest zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy nie tylko osobom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę (pracownikom) ale także osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy np. umowa o charakterze cywilnoprawnym.

Mając zatem na względzie przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymane przez Zarządzającego, w wyniku realizacji ustawowego obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy – świadczenia rzeczowe w postaci pokrycia kosztów szkoleń z zakresu bhp, wstępnych i okresowych badań lekarskich, ekwiwalentów za zakup i pranie odzieży okularów korekcyjnych stanowią przychód Zarządzającego z działalności wykonywanej osobiście, jednakże podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika z powyższego tytułu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tutejszy Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku uzupełnienia wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14 na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.