INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2011 r. (data wpływu 28 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości opodatkowania kosztów mediów, którymi obciążany jest współużytkownik wieczysty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości opodatkowania kosztów mediów, którymi obciążany jest współużytkownik wieczysty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym gruntu oraz właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego nr 2, stanowiącego odrębną nieruchomość. Współużytkownikiem wieczystym tego samego gruntu oraz właścicielem posadowionego na nim innego zewnętrznego lokalu użytkowego nr 1 jest inny podmiot gospodarczy, działający jako Spółka z o.o. Przyłącza urządzenia dostarczających media do Wnioskodawcy i współużytkownika znajdują się w lokalu nr 2 należącym do Wnioskodawcy (należy nadmienić, że przed wydzieleniem lokali użytkowych Wnioskodawca był jedynym użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynku na nim posadowionego). Obecnie eksploatacja części wspólnej, a w tym sieci i instalacji elektrycznych „węzła cieplnego, sieci i instalacji centralnego ogrzewania, sieci wodno-kanalizacyjnej, a także hali produkcyjnej i portierni odbywa się na podstawie umowy eksploatacyjnej. Współużytkownicy uzgodnili w niej, że każdy z nich w odpowiedniej części będzie partycypował w kosztach utrzymania nieruchomości wspólnej. Na podstawie umowy eksploatacyjnej współużytkownik uzyskał możliwość korzystania z mediów dostarczanych przez Wnioskodawcę, który posiada odpowiednie przyłącza i zawarł odpowiednie umowy z dostawcami mediów i jest obciążany fakturami VAT. Po otrzymaniu faktury od dostawców mediów, Wnioskodawca wystawia współużytkownikowi za zużyte przez niego media faktury VAT (refaktury) w oparciu o faktury dostawców obciążające Wnioskodawcę i rozliczenie następuje według następujących zasad ustalonych ww. umowie eksploatacyjnej, tj.:

• energia elektryczna zgodnie ze zużyciem wg wskazań licznikowych, a moc elektryczna wg mocy zamówionej,
• energia cieplna proporcjonalnie do powierzchni grzewczej, a moc cieplna wg mocy zainstalowanej,
• woda i ścieki według wskazań licznikowych poboru wody.
  
  

Do powyższych faktur (refaktur) nie jest doliczana marża ani żadne narzuty. Wnioskodawca stosuje taką samą stawkę VAT jak dostawcy mediów w fakturach go obciążających.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku obciążania przez Wnioskodawcę współużytkownika wieczystego gruntu będącego właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego, kosztami dostarczania wody i odprowadzania ścieków, na podstawie umowy eksploatacyjnej zawartej pomiędzy Wnioskodawcą posiadającym przyłącza tych mediów, a współużytkownikiem wieczystym określającą zasady korzystania z części wspólnych nieruchomości, właściwą stawką VAT będzie stawka 8%, stosowana przez poddostawców tych mediów, czy stawka podstawowa...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku obciążania przez niego drugiego współużytkownika wieczystego gruntu będącego właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego kosztami dostarczania – zużycia wody i odprowadzania ścieków na podstawie umowy eksploatacyjnej określającej zasady korzystania z części wspólnych nieruchomości zawartej pomiędzy Wnioskodawcą posiadającym przyłącza tych mediów a współużytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego właściwą stawką VAT będzie stawka 8% stosowana przez dostawców tych mediów.

Łącząca Wnioskodawcę i współużytkownika wieczystego gruntu oraz właściciela posadowionego na nim lokalu użytkowego umowa eksploatacyjna reguluje zasady korzystania z części wspólnych nieruchomości, w tym także podłączeń – przyłączy mediów. Stanowi ona jedyną podstawę prawną zasad rozliczeń, a w konsekwencji objęcia czynności podatkiem od towarów i usług. Przyłącza mediów znajdują się w lokalu użytkowym stanowiącym własność Wnioskodawcy, który na zasadach pośrednictwa dostarcza media współużytkownikowi wieczystemu gruntu będącego właścicielem drugiego lokalu użytkowego.

W tych okolicznościach nie może budzić wątpliwości, iż jedyną możliwą stawką która powinna być stosowana jest taka sama jak za usługi świadczone przez dostawców mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści tego artykułu wynika, że pojęcie „świadczenie usług”, ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług, musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania, bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podległy przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 marca 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust 2-21 art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem, podatnicy są obowiązani dokumentować zdarzenia gospodarcze fakturami VAT. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

W myśl art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot odsprzedający daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W art. 30 ust. 3 ustawy postanowiono, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Celem odsprzedaży jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot sprzedający na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że sam danej usługi nie wykonał. W takim przypadku jest wystawiana zwykła faktura VAT przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Potwierdzeniem wyżej przedstawionego stanowiska, a tym samym implementacją prawa unijnego do prawa krajowego jest art. 8 ust. 2a, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r. i wprowadzony ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym gruntu oraz właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego nr 2, stanowiącego odrębną nieruchomość. Współużytkownikiem wieczystym tego samego gruntu oraz właścicielem posadowionego na nim innego zewnętrznego lokalu użytkowego nr 1 jest inny podmiot gospodarczy, działający jako Spółka z o.o. Przyłącza urządzenia dostarczających media do Wnioskodawcy i współużytkownika znajdują się w lokalu nr 2 należącym do Wnioskodawcy (przed wydzieleniem lokali użytkowych Wnioskodawca był jedynym użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynku na nim posadowionego). Obecnie eksploatacja części wspólnej, a w tym sieci i instalacji elektrycznych, węzła cieplnego, sieci i instalacji centralnego ogrzewania, sieci wodno-kanalizacyjnej, a także hali produkcyjnej i portierni odbywa się na podstawie umowy eksploatacyjnej. Współużytkownicy uzgodnili w niej, że każdy z nich w odpowiedniej części będzie partycypował w kosztach utrzymania nieruchomości wspólnej. Na podstawie umowy eksploatacyjnej współużytkownik uzyskał możliwość korzystania z mediów dostarczanych przez Wnioskodawcę, który posiada odpowiednie przyłącza, zawarł odpowiednie umowy z dostawcami mediów i jest obciążany fakturami VAT z tytułu ich dostawy. Po otrzymaniu faktury od dostawców mediów, Wnioskodawca wystawia współużytkownikowi za zużyte przez niego media faktury VAT w oparciu o faktury dostawców obciążające Wnioskodawcę i rozliczenie następuje według następujących zasad ustalonych ww. umowie eksploatacyjnej, tj.:

• energia elektryczna zgodnie ze zużyciem wg wskazań licznikowych, a moc elektryczna wg mocy zamówionej,
• energia cieplna proporcjonalnie do powierzchni grzewczej, a moc cieplna wg mocy zainstalowanej,
• woda i ścieki według wskazań licznikowych poboru wody.
  
  

Do powyższych faktur nie jest doliczana marża ani żadne narzuty. Wnioskodawca stosuje taką samą stawkę VAT jak dostawcy mediów w fakturach go obciążających.

Jak wskazano wyżej, w myśl art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. W sytuacji zatem, gdy koszty usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę są w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, to podmiot biorący udział w świadczeniu usług, będący podatnikiem VAT czynnym, dokumentuje te czynności poprzez wystawienie faktury VAT. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku.

Odnosząc treść powołanych wyżej regulacji prawnych do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca odsprzedając (na podstawie zawartej umowy eksploatacyjnej) współużytkownikowi wieczystemu gruntu będącemu właścicielem posadowionego na nim lokalu użytkowego usługę dostarczania wody i odprowadzania ścieków, sam wykonuje „pośrednio” przedmiotową usługę. Zatem ww. usługi powinny zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi (tj. stawki stosowanej przez dostawcę mediów) i udokumentowane fakturą VAT.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, iż z dniem 1 kwietnia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332).

Na podstawie ww. ustawy niżej wymienione przepisy otrzymały brzmienie:

• art. 29 ust. 1 „Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku”,
• art. 106 ust. 1 „Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16”.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie wysokości opodatkowania kosztów mediów, którymi obciążany jest współużytkownik wieczysty. Natomiast w kwestii dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie wysokości opodatkowania kosztów mediów, którymi obciążany jest najemca, została wydana odrębna interpretacja indywidualna nr ILPP2/443-425/11-2/EN z dnia 27 maja 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.