Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.20.2019.2.GM
z 22 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu dnia 31 stycznia 2019 r) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 1 lutego 2019 r., działając na podstawie art. 13 § 2a i art. 155 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o podanie adresu elektronicznego do doręczeń. Wskazano w wezwaniu, że w przypadku nieuzupełnienia wniosku we wskazanym w wezwaniu terminie, korespondencja będzie wysłana na adres ePUAP, z którego wysłany został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Z uwagi na brak uzupełnienia wniosku, niniejsze rozstrzygnięcie – zgodnie z powyższym wskazaniem – przesyła się na adres ePUAP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na stałe mieszka w miejscowości X. Zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w firmie, której siedziba znajduje się w Y.

Zgodnie z umową pracę Zainteresowany wykonuje w pełnym wymiarze tj. od poniedziałku do piątku w godz. 8-16. Taki tryb pracy wymaga od Wnioskodawcy dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy.

Z miejscowości X do miejscowości Y codziennie dojeżdża busem na podstawie imiennych biletów miesięcznych. Co miesiąc wystawiany jest imienny bilet miesięczny oraz faktura zakupu.

W Y Wnioskodawca do pracy musi dojechać jeszcze komunikacją miejską MPK, w tym celu wyrobił sobie imienny bilet elektroniczny. który okresowo jest doładowywany (co 3 miesiące) na podstawie wystawianych faktur. Zainteresowany posiada imienny bilet elektroniczny oraz faktury.

Wnioskodawca oświadcza, że nie otrzymuje dodatku za rozłąkę i nie otrzymuje zwrotu kosztów przejazdu do miejsca pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w rocznym rozliczeniu podatku można odliczyć koszty na dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca pracy komunikacją miejską w wysokości faktycznie poniesionych wydatków udokumentowanych imiennym biletem elektronicznym i fakturami zakupu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 11 „jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi”.

Ponadto należy podkreślić, że z art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki dotyczą dojazdu do zakładu pracy lub zakładów pracy środkami transportu wskazanymi w tym przepisie,
• zostały faktycznie poniesione przez podatnika i są wyższe od określonych ustawowo kosztów zryczałtowanych,
• zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
  
  

Wnioskodawca uważa, że spełnia wszystkie trzy warunki i ma prawo w rocznym rozliczeniu podatku odliczyć koszty w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do miejsca pracy zarówno busami kursującymi na trasie X – Y – X (posiada imienne bilety miesięczne) jak również komunikacją miejską umożliwiającą w Y na dojazd do siedziby firmy, w której wykonuje swoje obowiązki. Przejazd komunikacją miejską Wnioskodawca może udokumentować imiennym, okresowym biletem elektronicznym oraz fakturami zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Przepis art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Zgodnie z ust. 13 powołanego powyżej art. 22 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na stałe mieszka w miejscowości X. Zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w firmie, której siedziba znajduje się w Y. Codziennie dojeżdża do Y, w Y korzysta z komunikacji miejskiej MPK, Posiada imienne bilety (okresowy na dojazd busem oraz okresowo doładowywany bilet elektroniczny na dojazdy MPK) oraz faktury dokumentujące ich nabycie. Nie otrzymuje dodatku za rozłąkę i nie otrzymuje zwrotu kosztów przejazdu do miejsca pracy

Mając powyższe na uwadze zauważa się, że w przypadku, gdy bilet elektroniczny zawiera określenie osoby korzystającej, czyli bilet jest imienny, a ponadto jest wystawiony na pewien okres czasu, zaś z dokumentów (faktury) wynika cena biletu, to na tej podstawie Wnioskodawca ma prawo do zastosowania kosztów faktycznie poniesionych. Spełnione w tym przypadku będą przesłanki umożliwiające zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w kwocie wydatków faktycznie poniesionych.

Reasumując, Wnioskodawca – działając zgodnie z treścią art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rocznym rozliczeniu podatku może odliczyć koszty na dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca pracy komunikacją miejską w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, udokumentowanych imiennym biletem elektronicznym i fakturami zakupu.

Jednocześnie informuje się, że z uwagi na treść pytania, obejmującego swym zakresem kwestię kosztów dojazdu do miejsca pracy komunikacją miejską, interpretacja nie obejmuje zagadnienia stosowania art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do poniesionych wydatków na dojazd do miejsca pracy busami kursującymi na trasie X – Y – X.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.