Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.620.2018.5.MM
z 20 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz daniny solidarnościowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 lutego 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.620.2018.2.MM, 0112-KDIL1-2.4012.828.2018.3.AW, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 21 lutego 2018 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia … (data doręczenia 21 lutego 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 25 lutego 2019 r., które wpłynęło w dniu 27 lutego 2019 r.

We wniosku (po jego uzupełnieniu) przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terenie całego kraju samodzielną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Wnioskodawca jest także wspólnikiem spółki komandytowej (zwanej dalej: „Spółką”), której to Spółki wspólnikami są dwie osoby fizyczne, tj. Wnioskodawca i Jego żona oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Pomiędzy małżonkami (Wnioskodawcą i Jego żoną) nie jest zniesiona lub ograniczona majątkowa wspólność ustawowa. Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca spodziewa się uzyskać dochód za 2018 r. przekraczający kwotę w wysokości 3 000 000 zł. Wnioskodawca spodziewa się uzyskać w następnych latach podatkowych z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej dochód przekraczający kwotę 1 000 000 zł. Głównym przedmiotem działalności spółki komandytowej jest wynajem lokali użytkowych. Wnioskodawca jest podatnikiem czynnym VAT w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca jako przedsiębiorca jest zobowiązany w 2018 r. do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Przewiduje, że dla ww. działalności będzie prowadzić księgi rachunkowe także w następnych latach podatkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej oraz z tytułu udziału w dochodach spółki komandytowej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19,00%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca miesięcznie.

W dniu 27 listopada 2018 r. Wnioskodawca zawarł z firmą …. Spółka Akcyjna, podatnikiem VAT czynnym (zwaną dalej: „Finansującym”), umowę leasingu samochodu osobowego marki …, zwanego dalej w skrócie samochodem osobowym, który to pojazd Wnioskodawca użytkuje przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej od dnia .. listopada 2018 r. Strony umowy ustaliły wartość ww. samochodu w dniu zawarcia umowy na kwotę 1 143 374,80 zł oraz ustaliły, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty opłaty wstępnej w kwocie netto 285 843,70 zł wraz podatkiem naliczonym w kwocie 65 744,05 zł do dnia .. listopada 2018 r., która to kwota została udokumentowana przez Finansującego fakturą, doręczoną Wnioskodawcy w dniu 7 grudnia 2018 r. Ww. kwota opłaty wstępnej została przez Wnioskodawcę zapłacona w całości Finansującemu w dniu 29 listopada 2018 r. Następnie strony w umowie ustaliły, że Wnioskodawca zapłaci od dnia 1 grudnia 2018 r. Finansującemu 47 rat miesięcznych w wysokości netto 11 433,75 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, według stawki 23,00% w wysokości miesięcznej 2 632,06 zł. Otrzymując ww. samochód osobowy do użytkowania Wnioskodawca po dniu 27 listopada 2018 r. nie złożył w Urzędzie Skarbowym informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r., poz. 371) oraz nie zamierza ww. informacji złożyć w przyszłości. Wnioskodawca od dnia 27 listopada 2018 r. nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 2174) i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Wnioskodawca postanowił, że od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy będzie odliczał 50,00% podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe, w tym z ww. faktury z dnia 29 listopada 2018 r. dokumentującej wstępną opłatę leasingową oraz z faktur dokumentujących nabywanie przez Niego paliwa do ww. samochodu osobowego i z faktur dokumentujących wydatki związane z eksploatacją, naprawami i remontami niniejszego samochodu osobowego. Jednocześnie Wnioskodawca postanowił, że zaliczy do kosztów uzyskania w listopadzie 2018 r. opłatę wstępną w kwocie 285 843,70 zł, zwaną dalej opłatą wstępną leasingową, natomiast nieodliczony w przyszłości od podatku należnego za grudzień 2018 r. podatek naliczony kwocie 32 872,02 zł, zwany dalej w skrócie nieodliczonym podatkiem naliczonym od opłaty wstępnej, wynikający z powyżej opisanej faktury z dnia 29 listopada 2018 r., dokumentującej wstępną opłatę leasingową, Wnioskodawca zaliczy w grudniu 2018 r. do kosztów uzyskania przychodów. Od grudnia 2018 r. przez okres 47 miesięcy Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodu danego miesiąca podatkowego przychodu raty leasingowe w kwocie netto 11 433,75 zł wraz z 50,00% podatku naliczonego z nieodliczonego od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy, wynikający z faktury dokumentującej daną ratę leasingową w wysokości 1 314,88 zł.

W piśmie z dnia 25 lutego 2019 r, stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi samodzielną działalność gospodarczą od dnia 19 marca 1998 r. W dniu .. listopada 2018 r. zawarł umowę leasingu operacyjnego. Samochód osobowy marki ….., zwany dalej w skrócie samochodem osobowym, jest oraz będzie użytkowany przez Wnioskodawcę wyłącznie przy powadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej. W zawartej umowie leasingu jest zapis umożliwiający wykup opisanego powyżej samochodu osobowego przez Wnioskodawcę. Po zakończonej umowie leasingu zamierza On wykupić od leasingodawcy samochód osobowy na cele związane z działalnością gospodarczą. Nabyty samochód osobowy zostanie wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych. Prawo nabycia ww. samochodu osobowego przysługuje Wnioskodawcy w terminie 3 miesięcy od zakończenia trwania umowy. Oferowana cena sprzedaży zostanie podana w tym terminie przez Finansującego Wnioskodawcy, gdyż będzie zależna od terminowego płacenia poszczególnych rat oraz stanu technicznego ww. pojazdu samochodowego. Cena sprzedaży pojazdu samochodowego m.in. będzie obejmowała koszty odbioru pojazdu, koszty wyceny, jego transport, naprawy, usunięcia oznaczeń pojazdu. Zawarta przez Wnioskodawcę w dniu 27 listopada 2018 r. umowa leasingu spełnia i będzie spełniać warunki wskazane przez ustawodawcę w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytanie Nr 4 sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej ww. samochodu osobowego, tj.: w listopadzie 2018 r. zapłaconej w całości na rzecz Finansującego opłaty wstępnej leasingowej związanej z użytkowaniem przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej samochodu osobowego oraz w grudniu 2018 r. nieodliczonego w wysokości 50,00% od podatku należnego za grudzień 2018 r. podatku naliczonego udokumentowanego fakturą z dnia 29 listopada 2018 r., dokumentującą opłatę wstępną leasingową?
2. Czy Wnioskodawcy od dnia 1 stycznia 2019 r. będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, przez okres 47 kolejnych miesięcy kalendarzowych, wydatków związanych z użytkowaniem przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej ww. samochodu osobowego, tj.: raty leasingowej oraz nieodliczonego od podatku należnego za dany miesiąc kalendarzowy 50,00% podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej daną ratę leasingową?
3. Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało w przyszłości przez okres 47 kolejnych miesięcy kalendarzowych, licząc od grudnia 2018 r., prawo odliczania od podatku należnego za dany miesiąc 50,00% podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe użytkowanego przez Wnioskodawcę przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej opisanego powyżej samochodu osobowego?
4. Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany od roku 2019 do opłacania daniny solidarnościowej w wysokości 4%, o której to daninie mowa w art. 30h ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów uzyskanych przez Niego z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej oraz od dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę jako wspólnika spółki komandytowej?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytań Nr 1 i Nr 2 i Nr 4 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania Nr 3 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Samochód osobowy był w listopadzie 2018 r. i będzie w miesiącu grudniu 2018 r. użytkowany przez Niego w prowadzonej działalności gospodarczej przy wykonywaniu posadzek przemysłowych na terenie całego kraju, co stanowi, że wydatki związane z jego użytkowaniem, w tym nieodliczony od podatku należnego podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących raty leasingowe, należy uznać za koszt uzyskania przychodu pośrednio związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę samodzielną działalnością gospodarczą, który to wydatek na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być zaliczany do kosztów uzyskania przychodu.

Resumując powyższe należy uznać, że podatnikowi przysługuje prawo zaliczenia w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z użytkowaniem przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej ww. samochodu osobowego, tj.: w listopadzie 2018 r. zapłaconej w całości na rzecz Finansującego opłaty wstępnej leasingowej, związanej z użytkowaniem przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej samochodu osobowego oraz w grudniu 2018 r. nieodliczonego w wysokości 50,00% od podatku należnego za grudzień 2018 r. podatku naliczonego, wynikającego faktury z dnia 29 listopada 2018 r., dokumentującej opłatę wstępną leasingową.

Ad. 2.

Samochód osobowy będzie użytkowany przy prowadzeniu działalności gospodarczej przy wykonywaniu posadzek przemysłowych na terenie całego kraju, co stanowi, że wydatki związane z jego użytkowaniem, w tym nieodliczony od podatku należnego podatek naliczony, wynikający z faktur dokumentujących raty leasingowe, należy uznać za koszty uzyskania przychodu pośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę samodzielną działalnością gospodarczą, które to wydatki na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu.

Resumując powyższe należy uznać, że Wnioskodawcy od dnia 1 stycznia 2019 r. będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, przez okres 47 kolejnych miesięcy kalendarzowych, wydatków związanych z użytkowaniem przez Wnioskodawcę przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej ww. samochodu osobowego, tj.: raty leasingowej oraz nieodliczonego od podatku należnego za dany miesiąc kalendarzowy 50,00% podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej daną ratę leasingową.

Zdaniem Wnioskodawcy, ograniczenia związane z ww. wydatkami wprowadzone przepisami ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193) nie mają w przypadku Wnioskodawcy zastosowania, gdyż umowa leasingu samochodu osobowego wykorzystywanego przez Niego przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej została zawarta w dniu 27 listopada 2018 r.

Ad. 4.

Zgodnie z art. 30h ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne od 1 stycznia 2019 r. są zobowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy jej obliczania.

Podstawę obliczania ww. daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad kwotę 1 000 000,00 zł sumy dochodów uzyskanych przez danego podatnika i podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. l, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazać należy, że przedmiotowa danina solidarnościowa będzie przez podatników płacona jednorazowo po zakończeniu danego roku podatkowego, np. za 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że przewiduje w roku podatkowym 2019 oraz w latach podatkowych następnych uzyskać dochód w kwocie wyższej od 1 000 000,00 zł, będzie zobowiązany od 2019 r. do opłacania daniny solidarnościowej w wysokości 4%, o której to daninie mowa w art. 34h ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od nadwyżki dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej oraz od dochodu uzyskanego jako wspólnika spółki komandytowej, ale tylko kwoty dochodów przekraczających kwotę 1 000 000,00 zł, która to nadwyżka będzie stanowiła podstawę naliczania ww. daniny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca w dniu . listopada 2018 r. zawarł umowę leasingu samochodu osobowego, który to pojazd Wnioskodawca użytkuje wyłącznie przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej od dnia .. listopada 2018 r. Strony umowy ustaliły wartość ww. samochodu samochodowego w dniu zawarcia umowy na kwotę 1 143 374,80 zł oraz ustaliły, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty opłaty wstępnej w kwocie netto 285 843,70 zł wraz podatkiem naliczonym w kwocie 65 744,05 zł do dnia 29 listopada 2018 r., która to kwota została udokumentowana przez Finansującego fakturą, doręczoną Wnioskodawcy w dniu 7 grudnia 2018 r. Ww. kwota opłaty wstępnej została przez Wnioskodawcę zapłacona w całości Finansującemu w dniu 29 listopada 2018 r. Następnie strony w umowie ustaliły, że Wnioskodawca zapłaci od dnia 1 grudnia 2018 r. Finansującemu 47 rat miesięcznych w wysokości netto 11 433,75 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług według stawki 23,00% w wysokości miesięcznej 2 632,06 zł. Wnioskodawca postanowił, że od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy będzie odliczał 50,00% podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe, w tym z ww. faktury z dnia 29 listopada 2018 r. dokumentującej wstępną opłatę leasingową. Po zakończonej umowie leasingu Wnioskodawca zamierza wykupić od leasingodawcy samochód osobowy na cele związane z działalnością gospodarczą. Zawarta przez Wnioskodawcę w dniu .. listopada 2018 r. umowa leasingu spełnia i będzie spełniać warunki wskazane przez ustawodawcę w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a ustawy jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści art. 23b ust. 1 powołanej ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie zaś z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r., poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i poz. 1178)

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Natomiast w myśl art. 23b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 powołanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu, w tym także wydatek związany z uiszczeniem wstępnej opłaty leasingowej oraz wszystkich pozostałych rat leasingowych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przepis art. 22 ust. 5 ustawy stanowi, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto w księgach rachunkowych.

Przenosząc przedstawiony stan prawny na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że poniesiony wydatek w postaci opłaty wstępnej wynikającej z zawartej umowy leasingu operacyjnego nie wpłynął bezpośrednio na uzyskanie przychodu z działalności gospodarczej. Tym samym, przedmiotowa opłata stanowi pośredni koszt podatkowy potrącalny w dacie jego poniesienia.

Zatem, opłata wstępna, określona w zawartej przez Wnioskodawcę umowie leasingowej, jest kosztem pośrednim, czyli winna zostać rozliczona w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w momencie jej poniesienia, w myśl art. 22 ust. 5d w zw. z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć także należy, że (co do zasady) naliczony podatek od towarów i usług, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne wyjątki od tej zasady.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z cytowanego przepisu wynika więc, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony. Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego obowiązuje również podatników, którzy nie będą korzystać ze 100% odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, o ile samochód ten będzie w całości wykorzystywany przez podatnika w prowadzonej działalności gospodarczej (nie będzie wykorzystywany na cele niezwiązane z tą działalnością).

Zaznaczyć należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. zmienione zostały przepisy dotyczące zaliczania w koszty podatkowe wydatków związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych, które nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych. Jednakże z uwagi na fakt, że umowa leasingu została zawarta w listopadzie 2018 r., zastosowanie w sprawie Wnioskodawcy znajdą przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2018 r., tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159). Zaznaczyć jednak należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. będą miały zastosowanie, o ile umowa leasingu nie zostanie zmieniona lub odnowiona po ww. dniu.

Reasumując, stwierdzić należy, że skoro – jak wskazano we wniosku – zawarta przez Wnioskodawcę umowa leasingu operacyjnego spełnia przesłanki, o których mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca jest zatem uprawniony do zaliczania tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2018 r. w całości wartość netto wstępnej opłaty leasingowej w momencie jej poniesienia, w myśl art. 22 ust. 5d w zw. z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w listopadzie 2018 r.

Podstawą zaliczenia wydatków z tego tytułu jest spełnienie kryteriów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zostaną one spełnione, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów opłatę wstępną – w pełnej wysokości. Wydatki z tytułu wstępnej opłaty leasingowej, Wnioskodawca może rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów jednorazowo (w całości) w dacie poniesienia, tj. ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych.

Wnioskodawca może także zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej przez okres 47 kolejnych miesięcy kalendarzowych wydatki związane z użytkowaniem ww. samochodu osobowego (tj. rata leasingowa) oraz naliczony podatek VAT, którego nie może odliczyć od podatku należnego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (50% tego podatku).

Należy jednak zastrzec, że przedmiotowa interpretacja indywidualna w zakresie pytania Nr 1 oraz Nr 2 została wydana w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące do dnia 31 grudnia 2018 r.

Odnośnie natomiast kwestii, której dotyczy pytanie Nr 4 należy zauważyć, że: Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 9 ust. 1a ww. ustawy, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

W myśl art. 24 ust. 1 ww. ustawy, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2192) w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano rozdział 6a, który ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 30h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne są obowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy obliczenia tej daniny.

Natomiast na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej podlegającej zapłacie w terminie, o którym mowa w ust. 2, uwzględnia się dochody uzyskane od dnia 1 stycznia 2019 r. i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z art. 30h ust. 2 ustawy zmienianej w art. 21, wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa,

- których termin złożenia upływa w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r.

W myśl art. 30h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1. kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a,
2. kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5

- odliczone od tych dochodów.

Stosownie do treści art. 30h ust. 3 ww. ustawy, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej w roku kalendarzowym, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się dochody i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z ust. 2 wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, jeżeli podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa

- których termin złożenia upływa w okresie od dnia następującego po dniu upływu terminu na złożenie deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej w roku poprzedzającym ten rok kalendarzowy do dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.

W myśl art. 30h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1, są obowiązane składać urzędom skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej, według udostępnionego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku kalendarzowego i w tym terminie wpłacić daninę solidarnościową. Przepisy art. 45 ust. 1b i 1c stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 30h ust. 5 ww. ustawy, deklaracja o wysokości daniny solidarnościowej zawiera dane umożliwiające prawidłową identyfikację osoby fizycznej i urzędu skarbowego, do którego kierowana jest deklaracja, oraz poprawne rozliczenie daniny solidarnościowej.

Stosownie do treści art. 30h ust. 6 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych udostępnia na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych, w formie dokumentu elektronicznego, wzór deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej.

W myśl art. 30i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do daniny solidarnościowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.).

Zgodnie zaś z art. 30h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawnienia organu podatkowego przysługują naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach podatku dochodowego od osób fizycznych, a w przypadku:

1. gdy jest to uzasadnione ochroną informacji niejawnych i wymogami bezpieczeństwa państwa - organowi wymienionemu w art. 13a ustawy Ordynacja podatkowa;
2. spraw, o których mowa w art. 119g § 1 ustawy Ordynacja podatkowa - Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej.
   
   

Do zapłaty daniny solidarnościowej obowiązane są osoby fizyczne, których dochód przekroczył 1 000 0000 zł. Osoby te, oprócz podatku dochodowego, obliczonego według skali podatkowej 18% lub 32% albo według podatku liniowego 19%, są obowiązane zapłacić dodatkowo daninę solidarnościową w wysokości 4% podstawy obliczenia. Osoby fizyczne, na których ciąży ten obowiązek, składają we właściwym urzędzie skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej w terminie do 30 kwietnia roku kalendarzowego. W tym samym terminie upływa termin zapłaty daniny. Po raz pierwszy wypełnienie obowiązku złożenia deklaracji oraz zapłaty daniny solidarnościowej nastąpi w terminie do 30 kwietnia 2020 r. i dotyczyć będzie dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych, wykonywanych na terenie całego kraju. Wnioskodawca jest także wspólnikiem spółki komandytowej (zwanej dalej: „Spółką”), której to Spółki wspólnikami są dwie osoby fizyczne, tj. Wnioskodawca i Jego żona oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Pomiędzy małżonkami (Wnioskodawcą i Jego żoną) nie jest zniesiona lub ograniczona majątkowa wspólność ustawowa. Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca spodziewa się uzyskać dochód za 2018 r. przekraczający kwotę w wysokości 3 000 000 zł. Wnioskodawca spodziewa się uzyskać w następnych latach podatkowych z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej dochód przekraczający kwotę 1 000 000 zł.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że od nadwyżki dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej oraz od dochodu uzyskanego przez Niego jako wspólnika spółki komandytowej, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% od dochodów ponad kwotę 1 000 000 zł w danym roku kalendarzowym.

Interpretacja w zakresie pytania Nr 4 dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.