2019.02.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP3-3.4011.576.2018.2.MS2

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.576.2018.2.MS2
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2018 r. (data wpływu 14 grudnia 2018 r.), uzupełnione pismem z dnia 15 stycznia 2019 r. (data nadania 15 stycznia 2019 r., data wpływu 24 stycznia 2019 r.), na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.576.2018.1.MS2 z dnia 11 stycznia 2019 r. (data nadania 11 stycznia 2019 r., data doręczenia 14 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 stycznia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.576.2018.1.MS2 (data nadania 11 stycznia 2019 r., data doręczenia 14 stycznia 2019 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 15 stycznia 2019 r. (data nadania 15 stycznia 2019 r., data wpływu 24 stycznia 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą z niepełnosprawnością, choruje na dystrofię mięśniową, ma orzeczoną niepełnosprawność „niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji” (I grupa). Porusza się na wózku inwalidzkim. W dniu 21 listopada 2018 r. Wnioskodawca kupił od niemieckiego podmiotu samochód z zabudową przystosowaną do przewozu osób niepełnosprawnych, w skład której wchodzi: obniżona podłoga platforma wjazdowa dla wózka inwalidzkiego, mocowania i kotwienia wózka inwalidzkiego z pasami bezpieczeństwa. Samochód został kupiony za cenę 11.000 euro (równowartość: 47.645,40 zł wg kursu średniego NBP z dnia 20 listopada 2018 r. 43.314 zł). Zakup został dokonany ze środków własnych Wnioskodawcy, nie był finansowany żadnym dofinansowaniem. Wnioskodawca jest osobą poruszającą się na wózku inwalidzkim. Zakup samochodu, który specjalistycznie został przystosowany do przewozu osób poruszających się na wózkach, jest wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne i jednocześnie ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. Poruszanie się przez Wnioskodawcę samochodem niedostosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych jest bardzo kłopotliwe: wymaga przeniesienia go przez inną osobę z wózka inwalidzkiego na siedzenie w samochodzie, złożenie wózka i zapakowanie go do bagażnika, a przy wysiadaniu dokonywanie tych samych czynności. Wymaga to też asysty osoby sprawnej fizycznie na tyle, by przenieść Wnioskodawcę z wózka. Dodatkowo, każda taka „przesiadka” stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla Wnioskodawcy, jak i asystenta. Wnioskodawca mimo, że porusza się na wózku inwalidzkim, jest osobą aktywną: pracuje zawodowo, wykonuje pracę naukową, spotyka się ze znajomymi, chodzi do kina, teatru, na mecze piłkarskie. W związku ze swoją chorobą musi też korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Do wykonywania tych czynności, niezbędne jest korzystanie z samochodu. Z uwagi na trudności związane z korzystaniem samochodu standardowego, Wnioskodawca zdecydował się na zakup samochodu przystosowanego do przewozu osób poruszających się na wózku inwalidzkim. Zakup samochodu, którym Wnioskodawca porusza się siedząc w aucie na wózku zakotwiczonym w podłodze, z pewnością ułatwia wykonywanie czynności życiowych Wnioskodawcy. A ponieważ samochód jest potrzebny Wnioskodawcy do dojeżdżania do pracy oraz na zabiegi rehabilitacyjne, to również zakup tego samochodu jest wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne (rehabilitacja zdrowotna, społeczna i zawodowa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakup samochodu specjalistycznie przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych należy uznać za „zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności” i w związku z tym pomniejsza on dochód do opodatkowania Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatek na zakup samochodu w wysokości 11.000 euro (47.645,40 zł) jest wydatkiem na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności i w związku z tym pomniejsza on dochód do opodatkowania Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, starowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3) wyjaśnia, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Wnioskodawca jest podatnikiem będącym osobą niepełnosprawną. Zakup samochodu, który specjalistycznie został przystosowany do przewozu osób poruszających się na wózkach, jest z pewnością wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne i jednocześnie ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. Poruszanie się przez Wnioskodawcę samochodem niedostosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych, jest bardzo kłopotliwe: wymaga przeniesienia go przez inną osobę z wózka inwalidzkiego na siedzenie w samochodzie, złożenie wózka i zapakowanie go do bagażnika, a przy wysiadaniu dokonywanie tych samych czynności. Wymaga to też asysty osoby sprawnej fizycznie na tyle, by przenieść Wnioskodawcę z wózka. Zakup samochodu, którym Wnioskodawca porusza się siedząc w aucie na wózku zakotwiczonym w podłodze, z pewnością ułatwia wykonywanie czynności życiowych Wnioskodawcy. A ponieważ samochód jest potrzebny Wnioskodawcy do dojeżdżania do pracy oraz na zabiegi rehabilitacyjne, to również zakup tego samochodu jest wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3) wskazuje, że wydatkiem poniesionym na cele rehabilitacyjne i związanym z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych są m. in. wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. W tym kontekście, samochód w sposób specjalistyczny przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych jest indywidualnym urządzeniem niezbędnym w rehabilitacji oraz ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych, stosowanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wnioskodawca jest osobą aktywną: pracuje zawodowo, wykonuje pracę naukową, spotyka się ze znajomymi, chodzi do kina, teatru, na mecze piłkarskie. W związku ze swoją chorobą musi też korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Do wykonywania tych czynności, niezbędne jest korzystanie z samochodu. Korzystanie ze zwykłego samochodu osobowego, okazało się w praktyce bardzo ograniczone, wymaga korzystania z pomocy osoby na tyle silnej fizycznie, by przenieść Wnioskodawcę z wózka do samochodu. Dodatkowo każda taka „przesiadka” stwarza ryzyko kontuzji, zarówno dla Wnioskodawcy, jak i asystenta. Z uwagi na te problemy Wnioskodawca zdecydował się na zakup samochodu przystosowanego do przewozu osób poruszających się na wózku inwalidzkim. Samochód, który kupił Wnioskodawca, umożliwia wjazd do środka wózkiem, zakotwiczenie go w podłodze i jazdę samochodem bez konieczności przenoszenia z wózka na siedzenie samochodu. Samochód przystosowany do przewozu osób poruszających się na wózku, jest urządzeniem niezbędnym w rehabilitacji, ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. Ustawodawca wymieniając w art. 26 ust. 7a pkt 3) wydatki dające prawo do ulgi wymienia: sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne. Jednocześnie ustawodawca, na gruncie omawianego przepisu, nie nadał zwrotowi „urządzenia” żadnej specyficznej treści, w szczególności zaś nie odesłał w tym względzie do innych przepisów. Prowadzi to do wniosku, że wspomniany zwrot powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego. I tak, zgodnie ze słownikiem języka polskiego (www.sjp.pwn.pl), samochód to „pojazd na kołach napędzany silnikiem, służący do przewozu osób lub ładunków”. Natomiast pojęcie „pojazd” oznacza: „urządzenie do transportu lądowego”. Nie ma więc wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi zasadami języka polskiego, samochód jest urządzeniem. Jednocześnie samochód nie może być uznany za sprzęt gospodarstwa domowego. Jak stwierdzono w Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 1024/11 „Zarówno sprzęt, jak i narzędzia oraz urządzenia, muszą spełniać wymogi ułatwiania wykonywania czynności, utrudnionych z uwagi na niepełnosprawność. Jeżeli są to rzeczy powszechnego użytku, to sposób ich konstrukcji, obsługi, dostępu do nich, musi być tego rodzaju, że ułatwia osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których bez tego urządzenia (narzędzia) nie może samodzielnie wykonać, bądź których wykonanie wiązałoby się z dużym dla niej utrudnieniem.” Samochód jest wprawdzie urządzeniem powszechnego użytku. Jednak w niniejszej sytuacji samochód, który kupił Wnioskodawca, jest pojazdem specjalnie przystosowanym do ułatwiania wykonywania czynności życiowych, których bez tego urządzenia Wnioskodawca nie może samodzielnie wykonać, bądź których wykonanie wiązałoby się z dużym dla niego utrudnieniem.

Ustawodawca, w art. 26 ust. 7a pkt 2) wśród wydatków rehabilitacyjnych podlegających odliczeniu od dochodu wymienia również przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zwolnienie to jednak miałoby zastosowanie w sytuacji, gdyby Wnioskodawca postanowił przerobić standardowy seryjny samochód osobowy do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Koszt takiego przerobienia wyniósłby ok 43.000 zł (kosztorysy przedstawione przez polskie firmy dokonujące takiego specjalistycznego przystosowania). Fakt, że w pkt 2) ustawodawca wymienia wydatki związane z samochodami osobowymi nie oznacza, że w pkt 3) pod pojęciem „urządzenia” ustawodawca nie ma na myśli również samochodów przystosowanych do potrzeb związanych z niepełnosprawnością.

Ponieważ we wskazanym przepisie art. 26 ust. 7a pkt 3) ustawodawca wskazuje, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego; to tym samym nie może być wątpliwości, że zakup samochodu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych poruszających na wózku inwalidzkim, stanowi zakup urządzenia niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosowanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7a ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno -opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. – art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy). Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że zawarte w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą z niepełnosprawnością, porusza się na wózku inwalidzkim, choruje na dystrofię mięśniową, ma orzeczoną niepełnosprawność. Wnioskodawca kupił samochód z zabudową przystosowaną do przewozu osób niepełnosprawnych, w skład której wchodzi: obniżona podłoga platforma wjazdowa dla wózka inwalidzkiego, mocowania i kotwienia wózka inwalidzkiego z pasami bezpieczeństwa. Poruszanie się przez Wnioskodawcę samochodem niedostosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych jest bardzo kłopotliwe: wymaga przeniesienia go przez inną osobę z wózka inwalidzkiego na siedzenie w samochodzie, złożenie wózka i zapakowanie go do bagażnika, a przy wysiadaniu dokonywanie tych samych czynności. Wymaga to też asysty osoby sprawnej fizycznie na tyle, by przenieść Wnioskodawcę z wózka. Dodatkowo, każda taka „przesiadka” stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla Wnioskodawcy, jak i asystenta. Wnioskodawca mimo, że porusza się na wózku inwalidzkim, jest osobą aktywną: pracuje zawodowo, wykonuje pracę naukową, spotyka się ze znajomymi, chodzi do kina, teatru, na mecze piłkarskie. W związku ze swoją chorobą musi też korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Do wykonywania tych czynności, niezbędne jest korzystanie z samochodu. Zakup samochodu, którym Wnioskodawca porusza się siedząc w aucie na wózku zakotwiczonym w podłodze, z pewnością ułatwia wykonywanie czynności życiowych Wnioskodawcy.

Niekwestionowanym w przedmiotowej sprawie jest, że samochód w przypadku osoby niepełnosprawnej, której niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu – znacznie ułatwia dojazd do pracy, na spotkania ze znajomymi, do kina, teatru, na mecze piłkarskie, czy na zabiegi rehabilitacyjne – co podnosi Wnioskodawca we wniosku. Jednakże ustawodawca wyraźnie - w art. 26 ust. 7a - określił, które wydatki uznaje za „wydatki” poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

W art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały jedynie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł; natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wydatki na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Należy również zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Skoro więc prawodawca tworzy przepis, z którego brzmienia wynika jednoznacznie, kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że w tym właśnie przepisie ta problematyka uregulowana jest wyczerpująco. Z brzmienia art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wynika, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Zatem w przypadku zakupu samochodu wraz z zabudową przystosowaną do przewozu osób niepełnosprawnych, w skład której wchodzi obniżona podłoga, platforma wjazdowa dla wózka inwalidzkiego, mocowania i kotwienia wózka inwalidzkiego z pasami bezpieczeństwa, nie można odliczyć od dochodu wartości zakupionego samochodu, bowiem takiego zakupu nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności.

Podstawą odliczenia ww. wydatków nie może być również art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Samochód bowiem nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji i nie posiada cech indywidualnych. Jest on dobrem powszechnego użytku, z którego może skorzystać każdy, niezależnie od posiadanej niepełnosprawności. Nie można więc stwierdzić, że samochód nosi znamiona urządzenia, które jest wykorzystywane stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Dodatkowo wskazać należy, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że zakup samochodu osobowego nie jest wydatkiem podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek na zakup samochodu osobowego uznać za poniesiony na rehabilitację – musiałoby to wprost wynikać z zapisów ustawowych. Tymczasem, jak wykazano wyżej, w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną na nabycie samochodu osobowego, nawet przystosowanego do korzystania przez osobę niepełnosprawną.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin