Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.430.2018.3.MM
z 20 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 4 lutego 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest kapitałową spółką prawa handlowego posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i tym samym podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W dniu 04 stycznia 2010 r. Spółka otrzymała pożyczkę od Udziałowcy, który na obecną chwilę nie jest już udziałowcem, na kwotę 966.800 zł, której celem było sfinansowanie zakupu środka trwałego (maszyny do produkcji makronu). Wnioskodawca w tym miejscu pragnie wskazać, że zakupiona maszyna została zaliczona do środków trwałych firmy, a odsetki od pożyczki – zgodnie z przepisami podatkowymi – naliczone do dnia jego przyjęcia do używania, powiększyły wartość środka trwałego.

Następnie w dniu 13 grudnia 2011 r. Spółka dokonała spłaty części kapitałowej wskazanej pożyczki, w drodze potrącenia, z byłym wspólnikiem. Wskazane potrącenie zostało dokonane w ten sposób, że roszczenie Spółki o wpłatę należności z tytułu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki zostało skompensowane z roszczeniem wspólnika o spłatę udzielonej pożyczki. W wyniku dokonanego potrącenia do spłaty pozostała cześć odsetkowa pożyczki.

W późniejszym okresie, ze względu na słabą kondycję finansową Spółki, wskazana pożyczka nie była spłacana. Co więcej Spółka miała również do spłaty inną pożyczkę udzieloną przez tego samego Udziałowca, co również niekorzystnie wpłynęło na możliwości spłaty pożyczki z dnia 04 stycznia 2010 r.

W konsekwencji Spółka do 2014 r. miała dwie niespłacone pożyczki wobec byłego obecnie Udziałowca Spółki, których wysokości ciągle wzrastała w wyniku generowania odsetek. W grudnia 2014 roku Wnioskodawca wraz z Udziałowcem podjęli decyzje o restrukturyzacji zadłużenia, wskutek czego zawarta została pomiędzy stronami umowa odnowienia zobowiązania (nowacji) jednej z pożyczek. Wnioskodawca w jej ramach zobowiązał się, za zgodą Udziałowca, spłacić zamiast umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2005 r. nowe zobowiązanie z ustalonymi warunkami spłaty ratalnej. Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wraz z byłym Udziałowcem – w celu sfinalizowania procesu restrukturyzacji – zgodnie postanowili zawrzeć nową Umowę Nowacji Umowy pożyczki z dnia 04 stycznia 2010 r., w której ustalone zostaną warunkami spłaty ratalnej pozostałego zadłużenia. Wskazać należy, że w ramach Umowy Pożyczki z dnia 04 stycznia 2010 r., na dzień 01 grudnia 2018 r. Wnioskodawca ma do spłaty kwotę 92.251,59 zł (słownie: dziewięćdziesiąt dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt jeden złotych i pięćdziesiąt dziewięć groszy) stanowiącą część odsetkową udzielonej pożyczki z dnia 04 stycznia 2010 r., opiewającej na kwotę 966.800, zł (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt sześć tysięcy osiemset złotych).

W ramach Umowy Nowacji zobowiązania, w celu umorzenia pożyczki z dnia 04 stycznia 2010 r., Wnioskodawca planuje spełnić nowe świadczenie w postaci spłaty nowej Umowy pożyczki, której cześć kapitałowa stanowić będzie dotychczasowa kwota niespłaconych odsetek w wysokości 92.251,59 zł. Z kolei oprocentowanie nowej pożyczki wynosić będzie 5%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zawarciem umowy nowacji zobowiązania z tytuły udzielonej pożyczki, po stronie byłego udziałowca powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, od którego Spółka jako płatnik zobowiązana będzie pobrać podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy umorzenie zobowiązania w wyniku zawarcia Umowy Nowacji nie spowoduje po stronie byłego wspólnika powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu, od którego Spółka jako płatnik zobowiązana będzie pobrać podatek.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej UPDOF) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 UPDOF, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek. Ponadto, zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 1 UPDOF, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Co więcej, zgodnie z art. 41 ust. 1 UPDOF, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 4 UPDOF, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika, że na Wnioskodawcy, jako na płatniku, ciąży obowiązek pobrać zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu odsetek, które stanowią przychód podatkowy osoby otrzymującej świadczenie.

Jak wskazane zostało jednak powyżej, zgodnie z ogólną definicją przychodu wyrażoną w art. 11 ust. 1 UPDOF, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak zostało już wskazane w ramach uzasadnienia do pytania 1, aby można było mówić o przychodzie na gruncie podatku dochodowego, otrzymane wartości pieniężne muszą spełnić 3 przesłanki:

1. muszą zostać otrzymane i pozostawione do dyspozycji podatnika,
2. podatnik musi mieć możliwość skorzystania z tych pieniędzy,
3. otrzymane wartości muszą powodować określony przyrost majątkowy podatnika.
   
   

Z kolei w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku wskazane powyżej przesłanki nie zostają spełnione, wobec czego, w opinii Wnioskodawcy, nie można mówić o powstaniu u byłego wspólnika przychodu z tytułu odsetek, który podlegałby opodatkowaniu.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 506 kodeksu cywilnego, który wskazany został powyżej, odnowienie zobowiązania (nowacja) prowadzi do umorzenia „starego” zobowiązania w zamian za spełnienie nowego. We wskazanym we wniosku zdarzeniu przyszłym nowym zobowiązaniem jest pożyczka, która jest zaciągana w celu umorzenia starego zobowiązania, którą Spółka zobowiązuje się spłacić wraz z należnymi odsetkami w ramach określonego w Umowie Nowacji harmonogramu spłat. W konsekwencji, mając na uwadze literalne brzmienie przepisów, należy uznać, że w opisywanej sprawie „stare” zobowiązanie polegające na obowiązku spłaty odsetek zostało umorzone, a w jego miejsce Spółka zobowiązuje się spłacić nowe świadczenie w postaci pożyczki stanowiącej równowartość kwoty odsetek ze starego zobowiązania oraz odsetki w wysokości 5 % liczone od wysokości nowego zobowiązania.

Z kolei z samej definicji umorzenia wynika, że w momencie jego dokonania nie następuje spełnienie świadczenia, a jedynie zwolnienie dłużnika z długa. Z kolei, zgodnie z art. 508 Kodeksu Cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Powoduje to, że faktu umorzenia zobowiązania nie można traktować na równi z jego spełnieniem bądź zapłatą.

Z wskazanym powyżej stanowiskiem zgadzają się sądy administracyjne, czego przykładem jest wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r. sygn. I SA/Gl 1118/17, w którym Sąd wskazał: „(...) w sytuacji zawarcia umowy nowacji nie dochodzi do ((zwrotu nienależnego świadczenia)) ale do jego umorzenia. Umorzenie natomiast świadczenia oznacza, że nie doszło do jego ((zwrotu)). Nie do zaakceptowania jest pogląd, który stara się forsować pełnomocnik skarżącego, że bez względu na przyczynę wygaśnięcia świadczenia/zobowiązania zastosowanie ma art. 26 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f. Regulacja ta ma zastosowanie – w ocenie Sądu – tylko wtedy, gdy dochodzi do zaspokojenia wierzyciela/uregulowania nienależnego świadczenia, przy czym rację ma pełnomocnik – że forma tego zaspokojenia może być różna. Nie jest jednak możliwe rozszerzenie zastosowania tej normy do sytuacji, gdy wierzytelność zostaje umorzona, gdyż to oznacza, że nie doszło do zaspokojenia wierzyciela z tytułu nienależnego świadczenia, które uprzednio zwiększało dochód podlegający opodatkowaniu”.

We wskazanym powyżej wyroku Sąd jednoznacznie stwierdził, że odnowienie zobowiązania, które prowadzi do umorzenia „starego” zobowiązania, nie może być traktowane jako jego spełnienie, co prowadziłoby do powstania przychodu po stronie byłego wspólnika Spółki.

Jednocześnie – jak zostało wskazane wcześniej – aby można było mówić o przychodzie na gruncie podatku dochodowego, muszą zostać spełnione trzy przesłanki, które warunkują powstanie przychodu, mianowicie:

7. wartości pieniężne muszą zostać otrzymane i pozostawione do dyspozycji podatnika,
8. podatnik musi mieć możliwość skorzystania z tych pieniędzy,
9. otrzymane wartości muszą powodować określony przyrost majątkowy podatnika.
   
   

Z kolei w wskazanym we wniosku zdarzeniu przyszłym żadna ze wskazanych powyżej przesłanek nie zachodzi, bowiem w wyniku umorzenia zobowiązania w drodze jego odnowienia, zgodnie z art. 506 Kodeksu Cywilnego, były wspólnik Spółki nie otrzymuje lub nie zostają postawione do jego dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne, co wyklucza powstanie przychodu po jego stronie.

W wyniku zawarcia Umowy Nowacji opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegać będą jedynie odsetki, które były wspólnik Spółki otrzyma w ramach wypłaty należności wynikających z „nowej umowy pożyczki”, zawartej w ramach Umowy Nowacji.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że umorzenie zobowiązania w wyniku zawarcia Umowy Nowacji nie spowoduje po stronie byłego wspólnika powstania przychodu podlegający opodatkowaniu, od którego Spółka jako płatnik zobowiązana będzie pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Należy wskazać, że w art. 10 ust. 1 tej ustawy ustawodawca wskazał specyfikę źródeł przychodów, w tym kapitały pieniężne i prawa majątkowe (pkt 7).

Zatem stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych –źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Natomiast katalog ujęty w art. 17 ust. 1 tej ustawy zawiera wyliczenie rodzajów przychodów z kapitałów pieniężnych. Tym samym wszelkie zdarzenia prawne, które wiążą się z posiadaniem kapitałów pieniężnych, skutkują przypisaniem przychodu u posiadającego te kapitały.

W zbiorze tym brak jest wprost wymienionego zdarzenia prawnego określającego wysokość przychodu dla byłego wspólnika spółki kapitałowej w przypadku zawarcia umowy odnowienia zobowiązania (nowacji) pożyczki.

W myśl natomiast art. 17 ust. 1 pkt 1 tej ustawy: za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem, zgodnie z ogólną definicją przychodu, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Co do zasady przychód stanowią wszelkie przysporzenia i wartości, które – wchodząc do majątku podatnika – zwiększają jego aktywa.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 41 ust 1 ww. ustawy: osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 omawianej ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że 4 stycznia 2010 r. Spółka otrzymała pożyczkę od Udziałowca, który na obecną chwilę nie jest już udziałowcem, na kwotę 966.800 zł, której celem było sfinansowanie zakupu środka trwałego. Następnie 13 grudnia 2011 r. Spółka dokonała spłaty części kapitałowej wskazanej pożyczki, w drodze potrącenia, z byłym Udziałowcem. Wskazane potrącenie zostało dokonane w ten sposób, że roszczenie Spółki o wpłatę należności z tytułu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki zostało skompensowane z roszczeniem Udziałowca o spłatę udzielonej pożyczki. W wyniku dokonanego potrącenia do spłaty pozostała część odsetkowa pożyczki. W późniejszym okresie, ze względu na słabą kondycję finansową Spółki, wskazana pożyczka nie była spłacana. Ponadto Spółka miała również do spłaty inną pożyczkę udzieloną przez tego samego Udziałowca, co również niekorzystnie wpłynęło na możliwości spłaty pożyczki z 4 stycznia 2010 r. W konsekwencji Spółka do 2014 r. miała dwie niespłacone pożyczki wobec byłego obecnie Udziałowca Spółki, których wysokość ciągle wzrastała w wyniku generowania odsetek. W grudnia 2014 r. Wnioskodawca wraz z Udziałowcem podjęli decyzje o restrukturyzacji zadłużenia, wskutek czego została zawarta między stronami umowa odnowienia zobowiązania (nowacji) jednej z pożyczek. Wnioskodawca w jej ramach zobowiązał się, za zgodą Udziałowca, spłacić zamiast umowy pożyczki z 1 lipca 2005 r. nowe zobowiązanie z ustalonymi warunkami spłaty ratalnej. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca, wraz z byłym Udziałowcem – w celu sfinalizowania procesu restrukturyzacji – zgodnie postanowili zawrzeć nową Umowę Nowacji Umowy pożyczki z 4 stycznia 2010 r., w której ustalone zostaną warunki spłaty ratalnej pozostałego zadłużenia. W ramach Umowy Nowacji zobowiązania, w celu umorzenia pożyczki z 4 stycznia 2010 r., Wnioskodawca planuje spełnić nowe świadczenie w postaci spłaty nowej Umowy pożyczki, której cześć kapitałowa stanowić będzie dotychczasowa kwota niespłaconych odsetek w wysokości 92.251,59 zł. Z kolei oprocentowanie nowej pożyczki wynosić będzie 5%.

Mając na uwadze powyższe, w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z odnowieniem (nowacją), które jest umową zawartą między wierzycielem i dłużnikiem, gdzie dłużnik w celu umorzenia zobowiązania zobowiązuje się spełnić inne świadczenie (nowa istotna treść) albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej (nowa podstawa prawna).

Stosownie bowiem do art. 506 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.): jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). Wobec tego zawarcie takiej umowy wymaga wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania.

Istotną cechą nowacji jest to, że zobowiązanie dotychczasowe wygasa, tym samym odnowienie jest umową zawieraną w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania prowadzącą do przysporzenia na rzecz wierzyciela. Inaczej mówiąc, odnowienie, o jakim mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego, nie stanowi zmiany pierwotnej umowy, ale zaciągnięcie nowego zobowiązania w celu umorzenia poprzedniego. Wolą stron umowy odnowienia jest więc umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej.

Tak więc nowacja skutkuje wygaśnięciem dotychczasowego zobowiązania i powstaniem nowego zobowiązania. Należy ją traktować na równi z uregulowaniem zobowiązania. Istotą nowacji jest to, że zobowiązanie dotychczasowe wygasa, a zatem nie może budzić wątpliwości, że dokonanie tej czynności stanowi zaspokojenie wierzyciela, tj. uregulowanie należności następuje z chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, że został zaspokojony. Jednocześnie nie musi być taka czynność zrealizowana poprzez bezpośrednią zapłatę.

Wobec powyższego zobowiązanie wobec byłego Udziałowca Wnioskodawcy z tytułu udzielonej pożyczki zostało uregulowane przez zawarcie umowy nowacji. Nastąpiła bowiem zamiana zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z 4 stycznia 2010 r. na zobowiązanie z tytułu nowej umowy pożyczki, której część kapitałowa stanowić będzie dotychczasowa kwota niespłaconych odsetek. Tym samym przez odnowienie dojdzie do uregulowania pierwotnego zobowiązania (nastąpi jego umorzenie).

W sytuacji stanowiącej przedmiot niniejszej interpretacji zawarcie nowej umowy pożyczki pełniło w istocie funkcję uregulowania odsetek od pożyczki z 4 stycznia 2010 r. przez dokonanie nowacji dotychczasowego zobowiązania. Zatem zobowiązanie Wnioskodawcy wobec byłego Udziałowca z tytułu pożyczki w części objętej umową odnowienia wygasło i zostało uregulowane. Tym samym w związku z dokonaniem umowy odnowienia zobowiązania dla byłego Udziałowca Wnioskodawcy powstanie przychód z kapitałów pieniężnych na zasadach wskazanych powyżej.

Reasumując – umorzenie zobowiązania w wyniku zawarcia Umowy Nowacji spowoduje po stronie byłego wspólnika powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, od którego Spółka, jako płatnik, będzie zobowiązana pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.