Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.61.2019.2.IK
z 1 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczania wartości sprzedaży usług pośrednictwa, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38, do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1, obowiązku rejestracji oraz zwolnienia z podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczania wartości sprzedaży usług pośrednictwa, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38, do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1, obowiązku rejestracji oraz zwolnienia z podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa.

Ww. wniosek został uzupełniony przez dokonanie opłaty w dniu 25 lutego 2019 r., w odpowiedzi na wezwanie tut. organu z 22 lutego 2019 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.61.2019.1.IK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Pośrednik”) jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego. Istotą czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jest pośrednictwo w zawieraniu umów pożyczek pieniężnych pomiędzy osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nie posiadającymi osobowości prawnej, polegające w szczególności na pozyskiwaniu potencjalnych pożyczkobiorców oraz pożyczkodawców. Pośrednik będzie działał jako subagent innego przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego (agenta).

Wnioskodawca jako pośrednik będzie podejmował aktywne działania w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców. W szczególności, w ramach podejmowanych działań będzie prezentował ofertę pożyczkodawców w taki sposób aby potencjalny pożyczkobiorca był w stanie ocenić najistotniejsze warunki rozważanej przez niego umowy pożyczki i w efekcie dokonać wyboru najlepiej dopasowanego do niego wariantu pożyczki - tj. biorąc pod uwagę w jakiej kwocie i na ile miesięcy chciałby pożyczkę zaciągnąć, ile w danym wariancie wyniosłaby wartość miesięcznej raty do spłaty, ile w sumie musiałby zapłacić z tytułu potencjalnej pożyczki przez cały okres jej trwania, itd. Pośrednik będzie również poszukiwał potencjalnych pożyczkodawców, chcących udzielić pożyczki.

Pośrednik będzie wykonywał szereg czynności składających się na usługę pośrednictwa pieniężnego, w rezultacie których dochodzić będzie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą. W szczególności, Pośrednik będzie prezentował ofertę pożyczkodawców osobom poszukującym źródeł dodatkowego finansowania, w taki sposób aby mogły one dokonać wstępnej oceny własnej zdolności do udźwignięcia zobowiązania finansowego w postaci spłaty pożyczki i zapłaty opłat z jej tytułu w określonym czasie. Będzie prowadził negocjacje, które są niezbędne dla zawarcia umowy pożyczki między pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą. Wszystkie te czynności dokonywane przez Pośrednika będą miały na celu zawarcie umowy pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą. Usługi świadczone przez Pośrednika nie będą obejmowały czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa, usług w zakresie leasingu. Pośrednik z tytułu świadczonych usług będzie otrzymywał wynagrodzenie prowizyjne od agenta. Wynagrodzenie będzie przysługiwało Wnioskodawcy wyłącznie w sytuacji, gdy dojdzie do zawarcia umowy pożyczki.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego stanowi około 90% działalności gospodarczej Wnioskodawcy ogółem. Pozostałe 10% działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest objęta zwolnieniem przedmiotowym ustawy o VAT. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy do wyliczenia limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, wlicza się wartość sprzedaży w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego świadczonego przez Wnioskodawcę?
2. Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1 przy jednoczesnym przekroczeniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca ma obowiązek dokonania rejestracji jako podatnik VAT czynny?
3. Czy w sytuacji, gdyby Wnioskodawca świadczył usługi tylko w zakresie pośrednictwa pieniężnego, to miałby obowiązek dokonania rejestracji jako podatnik VAT czynny, po przekroczeniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?
4. Czy w sytuacji zarejestrowania Wnioskodawcy jako podatnik VAT czynny, świadczenie usług pośrednictwa pieniężnego będzie zwolnione z opodatkowania, bez względu na wysokość sprzedaży tych usług?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Do wyliczenia limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, wlicza się wartość sprzedaży w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego świadczonego przez Wnioskodawcę.
2. Wnioskodawca ma obowiązek dokonania rejestracji jako podatnik VAT czynny, w przypadku o którym mowa w pkt 1 przy jednoczesnym przekroczeniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
3. W sytuacji, gdyby Wnioskodawca świadczył usługi tylko w zakresie pośrednictwa pieniężnego, to nie miałby obowiązku dokonania rejestracji jako podatnik VAT czynny, nawet po przekroczeniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
4. W sytuacji zarejestrowania Wnioskodawcy jako podatnik VAT czynny, świadczenie usług pośrednictwa pieniężnego będzie zwolnione z opodatkowania, bez względu na wysokość sprzedaży tych usług.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Przepis ten zwalnia z opodatkowania usługi pośrednictwa finansowego. Biorąc pod uwagę, że ustawa o VAT nie definiuje usług pośrednictwa, aby określić czy usługi, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, stanowią usługi pośrednictwa finansowego należy dokonać wykładni tego pojęcia, odwołując się w szczególności do Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz wypracowanego w tym zakresie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112, państwa członkowskie zwalniają usługi udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę. Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, jak i art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112 wyraźnie wynika, iż intencją ustawodawcy, tak krajowego jak i unijnego, było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, instytucje pożyczkowe, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania z niego jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo TSUE w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) v. Skatteministeriet (Dania), gdzie Trybunał stwierdził że zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

Z uwagi na treść zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT oraz art. 135 ust. 1 lit. a) i b) Dyrektywy 112, konieczne jest w przedmiotowej sprawie zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. Zgodnie z definicją słownikową, przez pośrednictwo rozumie się „działalność polegająca na kojarzeniu kontrahentów w transakcjach handlowych, działalność osoby trzeciej mająca na celu doprowadzenie do porozumienia się lub załatwienia jakichś spraw między stronami” (www.sjp.pl). W kontekście tej definicji, pośrednictwo w świadczeniu usług finansowych obejmowałoby działalność pośrednika mającą na celu porozumienie się pomiędzy pożyczkodawcami a pożyczkobiorcami, skojarzenie tych kontrahentów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki.

W wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig v. Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise v. CSC Financial Services Ltd TSUE wskazał, że pojęcie to obejmuje działalność polegającą na pośredniczeniu, do której mogą należeć m.in. wskazywanie stronie umowy okazji do zawarcia umowy, kontakt i negocjowanie z drugą stroną - przy czym celem takiej działalności ma być doprowadzenie do zawarcia umowy. Tym samym, uznanie działalności za działalność pośrednictwa finansowego nie zależy, zdaniem TSUE, od istnienia stosunku umownego między pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą, ale od charakteru działalności pośrednika. Świadczenie usługi pośrednictwa nie wymaga także, aby pośrednik w celu ustalenia wszelkich szczegółów umowy kontaktował się bezpośrednio z obydwiema stronami umowy. W konsekwencji, jeżeli usługi wykonywane przez agenta kredytowego spełniają te warunki, wówczas, zdaniem TSUE, jego działalność stanowi usługę pośrednictwa i podlega zwolnieniu od podatku. W sprawie rozpatrywanej przez TSUE, okolicznością kluczową uznania usług za usługi pośrednictwa, było to, że wynagrodzenie pośrednika zależało od tego, czy umowa pożyczki zostanie zawarta. Ten element występuje również w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Pośrednik z tytułu świadczonych usług będzie otrzymywał wynagrodzenie prowizyjne od agenta. Wynagrodzenie będzie przysługiwało Wnioskodawcy wyłącznie w sytuacji, gdy dojdzie do zawarcia umowy pożyczki. W sprawie C-235/00 TSUE odniósł się również do kwestii negocjacji, jako elementu składowego usługi pośrednictwa finansowego. Wskazał, że negocjacje odnoszą się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

• pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
• strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
• celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
• czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.
  
  

Powyższe warunki zostały spełnione odnośnie zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku. Pośrednik nie będzie stroną umowy pożyczki. Będzie otrzymywał wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa od agenta. Celem jego działania będzie uczynienie wszystkiego, aby dwie strony zawarły umowę pożyczki, a on sam nie będzie miał żadnego interesu w zakresie treści umowy. Czynności wykonywane przez pośrednika nie będą ograniczać się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Należy zauważyć, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności będą mieć na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki. Do czynności tych zaliczyć należy podejmowanie aktywnych działań w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców. W szczególności, prezentowanie oferty pożyczkodawców w taki sposób aby potencjalny pożyczkobiorca był w stanie ocenić najistotniejsze warunki rozważanej przez niego umowy pożyczki i w efekcie dokonać wyboru najlepiej dopasowanego do niego wariantu pożyczki - tj. biorąc pod uwagę w jakiej kwocie i na ile miesięcy chciałby pożyczkę zaciągnąć, ile w danym wariancie wyniosłaby wartość miesięcznej raty do spłaty, ile w sumie musiałby zapłacić z tytułu potencjalnej pożyczki przez cały okres jej trwania, itd. Pośrednik będzie również poszukiwał potencjalnych pożyczkodawców, chcących udzielić pożyczki. Pośrednik będzie prezentował ofertę pożyczkodawców osobom poszukującym źródeł dodatkowego finansowania, w taki sposób aby mogły one dokonać wstępnej oceny własnej zdolności do udźwignięcia zobowiązania finansowego w postaci spłaty pożyczki i zapłaty opłat z jej tytułu w określonym czasie. Będzie prowadził negocjacje, które są niezbędne dla zawarcia umowy pożyczki między pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą

Wyżej wskazane czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będą mieć na celu pozyskanie pożyczkobiorców poprzez przedstawienie im oferty pożyczkodawcy, a w dalszej konsekwencji doprowadzenie do zawarcia pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą umowy pożyczki. Wnioskodawca będzie również podejmował czynności mające na celu pozyskanie pożyczkodawców poprzez przedstawienie im oferty pożyczkobiorców, a w dalszej konsekwencji doprowadzenie do zawarcia pomiędzy pożyczkobiorcą a pożyczkodawcą umowy pożyczki.

Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w treści zawieranych umów pożyczek, nie wpływa ona w żaden sposób na jego prawa i obowiązki. Ponadto, świadczenie Wnioskodawcy w opisywanej części nie ogranicza się do formalności administracyjnych czy biurowo-technicznych, a ma znacznie szerszy zakres - jego celem jest aktywne pozyskanie klienta, realizacja działań sprawczych, które na dalszych etapach procedury mają doprowadzić do skojarzenia stron umowy – pożyczkobiorcy i pożyczkodawcy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych. Regulacja powyższa stanowi implementację art. 288 dyrektywy VAT, zgodnie z którym kwota obrotu stanowiąca odniesienie do zastosowania procedury uproszczonej obejmuje m.in. wartość transakcji opodatkowanych, wartość transakcji zwolnionych z prawem do odliczenia, wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149, 151, 152 i 153 dyrektywy VAT oraz wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g dyrektywy VAT, oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter pomocniczy.

Usługi pośrednictwa finansowego należy zatem wliczyć do wartości sprzedaży wyliczanej na potrzeby porównania z limitem sprzedaży, chyba że mają charakter jedynie pomocniczy. Wprowadzając katalog usług pośrednictwa finansowego wymagających uwzględnienia w wysokości obrotu ustalanego na potrzeby wyliczenia limitu sprzedaży, ustawodawca odniósł się m.in. do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Usługi pośrednictwa pieniężnego, o których jest mowa w opisie zdarzenia przyszłego, są usługami pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, o których jest mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Nie stanowią przy tym transakcji pomocniczych, czyli takich transakcji (mających charakter pomocniczy, incydentalny czy też dodatkowy), które nie są zasadniczą częścią (głównym przedmiotem) działalności danego podatnika. Wartość sprzedaży w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego świadczonego przez Wnioskodawcę, będzie zatem brana do wyliczenia limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3. Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy o VAT, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne. Zgodnie z powyższą regulacją obowiązkowi rejestracji jako podatnicy VAT czynni podlegają podatnicy VAT, z wyjątkiem tych, u których sprzedaż zwolniona jest z opodatkowania m.in. na podst. art. 113 ust. 1 ustawy o VAT lub wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT. Jeżeli zatem sprzedaż Wnioskodawcy przekroczy limit, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku o VAT (dokonując sprzedaży usług pośrednictwa finansowego oraz sprzedaży nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu) to będzie miał obowiązek dokonać zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik VAT czynny.

Inaczej sytuacja będzie się przedstawiać, jeżeli Wnioskodawca świadczyłby wyłącznie usługi w zakresie pośrednictwa pieniężnego. W takim przypadku nie będzie miał on obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik VAT czynny, nawet w sytuacji gdy sprzedaż usług w zakresie pośrednictwa pieniężnego przekroczyłaby limit, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wskazuje na to bowiem brzmienie art. 96 ust. 3 ustawy o VAT we fragmencie „(...) lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 (...). Usługi pośrednictwa pieniężnego, świadczone przez Wnioskodawcę, są bowiem usługami pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, o których jest mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokona rejestracji jako podatnik VAT czynny, to świadczone przez niego usługi pośrednictwa pieniężnego, będą zwolnione z opodatkowania, bez względu na wysokość obrotów ze sprzedaży tych usług, z uwagi na art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego, polegające w szczególności na pozyskaniu potencjalnych pożyczkobiorców oraz pożyczkodawców. Pośrednik będzie działał jako subagent przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego (agenta). Wnioskodawca jako pośrednik będzie podejmował aktywne działania w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców. Będzie prezentował ofertę pożyczkodawców i wykonywał szereg czynności składających się na usługę pośrednictwa pieniężnego, w rezultacie których dochodzić będzie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą i pożyczkobiorcą. Wszystkie czynności dokonywane przez Wnioskodawcę – Pośrednika będą miały na celu zawarcie umowy pożyczki. Z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie prowizyjnie wyłącznie w sytuacji, gdy dojdzie do zawarcia umowy pożyczki.

Działalność Wnioskodawcy w zakresie pośrednictwa pieniężnego stanowi około 90% działalności ogółem. Pozostałe 10% działalności nie jest objęta zwolnieniem przedmiotowym ustawy o VAT. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy rozpatrzyć czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi są usługami pośrednictwa, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Ustawa o podatku od towarów i usług, ani akty wykonawcze wydane na jej podstawie nie precyzują pojęcia pośrednictwa. W tym celu odwołać należy się do słownikowego pojęcia pośrednictwa. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej, mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, iż bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema osobami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05, gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.”

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13B(d)(5), „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.”

Z powyższego wynika, że nie stanowi pośrednictwa w przedmiotowym zakresie gdy zaistnieją następujące przesłanki:

• podmiot „pośredniczący” przyjmuje rolę którejkolwiek ze stron umowy,
• działalność „pośrednika” polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy dotyczącej produktu finansowego,
• działalność „pośrednika” polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów.
  
  

Ponadto, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  

Powyższe oczywiście nie oznacza, iż pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołania skutku dla wszystkich stron transakcji innymi słowy konieczne jest aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Zatem, biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz wskazane orzecznictwo stwierdzić należy, że opisane we wniosku usługi, wykonywane przez Wnioskodawcę, polegające na pośrednictwie w świadczeniu usług pośrednictwa pieniężnego, są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lecz korzystającymi ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   • jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z powyższego przepisu wynika, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, jednakże z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami oraz usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38, jeżeli nie mają one charakteru transakcji pomocniczych.

Ponadto, stosownie do art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą2006/112/WE, kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

1. wartość dostaw towarów i świadczenia usług, o ile są one opodatkowane;
2. wartość transakcji zwolnionych z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 110 i 111, art. 125 ust. 1, art. 127 i art. 128 ust. 1;
3. wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149 oraz art. 151, 152 i 153;
4. wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g) oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter transakcji pomocniczych.
   
   

Zauważyć w tym miejscu należy, że Dyrektywa 2006/112/WE najem i dzierżawę nieruchomości traktuje jako transakcje. Wynika to chociażby z treści art. 135 lit. l Dyrektywy, dotyczącego zwolnienia od podatku określonych transakcji, który jako transakcje zwolnione wymienia dzierżawę i najem nieruchomości.

Zatem Dyrektywa 2006/112/WE w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami oraz transakcji finansowych.

Również „Słownik języka polskiego PWN” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo „transakcja” jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Wskazać także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Ponadto w art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE, w wersji angielskiej posłużono się pojęciem „ancillary transactions”. Zbliżonym znaczeniowo do powyższego jest termin „incidental transactions”, który występuje w art. 19 VI Dyrektywy i art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsätze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Jak wynika z opisu sprawy usługi pośrednictwa finansowego stanowią 90% działalności Wnioskodawcy. Zatem stanowią główny przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie mogą mieć charakteru transakcji pomocniczych, o których mowa w art. 113 ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego do wyliczenia limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, wlicza się wartość sprzedaży w zakresie usług pośrednictwa pieniężnego świadczonego przez Wnioskodawcę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Kwestie związane z rejestracją podatników zostały uregulowane w art. 96 ustawy.

Na mocy art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Zatem w sytuacji gdy sprzedaż Wnioskodawcy przekroczy limit, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku o VAT (dokonując sprzedaży usług pośrednictwa finansowego oraz sprzedaży nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu) to będzie on miał obowiązek dokonać zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik VAT czynny.

Natomiast jeżeli Wnioskodawca świadczyłby wyłącznie usługi w zakresie pośrednictwa pieniężnego to nie będzie on miał obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik VAT czynny, nawet w sytuacji gdy sprzedaż usług w zakresie pośrednictwa pieniężnego przekroczyłaby limit, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 jest prawidłowe.

Przechodząc do kwestii zakreślonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 4 należy wskazać, że dla zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 38 bez znaczenia jest wartość sprzedaży, jak również fakt rejestracji jako podatnik VAT czynny. Zatem gdy Wnioskodawca dokona rejestracji jako podatnik VAT czynny, to świadczone przez niego usługi pośrednictwa pieniężnego, będą zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, bez względu na osiągniętą przez niego wartość sprzedaży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.