Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.586.2018.1.AK
z 4 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 28 lutego 2018 r. syn Wnioskodawczyni został uznany za osobę niepełnosprawną na podstawie orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności (z datą stwierdzenia niepełnosprawności 7 sierpnia 2015 r.).

Podstawą do wydania orzeczenia o niepełnosprawności syna Wnioskodawczyni jest zachorowanie przez niego na cukrzycę insulinozależną (typ 1). Syn Wnioskodawczyni jest osobą niepełnoletnią (14 lat), pozostaje na utrzymaniu rodziców i nie uzyskuje dochodów podlegających opodatkowaniu.

W celu leczenia cukrzycy u syna, Wnioskodawczyni z mężem (tj. rodzice) ponoszą wydatki na zakup niezbędnych urządzeń (nierefundowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz inne fundusze przewidziane dla osób niepełnosprawnych) i korzystają z ich odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Są to wydatki ponoszone na zakup:

1. pompy insulinowej, za pomocą której podawana jest na bieżąco insulina (za pośrednictwem umieszczonego na skórze „poda” z insuliną, wymienianego co 3 dni), co likwiduje konieczność wykonywania kilka razy na dobę wstrzyknięć insuliny, oraz
2. systemu ciągłego monitorowania glikemii, składającego się z sensora, który działa przez 14 dni oraz czytnika. System ten pozwala osobom chorym na cukrzycę dokonywać pomiaru poziomu glukozy we krwi, by dopasować podawaną za pomocą pompy insulinowej ilość insuliny bez konieczności wielokrotnego nakłuwania palców (interpretacja indywidualna w podobnej sprawie o sygn. 0114-KDIP3-3.4011.444.2017.2.AK).
   
   

W listopadzie 2018 r. wprowadzono w Polsce możliwość odczytu poziomu glikemii z sensora za pomocą kompatybilnego telefonu, z pobraną dedykowaną aplikacją, która oferuje zarówno wiele funkcji czytnika sensora, jak i nowe możliwości – pozwala na swobodną kontrolę poziomu glukozy w każdym czasie i miejscu za pomocą telefonu. W porównaniu do czytnika, telefon wraz z dedykowaną aplikacją umożliwia:

• zdalne monitorowanie poziomu glukozy u dziecka przez rodziców, co jest szczególnie ważne w przypadkach wystąpienia hipoglikemii u dzieci, mogącej prowadzić do utraty przytomności – rodzice automatycznie dostają powiadomienia z telefonu dziecka o stężeniu glukozy oraz trendach zmiany,
• automatyczne zapisywanie danych z pomiarów w systemie kontroli cukrzycy, który umożliwia przeglądanie historii glikemii wraz z wykresem glikemii, a także udostępnianie jej swojemu lekarzowi (on-line),
• automatyczne szacowanie wartości hemoglobiny glikowanej (HBA1c) dziecka, która informuje lekarza o skuteczności leczenia cukrzycy,
• odpowiednie dawkowanie insuliny wraz z dodawaniem do poszczególnych pomiarów glukozy notatek, tworząc historię żywienia, co ułatwia interpretację wyników podczas wizyty kontrolnej u diabetologa.
  
  

Do stosowania z aplikacją zalecane są wybrane telefony z systemami operacyjnymi, które zostały poddane testom.

Ponieważ syn Wnioskodawczyni nie posiadał telefonu wymienionego na podanej liście, w listopadzie 2018 r. Wnioskodawczyni z mężem dokonali zakupu dla syna nowego telefonu, udokumentowanego fakturą (wystawioną na rodzica). Istotne dla Wnioskodawczyni i jej męża było jak najszybsze skorzystanie z funkcji telefonu, które oferuje w leczeniu cukrzycy (przede wszystkim zmniejszenia ryzyka negatywnych konsekwencji zdrowotnych) oraz zdalnego monitorowania przez rodziców poziomu cukru u dziecka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można w zeznaniu PIT za 2018 r. odliczyć od dochodu rodzica wydatki poniesione na zakup telefonu, dostosowanego do wymogów aplikacji, ułatwiającej leczenie cukrzycy u syna Wnioskodawczyni jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem czynności życiowych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakup telefonu można odliczyć od dochodu jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem czynności życiowych, gdyż telefon z dedykowaną aplikacją posiada indywidualny charakter ze względu na fakt, że został dostosowany w sposób szczególny do niepełnosprawności związanej z zachorowaniem na cukrzycę typu 1 (jaka dotknęła syna Wnioskodawczyni) i stał się narzędziem wspierającym leczenie i monitorowanie jego postępów oraz ułatwiającym mu codziennie życie.

W szczególności: za pomocą zbliżenia telefonu do sensora umieszczonego na ręce dziecka dokonuje się stałego pomiaru glikemii, a odczytane poziomy glukozy stanowią podstawę do oszacowania ilości insuliny podanej za pomocą pompy insulinowej oraz co najważniejsze informują o zbliżających się stanach zagrażających zdrowiu, a nawet życiu (hipoglikemii).

Telefon wraz z aplikacją przesyła do rodziców informację o poziomie glukozy ich dziecka, co umożliwia szybką reakcję opiekunów na zmiany stężenia glukozy i ogranicza u dziecka wystąpienie komplikacji zdrowotnych.

Jest on wykorzystywany w procesie rehabilitacji w niepełnosprawności wynikającej z cukrzycy typu 1 oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych dziecka – pozwala zmierzyć poziom cukru we krwi bez konieczności nakłuwania palców, co powoduje u dziecka ból i uszkadzanie skóry (powstanie zrostów), wystarczy tylko zbliżyć telefon z dedykowaną aplikacją do sensora umieszczonego na ręce dziecka.

Ponadto przy każdym zeskanowaniu telefonem sensora dane dotyczące poziomu glukozy zostają automatycznie zapisane w systemie kontroli cukrzycy, co umożliwia ich bezpiecznie przeglądanie, a także udostępnienie ich swojemu lekarzowi w postaci różnorodnych raportów.

Dodatkowo możliwe jest automatyczne (bez konieczności każdorazowej wizyty w laboratorium) szacowanie wartości hemoglobiny glikowanej (HBA1c) dziecka, wykonywanej w celu monitorowania postępów leczenia cukrzycy i diagnozowaniu jej możliwych powikłań.

Gwarantowane jest także odpowiednie dawkowanie insuliny przez pompę insulinową, dostęp do historii zmian glikemii z 8-godzinnym wykresem glikemii oraz możliwość dodania notatek w celu kontrolowania posiłków i planowanego wysiłku fizycznego, co ułatwia interpretacje wyników i ewentualne decyzje w zakresie zmian leczenia przez diabetologa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy wydatki o których mowa w ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 10 080 zł. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      
      
   
   

Rozpatrując czy wydatek poniesiony na zakup telefonu podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, że w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Do oceny przydatności tego sprzętu w rehabilitacji pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisach wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  
  

Wnioskodawczyni chce odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r. zakup telefonu dla swojego niepełnosprawnego syna. Wnioskodawczyni posiada fakturę na zakupiony telefon.

Jak wynika z wniosku, syn Wnioskodawczyni został uznany za osobę niepełnosprawną w związku z zachorowaniem na cukrzycę insulinozależną. Syn Wnioskodawczyni jest osobą niepełnoletnią (14 lat), pozostaje na utrzymaniu rodziców i nie uzyskuje dochodów podlegających opodatkowaniu.

W celu leczenia cukrzycy u syna, Wnioskodawczyni z mężem (tj. rodzice) ponoszą wydatki na zakup niezbędnych urządzeń (nierefundowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz inne fundusze przewidziane dla osób niepełnosprawnych) i korzystają z ich odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Są to wydatki ponoszone na zakup:

1. pompy insulinowej, za pomocą której podawana jest na bieżąco insulina (za pośrednictwem umieszczonego na skórze „poda” z insuliną, wymienianego co 3 dni), co likwiduje konieczność wykonywania kilka razy na dobę wstrzyknięć insuliny, oraz
2. systemu ciągłego monitorowania glikemii, składającego się z sensora, który działa przez 14 dni oraz czytnika. System ten pozwala osobom chorym na cukrzycę dokonywać pomiaru poziomu glukozy we krwi, by dopasować podawaną za pomocą pompy insulinowej ilość insuliny bez konieczności wielokrotnego nakłuwania palców.
   
   

W listopadzie 2018 r. wprowadzono w Polsce możliwość odczytu poziomu glikemii z sensora za pomocą kompatybilnego telefonu, z pobraną dedykowaną aplikacją, która oferuje zarówno wiele funkcji czytnika, jak i nowe możliwości – pozwala na swobodną kontrolę poziomu glukozy w każdym czasie i miejscu za pomocą telefonu. W porównaniu do czytnika, telefon wraz z dedykowaną aplikacją umożliwia:

• zdalne monitorowanie poziomu glukozy u dziecka przez rodziców, co jest szczególnie ważne w przypadkach wystąpienia hipoglikemii u dzieci, mogącej prowadzić do utraty przytomności – rodzice automatycznie dostają powiadomienia z telefonu dziecka o stężeniu glukozy oraz trendach zmiany,
• automatyczne zapisywanie danych z pomiarów w systemie kontroli cukrzycy, który umożliwia przeglądanie historii glikemii wraz z wykresem glikemii, a także udostępnianie je swojemu lekarzowi (on-line),
• automatyczne szacowanie wartości hemoglobiny glikowanej (HBA1c) dziecka, która informuje lekarza o skuteczności leczenia cukrzycy,
• odpowiednie dawkowanie insuliny wraz dodawaniem do poszczególnych pomiarów glukozy notatek, tworząc historię żywienia, co ułatwia interpretację wyników podczas wizyty kontrolnej u diabetologa.
  
  

Do stosowania z aplikacją zalecane są wybrane telefony z systemami, które zostały poddane testom. Ponieważ syn Wnioskodawczyni nie posiadał telefonu wymienionego na podanej liście, w listopadzie 2018 r. Wnioskodawczyni z mężem dokonali zakupu dla syna nowego telefonu, udokumentowanego fakturą (wystawioną na rodzica). Istotne dla Wnioskodawczyni i jej męża było jak najszybsze skorzystanie z funkcji telefonu, które oferuje w leczeniu cukrzycy (przede wszystkim zmniejszenia ryzyka negatywnych konsekwencji zdrowotnych) oraz zdalnego monitorowania przez rodziców poziomu cukru u dziecka.

Mając powyższe na uwadze, zakupiony telefon jest narzędziem pomocnym i ułatwiającym życie synowi Wnioskodawczyni. Telefon posiada system operacyjny niezbędny do stosowania aplikacji – systemu do ciągłego monitorowania glikemii. Zatem zakupiony telefon, wyróżnia się indywidualnymi cechami związanymi z rodzajem niepełnosprawności – posiada oprogramowanie umożliwiające obsługę aplikacji do zdalnego monitorowania poziomu glukozy u dziecka przez rodziców, automatyczne zapisywanie danych z pomiarów o systemie kontroli cukrzycy, automatyczne szacowanie wartości hemoglobiny glikowanej, odpowiednie dawkowanie insuliny wraz dodawaniem do poszczególnych pomiarów glukozy notatek i tworzenie historii żywienia.

Zasadnym jest przyjęcie, że aktualny rozwój nauki i techniki, w wyniku którego są wprowadzane na rynek nowe urządzenia i doskonalone dotychczas funkcjonujące na rynku urządzenia, powoduje, że urządzenia, które dotychczas nie były wykorzystywane w rehabilitacji, stają się również urządzeniami ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym. Zainstalowanie na telefonie aplikacji, która zmniejsza ryzyko negatywnych konsekwencji zdrowotnych, powoduje, że posiada on indywidualny charakter, związany z niepełnosprawnością dziecka. Należy też zauważyć, że do stosowania z aplikacją zalecane są wybrane telefony z systemami operacyjnymi, które zostały poddane testom – czyli nie każdy dowolny telefon, co również oznacza, że posiada on cechy indywidualnego sprzętu ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wydatek na zakup telefonu umożliwiającego obsługę aplikacji i zainstalowanie na nim przedmiotowej aplikacji, stanowi wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych niepełnosprawnego syna Wnioskodawczyni, mieszczący się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i może zostać odliczony od dochodu w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2018 r. (przy spełnieniu pozostałych warunków niezbędnych do skorzystania z przedmiotowego odliczenia).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy podkreślić, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje bowiem sprawę tylko i wyłącznie w zakresie stanu faktycznego przedstawionego w ww. wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawcę oceny prawnej tego stanu faktycznego. Tym samym Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które jest ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.