Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.651.2018.2.MZ
z 15 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2018 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 stycznia 2019 r.(data nadania 31 stycznia 2019 r., data wpływu 4 lutego 2019 r.) na wezwanie z dnia 17 stycznia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.651.2018.1.MZ (data nadania 18 stycznia 2019 r., data doręczenia 30 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Razem z H. Ż., U. M. i P. M. Wnioskodawca był współwłaścicielem (w następujących udziałach: Ł. M. w 1/3 części, H. Ż. w 1/3 części, U. M. w 1/6 części i P. M. w 1/6 części) nieruchomości gruntowej położonej w obrębie D. B., gminie R., składającej się między innymi z działki o numerze ewidencyjnym 113/2 o powierzchni 1,6531 ha, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w P., Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Swój udział we własności opisanej wyżej nieruchomości Wnioskodawca nabył na podstawie dziedziczenia po J. Ż., co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem o stwierdzenie nabycia spadku wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 5 października 1989 roku, sygnatura akt.

Na podstawie ostatecznej decyzji wydanej z upoważnienia Wójta Gminy R. w dniu 21 maja 2018 roku działka numer ewidencyjny 113/2 została podzielona na działki o numerach ewidencyjnych 113/3 o powierzchni 0,1016 ha, 113/5 o powierzchni 0,0541 ha, 113/6 o powierzchni 0,0951 ha, 113/7 o powierzchni 0,0951 ha, 113/8 o powierzchni 0,2187 ha, 113/9 o powierzchni 0,1261 ha, 113/10 o powierzchni 0,1108 ha, 113/11 o powierzchni 0,0489 ha, 113/12 o powierzchni 0,2007 ha, 113/13 o 0,2007 ha, 113/14 o powierzchni 0,2007 ha, 113/15 o powierzchni 0,2006 ha. Na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami działki o numerach 113/3, 113/5 oraz 113/11 wydzielone zostały pod drogi publiczne gminne i z mocy prawa przeszły na własność Gminy R.

Na podstawie umowy zniesienia współwłasności udokumentowanej aktem notarialnym przez A. J., notariusza w P. w dniu 30 listopada 2018 roku za Repertorium dokonano zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat opisanej wyżej nieruchomości w ten sposób, że: (i) niezabudowane działki o numerach ewidencyjnych 113/14 o powierzchni 0,2007 ha i 113/15 o powierzchni 0,2006 ha przeszły na wyłączną własność H. Ż., (ii) niezabudowane działki o numerach ewidencyjnych 113/12 o powierzchni 0,2007 ha i 113/13 o powierzchni 0,2007 ha przeszły na wyłączną własność Ł. M. (Wnioskodawcy), (iii) niezabudowane działki o numerach ewidencyjnych 113/9 o powierzchni 0,1261 ha i 113/10 o powierzchni 0,1108 ha przeszły na wyłączną własność U. M., (iv) niezabudowana działka numer ewidencyjny 113/8 o powierzchni 0,2187 ha przeszła na wyłączną własność P. M. i (v) niezabudowane działki o numerach ewidencyjnych 113/6 o powierzchni 0,0951 ha i 113/7 o powierzchni 0,0951 ha przeszły na H. Ż. w udziale wynoszącym 815333/1902000 części, Ł. M. (Wnioskodawcy) w udziale wynoszącym 814333/1902000 części, U. M. w udziale wynoszącym 45167/1902000 części i P. M. w udziale wynoszącym 227167/1902000 części.

Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym przez K. S. (rzeczoznawcę majątkowego, uprawnienia numer 3412) w dniu 12 listopada 2018 roku została oszacowana wartość rynkowa działek o numerach ewidencyjnych: 113/6 na kwotę 247.000,00 zł, 113/7 na kwotę 247.000,00 zł, 113/8 na kwotę 485.500,00 zł, 113/9 na kwotę 303.000,00 zł, 113/10 na kwotę 266.000,00 zł, 113/12 na kwotę 445.500,00 zł, 113/13 na kwotę 445.500,00 zł, 113/14 na kwotę 445.500,00 zł i 113/15 na kwotę 445.500,00 zł, to jest na łączną kwotę 3.330.500,00 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawcy udział we własności opisanej wyżej nieruchomości przed zniesieniem współwłasności był wart 1.110.166,66 zł, a wartość nieruchomości nabytych po zniesieniu współwłasności była warta 1.102.503,94 zł.

Pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.651.2018.1.MZ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania poprzez:

• dokonanie uzupełnienia przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, poprzez wskazanie daty śmierci spadkodawcy J. Ż., po którym Wnioskodawca nabył na podstawie dziedziczenia udział w nieruchomości,
  

• doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w zakresie dotyczącym sprzedaży przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości,
  

• sprecyzowanie pytania w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego adekwatnego do sprecyzowanego pytania przez Wnioskodawcę i przedstawionego zdarzenia przyszłego, tj. udzielenie odpowiedzi (własnej opinii) na zadane przez Wnioskodawcę pytanie, tak aby stanowisko odnosiło się do sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy i dotyczyło przepisów prawa podatkowego.
  
  
  

Wnioskodawca w terminie ustawowym przesłał uzupełnienie, w którym wskazał, że:

• J. Ż. (osoba, po której Wnioskodawca odziedziczył pierwotnie udział w nieruchomości) zmarł w dniu 20 kwietnia 1989 roku.
  

• W 2019 roku Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość nabytą w wyniku opisanego we wniosku zniesienia współwłasności. Zbycie nie nastąpi w wyniku działalności gospodarczej ani pozarolniczej działalności.
  

• Ponadto sprecyzowano pytanie i przedstawiono własne stanowisko w sprawie.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód z odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę nieruchomości powstałej w wyniku opisanego we wniosku zniesienia współwłasności będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 8) w/w ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód powstaje wówczas, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub prawa zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. W przedmiotowym stanie faktycznym nabycie udziału w nieruchomości nastąpiło w 1989 roku. Podział fizyczny nabytej działki i zniesienie współwłasności nie miał wpływu na powstanie obowiązku podatkowego. Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości po zniesieniu współwłasności nie podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, ponieważ własność trwa od 1989 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy wskazuje, że jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że pod pojęciem nabycia należy rozumieć wszelkie prawem przewidziane formy przeniesienia tytułu własności z jednego podmiotu na drugi. W szczególności będą to czynności cywilnoprawne: odpłatne np. umowa sprzedaży czy umowa zamiany, a także nieodpłatne, np. umowa darowizny czy dziedziczenie.

W związku z tym dla określenia skutków podatkowych tego typu transakcji istotne jest ustalenie daty, od jakiej należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył w spadku po zmarłym w 1989 r. J. Ż. udział wynoszący 1/3 część nieruchomości gruntowej. W dniu 30 listopada 2018 r. na podstawie aktu notarialnego dokonano zniesienia współwłasności nieruchomości. Wartość majątku uzyskanego w wyniku zniesienia współwłasności nie przekroczyła wartości udziału majątku nabytego pierwotnie w spadku. Wnioskodawca zamierza w 2019 roku sprzedać nieruchomość nabytą w wyniku zniesienia współwłasności.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości nabytych w formie spadku stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przy ustaleniu tej kwestii konieczne jest określenie dat nabycia udziałów w przedmiotowych nieruchomościach.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm. ) spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwila otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Stosownie zaś do treści art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Jednak zgodnie z art. 1036 ww. ustawy istnieje możliwość rozporządzenia przez spadkobierców prawem lub rzeczą należącą do spadku, mimo istnienia współwłasności, jeśli następuje to za zgodną wolą wszystkich spadkobierców.

W myśl art. 210 tej ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
  

• wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.
  
  
  

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności. Tym samym, data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności.

Jak wskazał we wniosku Wnioskodawca wskutek zniesienia współwłasności w 2018 r. wartość majątku uzyskanego w wyniku zniesienia współwłasności nie przekroczyła wartości majątku nabytego udziału w masie spadkowej, tj. wartość udziału w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności wynosiła 1.110.166,66 zł, natomiast wartość nieruchomości nabytych po zniesieniu współwłasności wynosiła 1.102.503,94 zł. Wobec tego, w przypadku Wnioskodawcy zniesienia współwłasności nie należy traktować jako nabycia, w rozumieniu przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji opisanej we wniosku nabycie udziału w nieruchomości nastąpiło w dniu 20 kwietnia 1989 roku, tj. z chwilą śmierci Pana J. Ż. (spadkodawcy).

W konsekwencji termin pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 wyżej powołanej ustawy, należy liczyć od końca 1989 r.

Zatem pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 dla udziału w nieruchomości nabytej w 1989 r. upłynął z dniem 31 grudnia 1994 r.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że sprzedaż w 2019 r. nieruchomości powstałej w wyniku zniesienia współwłasności nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostanie dokonana po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.