2019.02.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.672.2018.2.JK
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 18 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 stycznia 2019 r. (data wpływu 25 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia udziałów w drodze zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia udziałów w drodze zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej. Wniosek uzupełniono w dniu 25 stycznia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Miasto na prawach powiatu (dalej również jako: „Wnioskodawca”, „Gmina” lub „Miasto”) – jest czynnym podatnikiem VAT. Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 995 ze zm.), miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 994 ze zm.), Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym). Miasto realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, jak również z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 7 i 8 tej ustawy). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, jednym z zadań własnych gminy jest gospodarka nieruchomościami.

Przed Sądem Rejonowym z wniosku osoby fizycznej, współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości do sygn. akt (…) prowadzone jest postępowanie o zniesienie współwłasności nieruchomości składającej się z działki nr 207 obr. 14 jednostka ewidencyjna (…) zabudowanej kamienicą położoną przy ul. A, objętej księgą wieczystą – poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali.

Nieruchomość składająca się z działki nr 207 obr. 14 jednostka ewidencyjna (…) zgodnie z danymi ujawnionymi w księdze wieczystej (…) stanowi współwłasność Gminy Miejskiej w 1/4 cz. i osób fizycznych w pozostałej części.

W wyżej wymienionym postępowaniu sądowym Gmina wnosi o przyznanie w ramach posiadanego udziału lokalu mieszkalnego nr 3 zajmowanego przez najemcę kwaterunkowego oraz zasądzenie na jej rzecz stosownych dopłat celem wyrównania udziałów związanych z różnicą wartości poszczególnych lokali.

Działka nr 207 obr. 14 jednostka ewidencyjna (…) nie podlega ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W przyjętym przez Radę Miasta Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmienioną uchwałą Rady Miasta z dnia 3 marca 2010 r. oraz uchwała Rady Miasta z dnia 9 lipca 2014 r., przedmiotowa działka znajduje się w strukturalnej jednostce urbanistycznej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, oznaczonych symbolem MW. Natomiast wyżej wymieniona działka do dnia 31 grudnia 2002 r. podlegała ustaleniom Miejscowego Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Miasta zatwierdzonego Uchwałą Rady Miasta z dnia 16 listopada 1994 r. ze zmianami i znajdowała się w Obszarze Mieszkaniowym o symbolu M2U 40.

Nieruchomość położona przy ul. A nie jest wpisana do rejestru zabytków, jednak widnieje w gminnej ewidencji zabytków. Gmina Miejska nie czerpie żadnych pożytków z ww. nieruchomości, natomiast roszczenia o zwrot pobranych pożytków oraz wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości przez pozostałych współwłaścicieli zostały zgłoszone w toku postępowania o zniesienie współwłasności.

Obecny zarządca przedmiotowej nieruchomości w piśmie z dnia 23 lipca 2018 r. wyjaśnił, że tzw. części wspólne są remontowane w miarę dostępnych środków.

Budynek przy ul. A jest całkowicie podpiwniczony i posiada pięć kondygnacji nadziemnych. Jak wynika z inwentaryzacji architektoniczno-budowlanej przedmiotowego budynku, jego powierzchnia użytkowa wynosi 1595,1 m².

Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od nabycia udziałów w przedmiotowej nieruchomości.

Ponadto w piśmie z dnia 16 stycznia 2019 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na poniższe pytania:

Kiedy Wnioskodawca nabył udziały w nieruchomości położonej przy ul. A i na podstawie jakiego tytułu prawnego?
Gmina Miejska A, zgodnie z wpisami w księdze wieczystej, stała się współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości w 1/4 części, na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 lipca 2008 r.
W jaki sposób ww. nieruchomość, w której Wnioskodawca posiada udziały, jest/będzie wykorzystywana przez Gminę od momentu jej nabycia do chwili zniesienia współwłasności?
Nieruchomość położona przy ul. A zajmowana była i jest przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast Gmina Miejska w ramach swojego udziału dochodzi przyznania jej na wyłączną, odrębną własność lokalu mieszkalnego nr 3 zajmowanego przez najemcę kwaterunkowego i do czasu zniesienia współwłasności taki stan pozostaje bez zmian. Gmina Miejska nie czerpie żadnych pożytków z ww. nieruchomości, natomiast roszczenia o zwrot pobranych pożytków oraz wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości przez pozostałych współwłaścicieli zostały zgłoszone w toku postępowania o zniesienie współwłasności. Mając na uwadze, iż wyłączne korzystanie z nieruchomości wykonywane było przez innych współwłaścicieli, należy zaprezentować pogląd, że Gmina Miejska nie korzystała z tej nieruchomości. Po prawomocnym postanowieniu o zniesieniu współwłasności przedmiotowej nieruchomości Gmina Miejska korzystać będzie z lokalu mieszkalnego nr 3 do daty zbycia lokalu mieszkalnego na rzecz jego najemcy.
Czy przedmiotowa nieruchomość, w której Wnioskodawca posiada udziały, była/będzie wykorzystywana przez Gminę wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT?
W budynku przy ul. A znajduje się 12 lokali mieszkalnych i 2 lokale o przeznaczeniu innym niż mieszkalne. Lokale te pozostają w dyspozycji współwłaścicieli, natomiast część z nich jest przedmiotem najmu. Z poczynionych ustaleń wynika, iż przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Gminę Miejską, jednakże po prawomocnym postanowieniu o zniesieniu współwłasności przedmiotowej nieruchomości Gmina korzystać będzie z lokalu mieszkalnego nr 3 do daty zbycia lokalu mieszkalnego na rzecz jego najemcy. Mając powyższe na uwadze można stwierdzić, iż Gmina Miejska może w przyszłości wykorzystywać ten lokal do czynności zwolnionych od podatku VAT.
Czy proces zniesienia współwłasności się zakończył?
Postępowanie sądowe o zniesienie współwłasności nieruchomości położonej przy ul. A pozostaje w toku przed Sądem Rejonowym.
Kiedy nastąpiło pierwsze zajęcie (używanie) nieruchomości, w której Wnioskodawca posiada udziały?
Nie jest znana data oddania do użytkowania budynku, jednakże mając na uwadze rok budowy kamienicy 1927-1929 oraz fakty przyjęte na podstawie m.in. akt księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości, iż obecni współwłaściciele nabyli udziały w tej nieruchomości od poprzednich współwłaścicieli w formie umów lub spadkobrania, stwierdza się, iż od pierwszego zajęcia (używania) przedmiotowej nieruchomości upłynął okres dłuższy niż 2 lata.
Czy w odniesieniu do budynku (kamienicy) lub poszczególnych lokali, o których mowa w opisie sprawy, a których zbycia udziału będzie dokonywał Wnioskodawca, były/będą do czasu zbycia udziałów ponoszone wydatki na ulepszenie lub przebudowę w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej tych nieruchomości, tj. dokonane były/zostaną istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia?
Jeśli tak, to należy wskazać:
1. kto ponosił/będzie ponosił te wydatki?
2. czy ponoszącemu wydatki przysługiwało/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków?
3. czy w związku z ulepszeniami Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego?
4. czy od ostatniego ulepszenia przekraczającego 30% wartości początkowej ww. nieruchomości zostały/zostaną one oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa)? Jeśli tak, to kiedy i w jakim okresie miało/będzie miało to miejsce?
Gmina w ciągu ostatnich dwóch lat nie dokonała nakładów modernizacyjnych przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości w rozumieniu przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto zarządca przedmiotowej nieruchomości w sprawozdaniu z zarządu z dnia 14 marca 2017 r. poinformował, iż administracja nie dysponuje środkami, które pozwoliłyby na wykonanie kompleksowego remontu nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zbycie przez Miasto udziałów w opisanej Nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
W przypadku stwierdzenia przez Organ, że Gminie nie przysługuje prawo do skorzystania ze zwolnienia dla przedmiotowej transakcji na podstawie wskazanego powyżej zwolnienia od podatku, to czy zbycie przez Miasto udziałów w opisanej Nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zbycie przez Miasto udziałów w opisanej Nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.
W przypadku stwierdzenia przez Organ, że Gminie nie przysługuje prawo do skorzystania ze zwolnienia dla przedmiotowej transakcji na podstawie wskazanego powyżej zwolnienia od podatku, to zbycie przez Miasto udziałów w opisanej Nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy.

Ad. 1

Możliwość skorzystania ze zwolnienia od VAT z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Dla celów VAT, zbycie prawa własności gruntu traktowane jest jako odpłatna dostawa towarów. Zasady opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle reguluje przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale związanych z gruntem albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W konsekwencji, sprzedaż prawa własności gruntu podlega opodatkowaniu VAT na zasadach analogicznych do sprzedaży budynku (lub jego części), zatem sposób opodatkowania budynku wchodzącego w skład przedmiotowej Nieruchomości wpływa jednocześnie na sposób opodatkowania gruntu, na którym ten budynek się znajduje.

Oceniając skutki podatkowe VAT dostawy nieruchomości zabudowanej należy wskazać, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W myśl przepisów ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W świetle szerokiej definicji pierwszego zasiedlenia, zasiedlenie budynku przez właściciela dla potrzeb własnej działalności gospodarczej będzie się równać pierwszej dostawie.

Zaprezentowany pogląd znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych, np. interpretacja indywidualna KIS w Łodzi z 4 sierpnia 2016 r. 1061-IPTPP3.4512.296.2016.2.JM:

„W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. (...)

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że w stosunku do budynku zostaną spełnione warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług pozwalające na zastosowanie zwolnienia od podatku, tj. dostawa budynku nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata”.

Uznając za prawidłowe szerokie rozumienie pojęcia pierwszego zasiedlenia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonując zbycia udziałów w drodze sądowego zniesienia współwłasności za spłatą w przedmiotowej Nieruchomości będzie mógł skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Miasto zwraca uwagę na fakt, że Nieruchomość została wybudowana jeszcze przed wejściem systemu podatku VAT. Miasto nie ponosiło żadnych nakładów na modernizację czy ulepszenie budynku. Dlatego też, w ocenie Miasta, trudno mówić o jakiejkolwiek wartości dodanej przy przekazaniu za spłatą w drodze sądowego zniesienia współwłasności udziału w Nieruchomości będącej starym budynkiem. W związku z powyższym, Miasto powinno być uprawnione do skorzystania ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ad. 2

Możliwość skorzystania ze zwolnienia z VAT z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W przypadku stwierdzenia przez Organ, że Gminie nie przysługuje prawo do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie uprawniony do skorzystania ze zwolnienia dla niniejszej transakcji na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od VAT dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Miasto:

nie miało prawa do odliczenia przy nabyciu udziałów w Nieruchomości,
nie ponosiło wydatków na ulepszenie Nieruchomości, w stosunku do których miało prawo do odliczenia, a jeżeli ponosiło takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Tym samym w przypadku uznania, że Miasto nie może skorzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, spełnione zostałyby przesłanki do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także przekazanie lub zużycie towarów oraz wszelkie inne darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu, budynku lub budowli należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Z przytoczonych przepisów nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Treść powołanego art. 7 ust. 1 ustawy, wskazuje, że ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”. Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż, czy zamiana rzeczy, jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Ponadto zauważyć należy, że aby dana czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jednocześnie należy wskazać, że kwestia współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

W myśl art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zgodnie z art. 210 § 1 ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z powyższej normy wynika więc, że ustawodawca przyznaje każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Jego zaspokojenie może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub na drodze orzeczenia sądowego. Żaden ze współwłaścicieli nie może zaś skutecznie sprzeciwiać się zniesieniu współwłasności.

Ponadto, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 Kodeksu cywilnego).

Zasadą jest, że zniesienie współwłasności powinno nastąpić przede wszystkim przez podział fizyczny rzeczy wspólnej. Podział rzeczy wspólnej prowadzi do zniesienia współwłasności. Jest bowiem oczywiste, że w wyniku podziału powstają nowe przedmioty własności – samoistne, odrębne rzeczy, wydzielone z większej rzeczy macierzystej (poprzednio wspólnej). Przypadają zaś one na wyłączną własność poszczególnym współwłaścicielom. Tym samym, wygasa współwłasność macierzystej rzeczy wspólnej.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, że
w myśl zasady wyrażonej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Aby mówić zatem o dostawie towarów, musi nastąpić czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – Miasto na prawach powiatu, jest czynnym podatnikiem VAT.

Przed Sądem Rejonowym z wniosku osoby fizycznej, współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości prowadzone jest postępowanie o zniesienie współwłasności nieruchomości składającej się z działki nr 207 obr. 14 jednostka ewidencyjna (…) zabudowanej kamienicą położoną przy ul. A, objętej księgą wieczystą – poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali.

Nieruchomość składająca się z działki nr 207 obr. 14 jednostka ewidencyjna (…) zgodnie z danymi ujawnionymi w księdze wieczystej stanowi współwłasność Gminy Miejskiej w l/4 cz. i osób fizycznych w pozostałej części.

Nieruchomość położona przy ul. A nie jest wpisana do rejestru zabytków, jednak widnieje w gminnej ewidencji zabytków. Gmina nie czerpie żadnych pożytków z ww. nieruchomości, natomiast roszczenia o zwrot pobranych pożytków oraz wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości przez pozostałych współwłaścicieli zostały zgłoszone w toku postępowania o zniesienie współwłasności.

Obecny zarządca przedmiotowej nieruchomości w piśmie z dnia 23 lipca 2018 r. wyjaśnił, że tzw. części wspólne są remontowane w miarę dostępnych środków.

Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od nabycia udziałów w przedmiotowej nieruchomości.

Gmina, zgodnie z wpisami w księdze wieczystej, stała się współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości w 1/4 części, na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 lipca 2008 r.

Nieruchomość położona przy ul. A zajmowana była i jest przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast Gmina Miejska w ramach swojego udziału dochodzi przyznania jej na wyłączną, odrębną własność lokalu mieszkalnego nr 3 zajmowanego przez najemcę kwaterunkowego i do czasu zniesienia współwłasności taki stan pozostaje bez zmian. Gmina nie czerpie żadnych pożytków z ww. nieruchomości, natomiast roszczenia o zwrot pobranych pożytków oraz wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości przez pozostałych współwłaścicieli zostały zgłoszone w toku postępowania o zniesienie współwłasności. Mając na uwadze, iż wyłączne korzystanie z nieruchomości wykonywane było przez innych współwłaścicieli, należy zaprezentować pogląd, że Gmina nie korzystała z tej nieruchomości. Po prawomocnym postanowieniu o zniesieniu współwłasności przedmiotowej nieruchomości Gmina korzystać będzie z lokalu mieszkalnego nr 3 do daty zbycia lokalu mieszkalnego na rzecz jego najemcy.

W budynku przy ul. A znajduje się 12 lokali mieszkalnych i 2 lokale o przeznaczeniu innym niż mieszkalne. Lokale te pozostają w dyspozycji współwłaścicieli, natomiast część z nich jest przedmiotem najmu. Z poczynionych ustaleń wynika, iż przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Gminę, jednakże po prawomocnym postanowieniu o zniesieniu współwłasności przedmiotowej nieruchomości Gmina korzystać będzie z lokalu mieszkalnego nr 3 do daty zbycia lokalu mieszkalnego na rzecz jego najemcy. Mając powyższe na uwadze można stwierdzić, iż Gmina może w przyszłości wykorzystywać ten lokal do czynności zwolnionych od podatku VAT.

Postępowanie sądowe o zniesienie współwłasności nieruchomości położonej przy ul. A pozostaje w toku przed Sądem Rejonowym.

Nie jest znana data oddania do użytkowania budynku, jednakże mając na uwadze rok budowy kamienicy 1927-1929 oraz fakty przyjęte na podstawie m.in. akt księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości, iż obecni współwłaściciele nabyli udziały w tej nieruchomości od poprzednich współwłaścicieli w formie umów lub spadkobrania, stwierdza się, iż od pierwszego zajęcia (używania) przedmiotowej nieruchomości upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Gmina w ciągu ostatnich dwóch lat nie dokonała nakładów modernizacyjnych przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości w rozumieniu przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto zarządca przedmiotowej nieruchomości w sprawozdaniu z zarządu z dnia 14 marca 2017 r. poinformował, iż administracja nie dysponuje środkami, które pozwoliłyby na wykonanie kompleksowego remontu nieruchomości.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku zbycia udziału w nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy czynność zbycia udziału w nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Mając powyższe na względzie, należy uznać, iż w takim przypadku, w momencie zniesienia współwłasności Wnioskodawca będzie dokonywał odpłatnej dostawy towarów na rzecz drugiego współwłaściciela, w rozumieniu przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy. Stwierdzić bowiem należy, że w powyższej sprawie dojdzie do sytuacji analogicznej jak w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, gdy jeden podmiot (tj. współwłaściciel) zbywa na rzecz drugiego określony udział w nieruchomości otrzymując wynagrodzenie w postaci ceny sprzedaży. Zniesienie współwłasności nieruchomości, wywołuje w kontekście ekonomicznym skutki analogiczne, jak sprzedaż udziału w nieruchomości. W związku z czym na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zniesienie współwłasności – gdy dokonywane są między współwłaścicielami dopłaty – należy traktować jako równoważne sprzedaży udziału. Wskazać należy, iż zbycie udziału w nieruchomości prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania towarem (nieruchomością) tak jak właściciel, w związku z czym stanowi dostawę towarów.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że w przypadku zniesienia współwłasności nieruchomości w drodze orzeczenia sądowego w zamian za rekompensatę, następuje dostawa towarów (udziałów w nieruchomości).

Podkreślić jednak należy, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Wnioskodawca będąc czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również podatnikiem tegoż podatku w zakresie zbycia udziału w nieruchomości. Przedmiot zbycia dotyczy bowiem niewątpliwie składników majątku tegoż podatnika.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że w przypadku czynności zbycia udziału w nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności, następuje dostawa towarów, a Wnioskodawca dla ww. czynności jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Oznacza to, że na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających określone w tych przepisach warunki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części – co do zasady – jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Według art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce oznacza to, że dostawa gruntu będzie opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków, a gdy dostawa budynków będzie zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do pełnej wartości transakcji.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT albo będzie opodatkowana w zależności od daty pierwszego zasiedlenia.

Zauważyć w tym miejscu należy, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto w dniu 16 listopada 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia. TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r., C-308/16 przyznał rację spółce uznając, że pierwsze zasiedlenie w sprawie będącej przedmiotem postępowania głównego, nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Trybunał potwierdził, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku. Przy czym, TSUE jednakowo traktuje pierwsze zasiedlenie po wybudowaniu obiektu, jak i po jego ulepszeniu. W obu przypadkach Trybunał twierdzi, że do pierwszego zasiedlenia wystarczy rozpoczęcie jego użytkowania.

Jak wynika z opisu sprawy, lokale znajdujące się w kamienicy zostały przekazane do użytkowania i nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie oraz – jak wskazał Zainteresowany – nie jest znana data oddania do użytkowania budynku, jednakże mając na uwadze rok budowy kamienicy 1927-1929 oraz fakty przyjęte na podstawie m.in. akt księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości, iż obecni współwłaściciele nabyli udziały w tej nieruchomości od poprzednich współwłaścicieli w formie umów lub spadkobrania, stwierdza się, iż od pierwszego zajęcia (używania) przedmiotowej nieruchomości upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto Gmina w odpowiedzi na pytanie, czy w odniesieniu do budynku (kamienicy) lub poszczególnych lokali, o których mowa w opisie sprawy, a których zbycia udziału będzie dokonywał Wnioskodawca, były/będą do czasu zbycia udziałów ponoszone wydatki na ulepszenie lub przebudowę w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej tych nieruchomości, tj. dokonane były/zostaną istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia wskazała, że Gmina w ciągu ostatnich dwóch lat nie dokonała nakładów modernizacyjnych przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości w rozumieniu przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto zarządca przedmiotowej nieruchomości w sprawozdaniu z zarządu z dnia 14 marca 2017 r. poinformował, iż administracja nie dysponuje środkami, które pozwoliłyby na wykonanie kompleksowego remontu nieruchomości. Ponadto z treści wniosku wynika, że Miasto nie ponosiło żadnych nakładów na modernizację czy ulepszenie budynku. Zatem z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, że w odniesieniu do budynku (kamienicy) lub poszczególnych lokali, o których mowa w opisie sprawy, a których zbycia udziału będzie dokonywał Wnioskodawca, były/będą do czasu zbycia udziałów ponoszone wydatki na ulepszenie lub przebudowę w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej tych nieruchomości, tj. dokonane były/zostaną istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie zostaną spełnione przesłanki warunkujące zastosowanie zwolnienia od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Dostawa udziału w gruncie, na którym posadowiona jest ta nieruchomość, również będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, co wynika z treści art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji, zbycie przez Miasto udziałów w opisanej Nieruchomości w drodze zniesienia współwłasności będzie zwolnione od podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że interpretacja nie rozstrzyga kwestii zwolnienia od podatku VAT sprzedaży przez Miasto udziałów w nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2), bowiem Wnioskodawca uzależnił rozstrzygnięcie w ww. kwestii (zwolnienie na podstawie ww. artykułu) od negatywnego rozstrzygnięcia organu w zakresie zwolnienia od podatku dostawy udziału w Nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W konsekwencji odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stała się bezzasadna.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na założeniu, że w odniesieniu do budynku (kamienicy) lub poszczególnych lokali, o których mowa w opisie sprawy, a których zbycia udziału będzie dokonywał Wnioskodawca, nie były/nie będą do czasu zbycia udziałów ponoszone wydatki na ulepszenie lub przebudowę w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej tych nieruchomości, tj. dokonane były/zostaną istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin