Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.367.2018.2.APA
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 listopada 2018 r. (data wpływu 13 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z 17 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy opisane we wniosku umowy mogą być uznane za umowy leasingu (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy opisane we wniosku umowy mogą być uznane za umowy leasingu.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 8 stycznia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.367.2018.1.APA wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, co też nastąpiło 21 stycznia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka” lub „Finansujący”), która planuje świadczenie usług w zakresie leasingu operacyjnego, a co za tym idzie zawieranie umów leasingu operacyjnego na czas oznaczony z następującymi podmiotami:

1. osobami fizycznymi/prawnymi prowadzącymi działalność gospodarczą (dalej: „Przedsiębiorca” lub „Korzystający”),
2. osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (dalej: „Konsument” lub „Korzystający”).
   
   

Na podstawie umowy leasingu operacyjnego Finansujący będzie zobowiązywał się do zakupu określonego sprzętu – przedmiotu leasingu od Zbywcy i oddania go Korzystającemu do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na czas określony wskazany w umowie. W zamian Korzystający będzie płacił Finansującemu wynagrodzenie w postaci uzgodnionych rat leasingowych. Spółka planuje, iż przedmiotem leasingu operacyjnego będzie sprzęt (głównie AGD, RTV, komputery) oraz niektóre pojazdy o wartości do 10 000 zł netto.

Umowa leasingu zawierana będzie na czas oznaczony, w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej na czas nieprzekraczający 24 miesięcy (tj. czas krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji przedmiotu leasingu).

Po zakończeniu umowy Korzystający będzie miał prawo dokonania wykupu przedmiotu leasingu za określoną w umowie cenę wykupu. Do momentu ewentualnego wykupu przedmiotu leasingu przez Korzystającego, właścicielem sprzętu będzie Finansujący. Finansujący będzie podmiotem uprawnionym do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przedmiotów leasingu. W okresie obowiązywania umów leasingu operacyjnego będzie następowała spłata wartości początkowej przedmiotu leasingu.

Wnioskodawca w przyszłości planuje także zawieranie umów leasingu operacyjnego z Przedsiębiorcami/Konsumentami na przedmioty leasingu, których wartość początkowa będzie przekraczała kwotę 10 000 zł netto.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości m.in. w kwestii możliwości zastosowania art. 16d oraz art. 16f względem zakupionych przez Finansującego przedmiotów leasingu o wartości początkowej nieprzekraczającej 10 000 zł netto.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. zamierza zawierać umowy leasingu, o których mowa we wniosku po 1 stycznia 2019 r.
3. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, będzie odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca, jako Finansujący, aby spełnić warunki podatkowej umowy leasingu zgodnie z art. 17b ust. 1 jest zobowiązany do zakwalifikowania nabytych składników majątku będących przedmiotami leasingu, bez względu na ich wartość początkową, do środków trwałych, ujmowania ich w ewidencji środków trwałych oraz dokonywania amortyzacji podatkowej, w tym także jednorazowej amortyzacji względem nabytych przedmiotów leasingu o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł przewidzianej w art. 16f ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
2. Czy Wnioskodawca, jako Finansujący będzie spełniał warunki podatkowej umowy leasingu zgodnie z art. 17b ust. 1, jeżeli nabyte przedmioty leasingu o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł netto nie zostaną poddane odpisom amortyzacyjnym lecz na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka aby spełnić warunki podatkowej umowy leasingu zgodnie z art. 17b ust. 1 jest zobowiązana do zakwalifikowania nabytych składników majątku będących przedmiotami leasingu do środków trwałych (bez względu na ich wartość początkową, zważywszy jednak na przewidywany okres używania dłuższy niż rok zgodnie z art. 16a ust. 1), ujęcia środków trwałych w ewidencji środków trwałych oraz dokonywania amortyzacji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie dokonywania amortyzacji podatkowej, dopuszczalne jest także dokonywanie jednorazowej amortyzacji środka trwałego w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym zgodnie z art. 16f ust. 3. Wnioskodawca uważa, iż dokonywanie jednorazowej amortyzacji środków trwałych będących przedmiotami leasingu zgodnie z art. 16f ust. 3, pozwala na spełnienie warunków niezbędnych do uznania zawartej umowy za umowę leasingu zgodną z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 16a. 1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16f. 3. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Finansujący nie będzie spełniał warunków podatkowej umowy leasingu operacyjnego zgodnie z art. 17b ust. 1, jeżeli nabyte przedmioty leasingu o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł netto Finansujący zaliczy bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, z pominięciem ujęcia nabytych składników majątku w ewidencji środków trwałych oraz dokonania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych, które zostaną oddane do używania na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca uważa, iż aby spełniać warunki podatkowej umowy leasingu operacyjnego konieczne jest ujęcie nabytych składników majątku będących przedmiotami leasingu, w ewidencji środków trwałych oraz dokonania amortyzacji podatkowej, także tej przewidzianej w art. 16f ust. 3. Zdaniem Spółki jeżeli nabyte przedmioty leasingu o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł netto nie zostaną poddane odpisom amortyzacyjnym lecz na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania wówczas Spółka nie będzie spełniała warunków podatkowej umowy leasingu wynikającej z art. 17b ust. 1.

Art. 16d ust. 1 podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2. W pozostałym zakresie wniosku zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

I tak, w myśl art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z kolei art. 16d ust. 1 updop stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 updop).

W myśl art. 17a pkt 1 ww. ustawy ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższej definicji wynika, że nazwana umowa leasingu, uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) jest jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 ustawy – niezależnie od nazwy. Skutkiem tego będą określone w przepisach uprawnienia i zobowiązania stron umowy w zakresie wykazywania przychodów i kosztów dla potrzeb podatku dochodowego.

Oprócz tych ogólnych cech podatkowej umowy leasingu, ustawodawca wskazuje w przepisach warunki szczególne, które pozwalają na zaliczenie umowy leasingu do podatkowej umowy leasingu operacyjnego (art. 17b ustawy) lub podatkowej umowy leasingu finansowego (art. 17f ustawy).

Aby zawarta umowa mogła być uznana dla celów podatkowych za umowę leasingu operacyjnego muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Stosownie natomiast do art. 17b ust. 2 updop jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 17j ust. 1 ww. ustawy jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 i art. 17f ust. 1 pkt 2.

W myśl natomiast art. 17a pkt 2 tejże ustawy ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Zgodnie z art. 17a pkt 4 updop ilekroć w rozdziale jest mowa o normatywnym okresie amortyzacji – rozumie się przez to w odniesieniu do:

1. środków trwałych – okres, w którym odpisy amortyzacyjne, wynikające z zastosowania stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zrównują się z wartością początkową środków trwałych,
2. wartości niematerialnych i prawnych - okres ustalony w art. 16m.
   
   

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, że po upływie okresu, na jaki umowa ta została zawarta, Finansujący może przenieść na Korzystającego własność przedmiotu leasingu, z określonymi tego konsekwencjami dla przychodów i kosztów uzyskania przychodów stron umowy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako Finansujący planuje zawrzeć umowy leasingu operacyjnego na czas oznaczony z osobami fizycznymi/prawnymi prowadzącymi działalność gospodarczą oraz z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Na podstawie umowy leasingu operacyjnego Wnioskodawca będzie zobowiązywał się do zakupu określonego sprzętu oraz niektórych pojazdów o wartości do 10 000 zł netto – przedmiotu leasingu od Zbywcy i oddania go Korzystającemu. W zamian Korzystający będzie płacił Wnioskodawcy wynagrodzenie w postaci uzgodnionych rat leasingowych. Umowa leasingu zawierana będzie na czas oznaczony, w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej na czas nieprzekraczający 24 miesięcy (tj. czas krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji przedmiotu leasingu). Po zakończeniu umowy Korzystający będzie miał prawo dokonania wykupu przedmiotu leasingu za określoną w umowie cenę wykupu. Do momentu ewentualnego wykupu przedmiotu leasingu przez Korzystającego, właścicielem sprzętu będzie wnioskodawca, który będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przedmiotów leasingu. W okresie obowiązywania umów leasingu operacyjnego będzie następowała spłata wartości początkowej przedmiotu leasingu. Wnioskodawca w przyszłości planuje także zawieranie umów leasingu operacyjnego z Przedsiębiorcami/Konsumentami na przedmioty leasingu, których wartość początkowa będzie przekraczała kwotę 10 000 zł netto.

Na wstępie należy wskazać, że o tym, czy umowa może być zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu decydują jej cechy, które muszą być spełnione łącznie:

• przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy lub prawa stanowiące środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, a także grunty oraz prawo użytkowania wieczystego gruntów,
• świadczenie polega na tym, że jedna ze stron oddaje drugiej za wynagrodzeniem przedmiot umowy do używania albo używania i pobierania pożytków.
  
  

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów prawa środki trwałe, bez względu na to czy podlegają czy nie amortyzacji, wprowadza się do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wyjątek od powyższej reguły stanowią niskocenne składniki majątku (art. 16d ust. 1 updop), co do których podatnik podjął decyzję o zaliczeniu wydatków na ich nabycie bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei ujęcie w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Jeżeli wartość składników majątkowych nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), podatnik może:

• nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od takich składników majątku, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (art. 16d ust. 1 updop),
  
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych (art. 16f ust. 3 updop) po czym:
  
  • dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
  • dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m.
    
  
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że aby uznać umowę za umowę leasingu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem tej umowy muszą być składniki majątku podlegające amortyzacji (również jednorazowej).

Z opisu sprawy wynika, że warunki jakie musi spełniać umowa, żeby uznać ją za umowę, o których mowa w art. 17b ust. 1 updop są spełnione.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), ul. (....), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.