Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.666.2018.2.RR
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2019 r., (data wpływu 12 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z realizacją projektu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z realizacją projektu.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i w art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 4 lutego 2019 r., nr 0113-KDIPT2 -3.4011.666.2018.1.RR (doręczonym w dniu 7 lutego 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 12 lutego 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 11 lutego 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca realizuje projekt pt.: (…) współfinasowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (…). Projekt skierowany jest do wybranej w drodze rekrutacji grupy pracowników Wnioskodawcy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Zakwalifikowani do projektu pracownicy będą korzystali z następujących form wsparcia w formie nieodpłatnych świadczeń w ramach projektu:

1. wykonanie badań podstawowych (cholesterol, glukoza, trójglicerydy),
2. diagnostyka laboratoryjna i fizjoterapeutyczna przed zabiegami,
3. wizyta neurologiczna po badaniach,
4. 10-dniowy pakiet rehabilitacyjny dla pracowników w wieku 50+,
5. diagnostyka laboratoryjna i fizjoterapeutyczna po zabiegach.
6. wizyta neurologiczna pozabiegowa,
7. edukacja zbiorowa na terenie zakładu,
8. catering,
9. szkolenia dla kadry kierowniczej.

Świadczenia, które otrzymają pracownicy Wnioskodawcy nie będą współfinansowane z programu rządowego.

Korzyści jakie otrzymają pracownicy w związku z udziałem w formach wsparcia w ramach projektu będą skonkretyzowane co do wartości i możliwe do przypisania konkretnemu pracownikowi.

Wskazane we wniosku szkolenia kadry kierowniczej są związane wyłącznie z zakresem wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy obowiązków. Uczestnictwo w szkoleniach nie należy do obowiązków kadry kierowniczej.

W piśmie z dnia 8 lutego 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że projekt nie będzie realizowany w ramach programu rządowego.

Źródła finansowania wydatków to:

• środki wspólnotowe: 934 517,47 zł (85%),
  

• budżet państwa: 54 214,85 zł (4,93%),
  

• prywatne: 110 700 zł (10,07 %),
  

• razem: 1 099 432,32 zł (100,00%).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek naliczenia i potrącenia z wynagrodzenia pracownikom korzystającym z nieodpłatnych świadczeń w ramach projektu (…) podatku dochodowego i odprowadzenia do urzędu skarbowego czy nie?
2. Czy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenia w ramach ww. projektu są przychodem ze stosunku pracy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On obowiązku naliczania podatku dochodowego od osób fizycznych i potrącania go z wynagrodzeń pracowników, gdyż pracownikom korzystającym z nieodpłatnych świadczeń w ramach projektu współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego przysługiwało będzie zwolnienie przedmiotowe od podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieodpłatne świadczenia będą przychodem ze stosunku pracy, ale zwolnionym przedmiotowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów i zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca realizuje projekt pt.: (…) współfinasowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (…). Projekt skierowany jest do wybranej w drodze rekrutacji grupy pracowników Wnioskodawcy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Zakwalifikowani do projektu pracownicy będą korzystali z następujących form wsparcia w formie nieodpłatnych świadczeń w ramach projektu: wykonanie badań podstawowych (cholesterol, glukoza, trójglicerydy), diagnostyka laboratoryjna i fizjoterapeutyczna przed zabiegami, wizyta neurologiczna po badaniach, 10-dniowy pakiet rehabilitacyjny dla pracowników w wieku 50+, diagnostyka laboratoryjna i fizjoterapeutyczna po zabiegach, wizyta neurologiczna pozabiegowa, edukacja zbiorowa na terenie zakładu, catering, szkolenia dla kadry kierowniczej. Świadczenia, które otrzymają pracownicy Wnioskodawcy nie będą współfinansowane z programu rządowego. Korzyści jakie otrzymają pracownicy w związku z udziałem w formach wsparcia w ramach projektu będą skonkretyzowane co do wartości i możliwe do przypisania konkretnemu pracownikowi. Wskazane we wniosku szkolenia kadry kierowniczej są związane wyłącznie z zakresem wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy obowiązków. Uczestnictwo w szkoleniach nie należy do obowiązków kadry kierowniczej. Projekt nie będzie realizowany w ramach programu rządowego.

Podkreślenia wymaga, że kwestia zakwalifikowania danego świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika jako przychodu z nieodpłatnych świadczeń w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. Z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że niewątpliwie pracownik Wnioskodawcy uzyska przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w sytuacji, gdy Wnioskodawca sfinansuje świadczenia w postaci: badań podstawowych (cholesterol, glukoza, trójglicerydy), diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej przed zabiegami, wizyty neurologicznej po badaniach, 10-dniowego pakietu rehabilitacyjnego dla pracowników w wieku 50+, diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej po zabiegach, wizyty neurologicznej pozabiegowej oraz cateringu, albowiem zostaną spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Pracownicy skorzystają bowiem dobrowolnie ze świadczeń oferowanych przez pracodawcę, wydatek zostanie poniesiony w interesie pracownika, a dzięki temu, że wydatek zostanie poniesiony przez pracodawcę (Wnioskodawcę) pracownicy zaoszczędzą wydatku, który musieliby ponieść w sytuacji, gdyby sami chcieli dokonać zakupu ww. usług. Korzyść ta będzie wymierna i przypisana indywidualnie poszczególnemu pracownikowi.

Odnosząc się natomiast do kwestii sfinansowania przez Wnioskodawcę kosztów świadczeń w postaci: uczestnictwa w szkoleniach dla kadry kierowniczej oraz w edukacji zbiorowej na terenie zakładu stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy udział pracownika w ww. świadczeniach nastawiony jest na poszerzenie jego indywidualnej wiedzy i umiejętności, pracownik otrzymuje konkretne przysporzenie majątkowe, bowiem gdyby nie pokrycie tych wydatków przez pracodawcę – pracownik musiałby ponieść taki koszt z własnych środków. Wyjątkiem od powyższej zasady jest jedynie przypadek, gdy pracownik został zobowiązany, do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych szkoleniach, czy warsztatach.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że realizowane w ramach przedmiotowego projektu świadczenia w postaci: uczestnictwa w szkoleniach dla kadry kierowniczej oraz w edukacji zbiorowej na terenie zakładu realizowane będą tylko w odniesieniu do wybranej w drodze rekrutacji grupy pracowników Wnioskodawcy, co do których istnieje ryzyko przedwczesnego opuszczenia rynku pracy.

Skoro zatem w szkoleniach dla kadry kierowniczej oraz w edukacji zbiorowej na terenie zakładu uczestniczyć będą tylko ci pracownicy, u których zidentyfikowana została taka potrzeba związana z rodzajem zadań wykonywanych w ramach obowiązków pracowniczych, to sfinansowanie kosztu ww. świadczeń nie będzie można uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy. Korzystanie z tych świadczeń wpłynie bowiem korzystnie na funkcjonowanie pracownika w zakładzie pracy, a zatem uczestnictwo przez pracownika w tych zajęciach przyniesie korzyść zarówno pracownikowi, jak i pracodawcy.

Podkreślić należy, że powyższe odnosi się tylko do takich świadczeń, które związane są z bieżącym funkcjonowaniem podmiotu zatrudniającego, czyli podnoszą posiadane kwalifikacje zawodowe w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy. Szkolenia, warsztaty itp. związane z bieżącym wykonywaniem pracy są naturalnym składnikiem procesu zatrudnienia i pracy. Ponoszenie wydatków na pracowników z tytułu szkoleń czy warsztatów potrzebnych do wykonywania należycie pracy jest, co do zasady, dokonywane w interesie samego podmiotu, który zatrudnia pracowników. Nie ulega także wątpliwości, że wykwalifikowana siła robocza zwiększa efektywność pracy, przyczyniając się tym samym do wzrostu efektywności całej firmy.

W konsekwencji, opłacenie przez Wnioskodawcę świadczeń w postaci: uczestnictwa w szkoleniach dla kadry kierowniczej oraz w edukacji zbiorowej na terenie zakładu, w których pracownik będzie brał udział w celu prawidłowego wykonywania swych obowiązków pracowniczych, nie będzie skutkować powstaniem przychodu ze stosunku pracy u pracownika. W takiej sytuacji nie nastąpi bowiem żadne przysporzenie na rzecz pracownika.

Wnioskodawca uważa, że korzystanie przez pracowników z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa we wniosku, spowoduje powstanie przychodu ze stosunku pracy, zwolnionego przedmiotowo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, wskazać należy, że zgodnie z ww. przepisem, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych (w naturze) finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Zatem, powyższy przepis zwalnia z opodatkowania podatkiem dochodowym wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, które:

1. są finansowane lub współfinansowane ze środków:
   • budżetu państwa,
   • jednostek samorządu terytorialnego,
   • agencji rządowych,
   • agencji wykonawczych, lub
   • pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, i jednocześnie
2. są finansowane lub współfinansowane w powyższy sposób w ramach rządowych programów.
   
   

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz zacytowane powyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że nieodpłatne świadczenia w postaci: badań podstawowych (cholesterol, glukoza, trójglicerydy), diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej przed zabiegami, wizyty neurologicznej po badaniach, 10-dniowego pakietu rehabilitacyjnego dla pracowników w wieku 50+, diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej po zabiegach, wizyty neurologicznej pozabiegowej oraz cateringu, nie będą objęte zwolnieniem przedmiotowym wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowy projekt nie będzie realizowany w ramach programu rządowego.

Stanowisko Organu znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 września 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 768/18).

Zatem, stwierdzić należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń jakie zostaną przekazane pracownikom w związku z realizacją przedmiotowego projektu w postaci: badań podstawowych (cholesterol, glukoza, trójglicerydy), diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej przed zabiegami, wizyty neurologicznej po badaniach, 10-dniowego pakietu rehabilitacyjnego dla pracowników w wieku 50+, diagnostyki laboratoryjnej i fizjoterapeutycznej po zabiegach, wizyty neurologicznej pozabiegowej oraz cateringu, Wnioskodawca jako pracodawca będzie zobowiązany doliczyć do przychodu danego pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie ciążył obowiązek obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy, stosownie do treści art. 31 ww. ustawy oraz przekazania pobranych zaliczek na rachunek urzędu skarbowego zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wartość nieodpłatnych świadczeń przekazanych pracownikom przez Wnioskodawcę w postaci: uczestnictwa w szkoleniach dla kadry kierowniczej oraz w edukacji zbiorowej na terenie zakładu, w których pracownik będzie brał udział w celu prawidłowego wykonywania obowiązków pracowniczych, nie będzie skutkować powstaniem przychodu ze stosunku pracy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.