Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.728.2018.1.JN
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia przy stosowaniu procedury VAT marża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia przy stosowaniu procedury VAT marża.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży używanych samochodów osobowych. Jest podatnikiem podatku VAT, posiada także rejestrację dla potrzeb nabyć i dostaw wewnątrzwspólnotowych. Do dalszej odsprzedaży kupuje samochody używane spełniające definicję towaru używanego zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku VAT. Samochody te Wnioskodawca kupuje od osób fizycznych i instytucji na terenie Polski i Niemiec oraz na portalu internetowym (…) w drodze licytacji. Zawierając umowę kupna-sprzedaży na portalu aukcyjnym (…) wyraża on zgodę na stosowanie regulaminu portalu (załącznik 1) oraz warunki zakupu używanych samochodów (załącznik 2).

W dniu 3 września 2018 r. Wnioskodawca zakupił w drodze aukcji samochód marki (…), nr (…).

Firma A potwierdza zawarcie transakcji dwiema fakturami pro-forma:

1. faktura pro-forma nr (…) (załącznik 3) wystawiona dnia 3 września 2018 r. przez (…) X; (…), NIP DE(…) uwzględniająca:
   1. samochód marki (…), nr (…), zamówienie nr magazynowy firmy A: (…),
   2. obsługa dokumentacji do zamówienia nr magazynowy (…),
   3. obsługa pojazdu zgodnie z zamówieniem nr magazynowy (…),
   4. opłata aukcyjna zgodnie z zamówieniem nr magazynowy (…),
2. faktura pro-forma nr (…) (załącznik 4) wystawiona dnia 6 września 2018 r. przez (…) Y, (…), NIP DE(…) uwzględniająca transport pojazdu marki (…), nr (…), zamówienie nr magazynowy firmy A: (…).
   
   

Zapłatę za pojazd i związane z nim opłaty Wnioskodawca realizuje na rachunek bankowy, dwiema kwotami zgodnymi z podanymi w fakturach pro-forma i otrzymuje cztery faktury, tj.:

1. faktura potwierdzająca sprzedaż pojazdu marki (…), nr (…), zamówienie nr magazynowy (…), wystawiona dnia 5 września 2018 r. przez (…) X; (…), NIP DE(…) na kwotę 220 Euro opodatkowaną marżą zgodnie z paragrafem 25a UStG (załącznik 5),
2. faktura potwierdzająca obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu zgodnie z zamówieniem nr magazynowy (…), wystawiona dnia 5 września 2018 r. przez (…) Y, (…), NIP DE(…) na kwotę 84 Euro opodatkowaną jako usługa wewnątrzwspólnotowa zgodnie z paragrafami 13b ust. 1 UStG i.V.m. 3a ust. 2 UStG (załącznik 6),
3. faktura potwierdzająca opłatę aukcyjną zgodnie z zamówieniem nr magazynowy (…), wystawiona dnia 5 września 2018 r. przez (…) Z; (…), NIP DE(…) na kwotę 500 Euro opodatkowaną jako usługa wewnątrzwspólnotowa zgodnie z paragrafami 13b ust. 1 UStG i.V.m. 3a ust. 2 (załącznik 7),
4. faktura uwzględniająca transport pojazdu marki (…), nr (…), zamówienie nr magazynowy (…), wystawiona dnia 7 września 2018 r. przez (…) Y; (…), NIP DE(…) na kwotę 269 Euro opodatkowaną jako usługa wewnątrzwspólnotowa zgodnie z paragrafami 13b ust. 1 UStG i.V.m. 3a ust. 2 (załącznik 8).
   
   

Otrzymane faktury Wnioskodawca przetłumaczył przysięgle na język polski, a wartości podane w Euro przelicza on na Złote według kursu średniego NBP z dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury.

Fakturę za samochód Wnioskodawca wprowadza do KPiR, natomiast faktury za opłatę aukcyjną, przygotowanie dokumentów i pojazdu oraz za transport rozlicza w oparciu o unijną procedurę importu usług.

Sprzedając samochód Wnioskodawca wystawił fakturę VAT-marża ze stawką 23% od marży ustalonej w następujący sposób – od ceny brutto sprzedaży odjął tylko wartość samochodu wykazaną w fakturze – załącznik 2.

Marża ustalona w taki sposób nie uwzględnia faktycznie poniesionej wartości zakupu samochodu, tj. kosztu aukcji, obsługi dokumentów i pojazdu oraz kosztów transportu, które w myśl art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku VAT, należne są dostawcy zgodnie z umową kupna-sprzedaży. Powodem takiego postępowania był fakt, że oddziały firmy w ramach grupy Y, od której Wnioskodawca zakupił samochód identyfikują się różnymi numerami NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy postępowanie Wnioskodawcy jest nieprawidłowe w przypadku tak wyliczonej marży, ponieważ uwzględniona cena nabycia pojazdu znacząco rozmija się z wartością rynkową, a wyliczona marża jest sztucznie zawyżona? Czy faktury wystawione przez oddziały firmy Y Wnioskodawca nieprawidłowo uznał za wystawione przez różnych sprzedawców?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako podatnik VAT i osoba prowadząca działalność gospodarczą postępuje on nieprawidłowo ustalając marżę w przedstawiony powyżej sposób. Do kwoty nabycia pojazdu Wnioskodawca powinien doliczyć opłatę aukcyjną, opłatę za przygotowanie dokumentów i pojazdu oraz transport, ponieważ koszty te są bezpośrednio związane z zakupionym pojazdem zgodnie z art. 29a ust. 7 i art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Wnioskodawca jako klient zawiera umowę kupna-sprzedaży samochodu z jednym podmiotem, tj. z firmą Y. Od firmy Y Wnioskodawca uzyskał informację, że jest ona jedynym podmiotem z którym zawierana jest umowa kupna-sprzedaży, a podział faktur wynika z faktu, że każda z wymienionych czynności była wykonana przez inny oddział tej firmy.

Wszystkie faktury otrzymane na potwierdzenie zakupu samochodu opatrzone są tym samym numerem magazynowym (…) i związane są z konkretnym pojazdem, tj.(…), nr (…).

Wyliczenie marży z uwzględnieniem kosztów aukcji, przygotowania dokumentów i pojazdu oraz transportu obniża wysokość marży, tym samym obniża podstawę naliczania podatku VAT. Nie chodzi Wnioskodawcy tutaj jednak o wysokość podatku tylko o faktyczne ustalanie wartości marży, która jest podstawą przychodu z jego działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wynegocjował z kupującym cenę sprzedaży samochodu (…), nr (…), w wysokości 4800,00 zł, która odpowiada cenie rynkowej takiego modelu. Wyliczył on marżę w wysokości 3853 zł brutto i opłacił podatek VAT w kwocie 720 zł. Przy takim sposobie naliczenia marży, bez uwzględnienia pozostałych kosztów nabycia samochodu, Wnioskodawca nie uzyskał przychodu z działalności.

Wyliczając wysoką marżę, która nie uwzględnia faktycznie poniesionych kosztów zakupu towaru używanego Wnioskodawca zawyżył należny podatek VAT i naruszył przepisy ustawy o podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy – w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży – w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy – rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika – art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży.

Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy – przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Powyższe regulacje wskazują, że dla potrzeb zastosowania procedury marży, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Należy zauważyć, że formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca określając podstawę opodatkowania (marżę) powinien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą przez Wnioskodawcę pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, posiada także rejestrację dla potrzeb nabyć i dostaw wewnątrzwspólnotowych. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży używanych samochodów osobowych. Wnioskodawca do dalszej odsprzedaży kupuje samochody używane spełniające definicję towaru używanego zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, od osób fizycznych i instytucji na terenie Polski i Niemiec oraz na portalu internetowym (…) w drodze licytacji. Zawierając umowę kupna-sprzedaży na portalu aukcyjnym (…) Wnioskodawca wyraża zgodę na stosowanie regulaminu portalu oraz warunki zakupu używanych samochodów.

W dniu 3 września 2018 r. Wnioskodawca zakupił w drodze aukcji samochód marki (…). Firma A potwierdziła zawarcie transakcji dwiema fakturami pro-forma:

1. wystawioną dnia 3 września 2018 r. przez (…) X uwzględniającą samochód, obsługę dokumentacji, obsługę pojazdu oraz opłatę aukcyjną,
2. wystawioną dnia 6 września 2018 r. przez (…) Y uwzględniającą transport pojazdu.
   
   

Zapłatę za pojazd i związane z nim opłaty Wnioskodawca zrealizował na rachunek bankowy, dwiema kwotami zgodnymi z podanymi w fakturach pro-forma i otrzymał cztery faktury, tj.:

1. fakturę potwierdzającą sprzedaż pojazdu marki (…) wystawioną dnia 5 września 2018 r. przez (…) X na kwotę 220 Euro,
2. fakturę potwierdzającą obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu wystawioną dnia 5 września 2018 r. przez (…) Y na kwotę 84 Euro,
3. fakturę potwierdzającą opłatę aukcyjną wystawioną dnia 5 września 2018 r. przez (…) Z na kwotę 500 Euro,
4. fakturę uwzględniającą transport pojazdu marki (…) wystawioną dnia 7 września 2018 r. przez (…) Y na kwotę 269 Euro.

Fakturę za samochód Wnioskodawca wprowadza do KPiR, natomiast faktury za opłatę aukcyjną, przygotowanie dokumentów i pojazdu oraz za transport rozlicza w oparciu o unijną procedurę importu usług. Sprzedając samochód Wnioskodawca wystawił fakturę VAT-marża ze stawką 23% od marży ustalonej w następujący sposób – od ceny brutto sprzedaży odjął tylko wartość samochodu wykazaną w fakturze. Marża ustalona w taki sposób nie uwzględnia faktycznie poniesionej wartości zakupu samochodu, tj. kosztu aukcji, obsługi dokumentów i pojazdu oraz kosztów transportu, które należne są dostawcy zgodnie z umową kupna-sprzedaży. Powodem takiego postępowania był fakt, że oddziały firmy w ramach grupy Y, od której Wnioskodawca zakupił samochód identyfikują się różnymi numerami NIP.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Posiada on jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Powyższe stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Z powyższego wynika zatem, że zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

W związku z powyższym należy wskazać, że oddział nie może mieć innej nazwy niż jednostka macierzysta (nazwa może wskazywać tylko na oddział) oraz nie może mieć odrębnego numeru identyfikacji podatkowej.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym podmiot dokonujący dostawy samochodu, jak i podmioty świadczące usługi związane z jego nabyciem (tj. obsługę dokumentacji, obsługę pojazdu, opłatę aukcyjną oraz transport) są odrębnymi podatnikami VAT, co potwierdzają różne nazwy tych firm oraz nadane numery NIP.

W związku z powyższym opłata aukcyjna, opłata za obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu i transport samochodu nie stanowią składników wynagrodzenia, które sprzedawca samochodu otrzymuje od Wnioskodawcy jako nabywcy samochodu. Faktury dokumentujące ww. opłaty – jak już wyżej wskazano – wystawione są przez różne podmioty o różnych nazwach i numerach NIP, co oznacza że wykazane w nich kwoty należne są różnym podmiotom, a nie jedynie sprzedawcy samochodu.

To, że Wnioskodawca zawarł umowę kupna-sprzedaży z jednym podmiotem, należności za samochód, opłatę aukcyjną, obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu i transport samochodu wpłacił na to samo konto bankowe oraz to, że wszystkie wystawione faktury dotyczą zakupu tego samego pojazdu i opatrzone są tym samym numerem magazynowym, nie zmienia tego, że ostatecznie nabył różne czynności od różnych podmiotów, wobec których Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić te należności. Należności z tytułu opłaty aukcyjnej, za obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu i transport samochodu przysługują tym innym podmiotom, a nie pierwotnemu sprzedawcy samochodu, co potwierdzają faktury wystawione przez różne podmioty. W związku z powyższym nie mogą one zwiększać kwoty nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Powyższe oznacza natomiast, że Wnioskodawca faktury wystawione w przedmiotowej sprawie prawidłowo uznał za wystawione przez różnych sprzedawców (podatników).

Podsumowując należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania przy sprzedaży przez Wnioskodawcę towaru używanego (samochodu) jest różnica między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (kwotą należną sprzedawcy samochodu zapłaconą przez Wnioskodawcę), pomniejszona o kwotę podatku od towarów i usług. Przy czym przy określaniu kwoty nabycia winien uwzględnić on kwotę wynikającą z faktury za samochód, bez uwzględnienia kwot wynikających z faktur za opłatę aukcyjną, obsługę dokumentacji oraz obsługę pojazdu i transport samochodu, które są należne innym podmiotom, a nie sprzedawcy samochodu.

Pomimo więc, że Wnioskodawca postąpił prawidłowo ustalając marżę bez uwzględnienia kosztów aukcji, obsługi dokumentów, obsługi pojazdu oraz kosztów transportu samochodu, oceniając jego stanowisko należy wskazać, że jest ono nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę do wniosku. Zatem tutejszy organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.