2019.03.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.816.2018.3.AK
z 6 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2019 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.), pismem z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 5 lutego 2019 r. znak 0114-KDIP4.4012.816.2018.1.AK, pismem z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 15 lutego 2019 r. znak 0114-KDIP4.4012.816.2018.2.AK oraz pismem z dnia 1 marca 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany działki nr 333/1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany działki nr 333/1.Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 2 stycznia 2019 r., złożonym w dniu 2 stycznia 2019 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.), pismem z dnia 12 lutego 2019 r., złożonym w dniu 12 lutego 2019 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 5 lutego 2019 r., pismem z dnia 25 lutego 2019 r., złożonym w dniu 25 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 15 lutego 2019 r. oraz pismem z dnia 1 marca 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Park Narodowy (PN) jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. DZ.U. z 2018 r. poz. 1986 ze zm.). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Park Narodowy oraz Gmina zamierzają w przyszłości, zgodnie z art. 13, 14 i 15 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018, poz. 121 ze zm.), dokonać zamiany posiadanych praw, tzn. PN proponuje do zamiany prawo użytkowania wieczystego gruntu (właścicielem jest Skarb Państwa) - działkę nr ew. 333/1 o pow. 1,8582 ha, zlokalizowaną w granicach parku narodowego, natomiast Gmina proponuje do zamiany prawo własności do działek rolno - leśnych, położonych w granicach PN, o łącznej pow. 2,1074 ha.

Na działce PN nr ew. 333/1 zlokalizowane jest boisko piłkarskie wraz z urządzeniami towarzyszącymi: bramki, słupy oświetleniowe, wiaty. Aktualnie teren ten objęty jest od 1 września 2015 r. do 31 sierpnia 2020 r. umową użyczenia z Centrum Kultury. Gmina od wielu lat realizuje na przedmiotowym terenie zadania z zakresu kultury fizycznej i turystyki, które należą do zadań własnych gminy w zakresie zaspokajania potrzeb wspólnoty mieszkańców.

Zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (Uchwała Rady Gminy z 3 lipca 2013 r.) działka PN nr ew. 333/1 położona jest na terenie określonym jako: teren sportu i rekreacji.

Natomiast zgodnie z obowiązującym Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego wsi L., część „A” (Uchwała Rady Gminy z 27 marca 2002 r.), przedmiotowa działka PN nr ew. 333/1 opisana jest jako: PN - teren Parku Narodowego. Transakcja zamiany gruntów, a zwłaszcza w odniesieniu do działki PN rodzi dylemat, czy istnieją przesłanki zwolnienia z podatku VAT zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego, aktem wyższej rangi niż Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, grunt PN stanowi teren niezabudowany, objęty przepisami ustawy o ochronie przyrody, stanowi teren leśny. Gmina stoi na stanowisku, że wartość działki PN oszacowana jako teren leśny nie powinna być opodatkowana podatkiem VAT, bowiem wg Gminy najważniejszym przepisem, którym należy się kierować przy ustalaniu statusu terenu PN i następnie ewentualnego zwolnienia z podatku VAT jest obecny Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego. Park Narodowy uważa, że pomimo zapisów w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Wnioskodawca powinien uwzględnić istniejący stan faktyczny, który zapewne w przyszłości spowoduje zmiany zapisów w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego odnośnie działki, na której jest od kilku już boisko sportowe z towarzyszącą infrastrukturą i należy traktować grunt PN jako grunt przeznaczony na cele budowlane, podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT.

W uzupełnieniu z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.) Wnioskodawca wskazał, że Park Narodowy, na działce oznaczonej nr 333/1 nie ponosił nakładów na wybudowanie budowli – boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi: bramki, słupów oświetleniowych, wiaty. Nakłady na powstałe budowle wraz z urządzeniami towarzyszącymi ponosiła Gmina. Wnioskodawca nie ponosił również wydatków na ulepszenie budowli posadowionej na działce nr ew. 333/1, nakłady te ponosiła Gmina.

W uzupełnieniu z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.) Wnioskodawca wskazał, że Park Narodowy przed transakcją zamiany działki nr ew. 333/1 z Gminą nie będzie dokonywał rozliczeń z tytułu nakładów poniesionych przez Gminę na wybudowanie i ulepszenie boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi. Na dzień dokonania transakcji prawo do rozporządzania budowlą jako właściciel będzie miała Gmina. Przedmiotem dostawy (zamiany) ze strony Parku Narodowego jest tylko grunt – działka oznaczona nr ew. 333/1.

W dniu 21 kwietnia 1998 r. została podpisana pierwsza umowa użyczenia ( bezpłatna) działki pomiędzy Parkiem Narodowym – Skarbem Państwa, a Klubem Sportowym ( organizacją podległą i dotowaną przez Gminę), gdzie m.in. w § 4 umowy użyczenia określono cel i przeznaczenie użyczenia tj. jako boisko piłkarskie. Park Narodowy otrzymał w 1998 r. zgodę od Ministra Środowiska na dysponowanie gruntem (mieniem ) Skarbu Państwa. Wszelkie nakłady na urządzenie boiska zobowiązany był ponosić Ludowy Klub Sportowy – podmiot podległy Gminie. W kolejnych latach umowa użyczenia była przedłużana, ale zawsze podmiotem biorącym w użyczenie była jednostka organizacyjnie podległa Gminie - do 2007 r. Ludowy Klub Sportowy w L., od 2007 r. do 2009 r. Dom Kultury w L., od 2010 do 2018 r. Centrum Kultury, a od 2019 r. Gminny Ośrodek Sportu, Rekreacji i Utrzymania Terenów Zielonych. Podczas trwania tych umów biorący w użyczenie zwracał się pisemnie do Parku Narodowego o wyrażenie zgody na wybudowanie, następnie modernizację boiska z urządzeniami towarzyszącymi i takie zgody otrzymywał. Gmina, za zgodą Parku Narodowego, miała prawo do wybudowania, przy udziale podległych podmiotów na działce nr ew. 333/1 boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi.

Ponadto w piśmie z dnia 1 marca 2019 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że Park Narodowy w piśmie z 12 kwietnia 2006 r., będącego odpowiedzią na wniosek Gminy – pismo z dnia 4 listopada 2005 r., wyraził zgodę na wybudowanie przez Gminę , przy udziale podległych podmiotów na działce nr ew. 333/1 boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi.

Gmina wystąpiła z wnioskiem do Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatu - pismo z dnia 26 czerwca 2006 r., o zgłoszenie robót niewymagających pozwolenia na budowę dotyczącego budowy boiska i modernizacji terenu na działce 333/1 we wsi L., Gm.

Starosta potwierdził przyjęcie tego zgłoszenia o planowanym przystąpieniu do wykonania robót niewymagających uzyskania pozwolenia na budowę – pismo z dnia 19 lipca 2006 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Park Narodowy podczas zamiany gruntów pomiędzy PN i Gminą przy ustalaniu statusu swojej działki nr ew. 333/1 we wsi L., powinien kierować się tylko zapisami w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego wsi L. z 27 marca 2002 r., czy też powinien brać pod uwagę istniejący stan faktyczny i kierunki zmian określone w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy z 3 lipca 2013 r., a co za tym następuje opodatkować wartość swojej działki, jako budowlanej podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zważywszy na to, że planowana zamiana działek pomiędzy Parkiem Narodowym i Gminą ma na celu uporządkowanie istniejącego stanu faktycznego ze stanem prawnym oraz posłuży Gminie w pozyskiwaniu środków na rozwój infrastruktury sportowej zachodzi konieczność prawidłowego zakwalifikowania gruntów podlegających zamianie. Podczas zamiany gruntów pomiędzy Parkiem Narodowym i Gminą przy ustalaniu statusu działki PN nr ew. 333/1 we wsi L., na której od kilku lat jest boisko, PN powinien kierować się nie tylko zapisami w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego wsi L. z 27 marca 2002 r., ale także istniejącym stanem faktycznym i kierunkami zmian określonymi w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy z 3 lipca 2013 r. Park Narodowy uważa, że do ustalenia wartości swojej działki nr 333/1 powinien brać pod uwagę stan faktyczny i przeznaczenie gruntu jako budowlanego i do wartości działki doliczyć podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…)

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem.

Zauważyć należy, że z cyt. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług powinna mieć postać pieniężną.

Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową (towar lub usługa otrzymana jako zapłata), albo mieszaną – zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Zatem dla uznania czynności za odpłatną, musi zaistnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

W myśl art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.), zwana dalej k.c., przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

W art. 604 k.c., zawarto dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Z powyższych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

Zatem zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 158 k.c., umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Zatem umowa przeniesienia własności nieruchomości (również w drodze zamiany) jest czynnością cywilnoprawną. Z uwagi na powyższe przepisy należy stwierdzić, że umowa zamiany towarów na gruncie podatku od towarów i usług jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów.

W myśl powyższych regulacji prawnych należy uznać więc, że zamiana towarów, co do zasady jest czynnością objętą zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług ponieważ w jej wyniku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Na mocy art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Oznacza to, że generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Z okoliczności przedstawionych przez Stronę wynika, że Park Narodowy ( PN) jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1986 ze zm.). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Park Narodowy oraz Gmina zamierzają w przyszłości, zgodnie z art. 13, 14 i 15 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018, poz. 121 ze zm.), dokonać zamiany posiadanych praw, tzn. PN proponuje do zamiany prawo użytkowania wieczystego gruntu (właścicielem jest Skarb Państwa) - działkę nr ew. 333/1 o pow. 1,8582 ha, zlokalizowaną w granicach parku narodowego, natomiast Gmina proponuje do zamiany prawo własności do działek rolno - leśnych, położonych w granicach PN, o łącznej pow. 2,1074 ha.

Park Narodowy przed transakcją zamiany działki nr ew. 333/1 z Gminą nie będzie dokonywał rozliczeń z tytułu nakładów poniesionych przez Gminę na wybudowanie i ulepszenie boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi. Na dzień dokonania transakcji prawo do rozporządzania budowlą jako właściciel będzie miała Gmina. Przedmiotem dostawy (zamiany) ze strony Parku Narodowego jest tylko grunt – działka oznaczona nr ew. 333/1.

Park Narodowy w piśmie z 12 kwietnia 2006 r. będącego odpowiedzią na wniosek Gminy– pismo z dnia 4 listopada 2005 r. wyraził zgodę na wybudowanie przez Gminę, przy udziale podległych podmiotów na działce nr ew. 333/1 boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi.

Starosta potwierdził przyjęcie tego zgłoszenia o planowanym przystąpieniu do wykonania robót niewymagających uzyskania pozwolenia na budowę – pismo z dnia 19 lipca 2006 r.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości czy dokonując dostawy działki o nr ew. 333/1 będzie korzystał ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

W celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945).

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu 1. publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”.

Stosownie do art. 9 ust. 2 cyt. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (art. 9 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że oceny przeznaczenia określonego gruntu niezabudowanego należy dokonywać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Zatem zapisy zawarte w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie stanowią podstawy dla uznania gruntu za grunt budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy jednakże podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług są dostawy nieruchomości spełniające łącznie dwa warunki, tj.:

przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany,

teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 cyt. ustawy.

Zauważyć należy, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z okoliczności przedstawionych przez Stronę wynika, że Gmina wystąpiła z wnioskiem do Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa o zgłoszenie robót niewymagających pozwolenia na budowę dotyczącego budowy boiska i modernizacji terenu na działce 333/1 we wsi L., Gm., a Starosta potwierdził przyjęcie tego zgłoszenia o planowanym przystąpieniu do wykonania robót niewymagających uzyskania pozwolenia na budowę. Obecnie na działce nr 333/1 posadowiona jest budowla – boisko piłkarskie wraz z urządzeniami towarzyszącymi: bramki, słupy oświetleniowe, wiaty.

Zatem z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że w rzeczywistości przedmiotem dostawy (zamiany) będzie grunt zabudowany. Do przedmiotowej transakcji nie znajdzie więc zastosowania zwolnienie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż dotyczy ono wyłącznie gruntów niezabudowanych. Natomiast w niniejszej sprawie przedmiotem dostawy jest działka gruntu, na której znajduje się obiekt stanowiący budowlę w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

Zatem dostawa (zamiana) działki nr 333/1 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, jako dostawa terenu niezabudowanego, innego niż teren budowalny.

Z opisu sprawy wynika ponadto, że znajdująca się na działce nr 333/1 budowla - boisko piłkarskie wraz z urządzeniami towarzyszącymi: bramki, słupy oświetleniowe, wiaty należą do Gminy, gdyż to Gmina ponosiła wydatki na ich budowę i ulepszenie.

Wobec tak przedstawionego opisu sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro znajdująca się na działce gruntu nr 333/1 budowla jest własnością Gminy to nie można uznać, że Wnioskodawca dokona dostawy gruntu wraz ze znajdującymi się na nim naniesieniami w postaci boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi: bramki, słupy oświetleniowe, wiaty. Tak więc w przypadku dostawy (zamiany) gruntu oznaczonego jako działka 333/1, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, a budowla, która jest na nim posadowiona, nie może być uwzględniana przy ustalaniu stawki podatku VAT.

Wskazać w tym miejscu należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w cyt. art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Z perspektywy ekonomicznej od momentu wybudowania boiska piłkarskiego wraz z urządzeniami towarzyszącymi, to Gmina, a nie Wnioskodawca jako sprzedający, znajduje się w faktycznym posiadaniu naniesień i korzysta z nich jak właściciel.

Tym samym należy stwierdzić, że w niniejszych okolicznościach przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Jak już wskazano transakcja sprzedaży (zamiany) działki nr 333/1 nie będzie objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem przeanalizować możliwość korzystania dostawy (zamiany) przedmiotowej działki ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że działka nr 333/1 nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. W konsekwencji transakcja sprzedaży (zamiany) działki nr 333/1 nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy.

Skoro do omawianej transakcji zbycia działki nr 333/1 nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku od towarów i usług wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, przedmiotowa transakcja będzie opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin