Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.897.2018.1.AW
z 1 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług budowy bloków/sekcji statków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług budowy bloków/sekcji statków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, w tym również do transakcji wewnątrzwspólntowych. Z kontrahentem posiadającym siedzibę w Niemczech Wnioskodawca zawarł umowę ramową na budowę bloków/sekcji dla 6 statków. Nabywca posiada numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez właściwe państwo członkowskie (Niemcy). Bloki/sekcje dla statków wykonywane są przez Wnioskodawcę z materiałów dostarczonych przez kontrahenta z Niemiec, a mianowicie ze stali (stal konstrukcyjna zwykła oraz stal o podwyższonej wytrzymałości na rozciąganie, stal nierdzewna, jak również stal wysokogatunkowa). Zgodnie z postanowieniami umowy, kontrahent zobowiązany jest również do dostarczenia pomocniczych dokumentów i materiałów takich jak: rysunki, profile (szkice), wykazy części, normy konstrukcyjne, plany prób i kontroli, plany rurociągów, rurociągi prefabrykowane, fundamenty (moduły), blachy nakładki pod anody, poszycie z blach giętych itp. Zakres prac objętych umową, jakie ma wykonać Wnioskodawca z powierzonych materiałów dotyczy: prefabrykacji stali, wyposażenia bloków/sekcji (montaż rur), konserwacja (śrutowanie) oraz malowanie. Dostawa materiałów, z których Wnioskodawca będzie wykonywać bloki/sekcje, przebiegać będzie zgodnie z harmonogramem zawartym w umowie. Sposób rozliczenia między Wnioskodawcą a kontrahentem z Niemiec z powierzonych materiałów (stali), opisany jest w umowie i ma nastąpić zgodnie z wykazem ciężarów właściwych poszczególnych asortymentów materiałów. Materiały nadające się do użycia, np. blachy większe niż 2 m2 oraz profile o pełnej długości, zostaną zwrócone przez Wnioskodawcę kontrahentowi. Wnioskodawca prowadzi ewidencję pozabilanową-ilościową powierzonych materiałów, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy (przychód/rozchód). Wykonane bloki/sekcje będą przemieszczane z Polski do Niemiec. W trakcie budowy przez Wnioskodawcę poszczególnych bloków/sekcji, mogą wystąpić takie zdarzenia, które wiążą się z wykonaniem przez niego dodatkowych prac. Zakres prac dodatkowych musi być uzgodniony indywidualnie z kontrahentem (jego przedstawicielem) przed ich rozpoczęciem i potwierdzony pisemnie wraz z określonym wynagrodzeniem za ich wykonanie.

Warunki płatności, określone w załączniku do umowy sformułowane są następująco: Wnioskodawca otrzyma 20% kwoty ogółem umowy po jej podpisaniu, kolejne 20% wynagrodzenia po rozpoczęciu cięcia materiałów na każdy „statek”, kolejne 20% po 50%-owym postępie prac przy elementach konstrukcji stalowych na każdy „statek", kolejne 20% po próbie szczelności dla każdego statku (wszystkich bloków/sekcji), 20% po „dostawie" każdego „statku”, tj. wszystkich bloków/sekcji składających się na dany kadłub („statek”).

W dniu 10 października 2018 r., zgodnie z przytoczonymi powyżej warunkami płatności, kontrahent dokonał wpłaty 20% kwoty ogółem umowy na każdy „statek” oraz 20% wynagrodzenia po rozpoczęciu (obróbki) cięcia materiałów na pierwszy „statek”. Wpływ środków pieniężnych na konto Wnioskodawcy został udokumentowany fakturami zgodnie z art. 106e ustawy, z zastosowaniem procedury „odwrotnego obciążenia” (NP), gdyż zgodnie z art. 28b ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (Niemcy). Wnioskodawca rozpoznał obowiązek podatkowy w miesiącu październiku 2018 r. (data wpływu środków pieniężnych) i wykazał w deklaracji podatkowej VAT-7 i informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE za ten okres rozliczeniowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie zapisów art. 19a ust. 1 i 8 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca poprawnie rozpoznaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy: świadczy usługi na ruchomym majątku rzeczowym, polegające na przetworzeniu, dostosowaniu produktu, tj. blach, profili itd., po to, by nadać mu nową postać - bloki, sekcje dla statków, na wniosek zlecającego, który jest właścicielem rzeczy.

W myśl art. 8 ust 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższych przepisów wynika, że definicja „świadczenia usług” ma charakter komplementarny wobec definicji „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej - usługa na ruchomym majątku rzeczowym.

Pojęcie to nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, lecz można wskazać, że przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, ich przetwarzanie i uszlachetnianie. Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac.

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób rozpoznawania obowiązku podatkowego na gruncie zapisów art. 19a ust. 1 i 8 ustawy o podatku od towarów i usług powinien przedstawiać się następująco:

1. Wnioskodawca w dacie otrzymania 20% kwoty ogółem umowy, po jej podpisaniu, rozpoznał obowiązek podatkowy w tym zakresie, zgodnie z art. 19a ust. 8,
2. w dacie otrzymania kolejnych 20% wynagrodzenia, po rozpoczęciu cięcia materiałów na każdy „statek”, Wnioskodawca rozpozna obowiązek podatkowy w tym zakresie,
3. w dacie otrzymania kolejnych 20% wynagrodzenia, po 50%-owym postępie prac przy elementach konstrukcji stalowych na każdy „statek”, również rozpozna obowiązek podatkowy w tym zakresie,
4. w dacie otrzymania kolejnych 20%, po próbie szczelności dla każdego „statku” (wszystkich bloków/sekcji), rozpozna obowiązek podatkowy od tej części,
5. po dostawie każdego „statku”, tj. wszystkich bloków/sekcji składających się na dany „statek” (kadłub), Wnioskodawca wystawi fakturę końcową powiększoną o wynagrodzenie za ewentualne prace dodatkowe, jeżeli takie wystąpią na danym „statku”.

Faktura końcowa zostanie pomniejszona o wszystkie wystawione wcześniej faktury (zmniejszona), Wnioskodawca rozpozna obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. w dacie wykonania usługi na ruchomym majątku rzeczowym, czyli dostawy „statku” - bloków/sekcji składających się na dany kadłub, zgodnie z warunkami dostawy określonymi w umowie FOB, Stocznia (Incoterms 2010).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż – według art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przepisach o podatku od towarów i usług nie zawarto definicji „świadczenia złożonego (kompleksowego)”. Wynika natomiast ono z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W sprawie C-349/96 Trybunał uznał, że w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem Trybunału, pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W orzeczeniu w sprawie C-41/04 z dnia 27 października 2005 r. Trybunał zauważył, że „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Powyższe spostrzeżenia pozostają przy tym aktualne także wówczas, gdy wynagrodzenie za poszczególne czynności składające się na jedną usługę jest kalkulowane odrębnie. W tym zakresie wypowiedział się TSUE m.in. w sprawach C-41/04 i C-111/05. Z orzeczeń tych wynika jednoznacznie, że odrębna kalkulacja wynagrodzenia za poszczególne czynności składające się na kompleksową usługę, nie uzasadnia podziału takiej usługi na potrzeby opodatkowania.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie.

Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju ani charakteru prac, jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac.

Zauważyć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1154/11 stwierdził, że „Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów czy jako świadczenie usług, wskazał Trybunał w wyroku z dnia 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05, Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, który podał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia.”

Należy wskazać, że o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów bądź świadczenia usług, rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny (zdarzenie przyszłe). O przedmiocie świadczenia przesądzać będzie zakres oraz specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów oraz treść umów zawartych każdorazowo przez podatnika i jego kontrahenta. Jedynie analiza czynników takich jak m.in. przedmiot świadczenia, proporcja między udziałem materiałów własnych, a udziałem materiałów powierzonych przez kontrahenta, obowiązki stron, sposób wzajemnego rozliczenia, pozwoli określić, czy wykonywane czynności powinny być traktowane jako usługa na ruchomym majątku rzeczowym, czy też jako dostawa towarów.

Zgodnie z ogólną zasadą, wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie ust. 8 ww. artykułu, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Przepisy ustawy nie zawierają definicji zaliczki, zadatku, przedpłaty, raty. Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.:

• zaliczka oznacza część należności wpłacaną lub wypłacaną z góry na poczet tej należności;
• zadatek oznacza sumę pieniędzy wręczaną przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania;
• przedpłata oznacza część ceny towaru wypłacaną w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie;
• rata oznacza część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie.

W świetle powyższego, aby daną płatność móc uznać za przedpłatę, zaliczkę, zadatek lub ratę, musi ona zostać dokonana na poczet przyszłej konkretnej transakcji. Oznacza to, że w momencie wpłaty takiej płatności musi być znany towar czy usługa, na które zostanie ona przeznaczona. Przy czym, aby uznać wpłacaną kwotę za zaliczkę/przedpłatę na poczet przyszłych dostaw towarów lub świadczenia usług, istotne jest aby przyszłe świadczenie było jasno określone w sposób umożliwiający jego identyfikację, a strony świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki/przedpłaty, nie miały woli dokonywania jego zmian w przyszłości.

Jednocześnie należy nadmienić, że zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że strony mogą także swobodnie umówić się, w kwestiach dotyczących wynagrodzenia za realizację warunków umowy.

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
      
      
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Stosownie do art. 109 ust. 3a ustawy, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19a ust. 1-3 i 8.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że dla usług mających miejsce świadczenia poza terytorium kraju obowiązek podatkowy nie powstaje. Usługi świadczone poza terytorium kraju należy jednak ujmować w prowadzonej ewidencji w dacie, w której powstawałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te były świadczone w Polsce.

Mając na uwadze przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy w pierwszej kolejności należy nadmienić, że czynności w zakresie „budowy bloków/sekcji dla statków”, wykonywane na podstawie zawartej z kontrahentem niemieckim umowy ramowej, stanowią świadczenie złożone klasyfikowane dla celów podatku od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Miejscem świadczenia a zarazem opodatkowania tych usług, jest - zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejsce, w którym kontrahent będący podatnikiem posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Niemiec.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że uiszczenie przez kontrahenta niemieckiego na rzecz Wnioskodawcy w dniu 10 października 2018 r. części należności za świadczoną usługę skutkowało obowiązkiem wykazania tego faktu w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług, za okres rozliczeniowy, w którym otrzymano tę płatność. Podobnie w przypadku otrzymania kolejnych części wynagrodzenia (np. po rozpoczęciu cięcia materiałów, po 50% postępie prac, po próbie szczelności) Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania odpowiednich zapisów w ewidencji w dacie otrzymania zapłaconych kwot. Gdyby bowiem miejscem świadczenia tych usług było terytorium kraju, Wnioskodawca byłby zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że o ile strony umowy postanowiły, iż wykonanie przedmiotowej usługi nastąpi po „dostawie każdego statku” (dostarczenia bloków/sekcji składających się na dany kadłub), to należy ją ująć w ewidencji w momencie, kiedy w stosunku do tej usługi powstawałby obowiązek podatkowy, gdyby była ona świadczona w Polsce, a więc zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy z chwilą wykonania tej usługi.

Tym samym stanowisko zaprezentowane we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawcy, a nie kontrahenta.

Ponadto wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z ww. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Informuje się, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.