Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.17.2019.3.ENB
z 11 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r., uzupełnionym w dniu 11 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskanych w 2018 r. dochodów z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski - jest nieprawidłowe w części dotyczącej terminu złożenia zeznania podatkowego, jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 lutego 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskanych w 2018 r. dochodów z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest zatrudniona przez firmę angielską, która nie ma przedstawicielstwa ani oddziału w Polsce. Praca Wnioskodawczyni polega na wykonywaniu połączeń przez telefonię internetową do pacjentów (mieszkających w Anglii). Z umowy o pracę wynika, że po przeprowadzce do kraju Wnioskodawczyni będzie mogła dalej wykonywać pracę. Serwery, z którymi się łączy są umiejscowione na terenie Wielkiej Brytanii. W dniu 11 marca 2018 r. Wnioskodawczyni przeprowadziła się do Polski po 8 latach mieszkania w Anglii. W Polsce posiada dom i obecnie mieszka na stałe. Do dnia 11 marca centrum życia osobistego i gospodarczego Wnioskodawczyni znajdowało się w Anglii. Serwery z którymi się łączy nadal pozostają w Wielkiej Brytanii. Pracodawca w dalszym ciągu pobiera podatki oraz angielski odpowiednik ZUS. Obecna praca jest jedyną formą zatrudnienia Wnioskodawczyni.

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek dotyczy wyłącznie opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w okresie od 11 marca do 31 grudnia 2018 r. W okresie tym praca była wykonywana wyłącznie na terytorium Polski. Do 10 marca 2018 r. praca była wykonywana wyłącznie na terytorium Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni powinna przenieść opodatkowanie pracy do polskiego urzędu skarbowego? Jeśli tak, to jaki PIT należy wypełnić? Czy urząd skarbowy w Wielkiej Brytanii powinien zaprzestać pobierania podatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna odprowadzać podatek dochodowy w Polsce, na co wskazuje indywidualna interpretacja podatkowa wydana w dniu 8 kwietnia 2018 r. o numerze 528950/I w identycznej sytuacji. Wnioskodawczyni uważa, że powinna wypełnić PIT-36 i złożyć go do ostatniego dnia marca 2019 r. Uważa również, że powinna wystąpić do urzędu skarbowego w Wielkiej Brytanii o zwrot podatku zapłaconego, gdyż zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania nie można płacić podatku w dwóch krajach jednocześnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej terminu złożenia zeznania podatkowego, jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez państwo rezydencji z państwem, w którym praca jest wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Zawierane przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są wzorowane na Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, zatem interpretacja ich postanowień powinna uwzględniać ustalenia przyjęte na szczeblu OECD, znajdujące wyraz w wypracowanym przez państwa członkowskie tej organizacji, w tym również Polskę, Komentarzu do Modelowej Konwencji (MK).

W myśl art. 14 ust. 1 Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 14 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że co do zasady dochody z pracy podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, chyba, że praca jest wykonywana w drugim państwie. Jeżeli jest tam rzeczywiście wykonywana, to otrzymywane wynagrodzenie może być opodatkowane w obu państwach, za wyjątkiem przypadku opisanego szczegółowo w treści art. 14 ust. 2 Konwencji.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawczyni jest zatrudniona przez firmę angielską, która nie ma przedstawicielstwa ani oddziału w Polsce. Praca Wnioskodawczyni polega na wykonywaniu połączeń przez telefonię internetową do pacjentów (mieszkających w Anglii). Z umowy o pracę wynika, że po przeprowadzce do kraju Wnioskodawczyni będzie mogła dalej wykonywać pracę. Serwery, z którymi się łączy są umiejscowione na terenie Wielkiej Brytanii. W dniu 11 marca 2018 r. Wnioskodawczyni przeprowadziła się do Polski po 8 latach mieszkania w Anglii. W Polsce posiada dom i obecnie mieszka na stałe. Do dnia 11 marca centrum życia osobistego i gospodarczego Wnioskodawczyni znajdowało się w Anglii. Serwery z którymi się łączy nadal pozostają w Wielkiej Brytanii. Pracodawca w dalszym ciągu pobiera podatki oraz angielski odpowiednik ZUS. Obecna praca jest jedyną formą zatrudnienia Wnioskodawczyni.

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek dotyczy wyłącznie opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w okresie od 11 marca do 31 grudnia 2018 r. W okresie tym praca była wykonywana wyłącznie na terytorium Polski. Do 10 marca 2018 r. praca była wykonywana wyłącznie na terytorium Wielkiej Brytanii.

W świetle powyższego dochody osiągnięte przez Wnioskodawczynię od dnia 11 marca 2018 r. - tzn. od momentu w którym Wnioskodawczyni powróciła na stałe do Polski - z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, bez względu na to, że są wypłacane przez angielskiego pracodawcę, podlegają opodatkowaniu tylko w jednym państwie, tj. w Polsce, na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że wynagrodzenie którego dotyczy wniosek podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, określona w art. 22 Konwencji metoda zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu nie będzie miała zastosowania, bowiem podwójne opodatkowanie nie wystąpi.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.).

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy).

W tym miejscu wskazać należy, że na mocy art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. (art. 44 ust. 3a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.).

Stosownie do art. 44 ust. 3c ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika.

Wnioskodawczyni, jako osoba osiągająca przedstawione we wniosku dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika (pracodawca nie ma przedstawicielstwa ani oddziału w Polsce) była zatem zobowiązana do samodzielnego obliczania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek − zgodnie z art. 44 ust. la i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaliczki miesięczne należy wpłacać do właściwego urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień − w terminie złożenia zeznania podatkowego.

Stosownie natomiast do art. 45 ust. 1 ustawy - w brzmieniu obowiązujący do 31 grudnia 2018 r. i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych w 2018 r. ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatników - podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Odnosząc się zatem do kwestii rozliczenia rocznego stwierdzić należy, że dochody z Wielkiej Brytanii uzyskiwane w okresie od 11 marca do 31 grudnia 2018 r., w związku z wykonywaniem pracy na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę zawartej z angielskim pracodawcą, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce i powinny one zostać wykazane w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zeznanie za 2018 r. należy złożyć w terminie do 30 kwietnia 2019 r., a nie jak wskazuje Wnioskodawczyni do 30 marca 2019 r.

Jednocześnie mając na uwadze fakt, że skoro zgodnie z cytowaną powyżej Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania wynagrodzenie uzyskiwane przez osobę mającą stałe miejsce zamieszkania w Polsce z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, wynagrodzenie to nie powinno być opodatkowane w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe w części dotyczącej terminu złożenia zeznania podatkowego oraz za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.