Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.720.2018.2.AP
z 19 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% podatku VAT z faktury otrzymanej przez Wnioskodawcę od firmy energetycznej za zużycie prądu oraz z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę stacji ładowania pojazdów elektrycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% podatku VAT z faktury otrzymanej przez Wnioskodawcę od firmy energetycznej na zużycie prądu oraz z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę stacji ładowania pojazdów elektrycznych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką komandytową, której komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: „Komplementariuszem”). Komplementariusz jest użytkownikiem samochodu osobowego o napędzie elektrycznym na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Obecnie samochodem porusza się Prezes Komplementariusza. Wnioskodawca ma jednak zamiar dokonać odliczenia naliczonego podatku VAT od nabycia samochodu w wysokości 50% zgodnie z przepisami art. 86a ustawy o VAT.

Zasięg pojazdu wynosi około 400 km i w związku z brakiem rozwiniętej sieci ładowania, Wnioskodawca nabył stację ładowania pojazdów elektrycznych, która została ulokowana na jego terenie. Obecnie stacja ładowania służy jednemu pojazdowi, jednak planowany jest zakup kolejnych aut z silnikiem elektrycznym, przeznaczonych dla pracowników działu handlowego.

Stacja, która została zakupiona przez Wnioskodawcę, korzysta z prądu pobieranego przez niego bez wyodrębnienia osobnego podlicznika dla stacji pojazdów. Rozliczenie za zużycie prądu przez stację ładowania nie jest więc wykazywane jako odrębna pozycja na fakturze od firmy energetycznej. Wnioskodawca otrzymuje od firmy energetycznej jedną fakturę, na której wskazane jest łączne zużycie prądu przez Wnioskodawcę oraz inne opłaty stałe, bez wskazania bardziej szczegółowych pozycji.

Ładowanie samochodu polega na podłączeniu pojazdu do gniazda i na aktywacji stacji za pomocą karty. Po zakończeniu ładowania pojazdu pojawia się komunikat o ilości załadowanych kWh.

Samochód może zostać naładowany za pomocą zwykłego gniazdka, z pominięciem wykorzystania specjalistycznej stacji. Ładowanie samochodu za pomocą zwykłego gniazdka jest znacznie bardziej czasochłonne, jednak umożliwia potencjalne odbywanie podróży samochodem elektrycznym (np. poprzez ładowanie samochodu na parkingu hotelowym).

Z uwagi na różne możliwości ładowania i zróżnicowane zużycie energii (np. ze względu na styl jazdy kierowcy), trudno ustalić, ile w rzeczywistości auto pobiera prądu ze stacji ładowania, a ile w przypadku ładowania w sieci tzw. „domowej”. Do tej pory u Wnioskodawcy nie były też wykorzystywane płatne sieci ładowania tego typu pojazdów.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Samochód będący przedmiotem pytania jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę w jego działalności gospodarczej oraz do celów prywatnych. W części dotyczącej działalności gospodarczej, samochód jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

Równocześnie, celem wyeliminowania ewentualnych nieścisłości przedstawionych w stanie faktycznym Wnioskodawca wyjaśnił, że planowane jest przez niego odliczanie 50% VAT z faktur za energię elektryczną wykorzystywaną do napędu samochodu osobowego, tak jak przedstawiono to w zadanym pytaniu. Stroną umowy leasingu jest Wnioskodawca, a nie Komplementariusz. Na moment złożenia wniosku samochód elektryczny był wykorzystywany przez Prezesa Komplementariusza, który działa w imieniu Wnioskodawcy. Obecnie osoba ta jest pełnomocnikiem Komplementariusza działającym nadal w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wysokość odliczenia przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług od wydatków na energię elektryczną wykorzystywaną jako napęd elektrycznego samochodu osobowego oraz wydatku na nabycie stacji ładowania podlega limitowi 50% odliczenia podatku VAT na podstawie art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zalicza się wydatki dotyczące: nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Przepis ten nie wyszczególnia wprost energii elektrycznej, jak ma to miejsce w przypadku oleju napędowego i gazu, jako środka napędowego pojazdu. Należy jednak wskazać, że drugi człon przepisu, wskazuje na otwarty charakter katalogu wydatków związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdu. Zdaniem Wnioskodawcy, stosując gramatyczną wykładnię prawa, należy uznać, że energia elektryczna stanowi koszt związany z eksploatacją i użytkowaniem samochodu. Jako napęd silnika stanowi bowiem element niezbędny do użytkowania i eksploatacji pojazdu.

Przedstawione stanowisko potwierdza także literatura oraz prasa fachowa, która traktuje przepis art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT jako ograniczenie kwoty podatku od wszelkich wydatków dotyczących samochodów (por. Adam Bartosiewicz, VAT Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2018). Tym samym, wydatki poniesione na zakup energii elektrycznej do samochodu o napędzie elektrycznym byłyby traktowane analogicznie do paliw samochodowych i innych wydatków eksploatacyjnych.

Biorąc pod uwagę wykładnię celowościową analizowanego przepisu, zasadne byłoby także potraktowanie kosztów energii elektrycznej analogicznie do paliwa samochodowego.

Ustawodawca formułując przepis miał bowiem zamiar objąć nim wszystkie formy napędu pojazdów. Energia elektryczna nie została co prawda wyszczególniona wprost, ponieważ nie była w tym okresie rozpowszechnioną formą napędu silnikowego.

Końcowo należy stwierdzić, że Ustawodawca nie daje przesłanek do wyłączenia samochodów elektrycznych z zastosowania 50% kosztów VAT odnoszących się do jazd prywatnych. Szczególnie, że w ustawie o VAT brak jest definicji legalnej paliwa.

Przywołany wcześniej przepis art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT ograniczający możliwość odliczenia naliczonego podatku VAT w zakresie wydatków związanych z pojazdami samochodowymi do 50% obejmuje wszelkie towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem samochodu osobowego.

Stosując wykładnię gramatyczną oraz celowościową, brak jest także zdaniem Wnioskodawcy podstaw do wyłączenia stacji ładowania z tej kategorii. Urządzenie to bowiem jest związane z eksploatacją i używaniem samochodu osobowego, tym samym będzie podlegało ograniczeniu.

Zgodnie ze stanem faktycznym, urządzenie to służy eksploatacji samochodu osobowego o napędzie elektrycznym, tym samym będzie wypełniało ustawowe przesłanki. Samochód elektryczny, w przeciwieństwie do samochodu z silnikiem spalinowym ma utrudnione możliwości poboru paliwa do określonych punktów, tym samym stacja ładowania spełnia przesłanki uznania za niezbędne do właściwej eksploatacji pojazdu. A zatem, stanowi koszty eksploatacji wynikające z przepisów ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty eksploatacji pojazdu samochodowego o napędzie elektrycznym, tj. wydatki na energię elektryczną oraz nabycie stacji ładowania, stanowią wydatki przewidziane w przepisie art. 86a ust. 2 pkt 3 Ustawy o VAT, a tym samym podlegają limitowi odliczenia podatku naliczonego VAT w wysokości 50 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z kolei kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

I tak, w art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy – pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Zatem, zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Przy czym, przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wysokość odliczenia przez niego podatku od towarów i usług od wydatków na energię elektryczną wykorzystywaną jako napęd elektrycznego samochodu osobowego oraz wydatku na nabycie stacji ładowania podlega limitowi 50% odliczenia podatku VAT na podstawie art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy.

Powołane przepisy art. 86a ustawy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z używaniem konkretnych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że powołany wyżej art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wymienia jedynie przykładowe wydatki związane z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1. Jednak w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy, ponoszony jest szereg innych wydatków, bez których użytkowanie takich pojazdów byłoby niemożliwe, a wydatki te bezsprzecznie służą samochodom wykorzystywanym także prywatnie.

Wprawdzie w art. 86a ust. 2 ustawy nie są wymienione doładowania samochodów elektrycznych, ale ustawodawca wskazuje na inne towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem samochodów. W związku z tym, nie ma podstaw aby przyjąć, że wydatki ponoszone na energię elektryczną wykorzystywaną jako napęd elektryczny samochodu osobowego oraz wydatku na nabycie stacji ładowania nie należą do kategorii wydatków wymienionych w ww. artykule.

Zatem, katalog wydatków związanych z użytkowaniem samochodów określony w tym przepisie (art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy) może obejmować również wydatki dotyczące energii elektrycznej wykorzystywanej jako napęd elektryczny samochodu osobowego oraz wydatku na nabycie stacji ładowania. Regulacja ta zawiera w swej treści otwarty katalog kosztów dotyczących użytkowania samochodów, a przedstawione w ww. przepisie wydatki nie wyczerpują wszystkich kosztów, które powstają w związku z użytkowaniem posiadanych samochodów.

Podsumowując, wysokość odliczenia przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług od wydatków na energię elektryczną wykorzystywaną jako napęd elektrycznego samochodu osobowego oraz wydatku na nabycie stacji ładowania – podlega limitowi 50% odliczenia podatku VAT na podstawie art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tutejszy organ informuje, że w części dotyczącej ustalenia wartości podatku naliczonego dotyczącego energii elektrycznej zużytej przez samochody elektryczne, w przypadku braku wyszczególnionej pozycji zużycia na fakturze z tego tytułu, za pomocą proporcji ilości kWh z ewidencji pojazdu do ilości ogółem kWh wskazanych na fakturze zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 25 stycznia 2019 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.792.2018.1.AP.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.