2019.02.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.896.2018.2.IK
z 8 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 grudnia 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.896.2018.1.IK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W. od dnia 1 stycznia 2017 roku podjęło rozliczenie podatku VAT wraz ze swoimi jednostkami budżetowymi

W.planuje sprzedaż nieruchomości położonej w B. przy ul. S., objętej księgą wieczystą. Na działce znajdują się budynki:

budynek główny o całkowitej powierzchni użytkowej 1.878,84 m².
budynek oficyn o całkowitej powierzchni użytkowej 609,62 m².

Ponadto na działce znajdują się budowle: ogrodzenie murowane oraz plac utwardzony betonem i asfaltem. Nieruchomość znajduje się na terenie, na którym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza zabudowę.

Przedmiotowa nieruchomość stała się własnością W. z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r., co zostało stwierdzone w deklaratoryjnej decyzji Wojewody z dnia 29 maja 2001 r. Przed przejściem jej własności na W., stanowiła mienie Skarbu Państwa będące we władaniu ZNSM.

ZNSM były jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej i prowadziły swoją działalność od marca 1952 r. jako wyodrębnione gospodarstwo pomocnicze przy W. K. pod nazwą „W.W. N.i K.S.M.”. Z dniem 01.04.1964 r. przekształcone zostały w zakład budżetowy pod nazwą ZNSM. Organem nadzorującym działalność zakładów był Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej (…), a następnie do grudnia 1998 r. Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu (…). Od 01.01.1999 r. aż do ich likwidacji, ZNSM były jednostką organizacyjną W. - zakładem budżetowym.

Działalnością statutową Zakładów było świadczenie kompleksowych usług technicznych w zakresie napraw, montażu oraz utrzymania w stałej gotowości eksploatacyjnej wyrobów techniki medycznej dla wszystkich jednostek organizacyjnych w ochronie zdrowia. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami o podatku VAT działalność była opodatkowana oraz częściowo zwolniona (zwolnienie dotyczyło usług wykonywanych na rzecz jednostek budżetowych).

Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 listopada 1998 r. w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego, wydanym na podstawie art. 147 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa, ZNSM zostały przekazane W. Rozporządzenie weszło w życie w dniu 1 stycznia 1999 r. W związku z tym od 01.01.1999 r do dnia 31.08 2010 r., czyli do dnia zakończenia ich likwidacji, ZNSM były jednostką organizacyjną W. - zakładem budżetowym. ZNSM były czynnym podatnikiem podatku VAT i posiadały własny NIP (nadany Decyzją).

Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, mienie Skarbu Państwa będące we władaniu instytucji i państwowych jednostek organizacyjnych przejmowanych z dniem 1 stycznia 1999 r. przez jednostki samorządu terytorialnego na podstawie przepisów ustawy kompetencyjnej oraz przepisów cytowanej ustawy, z tym dniem stało się z mocy prawa mieniem właściwych jednostek samorządu terytorialnego chyba, że przepis szczególny stanowił inaczej.

Prawo zarządu na czas nieoznaczony przedmiotowego gruntu (wówczas dwie oddzielne działki), na rzecz ZNSM, zostało stwierdzone w decyzji z dnia 16.06.1988 r. Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami. Jak wynika z treści orzeczenia przedmiotowa nieruchomość służyła ZNSM do celów wykonywania zadań statutowych. Jak wynika z uzasadnienia do decyzji ZNSM zarządzały nieruchomością od 1971 r., którą przekazał mu protokołem zdawczo- odbiorczym Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej, na podstawie uchwały ówczesnego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, w związku z likwidacją Szpitala Dziecięcego. Jak wynika z decyzji, zarządzanie gruntem państwowym jest odpłatne i była ustalana opłata roczna z tytułu zarządu gruntu. Wg wiedzy wnioskodawcy opłaty z tytułu prawa zarządu były prawdopodobnie wnoszone na konto Urzędu Wojewódzkiego.

Zgodnie z art. 199 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami zarząd nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz własność gminy, sprawowany w dniu wejścia w życie tej ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1998 r.) przez jednostki organizacyjne, przekształca się z tym dniem w trwały zarząd tych nieruchomości. Wnioskodawca nadmienia, że z tytułu trwałego zarządu jest wnoszona opłata.

Sejmik Województwa uchwałą z dnia 17 lutego 2010 r. uchwalił dokonanie likwidacji ZNSM. Dzień otwarcia likwidacji ustalono na 1 kwietnia 2010 r. a dzień zakończenia likwidacji na dzień 31 sierpnia 2010 r. Decyzją Zarządu Województwa z dnia 6 lipca 2010 r. orzeczono o wygaśnięciu sprawowanego przez ZNSM trwałego zarządu przedmiotową nieruchomością - zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami likwidacja jednostki organizacyjnej sprawującej trwały zarząd nieruchomości powoduje, z zastrzeżeniem ust. 2 tego artykułu, jego wygaśnięcie. Uchwałą z dnia 6 lipca 2010 r. Zarząd Województwa uchwalił przystąpienie do przejęcia od ZNSM przedmiotowej nieruchomości i przekazania jej do zarządzania Zarządowi Nieruchomości.

Nieruchomość została przejęta protokolarnie od ZNSM w likwidacji, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, w dniu 30 sierpnia 2010 r. oraz tego samego dnia przekazana do zarządzania Zarządowi Nieruchomości - jednostce budżetowej W., która zgodnie z swoim statutem realizuje zadania własne samorządu województwa w zakresie zarządzania nieruchomościami z wojewódzkiego zasobu nieruchomości (w dalszej części wniosku nazywanej zamiennie także „ŚZN”). ŚZN nie posiada osobowości prawnej, a od 01.01.2017 r. nie jest odrębnym od W. podatnikiem VAT.

Ww. czynność przekazania nieruchomości ŚZN była nieodpłatna i nieopodatkowana. Jako datę nabycia przez W. prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel należy w ocenie Wnioskodawcy przyjąć datę 30 sierpnia 2010 roku.

Ponieważ nieruchomość stała się w dniu 1 stycznia 1999 r. własnością W. z mocy prawa, jej nabycie było nieodpłatne. Województwu nie przysługiwało, więc prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości.

W okresie od przekazania nieruchomości do zarządzania ŚZN, budynki i budowle przeznaczone są do najmu i dzierżawy, stanowiących czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Tak, więc budynki/budowle, znajdujące się na nieruchomości, nie były wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Zbycie nieruchomości nastąpi nie wcześniej niż w 2019 r.

Budynki zlokalizowane na nieruchomości zostały w większości wybudowane w okresie przedwojennym. Wg posiadanej wiedzy budynek główny oraz część budynku oficyn zostały wybudowane na przełomie XIX i XX w., budynek główny został przebudowany w okresie międzywojennym. Część budynku oficyn została przypuszczalnie wybudowana w 1988 r. Wnioskodawca nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy część zabudowań nie została rozbudowana w okresie powojennym i w jakich latach.

Wnioskodawcy wiadomo ponadto, że nieruchomość stanowiła mienie poniemieckie i jej własność na rzecz Skarbu Państwa została wpisana w księdze wieczystej na podstawie art. 2 ust. 1 pkt a dekretu z dnia 08.03.1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich oraz art. 39 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 14 07.1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach.

Wnioskodawca oświadcza, że od 1 stycznia 1999 r., czyli od dnia, w którym nieruchomość stała się jego własnością, a była w trwałym zarządzie ZNSM nie ponosił wydatków na jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym o wartości wyższej niż 30% jej wartości początkowej. Również ŚZN, który zarządza nieruchomością od 30 sierpnia 2010 r. nie ponosił takich wydatków.

Takie nakłady nie były również nabywane od najemców lub dzierżawców, a ponadto takie nakłady nie są planowane.

1. W okresie, przed przekazaniem nieruchomości ŚZN zawierane były przez ZNSM umowy najmu lub dzierżawy, w wyniku których zostały po raz pierwszy wynajęte lub wydzierżawione kolejno powierzchnie:

od dnia 01.07.2007 r. - 16 m² (plus 5m² powierzchni dachu i inne elementy budynku)
od dnia 15.06.2010 r. - 73,30 m²,
od dnia 01.06.2009 r. - 10 m²,
od dnia 15.10.2009 r. - 20,5 m²,
od dnia 01.08.2009 r. - 73 m²,
od dnia 15.10.2004 r. - 12 m²,
od 28.02.2006 r.- 31 m²,
od dnia 01.02.2009 r. - 19,5 m²,
od dnia 01.03.2010 r. - 11 m².

tj. łącznie: 266,3 m² (plus 5 m² powierzchni dachu).

2. W okresie od przekazania nieruchomości do zarządzania ŚZN, zawierane były przez ŚZN umowy albo aneksy do wcześniejszych umów, w wyniku których zostały po raz pierwszy wynajęte przez ŚZN jako jednostkę budżetową W. części budynków, z których część była już wcześniej, a część nie była objęta umowami zawartymi przez ZNSM, dotyczące:

w dniu 28.09.2010 r. - 16 m² (plus 5m² powierzchni dachu i inne elementy budynku) - część budynku wynajmowana już wcześniej przez ZNSM,
w dniu 30.08.2010 r. - 232,70 m² z czego 73,30 m² było już wcześniej objęte umową zawartą przez ZNSM, a pozostałe 159,4 m² zostało wynajęte po raz pierwszy,
w dniu 30.09.2010 r. 10 m², które były już wcześniej objęte umową zawartą przez ZNSM (okres udostępniania pomieszczenia na podstawie umowy nie przekroczył 2 lat),
w dniu 20.09.2010 r. 73 m², które były już wcześniej objęte umową zawartą przez ZNSM, okres udostępniania pomieszczenia na podstawie umowy nie przekroczył 2 lat),
w dniu 20.09.1010 r. 61,50 m², które były już wcześniej objęte umową zawartą prze ZNSM okres udostępniania pomieszczenia na podstawie umowy nie przekroczył 2 lat).

Oznacza to, że łącznie w okresie zarządzania nieruchomością przez ŚZN umowami zostały objęte powierzchnie 393,2 m² (plus 5 m² powierzchni dachu), spośród których 159,4 m² nie było objętych wcześniejszymi umowami zawartymi przez ZNSM.

Obecnie, jeśli chodzi o same budynki, wynajęta jest powierzchnia 185,84 m² plus 12,90 m² powierzchni uż. poddasza, ok. 15m² dachu oraz inne elementy budynku z przeznaczeniem na stację bazową.

Pozostałe pomieszczenia, które nie były objęte umowami najmu i dzierżawy, w okresie od ich przejęcia od ZNSM, stanowiły pustostany i nie są wykorzystywane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności. W okresie kiedy nieruchomość znajdowała się we władaniu ZNSM, oprócz ww. umów najmu w budynkach była prowadzona działalność statutowa Zakładów, a pod koniec działalności część pomieszczeń stanowiły pustostany.

Na podstawie umowy z dnia 25.11.2015 r., obowiązującej od dnia 01.12.2015 r. ŚZN wydzierżawił niezabudowany fragment działki o powierzchni 701 m² z przeznaczeniem na wykonanie i korzystanie z placu parkingowego lub składowego. Zgodnie z zapisami umowy, wydzierżawiający nie jest zobowiązany zarówno w trakcie dzierżawy jak i po zakończeniu umowy do zwrotu poniesionych przez dzierżawcę nakładów. Nie jest przewidziane więc nabycie nakładów na ulepszenie nieruchomości. Od momentu zawarcia umowy do zbycia nieruchomości upłynął okres 2 lat.

Ponadto na podstawie umowy dzierżawy z dnia 25.11.2015 r., obowiązującej od dnia 01.12.2015 r., ŚZN wydzierżawił część działki o powierzchni 81 m² (9 miejsc parkingowych na placu wewnętrznym utwardzonym). Na mocy porozumienia, z dniem 31.03.2016 r., rozwiązano tę umowę za porozumieniem stron. Zgodnie z zapisami umowy, wydzierżawiający nie był zobowiązany zarówno w trakcie dzierżawy jak i po zakończeniu umowy do zwrotu poniesionych przez dzierżawcę nakładów. Od momentu zawarcia umowy do zbycia nieruchomości upłynął okres 2 lat.

Podatek od towarów i usług z tytułu umów dotyczących przedmiotowej nieruchomości odprowadzał w okresie od przejęcia nieruchomości do zarządzania ŚZN, zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, odrębny od Wnioskodawcy. Od dnia 1.01.2017 ŚZN nie jest odrębnym od W. podatnikiem VAT. W okresie działalności ZNSM to te zakłady odprowadzały podatek VAT od przychodów z tytułu umów najmu i dzierżawy przedmiotowej nieruchomości.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

ZNSM nie ponosiły wydatków na ulepszenie budynków i budowli o wartości równej lub wyższej niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wnioskodawca od 1.01.1999 r. czyli od dnia, w którym planowana do sprzedaży nieruchomość położona w B. przy ul. S. stała się jego własnością nie ponosił wydatków na jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym o wartości równej bądź wyższej niż 30% wartości początkowej, co wskazano we wniosku z dnia 16.11.2018 r. Takich wydatków nie ponosił też ŚZN, który przejął dnia 30.08.2010 r. nieruchomość do zarządzania.

AD.Ii.2.a) Pierwsze zajęcie (używanie) nastąpiło w 1971 r. bowiem od tego momentu nieruchomość była w zarządzie ZNSM.

AD.II.2.b) Z posiadanej przez Wnioskodawcę wiedzy wynika, iż budowla w postaci ogrodzenia nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Z uwagi na charakter budowli służyła, jako część składowa całej nieruchomości, działalności ZNSM. Z kolei w przypadku budynków i budowli w postaci placu utwardzonego, każdy z tych obiektów był przedmiotem umów obligacyjnych w części (części te przed ich oddaniem do używania na podstawie umów obligacyjnych były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez ZNSM działalności). Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie wskazać w jakiej części były przedmiotem umów najmu lub dzierżawy. Jest to spowodowane głównie faktem, iż odnośnie umów, które były zawarte przez zlikwidowane ZNSM, Wnioskodawca nie posiada kompletnej wiedzy w szczególności dot. przedmiotu tych umów oraz ich szczegółowej lokalizacji, przede wszystkim z uwagi na następujące okoliczności: w umowach zawieranych przez ZNSM często brak jest danych identyfikujących których pomieszczeń i budynków dotyczą, jak również w związku z dokonaną inwentaryzacją budowlaną budynków uległy zmianie powierzchnie pomieszczeń.

AD.II.2.c) Zdaniem wnioskodawcy cała nieruchomości była wykorzystywana od 1971 r. na potrzeby działalności ZNSM. Z uzasadnienia decyzji z dnia 16.06.1988r., którą ustanowiono prawo zarządu na czas nieoznaczony wynika, że ZNSM zarządzały nieruchomością od 1971r. i służyła ona ww. zakładom do wykonywania celów statutowych. Po nabyciu nieruchomości przez W. ZNSM kontynuowały swoją działalność na nieruchomości do dnia jej protokolarnego wydania W. (tj. 30.08.2010 r.) w związku z likwidacją jednostki (przy czym zgodnie z przepisami jednostka miała prawo m.in. do oddawania nieruchomości bądź ich części w najem, dzierżawę i w okresie objęcia poszczególnych części umowami, części te nie służyły bezpośrednio wykonywaniu działalności statutowej przez jednostkę). Od dnia przejęcia nieruchomości przez ŚZN za wyjątkiem części wynajętych i wydzierżawionych pozostałe powierzchnie są puste i niewykorzystywane na potrzeby W. i podległych W. jednostek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2):

Czy podstawą zwolnienia transakcji sprzedaży nieruchomości z podatku VAT będzie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy od podatku od towarów i usług dla powierzchni wynajętych natomiast dla pozostałych powierzchni niewynajętych podstawą zwolnienia transakcji sprzedaży nieruchomości z podatku VAT będzie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy od podatku od towarów i usług, czy też dla całej transakcji sprzedaży podstawą zwolnienia będzie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy od podatku od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W przedmiotowym przypadku przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość gruntowa składająca się z zabudowanej działki gruntu. W rzeczywistości dojdzie więc do dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych. Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Dla określenia podstawy zwolnienia transakcji sprzedaży przedmiotowej nieruchomości z podatku ocenić należy więc jaka będzie podstawa zwolnienia dostawy budynków i budowli.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem, gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zdaniem wnioskodawcy dla powierzchni wynajętych obydwa wyjątki nie są spełnione, dlatego możliwe jest skorzystanie z powyższego zwolnienia dla tych powierzchni. Stanowisko to wynika z faktu, że pomiędzy pierwszym zasiedleniem tj. oddaniem do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu a dostawą budynku (sprzedażą) upłynie okres dłuży niż dwa lata, a dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt l0a ustawy o podatku od towarów i usług, zwolniona jest z podatku dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zdaniem Wnioskodawcy dla powierzchni niewynajętych obydwa warunki są spełnione łącznie. Ponieważ Wnioskodawca stał się właścicielem przedmiotowej nieruchomości z mocy samego prawa tj. nieodpłatnie, w stosunku do znajdujących się na niej obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto ani sam Wnioskodawca (dokonujący dostawy) ani ŚZN nie ponosiły wydatków na ulepszenie budynków ani budowli, jak również nie nabywały takich nakładów.

W związku z powyższym dostawa będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i l0a w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo zdaniem wnioskodawcy oba wyjątki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług muszą być spełnione łącznie żeby do zwolnienia od podatku nie doszło co oznacza, że przy braku spełnienia chociaż jednego wyjątku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia od podatku. Według Wnioskodawcy dla powierzchni niewynajętych wyjątek o którym mowa w art. 43 ust. l pkt 10 litera b) nie jest spełniony, gdyż pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części planowaną na rok 2019 upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

A zatem dla całej transakcji sprzedaży podstawą zwolnienia będzie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Z powyższych unormowań wynika, że grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl powołanych wyżej przepisów grunt, budynek i budowla spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wynika zaś z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca, zamierza sprzedać nieruchomość składającą się z działki gruntu zabudowanej budynkiem głównym, budynkiem oficyn oraz ogrodzeniem murowanym i placem utwardzonym betonem i asfaltem. Nabycie tej nieruchomości przez Wnioskodawcę nastąpiło z mocy prawa, nieodpłatnie i Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tego tytułu. Przed przejściem nieruchomości na własność Wnioskodawcy, nieruchomość stanowiła mienie Skarbu Państwa będące we władaniu ZNSM. Pierwsze zajęcie (używanie) nastąpiło w 1971 r. – nieruchomość była w całości wykorzystywana na potrzeby działalności ZNSM. ZNSM, Wnioskodawca oraz ŚZN , który zarządzał nieruchomością nie ponosili wydatków na ulepszenia budynków i budowli o wartości równej lub wyższej niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Odnosząc się do kwestii zwolnienia z opodatkowania dostawy budynków i budowli stwierdzić należy, że dostawa będzie dostawą po pierwszym zasiedleniu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, od którego minął okres dłuższy niż 2 lata. Bowiem do pierwszego zajęcia budynków i budowli doszło niewątpliwie w momencie gdy w 1971 cała nieruchomość była wykorzystywana na potrzeby działalności ZNSM.

W związku z powyższym dostawa ww. nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin