Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.15.2019.1.JK
z 5 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 stycznia 2019 r., który wpłynął do tut. Organu w tym samym dniu, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z licencji stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z licencji stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Działalność gospodarcza Spółki polega na uprawie oraz produkcji materiału siewnego zbóż. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka ponosi opłaty na rzecz swojego jedynego udziałowca (dalej: „Podmiot Powiązany”).

Podmiotowi Powiązanemu przysługuje prawo ochronne obejmujące określone odmiany materiału siewnego, dzięki któremu w szczególności posiada on wyłączne prawo do rozmnażania i sprzedaży określonych odmian materiału siewnego. Podmiot Powiązany udziela Spółce licencji na przedmiotowe prawo. W oparciu o licencję Spółka ma możliwość rozmnażania określonej odmiany materiału siewnego i jego dystrybucji. Ponadto, Spółka ma możliwość udzielania dalszych licencji na rozmnażanie i sprzedaż określonej odmiany materiału siewnego.

Z tytułu udzielonych licencji Spółka ponosi następujące opłaty na rzecz Podmiotu Powiązanego (dalej łącznie zwane: „Opłaty”):

• Opłata 1 - to należność licencyjna za prawo do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem ochronnym przysługującym Podmiotowi Powiązanemu. Rozliczenie z tytułu tej opłaty następuje na podstawie:
  
  • iloczynu wielkości sprzedaży i stawki licencji w przypadku żyta hybrydowego, oraz
  • 50% iloczynu wielkości sprzedaży i stawki licencyjnej w przypadku odmian nie hybrydowych,
• Opłata 2 - to należność licencyjna za prawo do udzielania dalszej licencji uprawniającej do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem ochronnym przysługującym Podmiotowi Powiązanemu. Rozliczenie z tytułu tej opłaty następuje na podstawie 50% przychodu otrzymanego z tytułu sublicencjonowania umów licencyjnych. 
  
  

Stosowany sposób kalkulacji w oparciu o wartość przychodów pozwala jednoznacznie ustalić jaka część Opłat dotyczy rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego, a jaka udzielania dalszej licencji uprawniającej do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego. Opłaty ponoszone są na rzecz podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. - analogicznie - od 1 stycznie 2019 r. - przepis art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). Bez zapewnienia sobie możliwości korzystania z ww. praw, Spółka nie mogłaby w sposób legalny korzystać z odmian materiału siewnego należących do Grupy. Opłaty stanowią element kalkulacyjny ceny stosowanej w stosunku do ostatecznych odbiorców (klientów). Dodatkowo, ponoszone Opłaty warunkują produkcję Spółki (bez nabycia licencji, Spółka nie byłaby uprawniona do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem ochronnym; nie miałaby również możliwości sublicencjonowania tych praw). W konsekwencji, Spółka chcąc produkować i dystrybuować materiał siewny, a także chcąc sublicencjonować prawa do rozmnażania materiału siewnego, musi sama nabyć licencje od Podmiotu Powiązanego i ponosić z tego tytułu Opłaty. Z uwagi na fakt, iż Opłaty licencyjne są opłacane okresowo, a umowy licencyjne zostały zawarte na czas nieoznaczony, Spółka nie ujęła przysługujących wartości niematerialnych i prawnych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki oraz nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Opłaty za prawa wykorzystywane przez Spółkę do działalności gospodarczej będą uznawane za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 tej ustawy nie znajdzie do nich zastosowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłaty za prawa wykorzystywane przez Spółkę do działalności gospodarczej stanowią koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi i tym samym ograniczenia wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajdują w stosunku do nich zastosowania.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (który obowiązuje od 1 stycznia 2018 r.):

Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
   
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
   
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze
   

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., analogicznie – od 1 stycznia 2019 r. - w rozumieniu art. 11 a ust. 1 pkt 4) lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9 a ust. 6 (analogicznie jak powyżej - art. 11 j ust. 2), w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16 a - 16m, i odsetek.

Powyższe ograniczenie - zgodnie z art. 15 e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - nie ma zastosowania do:

kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Należy wskazać, iż zarówno w ustawie o CIT, jak również w innych aktach normatywnych powszechnie obowiązujących, nie ma definicji legalnej pojęcia kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W doktrynie i orzecznictwie prawa podatkowego przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej przed pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r. (sygn. akt: II FSK 1077/12): Analiza językowa danego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności.

Zgodnie z definicją słowa bezpośredni podawaną przez Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego bezpośredni to nie mający ogniw pośrednich, dotyczący czego wprost, niczym nie oddzielony.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakres znaczeniowy określenia koszty bezpośrednie trzeba zawsze rozpatrywać łącznie z dopełnieniem (przedmiotem), do którego się odnosi. Tym samym koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem towarów to koszty wprost dotyczące wytworzenia lub nabycia dóbr do których się referuje i tym samym nie dotyczące innej działalności. Innymi słowy, koszty wyłącznie i w całości dotyczące wytworzenia lub nabycia (zakupu) określonych dóbr. Koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usługi (w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT) to w ocenie Spółki takie koszty, które w całości dotyczą działalności gospodarczej Spółki. A contrario - nie są związane w żadnej części z inną działalnością, ani też nie stanowią kosztów zarządzania przedsiębiorstwem, jako całością. Skutkiem takiego bezpośredniego związku jest to, że taki koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem (zakupem) towarów to koszt usługi lub prawa, który jest w bezpośrednim stopniu inkorporowany w danym towarze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w całym procesie prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie danego dobra. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra. Spółka bez wątpienia wykorzystuje prawa nabyte od Podmiotu powiązanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Podmiot powiązany jest firmą hodowli roślin, która posiada zastrzeżone prawa do odmian roślin w zakresie różnych odmian zbóż. Spółka wraz z Podmiotem powiązanym współpracują w zakresie badania linii i odmian oraz w ramach marketingu odmian Podmiotu powiązanego. W ramach tej współpracy, Spółka zobowiązana jest do badania linii i materiału (przekazywanego przez Podmiot powiązany) i wykorzystywania ich do oficjalnych badań, a także do prowadzenia na terytorium Polski sprzedaży zastrzeżonych odmian pochodzących z tych badań oraz innych odmian Podmiotu powiązanego. Przede wszystkim dzięki ponoszonym Opłatom na rzecz Podmiotu powiązanego, Spółka posiada praktyczny know-how w zakresie rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego, w tym informacje o żytach hybrydowych oraz odmianach nie hybrydowych, potrzebne do prowadzenia opisanej wyżej działalności.

W związku z powyższym, Spółka uzyskuje przychody z tytułu rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem przysługującym Podmiotowi powiązanemu oraz z tytułu sublicencjonowania praw w tym zakresie. Opłata l, którą Spółka ponosi na rzecz Podmiotu powiązanego stanowi wynagrodzenie, którego wysokość jest wprost uzależniona od wielkości sprzedaży Spółki z tego tytułu (iloczyn wielkości sprzedaży i stawki licencji). Analogicznie kalkulowana jest wysokość Opłaty 2, przy czym w tej sytuacji wysokość tej opłaty uzależniona jest od przychodu otrzymanego z tytułu sublicencjonowania umów licencyjnych (% od przychodu otrzymanego z tytułu sublicencjonowania praw; dalej jednak w zakresie rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem przysługującym Podmiotowi powiązanemu). A zatem, kalkulacja wysokości Opłat w oparciu o przychody Spółki z ww. tytułu – w ocenie Wnioskodawcy – potwierdza bezpośredni związek ponoszonych Opłat z wytworzonymi/nabytymi (zakupionymi) przez Spółkę towarami, Spółka jest bowiem zobowiązana do zapłaty Opłat w wysokości liniowo zależnej od wysokości obrotów z tytułu rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego oraz udzielania dalszej licencji uprawniającej do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego.

Powyższy sposób kalkulacji Opłat (uzależniony kwotowo od wartości przychodów) pozwala jednoznacznie wyliczyć jaka część Opłat dotyczy:

• wyłącznie rozmnażania (a zatem wytwarzania) dystrybucji materiału siewnego, a jaka
• wyłącznie udzielania dalszej licencji uprawniającej do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego (a zatem świadczenia usług).
  
  

Reasumując, w ocenie Spółki powyższe potwierdza bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Dodatkowo, ponoszone Opłaty warunkują produkcję Spółki oraz udzielanie dalszych licencji przez Spółkę, ponieważ bez nabycia praw od Podmiotu powiązanego Wnioskodawca nie byłby uprawniony do rozmnażania i dystrybucji materiału siewnego objętego prawem ochronnym, jak również Wnioskodawca nie miałby możliwości sublicencjonowania tych praw.

Warto wskazać, że obowiązek ponoszenia Opłat na rzecz Podmiotu powiązanego wynika zarówno z przepisów prawa unijnego (Rozporządzenia Rady (WE) NR 2100/94 z 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin) oraz z przepisów krajowych (ustawa z 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin, t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 432 ze zm.). W związku z powyższym, Spółka chcąc produkować i dystrybuować materiał siewny, a także chcąc sublicencjonować prawa do materiału siewnego, musi sama nabyć licencje od Podmiotu powiązanego, a w związku z tym - ponosić z tego tytułu Opłaty. Jest to zatem koszt niezbędny dla Wnioskodawcy.

Kolejnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Wnioskodawcy jest uzasadnienie do projektu ustawy wprowadzającej art. 15e ustawy o CIT, tj. ustawy z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175; dalej: „Ustawa nowelizująca”). Jak wynika z treści uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej: Celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia (zakupu - przyp. Wnioskodawcy) wartości niematerialnej i prawnej (druk sejmowy nr 1878, VIII kadencja Sejmu RP, s. 78 uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydanych po wejściu w życie nowych przepisów, tj. w 2018 r. Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.186.2018.1.MM uznał za prawidłowe stanowisko tamtejszego wnioskodawcy, zgodnie z którym: gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów Licencji Znakowej, nie mógłby korzystać ze Znaków Towarowych Podmiotu Powiązanego w odniesieniu do dystrybuowanych Towarów oraz w działaniach marketingowych z nimi związanych, a tym samym uzyskiwać przychodów z ich sprzedaży. Koszty omawianej Licencji Znakowej definiowane są wartością sprzedaży netto sprzedanych przez Wnioskodawcę Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi Podmiotu Powiązanego i stanowią element składowy ich ceny. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty Licencji Znakowej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, jest zatem prawidłowe.

Ponadto, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.65.2018.2.LG potwierdził stanowisko tamtejszego wnioskodawcy oraz uznał, że: Opłaty za ww. wartości niematerialne (tj. prawa do korzystania z wiedzy dotyczącej produkowanych wyrobów, takich jak technologie i wiedza praktyczna o ich stosowaniu, w tym oparta na zgłoszonych i niezgłoszonych wynalazkach, metodologia organizacji zakładu produkcyjnego/procesu produkcji, wiedza o niezbędnych surowcach i sposobie ich zastosowania, wiedza o optymalizacji procesów produkcyjnych (know-how), należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem towaru, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 updop.

Analogiczne stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanych interpretacjach indywidualnych:

• z 9 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2018.1.MG;
• z 4 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.151.2018.1.AZE;
• z 29 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.204.2018.1.AP;
• z 19 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.147.2018.2.AW;
• z 21 maja 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.95.2018.1.EN;
• z 17 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG;
• z 12 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.79.2018.1.NL.
  
  

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Opłaty ponoszone przez Spółkę na rzecz Podmiotu powiązanego, jako opłaty bezpośrednio powiązane z wytwarzanymi/nabytymi (zakupionymi) towarami oraz ze świadczeniem usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej — stanowią koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usługi (w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT). A zatem ograniczenie w zaliczaniu niektórych wydatków do kosztów uzyskania przychodów (o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT) nie znajdzie zastosowania do Opłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.