2019.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.50.2019.1.MF
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 22 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w opisanym zdarzeniu przyszłym za przychód podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych należy rozumieć tylko wartość prowizji, jaką Wnioskodawca potrąca z datków przekazanych przez wiernych tytułem wynagrodzenia za świadczoną usługę prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz Instytucji Kościelnych,
czy w opisanym zdarzeniu przyszłym pozostała część wpłat tymczasowo przekazywanych przez wiernych (innych niż pobranych przez Wnioskodawcę prowizji) na rachunek Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, , w zakresie ustalenia, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym za przychód podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych należy rozumieć tylko wartość prowizji, jaką Wnioskodawca potrąca z datków przekazanych przez wiernych tytułem wynagrodzenia za świadczoną usługę prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz Instytucji Kościelnych i czy w opisanym zdarzeniu przyszłym pozostała część wpłat tymczasowo przekazywanych przez wiernych (innych niż pobranych przez Wnioskodawcę prowizji) na rachunek Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność polegającą na świadczeniu usług prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz instytucji kościelnych, tj. parafii lub innych Instytucji Kościelnych, a także organizacji charytatywnych prowadzonych przez Instytucje Kościelne (zwane dalej: „Instytucjami Kościelnymi”) dokonywanych przez wiernych drogą telematyczną. Wnioskodawca będzie zawierał umowy z Instytucjami Kościelnymi na dostarczanie przedmiotowych usług.

Wierny poprzez terminal zainstalowany w wyznaczonym przez Instytucję Kościelną miejscu lub poprzez stronę internetową będzie mógł dokonywać ofiar używając kart kredytowych i debetowych. Środki z ofiar będą trafiały najpierw na konto Wnioskodawcy, który później będzie je przekazywał na konta Instytucji Kościelnych. Należy zaznaczyć, że środki pieniężne na rachunku Wnioskodawcy nie pozostają w swobodnej jego dyspozycji i z upływem terminu określonego umową z Instytucją Kościelną będą jej przekazywane z wyjątkiem wynagrodzenia Wnioskodawcy, które będzie regulowane w drodze potrącenia.

Wnioskodawca będzie dostarczał Instytucjom Kościelnym terminale typu LUMEN lub usługi świadczone za pomocą strony internetowej wraz z usługami infrastruktury administracyjnej, rozliczeniowej i technologicznej związanej z ich zarządzaniem. Wnioskodawca będzie korzystał z usług świadczonych przez banki lub inne instytucje, z którymi zawrze stosowne umowy o akceptacji kart debetowych lub kredytowych.

Usługa umożliwiać będzie składanie datków na dwa sposoby:

poprzez terminale zainstalowane w miejscach kultu lub w innych tego rodzaju miejscach w których składane są ofiary.

W takich miejscach zainstalowane będą terminale LUMEN, które pozwolą wiernym wybrać, jaki datek chcą złożyć. Płatność będzie mogła odbywać się za pomocą kart kredytowych lub debetowych (zarówno kart ze ścieżką magnetyczną jak i kart chipowych) sieci Visa, MasterCard oraz innych sieci. Jednocześnie Wnioskodawca oferować będzie odrębną metodę płatności za pomocą kart pre-paid. Usługa Wnioskodawcy będzie polegała na tym, że dostarczał on będzie do Instytucji Kościelnej karty pre-paid po cenie wynikającej z kosztów ich nabycia od producenta powiększonej o marżę (chodzi o dostarczenie samej plastikowej karty pre-paid) oraz ewentualnie o koszty personalizacji tych kart (np. projektowanie grafiki, drukowanie). Na karcie pre-paid nadrukowana zostanie wartość nominalna, która nie będzie odpowiadała cenie, po jakiej Wnioskodawca nabędzie oraz odsprzeda kartę Instytucji Kościelnej. Instytucja taka będzie przekazywała karty wiernym w zamian za kwoty odpowiadające wartości nominalnej nadrukowanej na karcie. Środki uzyskane ze sprzedaży wiernym ww. kart przez Instytucje Kościelną (w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej nadrukowanej na karcie) będą przyjmowane bezpośrednio przez Instytucję Kościelną (Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w takiej transakcji). Wierny po uzyskaniu karty będzie mógł ją wykorzystać w terminalach LUMEN wybierając cel, na jaki chce żeby zostały przekazane środki z karty.

Wierny będzie mógł za pomocą karty pre-paid przekazywać środki do wartości nominalnej karty. Należy wskazać, że wygląd kart będzie mógł być indywidualizowany dla danej Instytucji Kościelnej za co będzie pobierana dodatkowa, jednorazowa opłata na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie dystrybuował karty pre-paid dwojakiego rodzaju. Pierwszy typ będzie przyporządkowany do konkretnej Instytucji Kościelnej, tzn. tego rodzaju karta będzie mogła być wykorzystana tylko w terminalach wynajmowanych przez tę Instytucję (np. daną parafię). Drugi typ kart pre-paid będzie umożliwiał wiernemu wykorzystanie karty w terminalach LUMEN wykorzystywanych przez inne Instytucje Kościelne. W związku z faktem, że wierny może nabyć kartę w jednej Instytucji Kościelnej, a wykorzystać ją w innej, Wnioskodawca będzie dostarczał tym instytucjom dane pozwalające na przeprowadzenie stosownych, wewnętrznych rozliczeń. Wnioskodawca nie będzie jednak decydował o tym, czy takie rozliczenie ma nastąpić ani w jakiej formie lub wysokości, jak też nie będzie brał udziału w przekazywaniu środków.

przez Internet za pomocą strony internetowej Instytucji Kościelnej, innej powiązanej strony lub za pomocą strony internetowej Wnioskodawcy

Na stronach internetowych wierny będzie mógł wybrać, jaki datek i ofiarę chce złożyć i w jaki sposób ma dokonać płatności. Płatność w tym zakresie dokonywana będzie kartami kredytowymi i debetowymi Visa i MasterCard, a także kartami innych sieci krajowych i międzynarodowych.

Wpłata datków przez Wiernych poprzez terminal LUMEN lub poprzez stronę internetową może powodować (jeżeli Instytucja Kościelna zapewni taką możliwość) uruchomienie elektronicznej świeczki na odległość. Wpłata ofiar przez wiernych może być również przeznaczona np. na intencję mszalną, na renowację dzieła sztuki, budynku, pomnika, obiektu historycznego i kulturalnego, itp.

Generalna zasada ma być taka, że Wnioskodawca na koniec przyjętego okresu rozliczeniowego będzie przelewał wszystko co darowano dla danej Instytucji Kościelnej na jej konto, po pomniejszeniu o należne Wnioskodawcy wynagrodzenie, chyba że strony ustaliły inaczej. Na przykład może być tak, że z daną Instytucją Kościelną ustalono, że Wnioskodawca zbiera pieniądze do pewnej kwoty (np. 1000 zł) i dopiero po jej przekroczeniu środki będą przelewane na konto Instytucji Kościelnej.

W zależności od umowy z Instytucją Kościelną do obowiązków Wnioskodawcy będzie należało świadczenie następujących (wszystkich lub niektórych) usług, za które otrzyma stosowne wynagrodzenie:

aktywacja usługi;
ewentualna personalizacja usług w zakresie wpłaty datków, uznanych jako niestandardowe dla terminali płatniczych i dla strony internetowej;
ewentualne dostosowanie grafiki na karcie pre-paid do Instytucji Kościelnej;
zarządzanie transakcjami (zarówno działalność administracyjna i rozliczeniowa jak i poszczególne transakcje będą płatne, a zobowiązanym do zapłaty będzie Instytucja Kościelna);
dzierżawa terminali LUMEN;
dezaktywacja usługi;
dostawa kart pre-paid.

W procesie przekazywania ofiar na rzecz Instytucji Kościelnej za pośrednictwem systemu LUMEN możemy wyróżnić trzy etapy:

Autoryzacja.
Potwierdzenie autentyczności.
Rozliczenie.

Etap 1 Autoryzacja

Autoryzacja to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych. Dochodzić będzie jedynie do wymiany danych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesie. Na etapie autoryzacji Wnioskodawca będzie musiał uzyskać zgodę na płatność z banku płatnika (wiernego), który chce przekazać ofiarę za pośrednictwem Wnioskodawcy.
Wierny, za pomocą terminalu lub strony internetowej, będzie korzystał ze swojej karty kredytowej lub debetowej.
Dane dotyczące karty za pośrednictwem terminalu LUMEN lub strony internetowej będą przesyłane połączeniem telematycznym do banku przejmującego (a więc banku do którego mają trafić środki) lub do procesora (dalej „Procesor”). Procesor (z ang. acąuiring processor) jest to podmiot dostarczający usługi techniczne dla banku przejmującego oraz Wnioskodawcy, który umożliwia Wnioskodawcy akceptowane kart kredytowych, a także wysyłanie szczegółów płatności kartą do organizacji płatniczej. Następnie będzie przekazywał on informację o autoryzacji do banku przejmującego.
Co do zasady przedmiotowe informacje będą przesyłane przez bank przejmujący lub procesora do organizacji płatniczej. Organizacja płatnicza będzie weryfikować rozliczenie i wnioskować o autoryzację przez bank płatnika.
Autoryzacja będzie rejestrowana przez terminal LUMEN i przekazywana do systemu Wnioskodawcy, aby mógł on dokonać następujących czynności :
- Przygotować informacje o transakcjach dla organizacji religijnej;
- Zweryfikować saldo z przejmującym bankiem;
- Przygotować zestawienia dla kwot wpłaconych na rzecz Instytucji Kościelnej, a także kwot opłat.K

Etap 2 Potwierdzenie

Potwierdzenie to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych. Dochodzi jedynie do wymiany danych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesie.

Na etapie potwierdzenia bank płatnika (wiernego), weryfikować będzie ważność karty wiernego przy użyciu narzędzi zabezpieczających przed oszustwem.

Bank płatnika otrzymywać będzie zapytanie autoryzacyjne od organizacji płatniczej. Ten etap będzie mógł przebiegać za pomocą połączenia internetowego w czasie rzeczywistym lub „off-line”, w zależności od przyjętych regulacji. Autoryzacja „off-line” będzie dokonywana przez terminal LUMEN w zależności od przyjętych kryteriów ryzyka.
Bank płatnika będzie sprawdzał ważność numeru karty, weryfikował dostępne środki, dokonywał analizy ryzyka oraz weryfikował transakcję.
Bank płatnika będzie potwierdzał transakcję lub odmawiał jej realizacji i przesyłał informację tymi samym kanałami: organizacji płatniczej oraz bankowi przejmującemu lub Procesorowi.
Bank przejmujący odbierał będzie potwierdzenie zawierające kwotę transakcji.
Kiedy bank przejmujący odbierze autoryzację przez Procesora, terminal LUMEN otrzyma autoryzację, a bank płatnika zablokuje na jego rachunku środki przeznaczone na ofiarę (będące przedmiotem transakcji).
Terminal LUMEN zbierze wszystkie zaaprobowane autoryzacje i prześle je do systemów Wnioskodawcy.

Etap 3 Rozliczenie

Etap rozliczenie obejmuje transfer funduszy pomiędzy stronami zaangażowanymi w transakcję.

Na tym etapie w zależności od typu karty (kredytowa czy debetowa) transakcja przebiega odmienienie. Jeżeli do dokonania ofiary użyta zostanie karta kredytowa wówczas transakcje będą księgowane miesięcznie na rozliczeniu karty i będą przenoszone z konta posiadacza karty w zależności od jej typu (karty płatne natychmiast, karty płatne później, karty płatne na raty).

Typ karty kredytowej wpływa na relację pomiędzy wiernym, który posiada taką kartę, a jego bankiem, a jednocześnie wpływa na koszty banku przejmującego oraz Wnioskodawcy ponieważ zastosowanie mogą znaleźć różne wielostronne opłaty a co za tym idzie Wnioskodawca może być obciążony różnymi opłatami przez bank przejmujący.

Na koniec każdego dnia roboczego, bank przejmujący zbierze transakcje dotyczące ofiar dokonanych za pomocą terminali.
Procesor przekaże informacje do systemu rozrachunku kart w celu dokonania rozliczenia.
System rozrachunku kart przekaże każdą zaaprobowaną transakcję do banku płatnika.
Zwykle w czasie od 24 do 48 godzin od transakcji bank płatnika, przekaże środki do banku, pomniejszone o wielostronną opłatę, którą dzieli z organizacją płatniczą.
System rozrachunku kart zapłaci bankowi przejmującemu oraz Procesorowi odpowiednie kwoty z pozostałych środków.
Bank przejmujący zasili konto Wnioskodawcy kwotami ofiar z poprzedniego dnia (lub dwóch poprzednich dni). Powiązane opłaty będą płacone przez Wnioskodawcę na koniec okresu rozliczeniowego zgodnie z zestawieniem otrzymanym od banku przejmującego.
Bank płatnika (wiernego) obciąży jego konto w zależność od tego, jaki typ karty jest używany. Tego samego dnia lub dzień później jeśli użyto karty debetowej lub na koniec miesiąca jeśli użyto karty kredytowej.
Wnioskodawca okresowo przygotowuje dla Instytucji Kościelnej zestawienie sumujące dokonane transakcje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym za przychód podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych należy rozumieć tylko wartość prowizji, jaką Wnioskodawca potrąca z datków przekazanych przez wiernych tytułem wynagrodzenia za świadczoną usługę prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz Instytucji Kościelnych?
Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym pozostała część wpłat tymczasowo przekazywanych przez wiernych (innych niż pobranych przez Wnioskodawcę prowizji) na rachunek Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód podlegający opodatkowaniu będzie stanowić wyłącznie wartość prowizji, jaka zostanie potrącona z datków przekazywanych na rzecz Instytucji Kościelnej tytułem wynagrodzenia, a pozostała kwota tymczasowo przekazana na rachunek rozliczeniowy Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie będzie stanowić dla niego przychodu podatkowego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm, dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 updop wymienione zostały jednak przykładowe rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak również enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 updop, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. (art. 12 ust. 3 updop).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Powyżej wskazane rozumienie pojęcia „przychodu” potwierdza m.in. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1908/15, który wskazał, iż „na pojęcie „przychodu” zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 1 updop składają się trwałe i realne zwiększenia majątku podatnika”.

W konsekwencji, do przychodów, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia, w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 updop. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie świadczył usługi prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz Instytucji Kościelnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie świadczyć usługi w zakresie pośrednictwa w przekazywaniu datków przekazywanych przez wiernych na rzecz Instytucji Kościelnej. Rolą Wnioskodawcy będzie zbieranie datków na rzecz Instytucji Kościelnej (inkasowanie ofiar w postaci wpłat na rachunek Wnioskodawcy celem przekazania na rzecz Instytucji Kościelnej). Otrzymane każdorazowo kwoty od wiernych zostaną przekazane Instytucji Kościelnej po potrąceniu przez Wnioskodawcę prowizji stanowiącej jego wynagrodzenie.

Kwota datku będzie przez Wnioskodawcę przechowywana jako kwota depozytu pieniężnego. Depozyt ten nie jest depozytem nieprawidłowym, ponieważ w zawartej z Instytucją Kościelną umowy jasno będzie wynikać, iż środki pieniężne nie będą stanowić własności Wnioskodawcy oraz Wnioskodawca nie będzie miał prawa nimi rozporządzać. W umowie tej Instytucja Kościelna upoważni jednakże Wnioskodawcę do pokrycia z kwoty depozytu zapłaty za usługę pośrednictwa w przekazaniu środków pieniężnych (prowizji tytułem wynagrodzenia).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pośredniczy jedynie w zbieraniu datków na rzecz Instytucji Kościelnej oraz w dokonywaniu rozliczeń pieniężnych pomiędzy wiernym, a Instytucją Kościelną (Wnioskodawca nie będzie beneficjentem datków), to przychodem Wnioskodawcy uzyskanym z tego tytułu będzie różnica pomiędzy kwotą pieniężną otrzymaną od wiernego na rzecz Instytucji Kościelnej, a kwotą przekazaną do Instytucji Kościelnej celem przekazania datku złożonego przez ww. wiernego.

Świadczona przez Wnioskodawcę usługa w postaci pośrednictwa w przekazaniu środków pieniężnych stanowi zwykłą, typową usługę świadczoną przez jeden podmiot (Wnioskodawcę) na rzecz innego podmiotu, której wykonanie wymaga określonego stosunku prawnego z trzecim podmiotem (wiernym przekazującym datek na rzecz Instytucji Kościelnej) w postaci pobrania od niego środków pieniężnych. Przepływ pieniędzy na linii wierny - Wnioskodawca oraz Wnioskodawca - Instytucja Kościelna służy tylko i wyłącznie wykonaniu umowy między Wnioskodawcą a Instytucją Kościelną i jest do tego niezbędny i jest całkowicie neutralny z punktu widzenia podatku dochodowego. Finalnie wywoływany jest bowiem identyczny efekt, jakby Instytucja Kościelna otrzymała datek od samego darczyńcy. Nie można stać na stanowisku, iż każdy przepływ pieniędzy od wiernego (składającego datek na rzecz Instytucji Kościelnej) do Wnioskodawcy stanowi przysporzenie majątkowe i rodzi obowiązek podatkowy.

Na potwierdzenie wyżej określonego stanowiska można wskazać interpretację indywidualną prawa podatkowego, która zapadła w odmiennym stanie faktycznym, lecz wywołującym zbliżone skutki podatkowe:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o Znak: IPPB5/423-660/14-5/MW z dnia 3 października 2014 r.

W rezultacie przychód dla Wnioskodawcy będzie stanowić jedynie prowizja za usługę pośrednictwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, w niniejszej interpretacji indywidualnej odniesiono się wyłącznie do kwestii dotyczącej powstania przychodów, jakie mogą generować wpłaty (datki) przekazywane przez wiernych na rzecz Instytucji Kościelnej w części przypadającej na prowizję należną Wnioskodawcy oraz na wpłaty tymczasowo przekazywane przez wiernych na rachunek Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c–3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Przy czym, jak wynika z art. 12 ust. 3c tej ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca, planuje rozpocząć działalność polegającą na świadczeniu usług prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz instytucji kościelnych, tj. parafii lub innych instytucji kościelnych, a także organizacji charytatywnych prowadzonych przez instytucje kościelne dokonywanych przez wiernych drogą telematyczną. Wnioskodawca będzie zawierał umowy z Instytucjami Kościelnymi na dostarczanie przedmiotowych usług. Wierny poprzez terminal zainstalowany w wyznaczonym przez Instytucję Kościelną miejscu lub poprzez stronę internetową będzie mógł dokonywać ofiar używając kart kredytowych i debetowych. Środki z ofiar będą trafiały najpierw na konto Wnioskodawcy, który później będzie je przekazywał na konta Instytucji Kościelnych. Należy zaznaczyć, że środki pieniężne na rachunku Wnioskodawcy nie pozostają w swobodnej jego dyspozycji i z upływem terminu określonego umową z Instytucją Kościelną będą jej przekazywane z wyjątkiem wynagrodzenia Wnioskodawcy, które będzie regulowane w drodze potrącenia.

Wnioskodawca na koniec przyjętego okresu rozliczeniowego będzie przelewał wszystko co darowano dla danej Instytucji Kościelnej na jej konto, po pomniejszeniu o należne Wnioskodawcy wynagrodzenie, chyba że strony ustaliły inaczej. Na przykład może być tak, że z daną Instytucją Kościelną ustalono, że Wnioskodawca zbiera pieniądze do pewnej kwoty (np. 1000 zł) i dopiero po jej przekroczeniu środki będą przelewane na konto Instytucji Kościelnej.

Wnioskodawca będzie świadczył usługi prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz Instytucji Kościelnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie świadczyć usługi w zakresie pośrednictwa w przekazywaniu datków przekazywanych przez wiernych na rzecz Instytucji Kościelnej. Rolą Wnioskodawcy będzie zbieranie datków na rzecz Instytucji Kościelnej. Otrzymane każdorazowo kwoty od wiernych zostaną przekazane Instytucji Kościelnej po potrąceniu przez Wnioskodawcę prowizji stanowiącej jego wynagrodzenie.

Mając powyższe na względzie, zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż w okolicznościach przedstawionych we wniosku przychód podlegający opodatkowaniu będzie stanowić wyłącznie wartość prowizji, jaka zostanie potrącona przez Wnioskodawcę z datków przekazywanych na rzecz Instytucji Kościelnej tytułem wynagrodzenia, a pozostała kwota tymczasowo przekazana na rachunek rozliczeniowy Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie będzie stanowić dla niego przychodu podatkowego, albowiem Wnioskodawca nie będzie ostatecznym beneficjentem wpłaconych kwot.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż przychód polegający opodatkowaniu będzie stanowić wyłącznie wartość prowizji, jaka zostanie potrącona z datków przekazanych na rzecz Instytucji Kościelnej tytułem wynagrodzenia, a pozostała kwota tymczasowo przekazana na rachunek rozliczeniowy Wnioskodawcy na rzecz Instytucji Kościelnej nie będzie stanowić dla niego przychodu podatkowego, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin