Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.938.2018.1.AJ
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej dostawy niezabudowanych działek gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej dostawy niezabudowanych działek gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wspólnie z mężem, osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, jesteście Państwo właścicielami nieruchomości rolnej oznaczonej ewidencyjnie w obrębie ... obejmującej działki ewidencyjne nr A/4, nr A/5, nr A/6, nr A/7, nr A/8 o łącznej powierzchni 6,2004 ha, wpisanej do księgi wieczystej. Ani Pani, ani Pani mąż nie macie statusu rolnika.

Umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego z dnia 27 lipca 2000 r. Pani rodzice darowali Pani jako swojej córce oraz mężowi Rafałowi nieruchomość składającą się z działki gruntu nr B/2.

Od dnia otrzymania darowizny część nieruchomości była używana przez Panią i męża rekreacyjne (wędkowanie, ogniska), z wyjątkiem lat 2004 - 2006 kiedy to wypłacono dotację unijną z tytułu uprawy działki nr B/2. Nieruchomość nigdy nie była i nie jest przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Nie była i nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

W 2017 r. dokonała Pani wspólnie z mężem podziału działki nr B/2 na 4 działki, nr B/3, B/4, B/5, B/6. W 2017 r. wystawiliście Państwo na sprzedaż działkę nr B/3 o powierzchni 3.109 m². Bez rezultatu.

W celu sprawdzenia czy posiadana nieruchomość będzie mogła być wykorzystana na cele mieszkaniowe wystąpiła Pani wspólnie z mężem do Wójta Gminy o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla działki nr B/3. W dniu 13 sierpnia 2018 r. Wójt Gminy wydał decyzję ustalającą warunki zabudowy dla działki nr B/3.

Kolejno decyzją Wójta Gminy z dnia 28 września 2018 r. zatwierdzono podział działki nr B/3 na 2 działki ewidencyjne:

• nr B/7 o powierzchni 0,1555 ha,
• nr B/8 o powierzchni 0,1554 ha.

Wszystkie działki ewidencyjne leżą na terenie, dla którego nie ma wydanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki położone są na obszarze użytków zielonych.

W 2019 r. planuje Pani wystawić do sprzedaży działki nr B/7 i nr B/8. Uzyskane środki finansowe zamierza przeznaczyć na spłatę zobowiązań finansowych z tytułu zaciągniętych kredytów oraz na pokrycie w kolejnych latach kosztów podziału geodezyjnego działek nr B/4, B/5 i B/6 i związanej z tym opłaty adiacenckiej.

Środki finansowe uzyskane ze sprzedaży działek powstałych z planowanego podziału chce Pani przeznaczyć na sfinansowanie budowy domu dla Pani i męża, domu dla córki oraz zgromadzenia oszczędności „na starość”.

Chęć sprzedaży ogłosi Pani w powszechnie stosowany obecnie sposób, tj. za pośrednictwem portali internetowych oraz we współpracy z pośrednikami nieruchomości.

Nie planuje Pani kupna innych nieruchomości celem ich podziału i odsprzedaży

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek nr B/7 i nr B/8 i działek powstałych z planowanego podziału działek nr B/4, B/5, B/6 będzie traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz czy będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie działek nr B/7 i nr B/8 oraz zbycie w bliżej nieokreślonej przyszłości działek powstałych z planowanego podziału działek nr B/4,B/5,B/6 stanowić będzie wyprzedaż majątku osobistego, niemającą charakteru prowadzenia działalności gospodarczej i niestanowiącą czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w skrócie o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym, w myśl art. 7 ust. 1 dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Warunkiem uznania danej czynności za dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest wykonywanie jej przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Należy zauważyć, że umowy sprzedaży nie są umowami stosowanymi wyłącznie w działalności gospodarczej. Zawarcie kilku umów sprzedaży nie definiuje od razu, że dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i liczba transakcji sprzedaży nieruchomości nie mogą same z siebie być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto w ww. wyroku wskazano, że podział nieruchomości na mniejsze działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, nie jest okolicznością wskazującą na prowadzenie działalności gospodarczej.

Każdy sprzedający nieruchomość czy w ramach majątku prywatnego czy w ramach wykonywanej działalności gospodarczej chce uzyskać jak najwyższą cenę. Osiągnięcie zysku nie wskazuje czy sprzedawca jest przedsiębiorcą. Sprzedawca musi uzewnętrznić zamiar sprzedaży (wyrok NSA z 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt I FSK 621/13). Jest oczywiste, że ogłoszenie tego zamiaru w środkach masowego przekazu (np. w Internecie) zwiększa prawdopodobieństwo na znalezienie nabywcy, niż przekazywanie tej informacji pojedynczym osobom.

Ponadto jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 czerwca 2008 r. sygn. akt I FSK 778/07, przyjęcie, że dana osoba sprzedaje działki w charakterze podatnika podatku VAT wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę profesjonalną. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie jego sprzedaży, gdyż pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Dokonując wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług należy wskazać, że istotą działalności gospodarczej handlowca jest to, że dokonuje on zakupu towarów handlowych i ich odsprzedaży co w niniejszym stanie faktycznym nie ma miejsca.

Podsumowując, mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zbycie działek nr B/7 i nr B/8 oraz zbycie w bliżej nieokreślonej przyszłości działek powstałych z planowanego podziału działek nr B/4, B/5, B/6 stanowić będzie wyprzedaż majątku osobistego, niemającą charakteru prowadzenia działalności gospodarczej i niestanowiącą czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Należy więc przyjąć, że zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 2 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż działek gruntu nr B/7 i B/8 oraz planowana sprzedaż działek gruntu nr B/4, B/5, B/6 dokonana będzie w warunkach wskazujących na wykonywanie ich w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Stwierdzić należy, iż informacje zawarte we wniosku wskazują, że podjęła Pani czynności zmierzające do sprzedaży działek gruntu. Pierwszą z nich był podział działki nr B/2 na cztery działki. Następnie z własnej inicjatywy wystąpiła Pani o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działki nr B/3 z której w wyniku jej podziału, powstały działki mające być przedmiotem sprzedaży. Ogłoszenie zamiaru sprzedaży na portalach internetowych oraz zlecenie sprzedaży podmiotowi profesjonalnie zajmującemu się obrotem nieruchomościami były kolejnym czynnościami, które potwierdzają to, że sprzedaży dokonywać będzie Pani jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto planowana transakcja nie będzie stanowiła czynności rozporządzania majątkiem prywatnym, gdyż jak wskazano w powołanym wyżej orzecznictwie zamiar wykorzystywania majątku do celów prywatnych musi istnieć przez cały okres jego posiadania. W Pani przypadku warunek ten nie został spełniony, ponieważ jak wynika z treści wniosku w latach 2004-2006 otrzymywała Pani dotację unijną z tytułu uprawy działki nr B/2, w wyniku podziału której wyodrębniono między innymi działkę B/3. Należy również podkreślić, że działka nr B/3 została podzielona na działki ewidencyjne o nr B/7 i B/8, które w przyszłości zamierza Pani zbyć. Co więcej, środki uzyskane z tytułu sprzedaży tych działek, chce Pani przeznaczyć na pokrycie kosztów związanych z dalszym podziałem dziełek nr B/4, B/5 i B/6 oraz pokryciem kosztów związanych z obowiązkiem uiszczenia opłaty adiacenckiej.

Wskazać również należy, że okoliczność, iż właściciel ma swobodę w korzystaniu z nieruchomości i może ją przeznaczać na różne cele, nie oznacza, że w określonych okolicznościach cel ten nie będzie się mieścić w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z tych też względów planowana sprzedaż działek gruntu mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Planowana dostawa działek gruntu nr B/7 i B/8 nie będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż dla działki B/3 z której podziału powstały ww. działki wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a z treści wniosku nie wynika by straciła ona ważność.

Dostawa działek gruntu nr B/7 i B/8 nie będzie również zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ okoliczności sprawy nie wskazują na to, że działki gruntu były wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy nie obejmuje podatników dokonujących dostawy terenów budowlanych.

Tym samym transakcja dotycząca tych działek będzie opodatkowana na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy stawką podatku w wysokości 23%.

Natomiast dostawa działek gruntu nr B/4, B/5 i B/6, które – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego – nie stanowią terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, co potwierdza brak zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz brak decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pani, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla męża, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.