2019.03.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.782.2018.2.JO
z 8 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 5 grudnia 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w 1/2 części działki nr 523/13 (pytanie nr 1) lub działki nr 523/13 (pytanie nr 3);
nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w 1/2 części działki nr 523/13 (pytanie nr 2) wraz z zatwierdzonym projektem budowalnym oraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresach. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 lutego 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o oświadczenie o którym mowa w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej dla Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana X;
Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:
Panią Y

przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W dniu 25 czerwca 1990 r. Pani Y otrzymała od swojej matki w darowiźnie działkę 523/1 obr. 33 o powierzchni pow. 892 m². W dniu 9 lipca 1993 r. Wnioskodawczyni z Wnioskodawcą na tej działce rozpoczęli budowę domu, w którym od 2004 r. mieszkają.

W dniu 6 grudnia 1994 r. Wnioskodawczyni daruje swojemu mężowi (Wnioskodawcy) z majątku odrębnego na majątek objęty współwłasnością ustawową małżeńską działkę 523/1. W dniu 15 czerwca 2000 r. działka 523/1 ulega podziałowi na działki 523/8 o powierzchni 866 m² i 523/7 o powierzchni 26 m², którą w dniu 7 października 2003 r. wykupiła pod drogę Gmina. W dniu 20 grudnia 2001 r. działka 523/8 zmienia numer na 523/12 i powierzchnię na 897 m² oraz ulega podziałowi na działki 523/14 o powierzchni 475 m² i 523/13 o powierzchni 422 m² . Podział ten dokonano w oparciu o opinię Urzędu Miasta jako zgodnie z obowiązującym miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego obszar M4 – 143. Rozpoczęta budowa domu jest na działce 523/14, która dzieli się na działki 523/16 o powierzchni 463 m² i 523/15 o powierzchni 12 m², którą nabywa Gmina.

Matka Wnioskodawczyni urodzona w 1926 r., ze względu na wiek i zły stan zdrowia przepisuje darowiznami działki w większości zajęte pod drogi córce, synowi, zięciowi i synowej. W dniu 19 stycznia 1996 r. Matka Wnioskodawczyni dokonuje darowizny na rzecz Pani Y działki 534 o powierzchni 238 m² (którą w 1998 r. wykupuje Gmina pod drogę) oraz działkę 482/5 o powierzchni 253 m² . W dniu 15 marca 1996 r. Matka Wnioskodawczyni dokonuje darowizny działki nr 707 o powierzchni 633 m² na rzecz Wnioskodawcy. W 1998 r. działkę tą wykupuje Gmina. W dniu 16 stycznia 1997 r. matka Wnioskodawczyni umiera. Postanowieniem sądu o nabyciu spadku z dnia 29 kwietnia 1997 r. spadek na podstawie ustawy wprost nabyli córka (Wnioskodawczyni) i syn (…) po 1/2 części. W skład spadku wchodzi działka 523/4 o powierzchni 810 m² zabudowana domem jednorodzinnym z 1954 r.

W dniu 15 czerwca 2000 r. działka 523/4 dzieli się na działki 523/5 o powierzchni 646 m² i 523/6 o powierzchni 164 m² . W dniu 23 października 2003 r. Gmina wykupuje pod drogę działkę 523/6. Wszystkie wykupione pod drogi działki wykupiła Gmina w ramach programu pozyskiwania terenów i wypłaty odszkodowania za wywłaszczone i przejęte na rzecz miasta nieruchomości. W dniu 4 stycznia 2001 r. Wnioskodawczyni sprzedaje ½ udziału w działce 523/5 zabudowaną domem. Czynność tą dokonuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym a uzyskane środki finansowe zostaną przeznaczone w całości na dokończenie budowy domu na działce 523/16. W dniu 27 lipca 2005 r. Wnioskodawczyni sprzedaje niezabudowaną działkę 482/14 powstałą z podziału działki 482/5 na działki: 482/14 o powierzchni 244 m² i 482/15 o powierzchni 9 m² , którą wykupuje Gmina. Działka 482/14 była położona na terenie oznaczonym symbolem Ł – łąka według wypisu z rejestru gruntów Urzędu Miasta, w tym czasie brak Planu Zagospodarowania Przestrzennego. Agencja nie skorzystała z prawa pierwokupu. Działka 482/14 miała przy długości 32 m, szerokość tylko od 6,5 do 7,5 m.

Wnioskodawcy planowali budowę ogrodzenia. Wydział Gospodarki Ochrony Środowiska Urzędu Miasta w dniu 10 września 2001 r. wydał opinie dotyczącą przebiegu linii ogrodzenia. W dniu 8 stycznia 2002 r. po powtórnym złożeniu wniosku otrzymali kolejną analogiczną opinię.

Ogrodzić można było zgodnie z załącznikami do wyżej wymienionych decyzji w granicy własności z niewielką korektą w narożniku ul. A i ul. B. Nieprawidłowa lokalizacja ogrodzenia czyli wejście w cudzą działkę w przyszłości mogłoby skutkować przesuwaniem ogrodzenia. Z uwagi na brak pewności co do prawidłowości przebiegu ogrodzenia, Wnioskodawcy zatrudnili geodetę. Stwierdził on, że standardowa procedura polega na wznowieniu granic i jest kosztowna oraz doradził, że aby wydatek się opłacił, należy dołożyć niewielką kwotę i zrobić podział działki (podział działki zawsze poprzedza procedura wznowienia granic).

W wyniku tego Zainteresowani wystąpili o podział działki. Wyznaczone ponownie granice wykazały zwiększoną powierzchnię z 866 m² do 897 m² oraz zajęcie przez chodnik części działki, którą później wydzielono jako działkę 523/15 o powierzchni 12 m² i przejęto w trybie artykułu 73 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Ostatecznie pozostały działki 523/13 i 523/16.

Wnioskodawcy nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej ani nie byli czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Działka 523/13 nigdy nie była udostępniona innym osobom na podstawie najmu, dzierżawy, użyczenia ani do prowadzenia działalności gospodarczej. Działka 523/13 jest objęta MPZP (…), który obowiązuje od dnia 11 września 2013 r. o przeznaczeniu MN-19 – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Działka 523/13 była nabyta w drodze darowizny. Do działki 523/13 nigdy nie doprowadzono mediów: prądu, wody, kanalizacji i gazu (w narożniku obecnej działki 523/13 przechodzi przyłącze gazowe 50 mm do domu przy ul. A, które zostało wybudowane w grudniu 1990 r., gdy działka nie była jeszcze podzielona 20 grudnia 2001 r.). W styczniu 2002 r. Wnioskodawca uzyskał opinie Urzędu Miasta w zakresie linii ogrodzenia i w 2002 r. zabetonował w linii ogrodzenia słupki metalowe. Na działce 523/13 nie zamontowano bramy, furtki, podmurówki, ogrodzenia ani segmentów ogrodzeniowych. W czasie budowy domu, na jeszcze wówczas niepodzielonej działce Wnioskodawca wybudował na podmurówce szopę blaszaną jako obiekt tymczasowy do przechowywania narzędzi i materiałów budowlanych.

W dniu 13 grudnia 2001 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę garażu na dwa samochody osobowe z pomieszczeniem gospodarczym (decyzja wydana przez Prezydenta Miasta). Planowany garaż miał mieć wymiary zewnętrzne 9,4 m x 6,4 m. Wyżej wymieniona szopa blaszana miała Wnioskodawcy służyć jako obiekt tymczasowy związany z budową garażu. Budowę garażu Wnioskodawca rozpoczął w grudniu 2003 r. wytyczeniem geodezyjnym garażu w terenie, a w kwietniu 2004 r. w obrysie planowanych fundamentów na około 1/4 planowanej powierzchni wewnętrznej na podsypce z piasku Wnioskodawca wylał beton o grubości około 10 cm aby mieć utwardzoną powierzchnię do składowania pustaków (później ten beton miał służyć jako część podłoża pod przyszłą podłogę – wymiary tego betonu to 3,6 m x 3,6 m). Z przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca musiał zrezygnować z budowy ww. garażu. Zgodnie z art. 37 ustawy prawo budowlane, decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa gdy budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata. Szopa blaszana jako obiekt tymczasowy i wylewka betonowa, ponieważ do ich istnienia nie ma obecnie podstaw prawnych (są już samowolą budowlaną) powinny zostać rozebrane i wyburzone.

Po podziale działki 523/12 na działki 523/16 i 523/13 blaszana szopa i płyta betonowa znalazły się na terenie działki 523/13. Przed sprzedażą działki 523/13 Wnioskodawca zamierza uzyskać stosowne zezwolenia na ich rozbiórkę i je usunąć: demontując oraz rozkruszając beton.

Matka Wnioskodawcy umarła w dniu 23 lipca 2015 r. Wnioskodawca wraz z bratem odziedziczyli (po 1/2 części) mieszkanie położone w (…) przy ul. Z, w którym wraz z rodzicami mieszkali od 1954 r. przez wiele lat. Było to mieszkanie komunalne, które zostało wykupione przez mamę Wnioskodawcy w 2006 r. od Gminy. Odziedziczone mieszkanie było do remontu kapitalnego. Po rocznym opłacaniu wysokiego czynszu za mieszkanie, Wnioskodawca i jego brat zdecydowali się je sprzedać, co uczynili w dniu 8 lipca 2016 r. i było to działanie nie wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wnioskodawcy nie wnioskowali o sporządzenie planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to zadanie Gminy, a dawne plany obowiązujące na tym terenie utraciły ważność z dniem 31 grudnia 2003 r.

W dniu 2 grudnia 2011 r. Gmina przystąpiła do opracowania planu. W ramach procedury istnieje możliwość składania wniosków. Jest to prawo, z którego korzystanie nie jest działaniem wykraczającym poza zakres zwykłego zarządu majątkiem własnym.

Wnioskodawcy złożyli wniosek z 5 podpunktami dotyczącymi działek 523/13 i 523/16.

Uwzględnione uwagi w projekcie planu to:

wprowadzenie jednoznacznego zapisu dopuszczającego dachy płaskie (które są bardziej odporne na huragany);
przesunięcie nieprzekraczalnej linii zabudowy od strony ul. Ś z odległości około 5 m do 4 m (projektowany budynek będzie można odsunąć dalej od południowej granicy działki).

Uwagi nie uwzględnione w projekcie planu to:

dopuszczenie pieców c.o. na paliwa stałe;
zmniejszenie wskaźnika terenu biologicznie czynnego na nie mniejszy niż 50%;
podwyższenie maksymalnego wskaźnika intensywności zabudowy do 0,7.

Zapis uchwalonego MPZP z dnia 11 września 2013 r. dla działki 523/13: położenie MN-19, intensywność zabudowy od 0,4 do 0,6, wskaźnik terenu biologicznie czynnego nie mniejszy niż 60%, dopuszczenie stosowania dachów płaskich, podziały działek po uchwaleniu planu (dla domów wolnostojących nie mniejszej niż 700 m² , a dla bliźniaków nie mniejszej niż 500 m² ).

Podziały działek (od maja 2000 r.) 523/1 i 523/4, z których powstały m.in. działki: 523/6 i 523/7, powstał w oparciu o decyzję z dnia 26 listopada 1999 r. o WZiZT dla inwestycji przebudowa ul. Ś w (…). Ul. Ś wówczas była nie skanalizowana oraz nieutwardzona, z wąskim, nielegalnym przejazdem między działkami 523/1 i 523/4. O połączenie ul. Ś z ul. A i przeprowadzenie kanalizacji oraz przebudowę drogi starali się mieszkańcy ul. Ś i Rada Dzielnicy. Aby zrealizować to zadanie potrzebne było prawo do dysponowania gruntem, więc Gmina wykupiła ten teren w programie pozyskiwania terenów i wypłaty odszkodowania za wywłaszczone i przejęte na rzecz miasta nieruchomości. Wnioskodawcy wyrazili zgodę na udział i sprzedaż, aby Gmina nie musiała stosować procedury wywłaszczenia.

W dniu 21 września 2016 r. postanowieniem uzupełniającym Sądu Rejonowego, który to uzupełnił postanowienie o nabyciu spadku po Matce Wnioskodawczyni z dnia 29 kwietnia 1997 r., stwierdzono, że wchodzący w skład spadku udział co do 1/4 części w gospodarstwie rolnym przynależnym spadkodawczyni dziedziczą córka (Wnioskodawczyni) oraz syn po 1/2 części każde.

W skład spadku weszły działki 99, 104, 157, 229 obr. 88 położone w (…) o powierzchni ok. 2,42 hektara. Według planów zagospodarowania przestrzennego (…) i (…), działki te leżą głównie w terenie zieleni urządzonej publicznie ZP(P), na terenach wód powierzchniowych WS, terenach zieleni urządzonej Sportu i Rekreacji tworzącej strukturę Parku Rzecznego. Na terenie gospodarstwa jest zrujnowany, niezamieszkały od wielu lat (teren zalewowy) dom i częściowo zburzone zabudowania gospodarcze.

W dniu 15 listopada 2017 r. zatwierdzono podział działki 104 na działki 104/1 i 104/2. Działka 104/1 o powierzchni 191 m² decyzją. DZ została przyjęta jako śródlądowe wody powierzchniowe.

Działka 104 dzieli się na 104/1 i 104/2 w dniu 9 października 2013 r. Działka 104/1 o powierzchni 191 m² zostaje później przejęta przez „W” z urzędu. Zainteresowana nie będąca wówczas stroną postępowania nie starała się o podział działki. Prawa do spadku nabyła w dniu 21 września 2016 r.

Czynności opisane we wniosku przedmiotowej działki 523/13:

Wnioskodawca ma 65 lat życia i 1130 zł emerytury netto, Wnioskodawczyni ma 62 lata i 1210 zł emerytury netto. Ogólnie stan zdrowia kiepski. Wnioskodawcy mają jedną córkę urodzoną w 1992 r. Działki 523/16 i 523/13 graniczą z trzema ulicami: B, A, Ś. Samego chodnika do odśnieżania (co jest obowiązkiem właściciela przyległej nieruchomości) jest 83 m. Dom, w który obecnie Wnioskodawcy mieszkają wraz z córką miał być przeznaczony dla 2 rodzin: obecnie wykończony parter 65 m² oraz niewykończone poddasze z wysoką tzn. ścianą kolankową, w którym to miała zamieszkać córka wraz z przyszłą swoją rodziną. Córka (singiel) absolutnie nie chce mieszkać w tej lokalizacji i oczekuje, aby rodzice pomogli jej finansowo w zakupie mieszkania. W związku z tym, jej rodzice – Wnioskodawcy – są zmuszeni do zmiany swoich planów życiowych i chcą sprzedać całą lub część działki 523/13. Bardzo poważnie rozważają także możliwość budowy bardzo małego nowego domu (na 1/2 części działki 523/13, którą by sobie zatrzymali) przystosowanego do ich wieku i nieuchronnej niepełnosprawności, w którym chcieliby zamieszkać na starość, ograniczając wzrastające nieustannie koszty utrzymania domu. Dom w którym Wnioskodawcy mieszkają, a córka nie chce absolutnie mieszkać jest dla nich po prostu nie ekonomiczny, za duży, wymaga już nakładów finansowych na remonty, a ogród wymaga dużego systematycznego nakładu pracy. Po śmierci jednego z małżonków pozostałe przy życiu nie będzie w stanie obecnego domu utrzymać. Wnioskodawcy są przywiązani do tej lokalizacji, nie wyobrażają sobie życia w bloku, a absolutnie w domu starców.

Wnioskodawcy rozważają następujące 3 warianty zdarzeń przyszłych:

sprzedaż 1/2 udziału działki 523/13 po wcześniejszym usunięciu blaszanej szopy i wylewki betonowej z umownym podziałem Quoad Usum, albo
sprzedaż 1/2 działki 523/13 z umownym podziałem Quoad Usum wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym i prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku z dwoma lokalami mieszkalnymi, których powierzchnia każdego z nich nie przekroczy 150 m² . Do wyżej wymienionego udziału będzie przynależeć tylko i wyłącznie prawo do 1/2 części projektu, czyli projektowanego jednego lokalu mieszkalnego (oczywiście po usunięciu szopy i wylewki betonowej), albo
sprzedaż całej działki 523/13 po wcześniejszym usunięciu blaszanej szopy i wylewki betonowej.

W piśmie z dnia 11 lutego 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących informacji na zadane przez tut. organ pytania:

„W dniu 12 lipca 2018 r. złożyłem wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji. Wydano ją w dniu 20 września 2018 r.. Na 3 zadane pytania, z których na 2 Wnioskodawca otrzymał odpowiedź »prawidłowe«. To Wnioskodawcę usatysfakcjonowało. Ponieważ Wnioskodawca składał wniosek po raz pierwszy, tak bardzo skupił się na prawidłowym wyszczególnieniu: otrzymanych spadków, darowizn, podziałów działek, ich sprzedaży, sprzedaży domu, sprzedaży udziału w domu, że jego uwadze umknęło, że na działce 523/13 stoi obiekt tymczasowy – blaszana szopa na podmurówce z cienką wylewką utwardzającą podłoże, oraz jest w pobliżu wybetonowana powierzchnia 3,6 x 3,6m. Wszystko jest do rozbiórki. Po uzmysłowieniu tego faktu dwa razy telefonowałem na numer (22) 330 0330 do Krajowej Informacji Skarbowej przedstawiając się z imienia, nazwiska, adresu oraz numeru PESEL zadając to samo pytanie: czy otrzymawszy indywidualną interpretację podatkową, gdy we wniosku Wnioskodawca przeoczył podać istotne szczegóły, może ponownie złożyć nowy wniosek. Dwa razy Wnioskodawca musiał czekać na odpowiedź, ponieważ pracownicy infolinii byli zmuszeni szukać prawidłowej odpowiedzi. Odpowiedź brzmiała, »że można ponownie złożyć wniosek«”.

Pytanie DKIS nr 1:
„W jaki sposób Wnioskodawcy wykorzystywali działkę, która będzie przedmiotem sprzedaży d momentu jej podziału nr 523/13 oraz 1/2 udziału w działce nr 523/13? (należy szczegółowo opisać)?”.
Odpowiedź:
„Ponieważ w pytaniu nr 1 jest napisane »d« momentu jej podziału, nie wiem czy miało być »do« czy też »od« więc muszę opisać szczegółowo wszystko. Na działce, z której później wydzielono działkę 523/13 w 1993 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę domu jednorodzinnego systemem gospodarczym. W dniu 21 maja 1996 r. Wnioskodawcy wnioskowali o wyłączenie gruntu z produkcji rolnej i otrzymali informację, że grunt ten nie podlega ochronie. Dopiero w dniu 28 kwietnia 2003 r. otrzymali decyzję o zamianie użytku rolnego RV na użytek budowlany B. Tak należało zrobić po uzyskaniu zezwolenia na budowę. Działka, z której później wydzielono 523/13, przed rozpoczęciem budowy po prostu była łąką. Od przyjęcia w drodze darowizny tej działki nigdy nie była ona dzierżawiona, użyczana, Wnioskodawcy nie prowadzili na niej działalności rolniczej, ani też działalności gospodarczej. Na wydzielonej działce 523/13 stała blaszana szopa. Wnioskodawcy rozpoczęli też budowę garażu (wylewka betonowa) i na tym etapie budowa została zakończona. Na 523/13 Wnioskodawcy nie prowadzili żadnej działalności gospodarczej, nie była przedmiotem dzierżawy czy też użyczenia. Jak podali Wnioskodawcy we wniosku rozpoczęli oni budowę ogrodzenia. Ogrodzenie działki 523/13 to wbetonowane słupki i częściowo zawieszona siatka. Nie ma podmurówki, bramy oraz furtki”.

Pytanie DKIS nr 2:
„Czy Wnioskodawcy ogłaszali/będą ogłaszać sprzedaż działki nr 523/13 lub 1/2 udziału w działce nr 523/13 będącej przedmiotem pytań w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu bądź podejmowali inne działania marketingowe wykraczające poza zwykły zarząd majątkiem prywatnym? Jeżeli tak, to należy wskazać jakie?”.
Odpowiedź:
„NSA w wyroku z dnia 9 maja 2014 r. I FSK 811/13 stwierdził, że ogłoszenia nie wykraczające poza zwykłe ogłoszenia i nie przekraczające zwyczajowo przyjętych nakładów nie pozwala stwierdzić, że osoba je zamieszczająca działa jako handlowiec. Wnioskodawcy zamieszczają ogłoszenia w Internecie w serwisach (…).pl w formie nie przekraczającej zwykły zarząd majątkiem prywatnym”.

Pytanie DKIS nr 3:
„W jakim celu Wnioskodawca wybudował na podmurówce szopę blaszaną oraz rozpoczął budowę garażu?”.
Odpowiedź:
„Działka, na której Wnioskodawcy budowali dom sąsiadowała z działką na której stoi dom, w którym wówczas mieszkali. W tym domu Wnioskodawcy dysponowali dużym garażem (dom jest podpiwniczony, z dwoma garażami). Do momentu sprzedaży przez żonę udziału w tym domu, garaż, którym Wnioskodawcy dysponowali spełniał funkcję składowania materiałów budowlanych typu cement, wapno, deski, stal zbrojeniowa, narzędzia budowlane, np. betoniarka czyli wszystko, co mogło zostać skradzione z nie ogrodzonego placu naszej budowy. Po sprzedaży przez żonę udziału w domu Wnioskodawcy zostali pozbawieni dostępu do zabezpieczonego miejsca składowania materiałów i narzędzi do budowy domu, w związku z tym faktem zostałem zmuszony do budowy szopy. Ponieważ Wnioskodawca miał blachę falistą, szyny i drewno zrobił w kwietniu 2004 r. szopę blaszaną na podmurówce z cienką wylewką jako podłoże. Prawo budowlane pozwalało na budowę obiektów tymczasowych jako zaplecza budowlanego. Szopa służyła i nadal służy do przechowywania materiałów budowlanych, narzędzi do pracy w ogrodzie i tzn. klamotów. Ponieważ prowizorka jest najtrwalszym elementem, stoi ona nielegalnie i będzie rozebrana. Dlatego Wnioskodawca chciał rozpocząć budowę dużego garażu. Dom który budowali Wnioskodawcy stoi na gruncie o wysokim poziomie wód gruntowych, w związku z tym podpiwniczenie domu nie miało sensu. Wnioskodawca budował dom parterowy z użytkowym poddaszem. Przeznaczając miejsce na garaż w obrębie domu, Wnioskodawca zrobiłby salon dla samochodu, pozbawiając się pokoju dla rodziny. Ponieważ szopa po pewnym czasie miała ulec rozbiórce, Wnioskodawca nie miałby gdzie przechowywać pozostałych po budowie materiałów budowlanych oraz narzędzi do prac w ogrodzie. Ponieważ Wnioskodawca nie miał garażu z tzn. prawdziwego zdarzenia, a miał trochę materiałów budowlanych, kupił projekt typowy dużego garażu z pomieszczeniem gospodarczym, uzyskał pozwolenie na budowę. Prace budowlane rozpoczął od zrobienia małej wylewki betonowej na podsypce z piasku o wymiarach 3,6 m x 3,6 m, do składowania pustaków, które miał nadzieję w przyszłości kupić. Zbudowana wylewka miała później służyć jako część podłoża pod podłogę. Z czasem kryzys gospodarczy, bezrobocie, a więc poczucie bezpieczeństwa Wnioskodawców zostało zagrożone, dlatego plany wybudowania garażu zostały odłożone na nieokreśloną przyszłość”.

Pytanie DKIS nr 4:
„W jakim celu Wnioskodawcy uzyskali zatwierdzony projekt budowlany oraz prawomocne pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego z dwoma lokalami mieszkalnymi, których powierzchnia mieszkalna nie przekroczy po 150 m²?”.
Odpowiedź:
„Wnioskodawca nie doprecyzował pytania nr 2, żadnego projektu jeszcze nie zlecił do wykonania i nie uzyskał pozwolenia na budowę z prostego powodu: każdy kupujący ma swoją wizje własnego wymarzonego domu. Wnioskodawca projekt może sporządzić dopiero wtedy, gdy znajdzie się poważny kupujący, chętny na kupno w wariancie nr 2. Dopiero wówczas można zlecić wykonanie projektu, który by satysfakcjonował kupującego na przypadającym udziale oraz projektu dla Wnioskodawców czyli przystosowanego pod zbliżającą się starość na pozostałym udziale. Gdy na ten wariant Wnioskodawcy nie znajdą chętnego, może się znaleźć chętny na zakup wg wariantu nr 1. Ostatnią możliwością jest sprzedaż wg wariantu nr 3. Wariant sprzedaży nr 1 oraz 3 nie wymaga sporządzania indywidualnego projektu”.

Pytanie DKIS nr 5:
„W jaki sposób Wnioskodawcy zamierzają wykorzystać środki finansowe uzyskane ze sprzedaży działki nr 523/13 lub 1/2 udziału w działce nr 523/13?”.
Odpowiedź:
„Wnioskodawca ma 66 lat i 1130 zł netto emerytury. Wnioskodawczyni ma 63 lata i 1210 zł netto emerytury. Działki 523/16 i 523/13 graniczą z 3 ulicami: ul. B, ul. A i ul. Ś. Samego chodnika do odśnieżania (co jest obowiązkiem właściciela nieruchomości) jest 83 m². Wnioskodawcy mają jedną córkę, ur. w 1992 r. Wnioskodawcy planowali, że córka będzie się budować na działce 523/13. Córka nie chce absolutnie mieszkać w tej lokalizacji. W związku z tym Wnioskodawcy zmuszeni są do zmiany planów życiowych. Wnioskodawcy muszą sprzedać udział lub całość działki 523/13, środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przekazane w darowiźnie córce na zakup mieszkania”.

Pytanie DKIS nr 6:
„Czy w związku z rozbiórką rozpoczętej budowy garażu oraz blaszanej szopy Wnioskodawcy będą ponosić nakłady finansowe?”.
Odpowiedź:
„Wnioskodawca szopę metalową praktycznie w 90% budował sam. Pomocy potrzebował tylko przez około 8 godzin, do czego wystarczył jeden pomocnik (dom, w którym Wnioskodawcy mieszkają do stanu surowego Wnioskodawca budował tylko i wyłącznie z jednym fachowcem, który był zarówno murarzem, cieślą i dekarzem). Rozbiórka jest zawsze łatwiejsza niż budowa (szopę Wnioskodawca budował tak, aby było ją łatwo rozebrać). Wnioskodawca jest na emeryturze, ma czas i rozbiórkę przeprowadzi sam. Tak samo jak rozbiórkę wylewki w rozpoczętej budowie garażu.
Nakłady finansowe: Wnioskodawca ma dużo desek i wiele narzędzi łącznie z młotowiertarką. Gdy ona się zepsuje to koszt dobrego młota udarowego typu „młot udarowy (…)” wynosi 799 zł w sklepie. Gruz z rozbiórki będzie potrzebny do utwardzenia pod przyszłe miejsca postojowe lub utwardzenie gruntu między fundamentami.
Na koszty będą się składać:
- koszt energii elektrycznej do młota udarowego;
- ewentualny zakup młota udarowego około 800 zł;
- koszt niewykfalifikowanego pracownika do przytrzymywania szyn, które stanowią ramę 10 szt., aby nie spadły na głowę Wnioskodawcy (około 8 godz., umowa o dzieło) około 300 zł”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy od sprzedaży udziału w 1/2 części działki 523/13 trzeba będzie zapłacić podatek VAT?
Czy od sprzedaży udziału w 1/2 części działki 523/13 wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym oraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego z dwoma lokalami mieszkalnymi, których powierzchnia mieszkalna nie przekroczy po 150 m² (jeden lokal mieszkalny będzie przypadał na 1/2 część udziału w działce) będzie trzeba zapłacić podatek VAT?
Czy od sprzedaży całej działki 523/13 trzeba będzie zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż w wariancie 1, 2 i 3 nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług VAT, ponieważ będzie dokonywana w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Wynika to z orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 i C- 181/10, które wyznaczają aktualne kierunki interpretacyjne i stanowią podstawę orzeczeń WSA i NSA, które zapadały na tle wyroku TSUE.

Blaszana szopa jest tymczasowym obiektem budowlanym, którego pojęcie definiuje przepis art. 3 prawa budowlanego, czyli do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej i między innymi jak w niniejszym przypadku przeznaczonym do rozbiórki. Prawo Budowlane pozwala także art. 41 § 1 w ramach rozpoczęcia budowy na wzniesienie takich obiektów. Szopa ta służyła Wnioskodawcy podczas budowy domu oraz miała także pełnić taką funkcję podczas budowy garażu. Ponieważ już dawno pozwolenie na budowę ww. garażu utraciło ważność, wraz z wybetonowanym kawałkiem terenu (3,6 m x 3,6m) są nielegalne (wg. prawa – samowola budowlana). Po uzyskaniu w Wydziale Architektury i Urbanistyki Miasta pozwolenia na rozbiórkę Wnioskodawca blaszaną szopę rozbierze, a beton rozdrobni i usunie. Orzeczenie C-461/08 TSUE z dnia 29 listopada 2009 r. silnie akcentuje ekonomiczny aspekt transakcji dotyczący dostawy gruntu, na którym posadowiona jest budowla lub budynek przeznaczony do rozbiórki. Stwierdza, że ekonomicznym celem transakcji sprzedaży jest dla nabywcy zakup gruntu pod budowę pod przyszłą inwestycję, a nie działki zabudowanej bezużytecznymi budynkami, czyli w świetle podatku VAT za stanowiące transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku, co niezabudowanej działki. Orzeczenia krajowych sądów odwoławczych w większości jest zgodne z Europejskim Orzecznictwem, działka 523/13 jest mała. Uwzględniając przepisy dotyczące odległości od granic sąsiednich działek (warunki techniczne jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie) oraz nieprzekraczalne linie zabudowy (MPZP) aby postawić dom musi nastąpić wcześniej usunięcie wylewki betonowej, oraz stalowej szopy, ponieważ planowany dom będzie w większości zajmował teren, na którym są ww. szopa blaszana i wylewka betonowa. Zatwierdzenie projektu budowlanego oraz uzyskanie prawomocnego pozwolenia na budowę domu musi być uzyskane dla całej działki. Dokonanie ww. czynności absolutnie nie może w tym wyjątkowym przypadku być potraktowane jako zachowanie podmiotów, których przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót nieruchomościami. W związku z powyższym Wnioskodawcy uważają, że sprzedaż w wariancie 1, 2 i 3 powinna być zwolniona z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest:

prawidłowe – w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w 1/2 części działki nr 523/13 (pytanie nr 1) lub działki nr 523/13 (pytanie nr 3);
nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w 1/2 części działki nr 523/13 (pytanie nr 2) wraz z zatwierdzonym projektem budowalnym oraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego.

W świetle przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy również wskazać, że w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Jak stanowi art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 k.r.o.).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 1.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawcy w celu dokonania sprzedaży gruntów podjęli/podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanych za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 25 czerwca 1990 r. Wnioskodawczyni otrzymała od swojej matki w darowiźnie działkę 523/1. W dniu 9 lipca 1993 r. Wnioskodawcy na tej działce rozpoczęli budowę domu, w którym od 2004 r. mieszkają. W dniu 6 grudnia 1994 r. Wnioskodawczyni daruje swojemu mężowi (Wnioskodawcy) z majątku odrębnego na majątek objęty współwłasnością ustawową małżeńską działkę 523/1. W dniu 15 czerwca 2000 r. działka 523/1 ulega podziałowi na działki 523/8 i 523/7, którą w dniu 7 października 2003 r. wykupiła pod drogę Gmina. W dniu 20 grudnia 2001 r. działka 523/8 zmienia numer na 523/12 i powierzchnię na 897 m² oraz ulega podziałowi na działki 523/14 o powierzchni 475 m² i 523/13 o powierzchni 422 m².

Wnioskodawcy nigdy nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie byli czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Działka nigdy nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych w działalności rolniczej. Działka 523/13 nigdy nie była udostępniona innym osobom na podstawie najmu, dzierżawy, użyczenia ani do prowadzenia działalności gospodarczej. Działka 523/13 była nabyta w drodze darowizny. Do działki 523/13 nigdy nie doprowadzono mediów: prądu, wody, kanalizacji i gazu (w narożniku obecnej działki 523/13 przechodzi przyłącze gazowe 50 mm do domu przy ul. A, które zostało wybudowane w grudniu 1990 r., gdy działka nie była jeszcze podzielona 20 grudnia 2001 r.). W styczniu 2002 r. Wnioskodawca uzyskał opinie Urzędu Miasta w zakresie linii ogrodzenia i w 2002 r. Wnioskodawca zabetonował w linii ogrodzenia słupki metalowe. Na działce 523/13 nie zamontowano bramy, furtki, podmurówki, ogrodzenia ani segmentów ogrodzeniowych. W czasie budowy domu, na jeszcze wówczas niepodzielonej działce Wnioskodawca wybudował na podmurówce szopę blaszaną jako obiekt tymczasowy do przechowywania narzędzi i materiałów budowlanych.

W dniu 13 grudnia 2001 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę garażu na dwa samochody osobowe z pomieszczeniem gospodarczym. Wyżej wymieniona szopa blaszana miała Wnioskodawcy służyć jako obiekt tymczasowy związany z budową garażu. Budowę garażu Wnioskodawca rozpoczął w grudniu 2003 r. wytyczeniem geodezyjnym garażu w terenie, a w kwietniu 2004 r. w obrysie planowanych fundamentów na około 1/4 planowanej powierzchni wewnętrznej na podsypce z piasku Wnioskodawca wylał beton o grubości około 10 cm aby mieć utwardzoną powierzchnię do składowania pustaków (później ten beton miał służyć jako część podłoża pod przyszłą podłogę – wymiary tego betonu to 3,6 m x 3,6 m). Z przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca musiał zrezygnować z budowy ww. garażu. Zgodnie z art. 37 ustawy prawo budowlane, decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa gdy budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata. Szopa blaszana jako obiekt tymczasowy i wylewka betonowa, ponieważ do ich istnienia nie ma obecnie podstaw prawnych (są już samowolą budowlaną) powinny zostać rozebrane i wyburzone.

Wnioskodawczyni podjęła samodzielną czynność w 1994 r. dot. działki 523/1 (z której została wydzielona 523/13) w postaci darowizny ze swojego majątku odrębnego na majątek objęty współwłasnością ustawową małżeńską. Pozostałe wszystkie czynności dot. działki 523/13 były i są podejmowane wspólnie. Wnioskodawcy bardzo poważnie rozważają także możliwość budowy bardzo małego nowego domu (na 1/2 części działki 523/13, którą by sobie zatrzymali) przystosowanego do ich wieku i nieuchronnej niepełnosprawności, w którym chcieliby zamieszkać na starość, ograniczając wzrastające nieustannie koszty utrzymania domu. W dniu 21 maja 1996 r. Zainteresowani wnioskowali o wyłączenie gruntu z produkcji rolnej i otrzymali informację, że grunt ten nie podlega ochronie. Dopiero w dniu 28 kwietnia 2003 r. Wnioskodawcy otrzymali decyzję Prezydenta Miasta o zmianie z użytku rolnego RV na użytek budowlany B, m.in. na działce 523/13. Wnioskodawcy nie wnioskowali o sporządzenie planu zagospodarowania przestrzennego. Działka 523/13 jest objęta MPZP, który obowiązuje od dnia 11 września 2013 r. o przeznaczeniu MN-19 – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Wnioskodawca żadnego projektu jeszcze nie zlecił do wykonania i nie uzyskał pozwolenia na budowę z prostego powodu: każdy kupujący ma swoją wizję własnego wymarzonego domu. Wnioskodawca projekt może sporządzić dopiero wtedy, gdy znajdzie się poważny kupujący, chętny na kupno. Dopiero wówczas można zlecić wykonanie projektu, który by satysfakcjonował kupującego na przypadającym udziale oraz projektu dla Wnioskodawców czyli przystosowanego pod zbliżającą się starość na pozostałym udziale.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości dotyczą kwestii obowiązku zapłaty podatku VAT od transakcji zbycia całej nieruchomości, tj. działki 523/13, lub zbycia udziału w 1/2 części tej nieruchomości przez Wnioskodawców.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawców, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej sprzedaży działki 523/13 w całości (pytanie nr 3) lub udziału w 1/2 części tej działki (pytanie nr 1), Zainteresowani będą działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawców, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca oraz Zainteresowana niebędąca stroną postępowania nie podjęli ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca oraz Zainteresowana niebędąca stroną postępowania nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej ani nie byli czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towaru i usług. Działka 523/13 nigdy nie była udostępniania innym osobom na podstawie najmu, dzierżawy, użyczenia ani do prowadzenia działalności gospodarczej. Do działki 523/13 nigdy nie były doprowadzane media.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy oraz Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania, w przedmiocie zbycia działki 523/13 w całości (pytanie nr 3) lub udziału w ½ części w tej działce (pytanie nr 1), która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzą, że sprzedaż działki lub udziału w działce (pytanie nr 1 i nr 3) wypełniać będzie przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca i Zainteresowana niebędąca stroną postępowania nie będą podejmowali takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Ponadto Zainteresowani – w ww. przypadkach – nie podejmowali żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy dokonując sprzedaży działki 523/13 w całości (pytanie nr 3) lub udziału w 1/2 części w tej działce (pytanie nr 1), będą korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanych cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży działki nr 523/13 bądź udziału w 1/2 części w tej działce, a jej dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż działki 523/13 w całości (pytanie nr 3) lub udziału w 1/2 części w tej działce (pytanie nr 1) opisany w stanie sprawy przez Wnioskodawców, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w opisanej sytuacji Wnioskodawcy w związku z transakcją sprzedaży działki 523/13 w całości (pytanie nr 3) lub udziału w 1/2 części w tej działce (pytanie nr 1) nie będą zobowiązani do zapłaty podatku VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawców w zakresie objętym pytaniem nr 1 i pytaniem nr 3 jest prawidłowe.

Ponadto, Wnioskodawcy mają wątpliwości w przypadku sprzedaży udziału w ½ części w działce nr 523/13 wraz z zatwierdzonym projektem budowalnym oraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego (pytanie nr 2).

Jak wynika z treści wniosku, jednym z przypadków sprzedaży działki będzie sytuacja, w której Wnioskodawcy dokonają sprzedaży udziału w ½ części w działce nr 523/13 (pytanie nr 2), dla którego zamierzają zlecić wykonanie projektu budowalnego oraz pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego w chwili gdy znajdzie się kupiec oraz dokonać rozbiórki blaszanej szopy oraz wylewki betonowej.

A zatem, dokonane przez Zainteresowanych czynności, wskazują, że w celu zwiększenia możliwości sprzedaży udziału w działce małżonkowie zamierzają podjąć działania w sposób zorganizowany, które będą zmierzały do podniesienia atrakcyjności zbywanej działki.

Dokonanie tych czynności pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawcy zachowają się jak podmioty, których przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót nieruchomościami. Uzyskanie prawomocnego pozwolenia na budowę wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym oraz dokonanej rozbiórki blaszanej szopy oraz wylewki betonowej, że Zainteresowani wykażą aktywność w przedmiocie sprzedaży udziału w ½ części w działce nr 523/13, porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, o którym mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykażą aktywność w przedmiocie zbycia porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane regulacje ustawy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawców sprzedaż udziału w 1/2 części w działce nr 523/13 (pytanie nr 2), będzie dostawą dokonywaną przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc przez podatników podatku od towarów i usług, zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2019 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są wyłącznie te grunty, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.) – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów zabudowanych budynkami/budowlami do rozbiórki wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën. W wyroku tym TSUE orzekł, że: „Artykuł 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) tej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidzianym w pierwszym z tych przepisów zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki”.

Natomiast w wyroku z dnia 19 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 818/14, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „(...) skoro rozbiórka budynków nawet nie rozpoczęła się przed dokonaniem dostawy, to wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną, a nie sam grunt. Zgodzić się należy z konkluzją, że dla oceny charakteru takiej transakcji nie ma znaczenia fakt, że została wydana decyzja udzielająca pozwolenia na budowę, dla realizacji którego konieczna była rozbiórka istniejących na działkach obiektów. Słusznie sąd I instancji podkreślił, że bez znaczenia dla kwalifikacji tej czynności na gruncie podatku VAT jest okoliczność, że nabywca w przyszłości, po dokonaniu dostawy zamierza zburzyć budynki i wznieść nowe (...)”.

Odnosząc tezy wynikające z przytoczonych orzeczeń do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że – jak wskazał Wnioskodawca – przed sprzedażą Zainteresowany zamierza uzyskać stosowne zezwolenia na rozbiórkę blaszanej szopy oraz rozpoczętej budowy garażu, zatem przedmiotem dostawy będzie działka niezabudowana.

W tym miejscu należy wskazać, że wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że działka 523/13 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego o przeznaczeniu tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Tym samym, działka 523/13 stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W rezultacie, planowana sprzedaż udziału w 1/2 części działki nr 523/13 (pytanie nr 2) nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W przypadku gdy sprzedaż działki, która nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy zbadać warunki do zwolnienia transakcji od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wobec powyższego, w omawianej sytuacji, zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie będzie miało miejsca, z uwagi na fakt, że nie zostaną spełnione warunki przedstawione w tym przepisie dotyczący wykorzystywania tej nieruchomości wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, gdyż jak wskazali Wnioskodawcy przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez nich w działalności gospodarczej. Ponadto, przy nabyciu Wnioskodawcom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ Zainteresowani otrzymali przedmiotową działkę w darowiźnie.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że dla przedmiotowej transakcji nie znajdzie zastosowania zwolnienie od VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem, planowana sprzedaż udziału w 1/2 części działki nr 523/13 wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym oraz prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego z dwoma lokali mieszkalnymi, których powierzchnia nie przekroczy po 150 m² (pytanie nr 2) będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, Wnioskodawcy od sprzedaży udziału w ½ części działki 523/13 wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym oraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę budynku mieszkalnego z dwoma lokalami mieszkalnymi, których powierzchnia mieszkalna nie przekroczy po 150 m² (jeden lokal mieszkalny będzie przypadał na 1/2 część udziału w działce) będą mieli obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawców w zakresie objętym pytaniem nr 2 jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanej przez Zainteresowanych interpretacji indywidualnej z dnia 20 września 2018 r., należy zauważyć, że dotyczy ona innego zdarzenia przyszłego niż opis sprawy, który został przedstawiony w rozpatrywanej sprawie. Niemniej jednak należy podkreślić, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie ww. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zmianę interpretacji indywidualnej oraz postanowienia, o których mowa w art. 14e § 3, doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie zostały wydane interpretacja indywidualna lub postanowienie, albo jego następcy prawnemu (art. 14e § 4 Ordynacji).

Powyższe oznacza, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważniony do tego organ każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin