Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.837.2018.3.SM
z 18 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy łodzi za wewnątrzwspólnotową dostawę towaru opodatkowaną stawką 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy łodzi za wewnątrzwspólnotową dostawę towaru opodatkowaną stawką 0%.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2019 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy i własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem łodzi motorowych, które są dostarczane spółce z siedzibą we Francji (Nabywca), która zajmuje się następnie ich sprzedażą poprzez sieć dealerów.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium Francji.

Część łodzi, przeznaczonych docelowo na eksport, jest dostarczana w ten sposób, że Wnioskodawca sprzedaje łódź Nabywcy dostarczając ją do portu w jednym z krajów członkowskich Unii Europejskiej innym niż Polska. Dostawa łodzi do Nabywcy odbywa się na warunkach Incoterms CIP, tj. Wnioskodawca organizuje i ponosi koszty transportu łodzi do miejsca przeznaczenia, którym jest port w jednym z krajów członkowskich UE. Łodzie odbierane są w porcie przez Nabywcę lub ustanowionego przez niego przedstawiciela, a następnie są przedmiotem eksportu dokonywanego przez Nabywcę (Nabywca jest zgłaszającym towar do procedury wywozu). Eksport następuje w wykonaniu transakcji sprzedaży zawartej przez Nabywcę z dealerem. Wnioskodawca otrzymuje dokumenty potwierdzające dostarczenie towarów do portu, nie dysponuje natomiast potwierdzeniami dokonania eksportu przez Nabywcę (potwierdzeniami wywozu łodzi poza terytorium Unii Europejskiej).

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.
2. Kontrahent z Francji, będący nabywcą łodzi, posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.
3. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że łodzie dla kontrahenta z Francji zostały wywiezione z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego. Potwierdzeniem tym jest dokument CMR, na którym przedstawiciel nabywcy lub upoważniony przez niego podmiot potwierdza odbiór łodzi w porcie, z którego nabywca dokonuje następnie ich eksportu. Co do zasady Wnioskodawca dysponuje takim potwierdzeniem przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła dostawa. Sporadycznie zdarza się, że dowód przemieszczenia łodzi z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Wnioskodawca otrzymuje już po dniu złożenia deklaracji podatkowej za okres, w którym nastąpiła dostawa.
4. Klasyfikacja statystyczna łodzi sprzedawanych przez Wnioskodawcę, według PKWiU z 2008 r. to: 30.12.19.0 – pozostałe pływające jednostki wypoczynkowe lub sportowe.
5. Wnioskodawca produkuje i sprzedaje na rzecz kontrahenta z Francji łodzie motorowe, z których część, w zależności od modelu, stanowi nowe środki transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług. Niektóre modele łodzi natomiast nie stanowią nowych środków transportu, ze względu na długość nieprzekraczającą 7,5 metra.
6. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy obu rodzajów łodzi, tj. zarówno stanowiących, jak i niestanowiących, nowych środków transportu. W każdym przypadku dostawa łodzi na rzecz kontrahenta z Francji odbywa się przy wykorzystaniu innego środka transportu (transport drogowy zlecany przez Wnioskodawcę podmiotom zewnętrznym).
7. Łodzie motorowe będące przedmiotem dostaw dla kontrahenta z Francji nie stanowią towarów wymienionych w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa łodzi dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy na warunkach opisanych we wniosku stanowi u Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a w konsekwencji czy Wnioskodawca po otrzymaniu potwierdzenia odbioru towarów w porcie, jest uprawniony do zastosowania do tej dostawy 0% stawki podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy łodzi realizowane na warunkach opisanych we wniosku stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji – pod warunkiem posiadania potwierdzenia odbioru łodzi w porcie przez Nabywcę lub ustanowionego przez niego przedstawiciela oraz po spełnieniu pozostałych warunków wynikających z art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług – Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania do tych dostaw 0% stawki podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 3 tej ustawy.

Dostawa łodzi realizowana przez Wnioskodawcę na opisanych warunkach spełnia wszystkie przesłanki wynikające z art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj.:

• następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju
  

• wywóz dokonywany jest w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy,
  

• nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

W szczególności Wnioskodawca podnosi, że dostawa realizowana w sposób opisany we wniosku nie stanowi tzw. eksportu pośredniego, tj. eksportu o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit b) ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie następuje w tym przypadku wysyłka towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.

W opisanym we wniosku schemacie dostaw mamy bowiem do czynienia z dwoma transportami: zleconym przez Wnioskodawcę transportem do portu w UE (na warunkach CIP), który powinien być przypisany dostawie Wnioskodawca – Nabywca oraz transportem morskim zleconym przez Nabywcę na trasie port w UE – port w państwie trzecim, który jest przypisany eksportowi dokonywanemu przez Nabywcę (transakcji Nabywca – dealer w państwie trzecim). Dostawie realizowanej przez Wnioskodawcę na warunkach CIP port, można zatem przypisać wyłącznie transport z Polski do innego kraju członkowskiego UE, co wypełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Fakt późniejszego wywozu towarów przez Nabywcę poza terytorium Unii Europejskiej nie wpływa na sposób opodatkowania dostawy łodzi przez Wnioskodawcę do Nabywcy.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku nie ma również zastosowania wyłączenie z definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wynikające z art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten znajduje bowiem zastosowanie do przemieszczenia przez podatnika własnych towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego, które to towary mają następnie być przedmiotem eksportu dokonywanego przez tego podatnika. Wnioskodawca nie jest eksporterem łodzi (zgłoszenia do procedury wywozu dokonuje Nabywca), jak również Nabywca nie dokonuje w tym przypadku WDT, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania do dostaw opisanych we wniosku stawki podatku VAT wynoszącej 0%, na podstawie przepisów o wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów (przy spełnieniu pozostałych warunków uznania dostawy za WDT), niezależnie od posiadania przez Wnioskodawcę potwierdzenia wywozu łodzi przez Nabywcę poza terytorium Unii Europejskiej.

Ponadto, w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że dostawy opisane we wniosku stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, a Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania do tych dostaw 0% stawki podatku od towarów i usług, pod warunkiem otrzymania potwierdzenia dostarczenia towarów na rzecz kontrahenta francuskiego do innego państwa członkowskiego, przed dniem złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła dostawa. W przypadku natomiast późniejszego otrzymania potwierdzenia, zastosowanie stawki 0% będzie możliwe na zasadach i w terminach wynikających z art. 42 ust. 12 i 12a ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Z kolei, w myśl art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast, ilekroć jest mowa o terytorium państwa trzeciego – rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 – art. 2 pkt 5 ustawy.

Art. 7 ust. 1 ustawy, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei, stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika.

W przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 4, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 13 ust. 5 ustawy.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

W myśl art. 13 ust. 7 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje również wówczas, gdy dokonującymi dostawy towarów są inne niż wymienione w ust. 6 podmioty, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. b ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu – rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów: jednostki pływające o długości większej niż 7,5 metra, jeżeli były używane nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem statków morskich, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1; za moment dopuszczenia do użytku jednostki pływającej uznaje się dzień, w którym została ona wydana przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym została po raz pierwszy użyta dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Art. 13 ust. 8 ustawy stanowi, że za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów nie uznaje się dostawy towarów, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, oraz towarów opodatkowanych według zasad określonych w art. 120 ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

–jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
  

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

–z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na podstawie art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Zgodne z art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny – podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
2. okres miesięczny – podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 12a ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości uznania i opodatkowania dokonywanej przez niego transakcji na rzecz Nabywcy mającego siedzibę we Francji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kontrahent z Francji, będący nabywcą łodzi, posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium Francji następuje w wyniku dokonania ich dostawy. Wobec powyższego, spełnione są warunki dla uznania dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

Ponadto, mając na uwadze, iż Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że łodzie dla kontrahenta z Francji zostały wywiezione z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego i dostarczone do nabywcy, to stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do zastosowania stawki 0% na podstawie art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że z okoliczności sprawy nie wynika, że przedmiotowa dostawa stanowi eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit b ustawy, a także wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania zrealizowanych transakcji na warunkach opisanych we wniosku za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosowania do tych dostaw 0% stawki podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.