Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.749.2018.2.PR
z 6 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 7 stycznia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z zakupem ciągników siodłowych, dźwigu samojezdnego oraz naczepy do ciągnika siodłowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z zakupem ciągników siodłowych, dźwigu samojezdnego oraz naczepy do ciągnika siodłowego. Wniosek został uzupełniony dnia 7 stycznia 2019 r. o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nabył w Niemczech dwa ciągniki siodłowe, które sprowadził do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nimi usług (wykorzystanie do własnej działalności gospodarczej do przewozu towarów). Ciągniki siodłowe są używane, tj. nie są nowymi środkami transportu. Ciągniki zostały nabyte od podatnika podatku od wartości dodanej, zarejestrowanego do celów podatku w Niemczech oraz przemieszczone z Niemczech na terytorium kraju.

Ww. transakcja zakupu spełnia warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ustawy o VAT.

Będące przedmiotem wniosku dwa ciągniki siodłowe są pojazdem lądowym napędzanym silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych i przejechały więcej niż 6 000 kilometrów. Ciągniki siodłowe były używane przed zakupem więcej niż 6 miesięcy.

Ponadto Wnioskodawca rozważa nabycie dźwigu samojezdnego i naczepy do ciągników siodłowych, które również sprowadzi do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nimi usług (będzie wykorzystywać te pojazdy do celów działalności gospodarczej, tj. będą służyć do przewozu towarów). Nabywana naczepa, która ma być przedmiotem zakupu nie jest pojazdem napędzanym silnikiem elektrycznym. Dźwig samojezdny, który ma być przedmiotem zakupu jest pojazdem lądowym napędzanym silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych i przejechał więcej niż 6 000 kilometrów. Pojazdy te będą używane przed zakupem więcej niż 6 miesięcy. Zarówno dźwig samojezdny oraz naczepa będą nabywane od podatnika podatku od wartości dodanej, mającego siedzibę na terytorium innego niż Polska kraju UE. Pojazdy te zostaną przemieszczone z terytorium kraju UE na terytorium Polski.

Ww. transakcje będą spełniać warunki do uznania ich za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z dokonanym zakupem ciągników siodłowych Wnioskodawca powinien dokonać rozliczenia VAT na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT?
2. Czy w przypadku nabycia w przyszłości dźwigu samojezdnego i naczepy Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia VAT na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Ciągniki siodłowe, które zakupił są innymi niż nowe środkami transportu, w związku z tym przepisy art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT dotyczą sytuacji Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług i odprowadzenia go na konto Urzędu Skarbowego w terminie 14 dni.

Definicja ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy nowych środków transportu, ale Wnioskodawca uważa, że określenie środek transportu służący do przewozu osób i towarów tyczy się każdego środka transportu, a nie tylko nowego. W ustawie nie ma innej definicji środków transportu nienowych.

Ad. 2

Dźwig samojezdny, który Wnioskodawca zakupi w przyszłości jest innym niż nowy środek transportu, w związku z tym przepisy art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT dotyczą jego sytuacji.

Natomiast naczepa, którą Wnioskodawca zamierza zakupić nie spełnia definicji środków transportu z uwagi na to, że nie jest pojazdem silnikowym, zatem przepisy art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie będą miały w tym przypadku zastosowania. Zatem zakup naczepy będzie rozliczony na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy, przepis ust. 1 ww. artykułu stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a (tj. czynny podatnik podatku od towarów i usług lub podatnik podatku od wartości dodanej).

Ponadto art. 20 ust. 5 ww. ustawy stanowi, że w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9.

Z ust. 6 ww. artykułu wynika, że w przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Zatem obowiązek podatkowy w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, chyba że przed tym dniem unijny podatnik VAT, będący dostawcą nabywanych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystawił fakturę, bo wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia tej faktury.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca niewątpliwie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru. Jednakże wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zakwalifikowania przedmiotowego pojazdu do środków transportu, a co za tym idzie obowiązku zastosowania art. 103 ust. 4 ustawy przy rozliczeniu podatku VAT.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 cyt. ustawy w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Natomiast art. 103 ust. 4 stanowi, iż przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Powyższy przepis art. 103 ust. 4 ustawy skracający termin zapłaty podatku w stosunku do terminu wynikającego z zasad ogólnych, ma zastosowanie do wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych lub innych środków transportu. Na potrzeby podatku VAT nowe środki transportu zostały zdefiniowane w art. 2 pkt 10 ustawy o VAT.

Z postanowień art. 2 pkt 10 lit. a ustawy wynika, że nowym środkiem transportu są przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6 000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Zatem za nowe środki transportu mogą być uznane pojazdy lądowe, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Natomiast przez inne środki transportu, o których mowa w art. 103 ust. 4 należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za nowe środki transportu w postaci przebiegu lub okresu który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony zaistniały stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy uznać, iż zakupione wewnątrzwspólnotowo przez Wnioskodawcę ciągniki siodłowe są środkami transportu, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż przedmiotowe ciągniki siodłowe niewątpliwie służą do transportowania towarów oraz spełniają przesłankę w odniesieniu do pojemności skokowej silnika (pojemność skokowa większa niż 48 centymetrów sześciennych). Ponieważ przedmiotowe ciągniki siodłowe przejechały więcej niż 6 000 kilometrów oraz są użytkowane przez więcej niż 6 miesięcy, tym samym nie można ich uznać za nowe środki transportu, a za inne środki transportu. Zatem w tym przypadku Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług i odprowadzenia go na konto Urzędu Skarbowego w terminie 14 dni zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT.

Ponieważ dźwig samojezdny, który będzie przedmiotem zakupu również będzie środkiem transportu, a Wnioskodawca sprowadzi go do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nim usług, Wnioskodawca będzie więc obowiązany bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek Urzędu Skarbowego na podstawie art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT.

Natomiast naczepa, którą Wnioskodawca zamierza zakupić nie spełnia definicji środków transportu z uwagi na to, że nie jest pojazdem silnikowym, zatem przepisy art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie będą miały w tym przypadku zastosowania. Zatem zakup naczepy będzie rozliczony na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
   − z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy ‒ podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
• po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, opodatkowaniu podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nabył w Niemczech dwa ciągniki siodłowe, które sprowadził do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nimi usług (wykorzystanie do własnej działalności gospodarczej do przewozu towarów). Ciągniki zostały nabyte od podatnika podatku od wartości dodanej, zarejestrowanego do celów podatku w Niemczech oraz przemieszczone z Niemczech na terytorium kraju.

Ponadto Wnioskodawca rozważa nabycie dźwigu samojezdnego i naczepy do ciągników siodłowych, które również sprowadzi do kraju w celu zarejestrowania i świadczenia nimi usług (będzie wykorzystywać te pojazdy do celów działalności gospodarczej, tj. będą służyć do przewozu towarów). Zarówno dźwig samojezdny oraz naczepa będzie nabywana od podatnika podatku od wartości dodanej, mającego siedzibę na terytorium innego niż Polska kraju UE. Pojazdy te zostaną przemieszczone z terytorium kraju UE na terytorium Polski.

Jak wynika z opisu sprawy – i co potwierdził Wnioskodawca – ww. transakcje spełniają/będą spełniały warunki do uznania ich za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, w rozumieniu art. 9 ustawy. Oznacza to, że Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany do rozliczenia podatku należnego z ich tytułu.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju (art. 103 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 103 ust. 5 ustawy – w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu” jak i „innych środków transportu”.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Z opisu sprawy wynika, że nabyte dwa ciągniki siodłowe (stan faktyczny) oraz dźwig samojezdny (zdarzenie przyszłe) nie spełniają definicji nowych środków transportu.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.) brzmi: „W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej”.

I tak, w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – „środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu i zgodnie z tym przepisem – środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

1. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
2. przyczepy i naczepy;
3. wagony kolejowe;
4. statki;
5. statki powietrzne;
6. pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
7. ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
8. pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.
   
   

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011 – środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Wnioskodawca zakupił (w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia) dwa ciągniki siodłowe.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że ciągniki siodłowe – pojazdy lądowe napędzane silnikiem – spełniają definicję środków transportu, ponieważ są zaprojektowane i przeznaczone do przewozu towarów z miejsca na miejsce (faktycznie nadają się do wykorzystania w celu transportu).

Zatem, w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem ciągników siodłowych Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT (rozliczenia) na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Wnioskodawca planuje także zakupić (w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) dźwig samojezdny.

W związku z powyższym należy wyjaśnić, że dźwigi samojezdne nie są wprost wymienione w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Zdaniem tutejszego organu należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób i obiektów z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Należy zwrócić uwagę, że głównym zadaniem dźwigów samojezdnych jest właśnie transport lub przenoszenie przedmiotów. Z uwagi na powyższe powinny być postrzegane, jako pojazdy specjalnie stworzone do transportu przedmiotów. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a ponieważ dźwigi przeznaczone są do transportu przedmiotów, odpowiadają zatem definicji środków transportu określonej w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Dźwigi są zaprojektowane do przenoszenia przedmiotów i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić ten przedmiot na długim czy krótkim dystansie. Jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu przedmiotów.

Należy zatem stwierdzić, że dźwig samojezdny jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów.

Wobec powyższego, w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem dźwigu samojezdnego Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT (rozliczenia) na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Wnioskodawca planuje zakupić (w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) naczepy do ciągników siodłowych.

W związku z powyższym należy wskazać, że naczepy do ciągników siodłowych, które Wnioskodawca zamierza zakupić, nie spełniają definicji środków transportu z uwagi na to, że nie są pojazdami lądowymi napędzanymi silnikiem.

Zatem, w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem naczep do ciągników siodłowych Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT (rozliczenia) na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy, ponieważ przepisy te nie będą miały w tym przypadku zastosowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.