Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.542.2018.6.AKR
z 4 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 8 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2018 r. (data wpływu 13 grudnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 9 lutego 2019 r. (data wpływu 22 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejęcia długu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od spadków i darowizn.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 29 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.542.2018.1.AKR, 0111-KDIB4.4015.146.2018.3.BB, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 29 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 grudnia 2018 r.). W dniu 13 grudnia 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 10 grudnia 2018 r.).

Pismem z dnia 1 lutego 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.542.2018.4.AKR, ponownie wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 1 lutego 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 lutego 2019 r.). W dniu 22 lutego 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 13 lutego 2019 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni na podstawie dwóch umów pożyczek jest dłużniczką E. B. na kwotę 300 000 zł. Pierwsze pożyczki na łączną kwotę 180 000 zł zostały Jej udzielone w maju 2016 r., a ostatnia na kwotę 120 000 zł w sierpniu 2017 r. Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć z mężem, za zgodą wierzyciela E. B., umowę przejęcia długu przewidzianą w art. 519 Kodeksu cywilnego, na mocy której mąż Wnioskodawczyni M. G. stanie się wyłącznym dłużnikiem E. B., a Wnioskodawczyni przestanie nim być. Umowa między małżonkami będzie nieodpłatna. Przejęcie długu nie będzie związane ze stosunkiem pracy, pracy nakładczej ani działalnością wykonywaną osobiście przez Wnioskodawczynię.

Treść ww. umowy przejęcia długu:

„Umowa przejęcia długu zawarta w dniu … w K. pomiędzy:

1. A. A. G. PESEL …, K., ul. K. i jej mężem
2. M. G., PESEL …, K., ul. K. za zgodą
3. E. B., PESEL …, N., os. B.
   
   

§ 1

1. A. G. oświadcza, że jest dłużnikiem E. B. na łączną kwotę 300 000 zł (trzysta tysięcy złotych) na podstawie:
   1. umowy pożyczki z dnia 24.05.2016 r. na kwotę 50 000 zł,
   2. umowy pożyczki z dnia 24.05.2016 r. na kwotę 50 000 zł,
   3. umowy pożyczki z dnia 29.05.2016 r. na kwotę 50 000 zł,
   4. umowy pożyczki z dnia 30.05.2016 r. na kwotę 30 000 zł,
   5. umowy pożyczki z dnia 1.08.2017 r. na kwotę 120 000 zł.
2. Pożyczki były udzielone na cele mieszkaniowe i nie zostały zabezpieczone.
3. Pożyczki zostały zgłoszone do Urzędu Skarbowego pożyczkobiorcy.

§ 2 Mocą niniejszej umowy M. G. nieodpłatnie wstępuje na miejsce dłużnika A. G. i staje się zobowiązanym wobec E. B. z tytułu wszystkich powyższych pożyczek na łączna kwotę 300 000 zł (trzysta tysięcy złotych), a A. G. zostaje z długu zwolniona.

§ 3 Wszelkie zmiany niniejszej umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności.

§ 4 W sprawach nie uregulowanych umową mają zastosowanie odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego.

§ 5 Umowa została sporządzona w trzech jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla Stron i wierzyciela.

§ 6 E. B. jako wierzyciel wyraża zgodę na zawarcie przedmiotowej umowy.”

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni stwierdziła, że związek małżeński zawarła w kwietniu 2017 r., a więc pożyczki z 2016 r. zaciągnęła będąc panną, a pożyczkę z dnia 1 sierpnia 2017 r. będąc w związku małżeńskim, w którym cały czas obowiązuje małżeńska wspólność ustawowa. Środki z pożyczek nie weszły w skład majątku wspólnego, małżonek Wnioskodawczyni nie był pytany o zgodę na zawarcie umów. Za spłatę pożyczek odpowiada wyłącznie Wnioskodawczyni z majątku osobistego, umów majątkowych małżeńskich nie zawierała. Obecnie w związku małżeńskim Wnioskodawczyni istnieje małżeńska wspólność ustawowa i będzie istniała w czasie zawierania umowy przejęcia długu. Po przejęciu długu jego zaspokojenie nastąpi z majątku osobistego małżonka Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy przejęcie długu Wnioskodawczyni przez Jej męża stanowi przychód Wnioskodawczyni z nieodpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy powyższe przejęcie długu przez męża i zwolnienie z długu Wnioskodawczyni będzie po stronie Wnioskodawczyni nabyciem podlegającym opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), przejęcie długu Wnioskodawczyni przez Jej męża stanowi dla niej przychód z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, za jedno ze źródeł przychodów uważa się inne źródła (tj. źródła niewymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy). Przepis art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zdaniem Wnioskodawczyni, znajdzie zastosowanie w Jej sprawie, gdyż przysporzenie u Wnioskodawczyni w związku z przejęciem długu Wnioskodawczyni przez Jej męża nie pochodzi z żadnego ze źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, tj. ze stosunku służbowego, stosunku pracy i podobnych stosunków, ani z działalności wykonywanej osobiście, pozarolniczej działalności gospodarczej, działów specjalnych produkcji rolnej, najmu i podobnych umów, kapitałów pieniężnych i praw majątkowych ani też z odpłatnego zbycia. Zawarcie umowy przejęcia długu nie będzie bowiem związane z żadnym z wymienionych stosunków prawnych, które łączyłyby Wnioskodawczynię i Jej męża. Definicję „przychodów z innych źródeł” zawiera art. 20 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się między innymi dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17. Zdaniem Wnioskodawczyni, Jej sprawy nie dotyczy zawarte w tym przepisie zastrzeżenie, że art. 20 ust. 1 ww. ustawy nie znajduje zastosowania do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 ww. ustawy (odnoszących się szczegółowo do poszczególnych źródeł przychodów), gdyż jak wskazano powyżej, przysporzenie uzyskane przez Wnioskodawczynię nie będzie pochodzić z żadnego z tych źródeł. Tym samym, uzyskane przez Nią przysporzenie związane ze zwolnieniem Wnioskodawczyni z długu przez Jej męża zakwalifikować należy jako nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie jednak z art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy wolna od podatku jest wartość świadczeń w naturze innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20. Na podstawie art. 21 ust. 20 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 (działalność wykonywana osobiście). Powyższe wyłączenie nie ma zastosowania w zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawczynię, ponieważ otrzymanie nieodpłatnego świadczenia przez Wnioskodawczynię od Jej męża nie będzie związane ze stosunkiem pracy, pracy nakładczej ani działalnością wykonywaną osobiście przez Wnioskodawczynię.

Mając na uwadze powyższe, art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy znajdzie zastosowanie w sprawie Wnioskodawczyni, jeśli kumulatywnie spełnione zostaną dwa warunki:

1. uzyskanie przez Wnioskodawczynię świadczenia w naturze lub innego nieodpłatnego świadczenia,
2. uzyskanie tego świadczenia od osoby zaliczonej do I i II grupy podatkowej w stosunku do Wnioskodawczyni w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86).
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, w Jej sprawie warunki te zostały spełnione. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje jednocześnie żadnych dodatkowych warunków, poza wyłączeniem z art. 21 ust. 20 ww. ustawy, które jak wskazano powyżej, nie znajdzie w sprawie Wnioskodawczyni zastosowania. Wnioskodawczyni w związku z przejęciem Jej długu przez męża uzyska nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Zdaniem Wnioskodawczyni, pierwszy ze wskazanych warunków został spełniony, ponieważ przejęcie długu Wnioskodawczyni przez Jej męża będzie stanowić nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Zatem, należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie prawne lub gospodarcze, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku na rzecz jednej osoby, kosztem majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. W przedmiotowej sprawie, w zamian za przejęcie długu Wnioskodawczyni, Jej mąż nie otrzyma żadnego świadczenia od Wnioskodawczyni, w szczególności nie otrzyma zapłaty. Wnioskodawczyni nie będzie również zobowiązana do żadnych późniejszych świadczeń na rzecz męża z tego tytułu.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze, ustala się (jeżeli przedmiotem świadczenia nie są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, usługi zakupione ani udostępnienie lokalu lub budynku – jak w sprawie Wnioskodawczyni) na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. W celu zastosowania powyższego przepisu należy zwrócić uwagę, że mąż Wnioskodawczyni poprzez zwolnienie Wnioskodawczyni z części długu niejako wyświadczy na Jej rzecz usługę polegającą na zwolnieniu Jej z długu. Wartość tej usługi odpowiada, zdaniem Wnioskodawczyni, kwocie długu przejętej przez Jej męża. W warunkach rynkowych Wnioskodawczyni w celu zwolnienia się z przejętej przez Jej męża kwoty długu musiałaby wydatkować kwotę równą temu długowi. Osiągnięcie analogicznego efektu ekonomicznego byłoby więc możliwe wyłącznie przy zaangażowaniu przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych o wysokości opowiadającej wartości przejętej części długu. Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z przejęciem części długu przez męża, uzyska ona więc przychód z nieodpłatnego świadczenia o wartości odpowiadającej wysokości długu, z której zostanie zwolniona.

Podsumowując, Wnioskodawczyni stwierdza, że przychód otrzymany przez Nią z tytułu przejęcia długu przez Jej męża, będzie nieodpłatnym świadczeniem, wymienionym w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, zdaniem Wnioskodawczyni, pierwszy ze wskazanych warunków zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy zostanie spełniony. Wnioskodawczyni uzyska nieodpłatne świadczenie od osoby zaliczonej do I grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn (mąż Wnioskodawczyni). Na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy, do pierwszej grupy podatkowej należą: małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, zięć, synowa, rodzeństwo, ojczym, macocha i teściowie. Do drugiej grupy podatkowej zalicza się natomiast: zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych. Wskazać więc należy, że drugi ze wskazanych powyżej warunków zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także będzie spełniony, gdyż małżonek jest podmiotem wymienionym wprost w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jako podmiot należący do I grupy podatkowej.

Podsumowując, w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku spełnione zostaną jednocześnie dwa warunki tj.:

1. Wnioskodawczyni uzyska nieodpłatne świadczenie,
2. Wnioskodawczym otrzyma to nieodpłatne świadczenie od osoby należącej do I grupy podatkowej w ustawie o podatku od spadków i darowizn (mąż).
   
   

W związku z powyższym, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przysporzenie otrzymane przez Wnioskodawczynię w związku z przejęciem długu Wnioskodawczyni przez Jej męża będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy wyszczególnione zostały jako źródła przychodów inne źródła.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”(Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Zatem, należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni na podstawie umów pożyczek jest dłużniczką pożyczkodawcy − osoby fizycznej na kwotę 300 000 zł. Pierwsze pożyczki na kwotę 180 000 zł zostały jej udzielone w 2016 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła je będąc panną. Natomiast pożyczkę na kwotę 120 000 zł Wnioskodawczyni zaciągnęła w dniu 1 sierpnia 2017 r. będąc w związku małżeńskim, w którym cały czas obowiązuje małżeńska wspólność ustawowa. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński w kwietniu 2017 r. Środki z pożyczek nie weszły w skład majątku wspólnego, małżonek Wnioskodawczyni nie był pytany o zgodę na zawarcie umów. Za spłatę pożyczek odpowiada wyłącznie Wnioskodawczyni z majątku osobistego, umów majątkowych małżeńskich nie zawierała. Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć z mężem, za zgodą wierzyciela (pożyczkodawcy) umowę przejęcia długu przewidzianą w art. 519 Kodeksu cywilnego, na mocy której mąż Wnioskodawczyni stanie się wyłącznym dłużnikiem pożyczkodawcy, a Wnioskodawczyni przestanie być dłużnikiem. Umowa między małżonkami będzie nieodpłatna. Przejęcie długu nie będzie związane ze stosunkiem pracy, pracy nakładczej ani działalnością wykonywaną osobiście przez Wnioskodawczynię. Obecnie w związku małżeńskim Wnioskodawczyni istnieje małżeńska wspólność ustawowa i będzie istniała w czasie zawierania umowy przejęcia długu. Po przejęciu długu jego zaspokojenie nastąpi z majątku osobistego małżonka Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 30 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny.

Stosownie do art. 31 § 1-2 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.).
   
   

W myśl art. 33 ww. ustawy do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Zgodnie z art. 34¹ ww. ustawy każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Stosownie do 35 ww. ustawy w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1-2 ww. ustawy oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W świetle art. 361 § 1 ww. ustawy małżonek może sprzeciwić się czynności zarządu majątkiem wspólnym zamierzonej przez drugiego małżonka, z wyjątkiem czynności w bieżących sprawach życia codziennego lub zmierzającej do zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny albo podejmowanej w ramach działalności zarobkowej.

Zgodnie z art. 37 § 1-4 ww. ustawy zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:

1. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków;
2. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal;
3. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa;
4. darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.
   
   

Ważność umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków bez wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy przez drugiego małżonka.

Druga strona może wyznaczyć małżonkowi, którego zgoda jest wymagana, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.

Jednostronna czynność prawna dokonana bez wymaganej zgody drugiego małżonka jest nieważna.

Stosownie od art. 38 ww. ustawy, jeżeli na podstawie czynności prawnej dokonanej przez jednego małżonka bez wymaganej zgody drugiego osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie osób, które w dobrej wierze dokonały czynności prawnej z osobą nieuprawnioną do rozporządzania prawem.

W myśl art. 41 § 1-3 ww. ustawy, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków.

Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa..

Jeżeli wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9.

Zgodnie z art. 50 ww. ustawy, jeżeli wierzytelność powstała przed rozszerzeniem wspólności, wierzyciel, którego dłużnikiem jest tylko jeden małżonek, może żądać zaspokojenia także z tych przedmiotów majątkowych, które należałyby do majątku osobistego dłużnika, gdyby wspólność majątkowa nie została rozszerzona.

Stosownie do art. 51¹ ww. ustawy każdy z małżonków zarządza samodzielnie swoim majątkiem.

W świetle art. 52 § 1-1a ww. ustawy z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać także wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków.

W myśl art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Zgodnie z § 2 tego przepisu, przejęcie długu może nastąpić:

1. przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
2. przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.
   
   

Według art. 522 Kodeksu cywilnego umowa o przejęcie długu powinna być pod nieważnością zawarta na piśmie. To samo dotyczy zgody wierzyciela na przejęcie długu. Przejęcie długu może nastąpić zarówno pod tytułem odpłatnym lub nieodpłatnym.

Wskazać ponadto należy, że istotą kodeksowej konstrukcji umowy przejęcia długu są następujące przesłanki: nabycie długu przez przejemcę jako jego własnej powinności, zwolnienie dotychczasowego dłużnika i zachowanie tożsamości przejmowanego zobowiązania. Zatem, osoba trzecia, przejmująca dług, staje się zobowiązana za dług dotychczasowego dłużnika; na skutek przejęcia długu zostaje on zwolniony od obowiązku świadczenia wobec wierzyciela, a przejmujący dług, tak zwany przejemca, staje się dłużnikiem. Przejęcie długu zatem nie narusza treści istniejącego dotychczas stosunku zobowiązaniowego, a jedynie powoduje zmianę osoby dłużnika.

Zatem, w sytuacji gdy wskutek przejęcia przez męża Wnioskodawczyni długu z tytułu pożyczek udzielonych Wnioskodawczyni przed zawarciem związku małżeńskiego i pożyczek udzielonych po zawarciu związku małżeńskiego bez zgody drugiego małżonka, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność majątkiem osobistym, zaspokojenie długu nastąpi z majątku osobistego małżonka Wnioskodawczyni, przejęcie długu Wnioskodawczyni przez Jej męża stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Jednakże, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Na podstawie art. 21 ust. 20 ww. ustawy powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, tj. działalności wykonywanej osobiście.

Do poszczególnych grup podatkowych, zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644) zalicza się:

1. do grupy I - małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III - innych nabywców.
   
   

W świetle powyższego wartość otrzymanego przez Wnioskodawczynię od Jej męża nieodpłatnego świadczenia w postaci przejęcia przez niego długu z tytułu pożyczek zaciągniętych przed zawarciem związku małżeńskiego do majątku osobistego oraz pożyczek zaciągniętych bez zgody małżonka w trakcie wspólności majątkowej małżeńskiej, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność majątkiem osobistym, będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.)przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.