2019.02.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.616.2018.2.MO
z 13 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.), uzupełnionym 29 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty poniesione na Wynagrodzenie Licencjodawcy z tytułu nabytej Licencji, podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia ich kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy o CIT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2018 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty poniesione na Wynagrodzenie Licencjodawcy z tytułu nabytej Licencji, podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia ich kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy o CIT. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 14 stycznia 2019 r., Znak: 0110-KDIB1-3.4010.616.2018.1.MO wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 29 stycznia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) należy do międzynarodowej grupy kapitałowej podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT, jednego z globalnych liderów w dziedzinie przemysłu pokryć podłogowych.

Przedmiotem działalności Spółki jest zarówno produkcja wyrobów tartacznych, podłóg drewnianych (PKD 16.10.Z) i wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych (PKD 22.23.Z) - paneli podłogowych, laminatów i wykładzin podłogowych - jak również sprzedaż hurtowa towarów (PKD np. 46.41.Z).

W ramach wskazywanej działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej, celem utrzymania jednolitych, wysokich standardów wytwarzanych i sprzedawanych produktów, Spółka korzysta z szeregu wartości niematerialnych i prawnych (wynalazków, licencji, systemów, wzorów, znaków towarowych itp.) nabywanych od pozostałych podmiotów z grupy.

Powoływane prawa do wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywane są w prowadzonej działalności Spółki i stanowią jej kluczowy element, niezbędny w procesie produkcji wyrobów oraz ich dystrybucji i niewątpliwie wpływający na możliwości produkcyjne oraz sprzedażowe Spółki, tj. wyrób i sprzedaż produktów o odpowiedniej jakości (składzie, wyglądzie, odporności, twardości, wielkości itp.).

Należy zaznaczyć, że specyfika branży produkcyjnej, charakteryzuje się silną konkurencją, niezwykłym tempem rozwoju i wykorzystywaniem sprawdzonych, jednolitych i rozpoznawalnych na danym rynku rozwiązań, w tym standardów produkcji.

Powyższa specyfika skutkuje uzasadnionym uznaniem Spółki, że wykorzystywanie w branży odniesień do symboli i oznaczeń wizualnych (w tym promocji znaków graficznych i słowno- graficznych kojarzonych z daną marką lub jakością), stanowi podstawowe i niezbędne ogniwo generujące jej zyski (dochód).

Jedną z kategorii powołanych powyżej wartości niematerialnych i prawnych jest licencja na wykorzystywanie znaków towarowych „X” (dalej: „znaki”) nabywanych na mocy umowy licencyjnej, zawartej z luksemburskim podmiotem grupy.

Na mocy powoływanej umowy, Licencjodawca udziela Spółce niewyłącznej, odpłatnej, nieprzenoszalnej licencji i prawa do używania znaków.

Znaki mogą być wykorzystywane w ramach produkowania, dystrybucji, sprzedaży i promocji towarów oraz mogą być umieszczane na odpowiednich produktach lub opakowaniach, w celu indywidualizacji towarów, w odniesieniu do których znaki te są zarejestrowane.

Prawo do korzystania ze znaków obejmuje, w szczególności stosowanie i umieszczanie znaków:

w odniesieniu do wyrobów, w tym etykiet, pakowania wyrobów, które są produkowane, oferowane do sprzedaży, są sprzedawane, prezentowane na targach i targach lub w inny sposób są wprowadzane do obiegu cywilnego na terytorium, są przechowywane lub przewożone w tym celu lub są importowane na terytorium;
w dokumentacji związanej z wprowadzeniem wyrobów do obrotu cywilnego;
w sprawie sprzętu handlowego;
w ofertach sprzedaży wyrobów, a także w ogłoszeniach, na tablicach reklamowych i w reklamie;
w Internecie.

Jednocześnie, Licencjodawca przez cały czas zachowuje prawo do okresowego określania formy, w jakiej Spółka korzysta z Licencji oraz zobowiązana jest do udzielenia wszelkiej pomocy i wyjaśnień niezbędnych do umożliwienia Spółce korzystania z Licencji.

Spółka nie jest uprawniona do udzielania sublicencji na korzystanie z Licencji osobom trzecim bez uprzedniej pisemnej zgody Licencjodawcy.

W związku z powyższym Spółka wykorzystuje znaki w produkcji, w jednej z fabryk Spółki, celem umieszczenia odpowiedniego oznaczenia na określonych wyrobach Spółki.

Z tytułu korzystania ze znaków Spółka zobowiązana jest do uiszczania na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjnej w wysokości 1,5% od sprzedaży wyrobów gotowych opatrzonych znakiem (dalej: „Wynagrodzenie”).

Co istotne, strategia biznesowa grupy realizowana również przez Spółkę polega na koncentracji innowacyjnych i kreatywnych rozwiązań, nawiązujących do silnej i rozpoznawalnej marki „X”. Polityka ta wiąże się ze stałą budową uznanej marki o określonej reputacji (jakości) wyrobów związanych z tą marką.

W konsekwencji zarówno Licencjodawca, jak i sama Spółka przyjmuje, że nabycie prawa do wykorzystywania znaków stanowi niezbędny element działalności produkcyjnej, a posługiwanie się oznaczeniami charakterystycznymi dla marki „X” niewątpliwie wpływa na wielkość przychodów.

Odzwierciedleniem powyższego założenia jest okoliczność, iż Wynagrodzenie zostało ściśle skorelowane z wielkością przychodów Spółki uzyskanych ze sprzedaży wyrobów opatrzonych znakami (jako procent od sprzedaży), skutkiem czego prawo do korzystania ze znaków determinuje wielkość sprzedaży produktów z jednej strony, a wielkość sprzedaży stanowi czynnik determinujący wysokość Wynagrodzenia należnego Licencjodawcy z drugiej strony. Innymi słowy, bez omawianych znaków Spółka nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z działalności produkcyjnej na danym poziomie lub w ogóle, a jednocześnie Licencjodawca nie uzyskiwałby jakiegokolwiek Wynagrodzenia.

Nabyte Licencje nie zostały wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a zatem Spółka nie dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych. Dla celów sprawozdawczości rachunkowej omawiane koszty stanowią koszty działalności operacyjnej Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 23 stycznia 2019 r. (data wpływu do tut. Organu 29 stycznia 2019 r.)) :

Czy koszty poniesione na Wynagrodzenie Licencjodawcy z tytułu nabytej Licencji, tj. należności za korzystanie lub prawo do korzystania ze znaków towarowych (znaków), podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczenia ich kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę koszty Wynagrodzenia Licencjodawcy z tytułu nabycia Licencji, tj. należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, bezsprzecznie mieszczą się w kategorii kosztów, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, sposób wyliczenia wartości Wynagrodzenia oraz ścisły związek nabywanych Licencji z produkcją i sprzedażą przez Spółkę, przesądza o uznaniu kosztu Wynagrodzenia za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem i sprzedażą wyrobów, a co za tym idzie uprawnia do zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Uzasadniając powyższe Wnioskodawca wskazuje co następuje.

Z dniem 1 stycznia 2018 r., na mocy art. 2 pkt 18 w zw. z art. 15 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. 2018 r., 2175, dalej: „Nowelizacja”), do ustawy o CIT został dodany nowy art. 15e.

Zgodnie z treścią art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W efekcie, w myśl art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przedmiotem opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości obejmują:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa własności przemysłowej (wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy, znak towarowy, topografia układu scalonego i oznaczenie geograficzne),
równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (tzw. „know-how”),

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu Nowelizacji, celem art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, jest ograniczenie wysokości zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów kwot związanych z wymienionymi w tym przepisie usługami i wartościami o charakterze niematerialnym.

Należy jednak wskazać, że zgodnie z wolą ustawodawcy analizowane ograniczenie nie ma zastosowania do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru (wyrobu) lub świadczeniem usługi.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o CIT nie definiuje sformułowania: „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”.

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe w przedmiotowym zakresie są wyjaśnienia Ministerstwa Finansów opublikowane 24 kwietnia 2018 r., dotyczące sposobu interpretowania art. 15e Ustawy CIT („Koszty uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw”).

Zgodnie z powołanymi wyjaśnieniami regulacja art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, nie dotyczy sposobu związania kosztu z przychodami, a zatem nie odnosi się do kosztów bezpośrednich, ale do bezpośredniego związku tych kosztów z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi.

Wyjaśnienie te wskazują wprost:

„Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi.

Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą.

Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze.

Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza (podobnie jak w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami) z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnych towarem lub usługą.”

Odnosząc powyższe rozważania do prezentowanego stanu faktycznego Wnioskodawca uznaje, że nabywane przez niego prawo do korzystania ze znaków, stale wykorzystywanych przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (produkcyjną), mieszczą się w kategorii praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7.

Konsekwentnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż koszt Wynagrodzenia Licencjodawcy, bezsprzecznie stanowi koszt podlegający ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, niemniej w ocenie Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnieniem powyższego jest fakt, iż wartość Wynagrodzenia z tytułu korzystania ze znaków została skorelowana (uzależniona) od wielkości sprzedaży produktów (jako określony procent od obrotów ze sprzedaży). Innymi słowy, im większa będzie sprzedaż wyrobów oznaczonych znakami, tym większa będzie wartość Wynagrodzenia.

Wynagrodzenie stanowi zatem koszt bezpośrednio związany z produkcją i sprzedażą określonych produktów, bez którego poniesienia Spółka nie miałaby praktycznej możliwości produkcji i sprzedaży produktów na określonym poziomie (w określonej ilości, jak również przy wykorzystaniu określonych i rozpoznawalnych marek), natomiast sam Licencjodawca nie otrzymywałby jakiegokolwiek Wynagrodzenia.

Powyższa analiza, zdaniem Wnioskodawcy, znajduje odzwierciedlenie wprost w przykładzie Ministerstwa Finansów zawartym ww. wyjaśnieniach z dnia 24 kwietnia 2018 r. Przykład ten jednoznacznie odnosi się do znaku towarowego i jasno wskazuje na okoliczności świadczące o istnieniu bezpośredniego związku danego kosztu (tutaj: Wynagrodzenia) z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi, tj.:

„Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów …”
„Wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi...”.

Obie ze wskazanych okoliczności, w ocenie Wnioskodawcy występują w prezentowanym stanie faktycznym, który stanowi realne odzwierciedlenie przykładowej sytuacji opisywanej przez Ministerstwo Finansów, a w konsekwencji okoliczności te uprawniają Spółkę do zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Powyższe potwierdzają również organy podatkowe, które przyznają, że o bezpośrednim związku danego kosztu (tutaj: Wynagrodzenia) z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi przesądza fakt, iż koszt ten jest brany pod uwagę przy ustalaniu ceny tego towaru lub usługi, jak również okoliczność wyliczenia płatności jako określonego procentu wartości sprzedaży tych towarów lub usług, (tutaj: produktów produkowanych przy wykorzystaniu znaków).

Powoływana okoliczność świadczy bowiem o istnieniu obiektywnego czynnika kształtującego cenę towarów lub usług, co potwierdzają następujące stanowiska organów podatkowych, wydane w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym do powoływanego w niniejszej sprawie (dot. znaków towarowych):

„Z tytułu otrzymanej Licencji Spółka wypłaca Licencjodawcom wynagrodzenie w postaci miesięcznych opłat licencyjnych. Wysokość miesięcznej opłaty licencyjnej, wyrażonej w postaci stawki procentowej, ustalana jest w oparciu o wartość sprzedaży netto Produktów zbytych podmiotom nienależącym do Grupy, pod którymkolwiek ze znaków towarowych objętych Umową. (...)

(...) W stosunku do nabywanych przez Spółkę licencji do korzystania z wymienionych we wniosku wartości niematerialnych i prawnych (znaki towarowe, know-how, patenty, nazwy domen i inne prawa własności intelektualnej) znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Jak wynika z treści wniosku przedmiotowy wydatek jest kosztem, który wpływa na finalną cenę produkowanych i dystrybuowanych przez Spółkę produktów. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby w praktyce Spółce prowadzenie działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej produktów na terytorium Polski. Powyższy koszt przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na produkcję i dystrybucję produktów przez Spółkę (jako jeden z wielu wydatków niezbędnych przy produkcji i dystrybucji produktów). Koszt ten jest zatem czynnikiem obiektywnie kształtującym cenę produkowanego i dystrybuowanego produktu.

Mając na uwadze powyższe oraz normę wynikająca z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, w ocenie organu podatkowego, wydatki dotyczące przedmiotowych licencji są bezpośrednio związane ze produkcją i dystrybucją produktów przez Spółkę, a zatem nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.” (tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w 18 września 2018 r. 0114-KDIP2-2.4010.337.2018.1.AM oraz 20 lipca 2018 r. 0114-KDIP2-3.4010.165.2018.1.PS).

„Na podstawie Licencji Znakowej Wnioskodawca jest uprawniony do dystrybucji Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi Podmiotu Powiązanego na wybranych rynkach zagranicznych. (...) Wynagrodzenie należne Podmiotowi Powiązanemu za Licencję Znakową zostało ustalone jako określony procent wartości sprzedaży netto sprzedanych Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi Podmiotu Powiązanego. (...)

(...) W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym bezpośredni związek kosztów Licencji Znakowej z nabyciem przez Wnioskodawcę Towarów przejawia się w ten sposób, że gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów Licencji Znakowej, nie mógłby korzystać ze Znaków Towarowych Podmiotu Powiązanego w odniesieniu do dystrybuowanych Towarów oraz w działaniach marketingowych z nimi związanych, a tym samym uzyskiwać przychodów z ich sprzedaży. Koszty omawianej Licencji Znakowej definiowane są wartością sprzedaży netto sprzedanych przez Wnioskodawcę Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi Podmiotu Powiązanego i stanowią element składowy ich ceny.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty Licencji Znakowej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, jest zatem prawidłowe.” (tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 2 lipca 2018 r. 0111-KDIB1-2.4010.186.2018.1.MM).

Podobnie:

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2018 r., 0114-KDIP2-3.4010.155.2018.1.MC;
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2018 r., 0111-KDIB1-1.4010.208.2018.1.BS;
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2018 r., 0111-KDIB1-1.4010.237.2018.1.NL;
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2018 r., 0114-KDIP2-3.4010.155.2018.1.MC;
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lipca 2018 r., 0114-KDIP2-3.4010.165.2018.1.PS;

Podsumowując powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty Wynagrodzenia, mieszczą się w kategorii kosztów, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Koszty te, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, mają jednak mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z produkcją i sprzedażą określonych produktów przez Wnioskodawcę (jako obiektywnie kształtujące cenę produkowanego wyrobu).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, koszty Wynagrodzenia nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT i będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin