Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.285.2018.1.WR
z 13 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2018 r. (data wpływu − 18 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego wynajętego od podmiotu z siedzibą w Niemczech− jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego wynajętego od podmiotu z siedzibą w Niemczech.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma […] z siedzibą […], zawarła umowę najmu samochodu osobowego na okres 3 lat (22.10.2015 - 23.10.2018) z podmiotem z siedzibą w Niemczech. Przedmiotem najmu długoterminowego był samochód osobowy o pojemności silnika powyżej 2000 cm3, zarejestrowany w Niemczech. Samochód ten był wykorzystywany na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz innych krajów należących do Unii Europejskiej. W momencie zawarcia umowy najmu długoterminowego samochodu osobowego z firmą z siedzibą na terenie Niemiec i w trakcie jej trwania Wnioskodawca nie przewidywał i nie składał wniosku o rejestrację przedmiotowego samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zawarciem najmu długoterminowego samochodu osobowego z firmą z siedzibą na terenie Niemiec Wnioskodawca miał obowiązek zapłaty podatku akcyzowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z obowiązującymi przepisami?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W oparciu o obowiązujące przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r o podatku akcyzowym, zgodnie z art. 100 oraz 101, uregulowano szczegółowe zasady w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodów osobowych niezarejestrowanych wcześniej na terytorium kraju. Wskazane przepisy ustawy regulują kwestie powstania obowiązku podatkowego w akcyzie.

W omawianym przypadku w związku z zawarciem umowy najmu długoterminowego przywóz samochodu osobowego z innego państwa członkowskiego nie zawsze musi wiązać się z przeniesieniem prawa do rozporządzenia samochodem jako właściciel lub też prawo to może zostać przeniesione w różnym momencie tj. przed jak i po przemieszczeniu pojazdu na terytorium kraju. W związku z tym, że na mocy art. 101 ust. 2 pkt 3 obowiązek podatkowy w akcyzie powstanie z dniem złożenia wniosku o rejestrację samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, jeżeli podmiot występujący z wnioskiem o rejestrację na terytorium kraju nabytego wewnątrzwspólnotowo samochodu nie jest właścicielem. Zatem gdy samochód objęty umową najmu zostanie przemieszczony do Polski, to dopóki nie zostanie zarejestrowany w Polsce, obowiązek podatkowy w akcyzie nie powstanie.

Właścicielem samochodu osobowego był podmiot mający siedzibę w Niemczech. Samochód w Niemczech również był zarejestrowany. Polskie przepisy dotyczące rejestracji pojazdu nie wymagają rejestracji pojazdów w Polsce w przypadku użytkowania samochodu osobowego będącego własnością podmiotu mającego siedzibę na terenie innego kraju należącego do Unii Europejskiej użytkowanego na podstawie umowy najmu długoterminowego. Taka sytuacja nie jest opisana w art. 101 ust. 2, w związku z powyższym w momencie zawierania umowy najmu z podmiotem mającym siedzibę na terenie Niemiec podatek akcyzowy nie został opłacony, ponieważ moim zdaniem przepisów prawa podatkowego nie można interpretować rozszerzająco, ponieważ tak brzmi fundamentalna zasada prawa podatkowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 roku, sygn. akt III ARN 50/92) jak również tzw. „Konstytucja Biznesu” która mówi: „niejasne przepisy będą rozstrzygane na korzyść przedsiębiorców” czy też „co nie jest zabronione prawem jest dozwolone”.

Pragnę również podkreślić, że podobny stan prawny był rozstrzygnięty w sposób zgodny z moim stanowiskiem, wskazanym powyżej, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. IBPP3/433-908/10 oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dot. wniosku z dnia 3 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego innego podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym(t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1114 ze zm., zwana dalej „ustawą o podatku akcyzowym”) ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku akcyzowym Ustawodawca wskazał, co należy rozumieć pod pojęciem nabycia wewnątrzwspólnotowego. Stosownie do tego przepisu nabycie wspólnotowe to przemieszczenie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju.

Przepisy szczególne dotyczące opodatkowania akcyzą samochodów osobowych zostały przez Ustawodawcę umieszczone w dziale V ustawy o podatku akcyzowym obejmującym art. 100 - art. 113 tej ustawy.

W myśl art. 100 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. import samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
3. pierwsza sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym:
1. wyprodukowanego na terytorium kraju,
   
2. od którego nie została zapłacona akcyza z tytułu czynności, o których mowa w pkt 1 albo 2.

W art. 100 ust. 4 ustawy podatku akcyzowym Ustawa określił, jak na potrzeby tej przepisów o podatku akcyzowym należy rozumieć pojęcie samochodu osobowego. W świetle tego przepisu samochody osobowe są to pojazdy samochodowe i pozostałe pojazdy mechaniczne objęte pozycją CN 8703 przeznaczone zasadniczo do przewozu osób, inne niż objęte pozycją 8702, włącznie z samochodami osobowo-towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi, z wyłączeniem pojazdów samochodowych i pozostałych pojazdów, które nie wymagają rejestracji zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 100 ust. 6 ustawy o podatku akcyzowym do opodatkowania akcyzą samochodów osobowych stosuje się odpowiednio art. 10 ust. 12 i 13, art. 14 ust. 1-4, 6, 8, 10 i 11, art. 16, art. 18 ust. 1, 2 i 2a, art. 19, art. 21 ust. 5 i art. 27-29a oraz przepisy wydane na podstawie art. 20.

Art. 101 ustawy o podatku akcyzowym dotyczy momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym od samochodów osobowym. Ust. 2 i 2a tego artykułu dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego.

Stosownie do wymienionego wyżej art. 101 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym powstaje z dniem:

1. przemieszczenia samochodu osobowego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło przed przemieszczeniem samochodu na terytorium kraju;
2. nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło po przemieszczeniu samochodu osobowego na terytorium kraju;
3. złożenia wniosku o rejestrację samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym - jeżeli podmiot występujący z wnioskiem o rejestrację na terytorium kraju nabytego wewnątrzwspólnotowo samochodu osobowego nie jest jego właścicielem.
   
   

Natomiast, w oparciu o art. 101 ust. 2a ustawy o podatku akcyzowym obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a, nie powstaje, jeżeli ten samochód osobowy został dostarczony wewnątrzwspólnotowo lub wyeksportowany w terminie 30 dni od dnia nabycia wewnątrzwspólnotowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a. Fakt dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu jest potwierdzany przez dokumenty, o których mowa w art. 107 ust. 3.

Jeżeli nie można określić dnia, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 100 ust. 1 lub ust. 2, za datę jego powstania uznaje się dzień, w którym uprawniony organ podatkowy stwierdził dokonanie czynności podlegającej opodatkowaniu (art. 101 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym).

Z kolei art. 102 ustawy o podatku akcyzowym wskazuje kto jest podatnikiem podatku akcyzowego od samochodów osobowych. Stosownie do 102 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 lub 2.

W opisie sprawy wskazano, że Wnioskodawca zawarł umowę najmu samochodu na okres 3 lat (od 22 października 2015 r. do 23 października 2018 r.) z podmiotem mającym siedzibę na terenie Niemiec. Przedmiotem wyżej wymienionej umowy najmu był samochód osobowy o pojemności silnika powyżej 2000 cm3, zarejestrowany w Niemczech. Wyżej wskazany samochód był wykorzystywany na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz innych krajów należących do Unii Europejskiej.

W momencie zawarcia umowy najmu długoterminowego samochodu osobowego z podmiotem mającym siedzibę na terytorium Niemiec, a także w trakcie trwania tej umowy Wnioskodawca nie przewidywał i nie składał Wniosku o rejestrację samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest obowiązek zapłaty podatku akcyzowego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w związku z zawarciem wyżej wymienionej umowy najmu samochodu osobowego z podmiotem mającym siedzibę na terytorium Niemiec.

Odnosząc się do pytania zadanego przez Wnioskodawcę wskazać należy, że, cytowany wyżej, art. 101 ust. 2 reguluje kwestie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z nabyciem wewnątrzwspólnotowym samochodu osobowego. Moment powstania tego obowiązku, zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy, związany jest z nabyciem prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel.

Zauważyć należy, że pojęcie „nabycia prawe rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel” nie jest tożsame z „nabyciem prawa własności samochodu osobowego”.

W tym względzie w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, że zakres podmiotowy pojęcia „nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel” jest zdecydowanie szerszy i obejmuje także podmiot, który nie będąc prawnym właścicielem samochodu osobowego jest jego posiadaczem i który na podstawie konkretnej czynności z jego udziałem uzyskał możliwość faktycznego dysponowania pojazdem w sposób i w zakresie przysługującym właścicielowi, nawet jeżeli równocześnie skutkiem tej czynności nie jest przeniesienie prawa własności (wyrok NSA z dnia 21 września 2012 r. sygn. akt I GSK 40/12, wyrok NSA z dnia 3 września 2014 r. sygn. akt I GSK 199/13, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając na uwadze opis sprawy, należy zatem stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca w chwili zawarcia umowy najmu nabył prawo rozporządzania samochodem jak właściciel, gdyż na podstawie zawartej umowy najmu uzyskał możliwość faktycznego dysponowania pojazdem w sposób i w zakresie przysługującym właścicielowi, pomimo, że zawarta umowa najmu nie skutkowała przeniesieniem prawa własności tego pojazdu.

Tak więc w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca był najemcą samochodu osobowego przemieszczonego na terytorium kraju (tj. nabywanego wewnątrzwspólnotowo), przy czym nabycie przez niego prawa do rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło wraz z zawarciem umowy najmu z podmiotem niemieckim, tj. przed przemieszczeniem samochodu do Polski.

W tym miejscu wskazać należy, że samo zawarcie umowy najmu samochodu, na terenie Niemiec, nie spowodowało powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym. Obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym powstał dopiero z dokonaniem przemieszczenia samochodu wskazanego we wniosku z terytorium Niemiec na terytorium Polski, tj. na podstawie art. 101 ust. pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym.

Zgodnie z cytowanym już wyżej art. 102 ust. 1 ustawy, podatnikiem podatku akcyzowego jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 lub 2 ustawy.

Reasumując w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku obowiązek podatkowy powstał z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego (przemieszczenia z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju) samochodu osobowego, zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy. W momencie przemieszczenia wskazanego samochodu osobowego na terytorium kraju, tj. dokonania czynności podlegającej opodatkowaniu względem, której powstał obowiązek podatkowy, Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku akcyzowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca odniósł się do tzw. „Konstytucji Biznesu”. Wskazać należy, że „Konstytucja Biznesu” nie stanowi jednego aktu prawnego lub aktu o innym charakterze. Termin należy, bowiem odnosić do pakietu ustaw w skład którego wchodzą:

• ustawa z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646 ze zm., dalej jako „prawo przedsiębiorców”),
• ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o Rzeczniku Małych i Średnich Przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 648),
• ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (Dz. U. z 2018 r. poz. 647 ze zm.),
• ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 649 ze zm.),
• ustawa z dnia 6 marca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 650).
  
  

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca nie wskazał jednak, którą ustawę wchodzącą w skład „Konstytucji Biznesu”, ani który przepis miał na myśli. Niemniej, na podstawie przedstawionej przez Wnioskodawcę argumentacji Organ wywiódł wniosek, że intencją Wnioskodawcy było odwołanie się do przepisów art. 8 oraz art. 11 ust. 1 prawa przedsiębiorców.

Podkreślić należy, że argumenty powołane w niniejszej interpretacji nie są w żaden sposób sprzeczne z art. 8 prawo przedsiębiorców zgodnie z którym przedsiębiorca może podejmować wszelkie działania, z wyjątkiem tych, których zakazują przepisy prawa. Przedsiębiorca może być obowiązany do określonego zachowania tylko na podstawie przepisów prawa. Podniesione przez Organ argumenty nie pozostają również w sprzeczności z art. 11 ust. 1, zgodnie z którym jeżeli przedmiotem postępowania przed organem jest nałożenie na przedsiębiorcę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść przedsiębiorcy, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ.

Jest to w ocenie Organu spójne z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem że podatnik nie może oczekiwać innych przywilejów aniżeli te, jakie można ustalić na podstawie norm prawnych (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 10 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1002/10, wyrok WSA w Gdańsku z 5 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 975/16, wyrok NSA z 8 września 2016 r., sygn. akt II FSK 2012/14, wyrok WSA w Gliwicach z 26 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 146/16).

Ze wskazanych wyżej przepisów bowiem jasno wynika na jakich warunkach opodatkowane jest wewnątrzwspólnotowe nabycie samochodu osobowego wynajętego od podmiotu z siedzibą w Niemczech, w tym również moment powstania obowiązku podatkowego. Natomiast wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy brak rejestracji samochodu na terenie Polski nie przesądza o braku przeniesienia praw do rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel. Tym samym opodatkowanie akcyzą przemieszczenia do Polski samochodu osobowego wynajętego od podmiotu z siedzibą Niemczech jasno wynika z przepisów prawa.

Z kolei w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnych indywidualnych sprawach, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Równocześnie przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania zainteresowanego tj. powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym w związku z zawarciem długoterminowej umowy najmu samochodu osobowego z podmiotem mającym siedzibę na terytorium Niemiec.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.