2019.02.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.799.2018.2.JC
z 13 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 3 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia maszyny do obróbki kamienia i wykazania w deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej VAT-UE – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia maszyny do obróbki kamienia i wykazania w deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej VAT-UE.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą jako czynny podatnik VAT (zarejestrowany dla transakcji wewnątrzwspólnotowych od 1 maja 2004 r.) obejmującą głównie cięcie, formatowanie i wykańczanie kamienia (PKD 23.70.Z) w zakładzie obróbki kamienia, sprzedaż hurtową i detaliczną wyrobów kamieniarskich. W 2016 roku w ramach rozwoju firmy została zamówiona specjalistyczna maszyna do obróbki kamienia od kontrahenta z Włoch. Producent od którego została zakupiona maszyna jest podatnikiem, nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Rzeczpospolitej Polskiej (zweryfikowany w systemie VIES - jako czynny podatnik VAT dla celów handlu wewnątrzwspólnotowego).

Zgodnie z warunkami umowy zapłata za zakup maszyny została dokonana w formie zaliczek, tj.:

pierwsza faktura o nr … z dnia 12 kwietnia 2017 r. o wartości 10% (55.600 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana dwoma wpłatami (w dniu 13 października 2016 r. kwotę 35.600 Euro i dnia 14 października 2016 r. kwotę 20.000 Euro),
druga faktura o nr …z dnia 5 października 2017 r. o wartości 10% (55.600 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana jedną wpłatą (dnia 11 kwietnia 2017 r.),
trzecia faktura nr … z dnia 5 października 2017 r. o wartości 80% (444.870 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana jedną wpłatą (dnia 6 października 2017 r.). Na fakturze wskazano kwotę główną pomniejszoną o dwie wcześniejsze wpłaty po 10%.

Maszyna została dostarczona z Włoch dnia 9 maja 2018 r. Proces instalacji i montażu maszyny (zgodnie z zapisami w umowie) odbył się pod kierownictwem inżynierów z Włoch tj. firmy …, ponieważ był to proces skomplikowany wymagający fachowej wiedzy i umiejętności. Po dostarczeniu maszyny do Polski oczekiwała ona tak jak została zapakowana i zabezpieczona do transportu (przez producenta) do dnia kiedy przyjechali inżynierowie z Włoch i przeprowadzili zdjęcie zabezpieczeń i opakowania z maszyny - jako jeden z warunków umowy. Rozruch i dopuszczenie maszyny zostało ostatecznie przeprowadzone w dniach 29-31 października 2018 r. co zostało udokumentowane protokołem odbioru maszyny. W dniu 31 października 2018 r. po podpisaniu protokołu odbioru Wnioskodawca mógł dysponować maszyną jako właściciel. Według wiedzy Wnioskodawcy kontrahent z Włoch nie jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie sprowadzające się do kwestii.

Czy prawidłowo został określony moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na dzień 15 czerwca 2018 r. i wykazany w deklaracji VAT-7 oraz VAT-UE za miesiąc czerwiec 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, treść art. 20 ust 5 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że fakturą skutkującą powstanie obowiązku podatkowego będzie faktura dokumentująca faktyczną wewnątrzwspólnotową dostawę towaru. Wystawienie faktury zaliczkowej, której nie towarzyszy dostawa towaru nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Obowiązek ten będzie rozpoznany z chwilą: a) wystawienia faktury końcowej dokumentującej dokonanie dostawy lub towaru b) 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Faktyczna dostawa towaru nastąpiła w maju 2018 r. W posiadaniu nabywcy są 3 faktury zaliczkowe. Sprzedawca nie wystawił faktury końcowej rozliczającej dostawę towaru. Obowiązek podatkowy od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zdaniem Wnioskodawcy powinien zostać określony na dzień 15 czerwca 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy podkreślić, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Ponadto należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
  - z zastrzeżeniem art. 10;
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje w przypadku, gdy dostawa towarów, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju stanowiłaby dostawę towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy określa zamknięty katalog sytuacji, w których przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, z terytorium innego państwa członkowskiego na terytorium Polski dokonywanego przez podatnika podatku od wartości dodanej nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy – przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz.

Należy podkreślić, że regulacja art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy dotyczy wyłącznie podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego przemieszczenia własnych towarów na terytorium kraju. Tym samym przepisy te nie odnoszą się do nabywcy tych towarów po ich montażu na terytorium kraju.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz – miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Ustawodawca uznał, że mogą zaistnieć sytuacje, w których poza dokonaniem dostawy towarów, dostawca zobowiązuje się również zainstalować/zamontować dostarczany towar, przy użyciu środków własnych, lub przy wykorzystaniu zasobów innego podmiotu. Ponadto, ustawodawca uznał, że w takich sytuacjach świadczeniem nadającym charakter wszystkim podjętym przez dostawcę czynnościom jest właśnie dostawa towarów.

Przepisy ustawy nie definiują ww. pojęć, które skutkują przesunięciem miejsca świadczenia do państwa, na terytorium którego wykonywany jest montaż lub instalacja towarów. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (wersja internetowa www.pwn.pl), „montaż” to składanie maszyn, aparatów, urządzeń itp. z gotowych części, zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych. Z kolei instalacja to montowanie gdzieś urządzeń technicznych. Należy zwrócić uwagę, że stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, do instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Zdaniem tutejszego organu, jako „proste czynności” należy rozumieć działania umożliwiające funkcjonowanie danego towaru i sprzętu, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie, np. korzystając z dołączonej instrukcji. Dlatego też biorąc powyższe pod uwagę za montaż lub instalację należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru/sprzętu. Przepisy ustawy nie definiują pojęć „montaż” oraz „instalacja”. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „montaż” to składanie maszyn, aparatów, urządzeń, itp. z gotowych części, zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych. Z kolei „instalacja” to montowanie gdzieś urządzeń technicznych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach rozwoju firmy w 2016 r. zamówił specjalistyczną maszynę do obróbki kamienia od kontrahenta z Włoch. Maszyna została dostarczona z Włoch dnia 9 maja 2018 r. Proces instalacji i montażu maszyny (zgodnie z zapisami w umowie) odbył się pod kierownictwem inżynierów z Włoch, ponieważ był to proces skomplikowany wymagający fachowej wiedzy i umiejętności. Po dostarczeniu maszyny do Polski oczekiwała ona tak jak została zapakowana i zabezpieczona do transportu (przez producenta) do dnia kiedy przyjechali inżynierowie z Włoch i przeprowadzili zdjęcie zabezpieczeń i opakowania z maszyny - jako jeden z warunków umowy. Rozruch i dopuszczenie maszyny zostało ostatecznie przeprowadzone w dniach 29-31 października 2018 r. co zostało udokumentowane protokołem odbioru maszyny.

Mając na względzie opis sprawy oraz przedstawione powyżej przepisy, należy stwierdzić, że czynności wykonane na rzecz Wnioskodawcy przez włoską firmę nie stanowiły dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy – lecz dostawę towaru z montażem, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowaną w miejscu dokonywania montażu tego towaru, czyli na terytorium Polski. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotem nabycia była dostawa maszyny wraz ze skomplikowanym montażem, wymagającym fachowej wiedzy i umiejętności.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrz-wspólnotowego nabycia towarów.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
nabywcą jest:
1. w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
2. w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane przepisy przewidują sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terytorium kraju. Wynika z nich, że dla uznania nabywcy za podatnika zagraniczny dostawca towarów, który posiada siedzibę działalności gospodarczej poza Polską i nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej).

Jak wskazał Wnioskodawca, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą jako czynny podatnik VAT (zarejestrowany dla transakcji wewnątrzwspólnotowych od 1 maja 2004 r.). Producent od którego została zakupiona maszyna jest podatnikiem, nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Rzeczpospolitej Polskiej (zweryfikowany w systemie VIES - jako czynny podatnik VAT dla celów handlu wewnątrzwspólnotowego). Według wiedzy Wnioskodawcy kontrahent z Włoch nie jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce.

Wobec powyższego zostały spełnione warunki dotyczące statusu podatkowego dostawcy i tym samym to Wnioskodawca był podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT od tej transakcji na terytorium Polski. W związku z tym na Wnioskodawcy ciążył obowiązek rozliczenia podatku należnego od nabytego towaru (maszyny), ponieważ do przedmiotowej transakcji miał zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W związku z powyższym Wnioskodawca w deklaracjach VAT-7 winny jest wykazać transakcję nabycia urządzenia wraz z jej montażem, dla której był podatnikiem na podstawie wskazanego art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w miesiącach powstania obowiązku podatkowego.

Przechodząc do kwestii ustalenia momentu obowiązku podatkowego, należy wskazać, że kwestię tą reguluje art. 19a ustawy. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ust. 1 tego artykułu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku dostawy towarów z montażem. Wobec tego, obowiązek podatkowy z tytułu opisanej dostawy towarów z montażem na rzecz nabywcy, jako podmiotu zobowiązanego do rozliczenia tej transakcji, powstaje z chwilą dokonania dostawy, tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Należy jednak zauważyć, że realizacja kontraktu, który ma charakter dostawy towaru z montażem, różni się od klasycznego wydania towaru, gdyż wiąże się ona, obok fizycznego przekazania towaru, z wykonaniem prac montażowych czy instalacyjnych. O dokonaniu dostawy towaru z montażem zawsze decyduje jej faktyczne wykonanie. Forma, sposób i rodzaj dokumentu potwierdzającego wykonanie robót powinny być określone w umowie łączącej strony. Należy przy tym pamiętać, że data podpisania protokołu końcowego nie powinna być, co do zasady, traktowana jako data wykonania dostawy. Protokół taki może potwierdzać fakt wykonania prac, ich zakres, zgodność zrealizowanych prac z umową czy akceptację wystawienia faktury, jednak nie przesądzać o przeniesieniu prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Przy czym w sytuacji, gdy dostawa jest poprzedzona zapłatą zaliczki, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania tej zaliczki w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Z opisu wniosku wynika, że zgodnie z warunkami umowy zapłata za zakup maszyny została dokonana w formie zaliczek, tj.:

4. pierwsza faktura o nr … z dnia 12 kwietnia 2017 r. o wartości 10% (55.600 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana dwoma wpłatami (w dniu 13 października 2016 r. kwotę 35.600 Euro i dnia 14 października 2016 r. kwotę 20.000 Euro),
5. druga faktura o nr … z dnia 5 października 2017 r. o wartości 10% (55.600 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana jedną wpłatą (dnia 11 kwietnia 2017 r.),
6. trzecia faktura nr … z dnia 5 października 2017 r. o wartości 80% (444.870 Euro) całkowitej wartości zamówionej maszyny została uregulowana jedną wpłatą (dnia 6 października 2017 r.). Na fakturze wskazano kwotę główną pomniejszoną o dwie wcześniejsze wpłaty po 10%.

Maszyna została dostarczona z Włoch dnia 9 maja 2018 r. Rozruch i dopuszczenie maszyny zostało ostatecznie przeprowadzone w dniach 29-31 października 2018 r. co zostało udokumentowane protokołem odbioru maszyny. W dniu 31 października 2018 r. po podpisaniu protokołu odbioru Wnioskodawca mógł dysponować maszyną jako właściciel.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że dla dokonanej dostawy z montażem dla Wnioskodawcy (będącego dla tej transakcji podatnikiem zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy) powstał obowiązek podatkowy, na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, tj. z chwilą przekazania zaliczek w odniesieniu do przekazanej kwoty, tym samym Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku należnego z tego tytułu w deklaracjach VAT-7 za okresy rozliczeniowe w których miało miejsce ich przekazanie (powstał obowiązek podatkowy). Zatem, dla zaliczki w kwocie 35.600 Euro w dniu 13 października 2016 r., dla zaliczki w kwocie 20.000 Euro w dniu 14 października 2016 r., dla zaliczki w kwocie 55.600 Euro w dniu 11 kwietnia 2017 r. i dla zaliczki w kwocie 444.870 Euro w dniu 6 października 2017 r. Zapłata (100% wartości) została bowiem uiszczona przed dokonaniem dostawy towaru z montażem.

Przepis art. 100 ust. 1 ustawy wskazuje, że podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

− zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Zatem, skoro w analizowanym przypadku nie wystąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru transakcja nabycia urządzenia przez Wnioskodawcę nie podlegała ujęciu w informacji podsumowującej VAT-UE.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin