2019.02.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.826.2018.1.AS
z 12 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 14 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z najmem samochodów osobowych i innych wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z najmem samochodów osobowych i innych wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w związku z prowadzoną działalnością zamierza w najbliższej przyszłości zawrzeć umowę najmu samochodów osobowych od spółki D. sp. z o.o., zwanej dalej Wynajmującym. Wynajmujący będzie pobierał opłatę za wynajem zgodnie z cenami rynkowymi.

Spółka mając na uwadze przepisy art. 86a ust. 12 ustawy o VAT, który stanowi, że „Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami” zgłosi używane do działalności samochody osobowe deklaracją VAT-26.

Spółka będzie wynajmować od Wynajmującego samochody osobowe w godzinach od 7:00 do 16:00 w celu użytkowania ich do prowadzonej działalności. Spółka będzie je użytkować wyłącznie w ramach prowadzonej działalności i nie zamierza oddawać samochodów pracownikom do użytku prywatnego. W celu należytego użytkowania wynajętych samochodów osobowych Spółka ustanowi regulamin użytkowania samochodów, który będzie wykluczał użytkowanie ich dla celów prywatnych czy też innych celów niezwiązanych działalnością gospodarczą Spółki. Regulamin będzie zawierać zapisy o wyłącznym użytkowaniu samochodów w ramach prowadzonej działalności. Każdy pracownik, któremu będzie powierzone korzystanie z pojazdu służbowego, odpowiedzialny jest za ujęcie w ewidencji oraz protokole wymaganych prawem danych. Samochody będą wydawane pracownikom pod kontrolą osób upoważnionych przez Spółkę. Pracownik będzie otrzymywał komplet kluczy oraz dokumenty samochodu. Pracownicy będą zobowiązani do sprawdzenia stanu samochodu, stanu licznika, kompletności dokumentów. W razie ewentualnych braków, na pracowniku spoczywa obowiązek poinformowania spółki o takiej sytuacji. Pracownik odbiera samochód z pełnym bakiem paliwa i z pełnym bakiem ma on zostać zwrócony po zakończeniu pracy. Samochód będzie zwracany na wyznaczony przez Wynajmującego teren zamknięty (parking) po skończonym stosunku najmu. Samochody osobowe będą wyposażone w urządzenie GPS, które będzie zbierać dane o położeniu samochodu i go monitorować. Pracownik każdorazowo ma obowiązek uzupełnić dane w ewidencji przebiegu pojazdu, w tym trasę którą przebył. Spółka ustanowi sankcję w przypadku niepokrycia się zapisów pracownika w ewidencji z trasą zapisaną przez urządzenia GPS.

Spółka w razie przypadków incydentalnego użycia przez pracownika samochodu do celów prywatnych wprowadzi regulację przewidującą prawo obciążenia pracownika fakturą VAT, która będzie stanowiła przychód spółki, a więc będzie związana z jego działalnością gospodarczą. W ocenie Spółki udostępnianie incydentalne samochodów i wystawienie do tego faktury jest cały czas działalnością gospodarczą, ponieważ faktura VAT wystawiona na rzecz pracownika generuje przychód dla spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do 100% odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z najem samochodów osobowych i innymi wydatkami związanymi z eksploatacją tych samochodów osobowych?

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z najem samochodów osobowych oraz wszelkich innych wydatków związanych z eksploatacją tychże samochodów w oparciu o art. 86a. ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT:

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania:
1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
  1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika

Spółka wskazała, że zamierza używać wynajętych samochodów osobowych wyłącznie w ramach prowadzonej działalności, co potwierdzi regulaminem oraz ewidencją przebiegu pojazdów (wiarygodnie uzasadnioną m. in. systemem monitorowania GPS) oraz zgłoszeniem do VAT-26 pojazdów do użytku związanego z działalnością gospodarczą, spełniając tym samym wymóg art. 86a. ust. 4 ustawy o VAT:

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Spółka wskazała, że obowiązujący w ramach prowadzonej przez nią działalności system są okolicznościami obiektywnie potwierdzającymi brak wykorzystania przez pracowników pojazdów użytkowanych na podstawie umów najmu do celów prywatnych, niezwiązanych z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą. Środki zastosowane przez Spółkę pozwolą obiektywnie stwierdzić, że stosowane będą środki zapobiegające wykorzystywaniu przez pracowników samochodów do celów prywatnych, a jedynie do prowadzonej działalności gospodarczej. Niemniej jednak, w razie wykrycia przypadków związanych z użytkiem samochodów do celu prywatnego, czy też prowadzenia ewidencji w sposób niezgodny z przepisami ustawy oraz wydanym w tym zakresie zarządzeniem Spółki, zostanie wystawiona na rzecz pracownika faktura VAT obciążającą pracownika poniesionymi przez nią kosztami.

W Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu o sygnaturze I SA/Po 580/16 czytamy, że Sąd w związku z zastosowaniem przez spółkę wszelkich środków by przeciwdziałać używaniu samochodów przez pracowników do użytku prywatnego, czyli ewidencji użytkowania pojazdów, konieczność wpisywania delegacji przez pracowników oraz monitorowanie przez system śledzący samochody, wydanie zarządzenia w którym określiła zasady i sposób ewidencjonowania pojazdów oraz sankcję za błędne jego przestrzeganie, Sąd przychyla się do stanowiska spółki, że nie jest to użycie samochodów w celach prywatnych pracowników. Czytamy w wyroku: „z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika natomiast, iż skarżąca na wypadek użycia przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych w zarządzeniu wewnętrznym określiła jego odpowiedzialność w razie używania pojazdów do celów prywatnych”, a zatem celów, do których wykorzystywane przez spółkę samochody nie zostały przeznaczone. Takiej sytuacji, zdaniem Sądu, nie można uznać, jak przyjął to organ, za "odpłatne udostępnianie pracownikowi spółki samochodu osobowego na jego prywatny użytek", nawet jeżeli za użycie samochodu służbowego przez pracownika w celach prywatnych wbrew zakazowi pracodawcy, pracodawca ten obciąży pracownika kosztami tego użycia, wystawiając fakturę VAT i ujmując ją w przychodach spółki”

W ocenie Spółki, zastosowane przez nią środki - system ewidencji przebiegu pojazdów oraz ich użytkowania, wewnętrzne zarządzenie, system GPS, pozwolą na kontrolę w zakresie prawidłowości wykorzystywania pojazdów użytkowanych w ramach umów najmu do celów związanych z działalnością gospodarczą. Zaś występowanie incydentalnych użyć przez pracownika jeśli zostanie obciążone fakturą VAT zgodnie z regulaminem, stanowić będzie przychód Spółki w ramach działalności gospodarczej. Dlatego też Spółka uważa, że nawet incydentalne użycie samochodów przez pracownika, które będzie obciążane fakturą, czyli będzie stanowić przychód, nie stanowi o użytkowaniu samochodów do celów mieszanych, lecz Spółka nadal zachowuje prawo do pełnego odliczenia VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy też podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zgodnie zatem z ww. regulacjami, podatnikowi przysługiwać będzie ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne (art. 86a ust. 4 ustawy ).

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy – do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy – warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka zamierza zawrzeć umowę najmu samochodów osobowych od Wynajmującego. Wynajmujący będzie pobierał opłatę za wynajem zgodnie z cenami rynkowymi. Spółka zgłosi używane samochody osobowe deklaracją VAT-26. Spółka będzie wynajmować samochody osobowe w godzinach od 7.00-16.00 w celu użytkowania ich do prowadzonej działalności. Spółka będzie je użytkować wyłącznie w ramach prowadzonej działalności i nie zamierza oddawać samochodów pracownikom do użytku prywatnego. W celu należytego użytkowania wynajętych samochodów osobowych Spółka ustanowi regulamin użytkowania samochodów, który będzie wykluczał użytkowanie ich dla celów prywatnych czy też innych celów niezwiązanych działalnością gospodarczą Spółki. Regulamin będzie zawierać zapisy o wyłącznym użytkowaniu samochodów w ramach prowadzonej działalności. Każdy pracownik, któremu będzie powierzone korzystanie z pojazdu służbowego, odpowiedzialny jest za ujęcie w ewidencji oraz protokole wymaganych prawem danych. Samochody będą wydawane pracownikom pod kontrolą osób upoważnionych przez Spółkę. Pracownik będzie otrzymywał komplet kluczy oraz dokumenty samochodu. Pracownicy będą zobowiązani do sprawdzenia stanu samochodu, stanu licznika, kompletności dokumentów. W razie ewentualnych braków, na pracowniku spoczywa obowiązek poinformowania spółki o takiej sytuacji. Pracownik odbiera samochód z pełnym bakiem paliwa i z pełnym bakiem ma on zostać zwrócony po zakończeniu pracy. Samochód będzie zwracany na wyznaczony przez Wynajmującego teren zamknięty (parking) po skończonym stosunku najmu. Samochody osobowe będą wyposażone w urządzenie GPS, które będzie zbierać dane o położeniu samochodu i go monitorować. Pracownik każdorazowo ma obowiązek uzupełnić dane w ewidencji przebiegu pojazdu, w tym trasę którą przebył. Spółka ustanowi sankcję w przypadku niepokrycia się zapisów pracownika w ewidencji z trasą zapisaną przez urządzenia GPS. W razie przypadków incydentalnego użycia przez pracownika samochodu do celów prywatnych wprowadzi regulację przewidującą prawo obciążenia pracownika fakturą VAT, która będzie stanowiła przychód spółki, a więc będzie związana z jego działalnością gospodarczą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z najmem samochodów osobowych i innymi wydatkami związanymi z eksploatacją tych samochodów.

Należy zaznaczyć, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z interpretacją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN przez pojęcie „wyłącznie” należy rozumieć „tylko” oraz „jedynie”. Przy definiowaniu słowa „wyłącznie” mogą być również pomocne synonimy tego słowa, wśród których wskazuje się: absolutnie; bezwzględnie; całkowicie; jedynie; tylko; zupełnie. Zatem możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi dotyczy tylko tych pojazdów, które przeznaczone są jedynie do wykonywania czynności służbowych, tym samym nie są wykorzystywane, choćby przejściowo, w inny sposób.

Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że opisana przez Wnioskodawcę procedura nie wyklucza użycia przedmiotowych samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wprowadzenie przez Wnioskodawcę regulaminu używania samochodów służbowych wyłącznie w celach służbowych, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownej procedury użytkowania tego pojazdu, która wykluczy jego potencjalne użycie do celów prywatnych.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, Wnioskodawca wskazał, że w razie przypadków użycia przez pracownika samochodu do celów prywatnych wprowadzi regulację przewidującą prawo obciążenia pracownika fakturą VAT. Z powyższego wynika, że Wnioskodawca sam zakłada ewentualne naruszenie zasad korzystania z samochodu służbowego i jego wykorzystywanie przez pracowników do celów prywatnych.

Przepisy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, na podstawie których przysługuje pełne prawo do odliczenia do wydatków związanych z samochodami osobowymi, wskazują na wykluczenie użycia ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Zatem gdy istnieje możliwość, nawet potencjalna, wykorzystywania samochodów przez pracowników do użytku osobistego, nie można uznać, że Wnioskodawca stworzył mechanizmy i wprowadził zasady eliminujące wykorzystywanie pojazdów do innych celów niż działalność gospodarcza. Użycie samochodów służbowych do celów osobistych pracowników, również wtedy gdy jest odpłatne i podlega opodatkowaniu, uznaje się za wykorzystywanie do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Obciążanie pracownika fakturą VAT nie zmieni faktu, że samochody te będą służyły do celów „mieszanych”, tj. do celów działalności gospodarczych i jednocześnie innych niemieszczących się w tej kategorii, co wyklucza pełne odliczenie podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Wobec tego wprowadzone przez Spółkę zasady (tj. regulamin, uzupełnianie danych w ewidencji przebiegu pojazdu oraz sankcje, w przypadku niepokrycia się zapisów pracownika w ewidencji z trasą zapisaną przez urządzenia GPS) nie wykluczają obiektywnie prywatnego użytku tego pojazdu, tym samym planowane przez Wnioskodawcę działania nie wykluczają użycia samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów innych niż działalność gospodarcza.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia WSA w Poznaniu sygn. akt I SA/Po 580/16 wskazać należy, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzeczeń wyroków sądów administracyjnych, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Zauważyć przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie jest nieprawomocne.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że stanowisko, zgodnie z którym używanie samochodów osobowych do celów służbowych do oraz do celów prywatnych (na podstawie odpłatnej umowy) stanowi wykorzystywanie tych pojazdów do celów zarówno związanych jak i niezwiązanych z działalnością gospodarczą, potwierdzają wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo wyrok NSA , z dnia 11 kwietnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1721/15, czy wyrok z dnia 10 maja 2017 r. sygn. I FSK 1556/15, w którym Sąd wskazał: „Działania te, w ocenie NSA, noszą znamiona nadużycia prawa, ponieważ polegają na próbie utożsamienia warunku wykluczającego pełne odliczenie, jakim jest użycie pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarcza, z warunkiem jego uzyskania, czyli wykorzystaniem pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej. Jest to działanie sprzeczne z celem, jakiemu służy regulacja zawarta w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z ust. 4 ustawy o VAT”.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w świetle przedstawionych okoliczności sprawy, Spółka nie ma prawa do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych najmem samochodów osobowych oraz innych wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów, ponieważ nie spełnia warunków, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z najmem oraz innych wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin